4/1

เอนริเก้ยื่นมือออกไปสัมผัสความนุ่มหยุ่นเบาๆ แผ่วเบาราวกับกลัวว่าความงามนั้นจะมีตำหนิ เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส ยอดถันก็หดตัวแข็งอวดสายตาคมที่วาววับอยู่แล้วให้วาวโรจน์เข้มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“เธอทำอะไรฉันกันเนี่ยไอรีน เธอร่ายมนตร์อะไรใส่ฉันงั้นหรือ ทำไมฉันถึงคิดว่าเธอน่าปรารถนานักในตอนนี้”

ไม่รู้ว่าหลุดพูดประโยคยาวๆ นี้ออกไปได้อย่างไร หลังจากพูดไปแล้วปากได้รูปก็เม้มแน่น ก้มหน้าลงต่ำระดับเดียวกับลำคอของเธอ ไอรีนไม่โต้ตอบเพราะเธอก็มัวแต่ลุ้นจนตัวโก่ง เขาจะทำอย่างไรกับเธอต่อ นอกจากพูดเพราะๆ กับเธอแล้วจะทำไงต่อ แล้วหญิงสาวก็ต้องกัดปากเมื่อมือหนาค่อนข้างสากลูบหนักๆ บนทรวงอกอวบของเธอ ลูบไล้แล้วค่อยๆ บีบเคล้นเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

วาบหวิว ซาบซ่าน ยิ่งกว่าในหนัง...หรือเปล่า

โอ...มือของเขาสากเคลื่อนไปตามความนุ่มละมุน ให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน ความคิดในหัวมีแต่ภาพของเอนริเก้กำลังหยอกเย้ากับเรือนร่างของเธอ ให้ตายสิ เขาจะทำอะไรเธอมากกว่านี้ และเมื่อไหร่

ใบหน้าคมจัดสีเข้มก้มต่ำลงช้าๆ จนในที่สุดปลายจมูกโด่งของเขาก็ฝังอยู่กลางหว่างอก มือสากๆ สองข้างก็กอบกุมนวลเนื้อบีบกระชับหนักหน่วง ตอนนี้ปลายจมูกโด่งอยู่ในร่องอกของเธอเสียแล้ว

“ก๊อกๆ คุณหนูไอรีนคะ เสร็จแล้วลงไปทานข้าวนะคะ คุณท่านให้ป้าขึ้นมาตามค่ะ”

เสียงป้าเกรสเป็นระฆังตีหมดเวลา เอนริเก้รู้สึกตัวดีดผึงถอยห่าง ไอรีนก้มลงดึงผ้าขนหนูมาปิดบังเนื้อตัว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขัดเขิน แก้มของเธอแดงแช้ดตลอดลงมาถึงลำคอ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายแล้วกดความต้องการให้กลับเข้าที่ สบถในใจว่าเขาพลั้งเผลอไปกับเสน่ห์ของแม่จอมยั่วได้ยังไง

“ค่ะป้าเกรส เดี๋ยวน้องไอลงไปค่ะ” หญิงสาวตะโกนตอบป้าเกรส แล้วหันหลังขวับพันร่างด้วยผ้าขนหนู ในช่วงจังหวะที่เธอหมุนตัวโดยไม่ทันคาดคิด จะเป็นการเปิดโอกาสให้ตาคมกวาดมองลาดโค้งสะโพกหนั่นแน่นเร็วๆ

เอนริเก้โคลงหัว แม่ยอดยุ่งนี่คงไปฝึกทักษะการยั่วยวนมาจากโสเภณีจริงๆ ไม่งั้นเธอคงยั่วเขาไม่ขึ้นแบบนี้นี่ ความทระนงทำให้เชื่อมั่นว่าคนอย่างเขาจะไม่ลดตัวไปดื่มด่ำสนิทเสน่หากับผู้หญิงไร้ยางอาย เหนือกว่านั้นการพบเจอกันอีกครั้งนอกจากสร้างความซาบซ่านในดวงจิต แล้วยังเห็นชัดว่าเธอสวยขึ้นกว่าเดิม ผู้ชายที่ผ่านผู้หญิงมานักต่อนักอย่างเขา ทำไมจะไม่รู้ว่าผู้หญิงสวยขึ้นเพราะอะไร นอกจากการแต่งกาย แต่งหน้าแล้ว สิ่งที่ทำให้พวกหล่อนงดงามมีเสน่ห์ขึ้นกว่าเก่าก็เห็นจะเป็นผู้ชายนี่ล่ะ

ผู้หญิงส่วนใหญ่ตอนที่ยังไม่เสียพรหมจรรย์ให้ใครจะมีเสน่ห์ดึงดูดใจน้อยกว่าผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาแล้ว เอนริเก้แน่ใจว่าไอรีนไม่มีเยื่อบางๆ ปราการแห่งความบริสุทธิ์เหลืออยู่แน่ๆ

“เธอ...ไปฝึกฝนมาไม่กี่วัน มีฝีมือเทียบเท่าปรมาจารย์เลยนะไอรีน”

เจอแบบนี้เธอก็อดคอแข็งไม่ได้ เมื่อกี้นี้เขายังกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนแทบจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว ยังมาทำปากดีใส่อีก แต่ยอมได้ถ้าเป็นพี่เอริค ต่อให้เขาปากร้ายแค่ไหนก็ยอม ก็เธอรักเขานี่นา

“แล้วติดใจมั้ยล่ะคะ”

เอนริเก้กระตุกมุมปากแค่นยิ้ม ร่างกายของเขาติดใจเธอจนยากจะแกะออก แต่ใจของเขาไม่มีทางติดบ่วงบาศก์เล่ห์กลของเธอหรอก ไม่มีทาง!

“ฝันเฟื่อง ตื่นจากความฝันได้แล้วไอรีน เมื่อกี้ก็แค่อารมณ์ดิบ ไม่ได้ติดใจอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้กันทุกคนแหละ เธอเองไปฝึกปรือวิชามาระยะหนึ่ง รับศึกก็น่าจะมากครั้งนี่นา เธอน่าจะรู้ว่าอารมณ์ใฝ่ต่ำของผู้ชายมันเป็นยังไง ไอ้ที่เธอนอนด้วยอย่าคิดว่าเขาติดใจเธอนะ ก็แค่ที่ระบายออกเท่านั้นเอง”

“พี่เอริคจะพูดยังไงก็พูดเถอะค่ะ น้องไอชินเสียแล้ว แต่พี่เอริค อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับน้องไอแล้วกัน น้องไอกลับมาทวงคืนสัญญาแล้วนะคะ” หญิงสาวเชิดหน้าบอก เอนริเก้โคลงหัว

“เธอคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์มากพอจะทำให้ฉันลืมตัวเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ มากไปแล้วไอรีน”

“อ๊ะๆ พี่เอริคอย่าคืนคำนะคะ” เธอชี้หน้าเขา ชายหนุ่มมองปลายนิ้วเล็กๆ แล้วปัดออกห่าง แต่ไอรีนจับมือของเขาเอาไว้แล้วบีบแน่น “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำนะคะ”

“โอเค แต่เธอต้องใช้ความสามารถยั่วฉันให้ขึ้น ถ้าไม่ ก็อย่าหวังว่าฉันจะเป็นฝ่ายลากเธอขึ้นเตียงเอง”

“โอ๊ะ!! ชัวร์ป้าบ พี่เอริคเตรียมตัวรับความพ่ายแพ้ได้เลยนะคะ”

ไอรีนเขย่งปลายเท้าจุมพิตเรียวปากหยักลึกเป็นการประกาศศึกครั้งนี้ เมื่อถอยออกมาเธอยังยิ้มหวานใส่ดวงตาคมกริบเป็นการบอกว่า

‘ไม่มีวันยกธงขาว ไม่มีวันปราชัย มีแค่ชัยชนะเท่านั้น’

กลางโต๊ะอาหารมื้อเย็น

ไอรีนตักกับข้าวให้ทุกคนเรื่อยไปตั้งแต่คุณลุงดิเอโก้ คุณป้าอลิสซาเบธ และพี่เอริคของเธอ คุณลุงกับคุณป้าหน้าบานเป็นจานเชิง มีแค่คนเดียวที่นั่งหน้าตูมอารมณ์ไม่สู้ดี หลายครั้งที่เอนริเก้ต้องปรามหญิงสาว แต่หลายครั้งเช่นกันที่การปรามของเขาจะไม่เป็นผล แม่ตัวดียังขยันตักกับข้าวใส่จานของเขาไม่ลดละ ทั้งที่ก็เห็นกับข้าวกำลังกลบข้าวในจานจนแทบไม่เห็นอยู่แล้ว

“หยุดเจ้ากี้เจ้าการเสียทีได้มั้ย ถ้าฉันอยากกิน ฉันตักเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย” เมื่อหมดความอดทน เสียงเข้มก็ดังขึ้น และแทนที่หญิงสาวจะหน้าจ๋อยกลับได้แรงสนับสนุนจากพ่อแม่ของเขายกหางให้อีกแรง

“อย่าตวาดน้องแบบนั้นสิเอริค หนูไอแค่อยากบริการ น้องหวังดีนะลูก” อลิสซาเบธแม่ของเขาเป็นคนถือหางให้ไอรีนคนแรก

“แต่คุณแม่ครับ กับข้าวเต็มจานผมแล้วนะครับ” เอนริเก้เถียง

“ก็แกไม่กิน มันจะพร่องไปได้ยังไงล่ะ” ดิเอโก้พ่อของเขาช่วยแม่ถือหางให้แม่ตัวดีอีกแรง เอนริเก้จะบ้าตาย เขาไม่ได้ง่อยเปลี้ยเสียขา ไม่มีมือ ถึงจะต้องให้คนอื่นตักกับข้าวให้ นี่ดีนะที่เธอไม่ป้อนเขาด้วย ทำราวกับเขาเป็นเด็กตัวน้อยๆ ต้องบังคับให้กินข้าวทุกมื้อยังไงยังงั้น