ตอนที่ 7

จิณณ์รู้สึกเหมือนเธอกลายเป็นลูกศิษย์เสียเองมากกว่าที่เธอจะมาเป็นครูสอนเขา เรือนร่างแข็งแกร่งและใหญ่โตของพายัพพลิ้วไหวยามเคลื่อนไปตามจังหวะที่ต่างคนต่างรู้กันว่าจะไปในทิศทางใด สักครู่ต่างก็หยุดการเต้นลงแทบจะพร้อมกัน หญิงสาวคิดว่าพายัพเต้นได้เข้าขากับเธอโดยที่ไม่ต้องสอนเขามากแม้นี่จะเป็นครั้งแรก

“ผมเต้นได้ดีขึ้นหรือเปล่า จีน?”

“นายกำลังจะเต้นได้เก่งกว่าฉันแล้วนะ ที่จริงฉันเหมือนจะเป็นลูกศิษย์ของนายมากกว่า พายัพ”

“แต่ผมก็ยังกำหนดจังหวะของเท้าได้ไม่ดีเท่าคุณนะจีน”

“แต่ว่า...นายก็...เก่งแล้วล่ะ”

หญิงสาวเผลอชมเขาด้วยเสียงหวานดังติด ๆ ขัด ๆ และทำให้ชายหนุ่มฉุกคิดได้ว่าเขากำลังยืนกอดครูสาวสอนเต้นของเขาไว้แน่น มือของเขาไม่ได้วางอบยู่บนแผ่นหลังบอบบางแต่กลับกลายเป็นท่อนแขนแกร่งที่โอบรัดเอวของจิณณ์ไว้แนบแน่นแทน

“นี่เป็นบทเรียนแรกใช่ไหม จีน?”

พายัพถามเสียงแผ่ว ๆ โดยที่เขายังไม่ยอมคลายวงแขนและกอบกุมมือของจิณณ์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ครูสาวหรุบเปลือกตามองต่ำ ตั้งแต่สอนลีลาศมายังไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อน มันวาบหวิวแปลก ๆ จนเธอประหลาดใจตัวเอง

“ก็...เอ้อ...ใช่”

“คุณต้องอยู่ที่นี่อีกหนึ่งอาทิตย์...ถ้ารู้สึกเบื่อจะให้คนของผมพาไปซื้อของในเมืองก็ได้นะจีน”

“ไม่เป็นไรหรอก...เพราะฉันมาอยู่ที่นี่แค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมจะให้แม่บ้านจัดอาหารมื้อค่ำไว้ คุณชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

หญิงสาวเหลือบมองเขา พายัพยังไม่ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระและยิ่งจะดันแผ่นหลังให้อกนุ่ม ๆ ของเอเสียดสีกับหน้าอกของเขามากขึ้น ถึงจะเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาก่อนแต่หญิงชายเวลาอยู่ใกล้ชิดกันไม่ใครก็ใครจะต้องรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างตามธรรมชาติอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ฉันทานอะไรก็ได้...แล้วแต่นายจะจัดให้”

“หืมม์?...คุณพูดว่ายังไงนะ ผมได้ยินไม่ถนัดน่ะ”

พายัพโน้มใบหน้าลงมาใกล้ มันใกล้มากจนหญิงสาวรู้สึกถึงกระไอร้อนจากลมหายใจของเขาและทำให้เธอแทบยืนไม่ติดพื้น

“ฉันบอกว่าอะไรก็...”

ได้...คำสุดท้ายขาดหายไปเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและทำให้ปลายจมูกเล็กชนกับปลายจมูกโด่งยาวของเขาพอดี ในช่วงเวลานั้นเองทำให้ต่างคนต่างชะงักงันและต่างจ้องมองตากันราวกับจะล้วงลึกเข้าไปถึงข้างในของกันและกันเลยกระนั้น แต่แล้วคนที่รีบดึงสติกลับมาก่อนคือจิณณ์ หญิงสาวเม้มปากเข้าหากันก่อนพูดขึ้น

“เอ้อ...แล้วนายจะให้ฉันพักห้องไหนล่ะ?”

พอเธอตั้งคำถามแขนแกร่งที่กอดรัดแน่นก็ค่อย ๆ คลายออก พายัพรู้สึกว่าตัวเขาเองกำลังเสียศูนย์ มีบางอย่างรุมเร้าอยู่ข้างในและทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านพาคุณไปที่ห้อง แล้วคืนนี้ตอนหนึ่งทุ่มผมจะให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ที่ห้องอาหาร”

“โอเค”

จิณณ์ตอบสั้น ๆ ก่อนจะรีบผละจากร่างสูงใหญ่ เธอเดินตามแม่บ้านที่พายัพเรียกกลับเข้ามาข้างในไปยังห้องนอนที่กว้างขวางและได้รับการตกแต่งภายในเหมือนห้องเจ้าหญิงนั่นเลยทีเดียว

หญิงสาวพึ่งได้อาบน้ำก็ตอนหัวค่ำก่อนจะออกไปทานอาหารมื้อค่ำกับ นายจ้าง ของเธอไม่ถึงชั่วโมง เพราะก่อนหน้านั้นเธอนั่งครุ่นคิดอะไรหลายอย่าง เธอกำลังคิดถึงท่าทีของพายัพ