ตอนที่ 6

“จะเป็นไรไปล่ะจีน ผมอยากลองเต้นในความเงียบ”

ทันทีที่มือเรียวบางวางลงบนมือหนาก็เหมือนมีประจุไฟฟ้าแล่นวาบเข้าไปในร่างเล็ก พายัพกระชับมือหญิงสาวด้วยมือของเขาขณะสอดมืออีกข้างเข้าไปใต้แขนของหญิงสาวและวางลงบนแผ่นหลังอย่างนุ่มนวล และโดยไม่ตั้งใจชายหนุ่มสังเกตเห็นความประหม่าเล็ก ๆ ฉายออกมาในดวงตาสีน้ำตาลหม่นแสนสวย

“คุณเคยมาเที่ยวภูเก็ตมั้ย จีน?”

เขาถามขึ้น น้ำเสียงนุ่มนวลของเขาช่วยทำให้บรรยากาศบีบรัดรอบตัวครูสาวผ่อนคลายลงขณะที่ทั้งสองเริ่มลีลาศด้วยจังหวะเชื่องช้า เขาก้าวเท้าไปอย่างมั่นคงโดยที่ครูสาวแทบไม่ต้องอธิบายอะไรให้ยืดยาวเลย

“ไม่เคย นี่เป็นครั้งแรก”

“บรรยากาศที่นี่เป็นยังไง?”

“ยอดเยี่ยมมาก”

“หมายถึง?”

“อากาศดีมาก...อุ๊ย!”

จิณณ์ร้องอุทานเมื่อเธอเกิดสะดุดเท้าตัวเองทั้งที่ตั้งสติมั่น แต่ร่างเล็กที่กำลังจะซวนเซกลับถูกร่างสูงใหญ่ดันกลับเข้าไปชิดอกกว้าง จังหวะการเต้นรำของทั้งสองหยุดลงและทั้งเขาและเธอก็ยืนอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน หญิงสาวอยู่แนบชิดตัวเขาและได้ยินเสียงหัวใจของชายหนุ่มอย่างชัดเจน

“เอ้อ...ขอโทษทีที่ฉันทำให้จังหวะสะดุด”

“ไม่เป็นไรหรอกจีน...มันเป็นความผิดของผมเอง”

จิณณ์ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งเงยหน้ามอง เธอตัวเล็กกว่าเขามากเมื่อยืนอยู่ชิดกันแบบนี้ โดยปกติเธอจะสวมรองเท้าส้นสูง แต่ถึงตอนนี้ที่ครูสอนลีลาศสาวซึ่งเท้าของเธอเปล่าเปลือยจะสวมรองเท้าส้นสูงถึงสี่นิ้วแต่เธอก็ยังตัวเล็กกว่าเขามากอยู่ดี

“ผมยังเต้นรำได้ไม่ถนัดเลยทำให้คุณเสียจังหวะการทรงตัว”

“นายไม่ผิดหรอกนะพายัพ ฉันต่างหากที่เต้นไม่ดี”

“เอาอย่างนี้เรามาเริ่มกันใหม่ดีไหม...คราวนี้ผมจะทำตัวดี ๆ นะครับคุณครู”

เขาพูดติดขำหน่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศการฝึกเต้นเสียไปแต่อย่างใด ชายหนุ่มคลายวงแขนที่เผลอกอดครูสาวคนใหม่ของเขาแน่นแต่ก็ยังอยู่ในท่าที่พร้อมสำหรับการลีลาศคู่