ตอนที่ 6

เขารู้ว่าแหย่แรงเกินไป แต่ไม่รู้ทำไมปากมันถึงได้พูดแบบนั้น ก็แค่หมั่นไส้ที่เห็นเธอนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้ต่อหน้า มันก็เลยยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เท่านั้นเอง

"โตเป็นสาวแล้วยังร้องไห้เป็นเด็กๆ ไปได้" คมกริชซับน้ำตาที่ข้างแก้มด้วยรอยยิ้ม หัวใจอิ่มเอมบอกไม่ถูกหวังจะเห็นรอยยิ้มหวานๆ จากสาวน้อยขี้แยสักครั้ง

ปกติถ้าแหย่ให้ภาสินีโกรธ เขาก็เป็นคนต้องซับน้ำตาให้ทุกคราอยู่แล้ว แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะน้ำตาถูกซับจนแห้งหายไปหมดสิ้น แต่คมกริชกลับไม่ยอมปล่อยคนร้องไห้ออกจากอ้อมแขน

เขากำลังเพลินกับการชื่นชมใบหน้าหวานปากจิ้มลิ้ม โดยเฉพาะเรียวปากอิ่มที่ยังจำมิรู้ลืมกับจูบที่แสนหวาน อดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้จูบอีกสักครั้งจะดีไม่ใช่น้อย แต่คงไม่ใช่เวลานี้ เพราะไม่งั้นคงมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่งอีกเป็นแน่

"ปล่อย" ภาสินีพยายามดันตัวเองออกห่างคนที่กำลังเช็ดหน้าให้

สมัยเด็กคมกริชเช็ดน้ำตาให้ทีไร เธอก็ยิ้มออกมาได้อย่างมีความสุขทุกครั้ง ทว่าคราวนี้เขาซับน้ำตาให้ แต่หัวใจและร่างกายกลับรู้สึกแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หัวใจมันอิ่มเอมในการกระทำอันอ่อนโยนของเขา แต่ในขณะเดียวก็ไม่ลืมว่าใครเป็นคนทำให้ต้องร่ำไห้ออกมา และใครที่ทำให้หัวใจที่ไม่เคยรู้สึกแปลกประหลาด ต้องมาหวั่นไหวนับจากคืนที่ถูกปล้นจูบแรกไปจากชีวิตต่อหน้าต่อตา

"ปล่อยได้แล้ว"

"อย่าทำตัวขี้แยซิ ไหนว่าเป็นคนเก่ง มีร้านเองแล้วไง" ในที่สุดคมกริชก็ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนตามคำขอ แต่เป็นการปล่อยที่เรียกว่าตัดใจปล่อยมากกว่าเต็มใจปล่อย

“โตป่านนี้แล้วยังร้องไห้ขี้แยเป็นเด็กๆ ไปได้ เข้มแข็งหน่อยไม่มีเวลามาตามเช็ดน้ำตาให้ตลอดหรอกนะ"

"ไม่จำเป็น มีคนอื่นรอเช็ดให้อีกมาก" ภาสินีเมินหน้าหนีจึงไม่ทันได้เห็นสายตาวาววับของดวงตาคู่คม ที่แทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เมื่อจินตนาการตามคำพูดว่า มีคนอื่นเช็ดน้ำตาให้เจ้าหล่อนแทนที่เขา

"ใช้อะไรเช็ด ผ้าหรือว่าอย่างอื่น แล้วบ่อยแค่ไหน" คมกริชเค้นไรฟันถาม

ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนภาสินีรู้สึกกลัว ท่าทางเอาจริงบ่งบอกให้รู้ว่าพ่อเจ้าประคุณกำลังโกรธและโกรธมากเสียด้วย

"ถอยไปนะ จะทำอะไร”

ห้ามไม่ทันเสียแล้ว เมื่อคนที่กำลังโกรธกระชากร่างเล็กเข้ามาใกล้เสียจน ลมหายใจร้อนเพราะความโมโหรดลงที่เรือนผมสวยของภาสินี

"ไอ้หน้าไหนมันเช็ดน้ำตาให้บ้าง แล้วเช็ดกันไปถึงขั้นไหนใช้อะไรเช็ด" ชายหนุ่มตวาดถามอย่างลืมตัว

"ปล่อยนะ ฉันเจ็บ"

แรงบีบที่สองแขนเจ็บจนน้ำตาแทบไหลแต่ภาสินีก็กลั้นมันเอาไว้ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้เห็น หน้าตาขึงขังของคมกริชทำให้เธอรู้สึกกลัวมากกว่าและไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก

"พูดมาซิ ว่าให้ใครเช็ดน้ำตามากี่คนแล้ว พูดมา" เขาตะโกนถามอย่างคนบ้าหัวใจเต้นรัวยิ่งกว่ากลองเพล

ความรู้สึกทั้งโกรธทั้งโมโหทั้งเจ็บและแค้นปะปนอย่างแยกไม่ออก อยากจะจัดการไอ้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ที่กล้าบังอาจมาทับรอยตนและอยากจะจัดการกับแม่ตัวดี ที่ปล่อยให้คนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนโดยไม่ได้รับอนุญาต

“ปล่อยนะ คุณคมกริช จะบ้าหรือไง ฉันเจ็บนะ”

"เจ็บเหรอ เจ็บก็ร้องไห้ซิ ฉันจะได้เช็ดน้ำตาให้เหมือนที่เคยทำไง แต่คราวนี้อาจจะไม่ใช้ผ้าเช็ดหน้าให้เหมือนเดิม แต่จะใช้อย่างอื่นที่เธอน่าจะชอบมากกว่า” ดวงตาวาววับบนใบหน้าคมทำให้ภาสินีรู้สึกกลัว ท่าทางของเขาโกรธมากอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้และไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้

“จะบอกหรือไม่บอกว่าใครบ้างที่เช็ดน้ำตาให้เธอ ไอ้หมอนั่นด้วยหรือเปล่า” แค่คิดว่าพีระใกล้ชิดจนถึงขั้นเช็ดน้ำตาให้กันแล้ว คมกริชก็แทบจะอยากฆ่าไอ้หมอนั่นให้ตายคามือเสียรู้แล้วรู้รอดไป

“คนที่เช็ดน้ำตาให้ควรเป็นคนที่ไม่ได้ทำให้ฉันร้องไห้ ไม่ใช่ประเภทตบหัวแล้วลูบหลังเหมือนใครบางคนหรอก แล้วที่พวกเขาเช็ดน้ำตาให้ก็เพราะไม่อยากเห็นฉันเสียใจ”

"พูดแบบนี้แสดงว่าคงร้องไห้บ่อยซิท่า และก็คงมีไอ้หน้าโง่ที่ไม่ทันมารยาทเธอมาเช็ดน้ำตาให้ในฐานะสุภาพบุรุษแสนดี กี่คนแล้วล่ะ"

ยิ่งเจ้าหล่อนพูด เขาก็ยิ่งอยากจะจัดการไอ้คนพวกนั้น รวมถึงจัดการภาสินีด้วย

"ไม่รู้ แต่ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ก็ไม่เคยต้องเช็ดน้ำตาเอง"

ใช่ เพราะมีเขา เขาคนนี้นี่แหล่ะ คนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวปลอบเดี๋ยวว่า คนนี้คนเดียวที่ภาสินียอมให้เช็ดน้ำตาให้

“คงจะมีความสุขมากซินะ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงหรือไง ร้องไห้ทีไรก็มีอัศวินขี่ม้าขาวมาเช็ดน้ำตาให้”

“ใช่ ฉันรู้สึกดีมากและซาบซึ้งไม่มีวันลืมเลยล่ะ” เจ้าหล่อนกล้าตอบด้วยถ้อยคำที่ไม่เกรงกลัวเลยว่า คนกำลังโมโหจะเป็นเกรี้ยวกราดมากแค่ไหน

"ซาบซึ้งมากใช่ไหม เธอคงไม่ชอบใช้ผ้าเช็ดหน้าเหมือนคนอื่น แต่คงชอบอะไรที่ติดอกติดใจไปนานแสนนาน งั้นฉันก็จะเปลี่ยนวิธีเช็ดน้ำตาในแบบที่เธอชอบ รับรองได้ว่าติดอกติดใจซาบซึ้งจนลืมคนอื่นไปเลยล่ะ"

คมกริชรั้งตัวคนปากดีเข้ามาหาอย่างว่องไว แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ชนิดที่เรียกว่าไร้ที่ว่าง เรียวปากสวยสัมผัสริมฝีปากที่ครั้งหนึ่งเคยแนบชิด ภาสินีหันหน้าหนีแต่ไม่อาจรอดเงื้อมมือคนที่กำลังโกรธพ้น

สติของคมกริชหลุดลอยไม่อาจกลับคืนได้ง่ายๆ เขาง้างปากอิ่มให้เผยอรับจูบที่มอบให้ด้วยไฟโกรธ รุกไล่อย่างบ้าคลั่งหวังจะสั่งสอนให้รู้ว่าอย่าได้แหย่เสือหลับ มิฉะนั้นอาจจะต้องพบกับความเร่าร้อนซาบซ่านเช่นนี้

ภาสินีไม่ทันตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าจูบเธออีกเป็นครั้งที่สอง จูบครั้งที่แล้วทำให้หัวใจสาวหวั่นไหวจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งจูบครั้งนี้ถึงกับทำให้เจ้าตัวสั่นสะท้านด้วยความซาบซ่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะนอกจากจูบแล้ว มือไม้ของคมกริชยังอาจหาญรุกล้ำร่างกายแสนหวงของเธออีกด้วย

เขารุกไล่ฟาดฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย ใช้ความโกรธนำหน้าทุกสิ่งจนเรียวปากงามเจ่อช้ำ คมกริชบดขยี้กวาดความหวานจากริมฝีปากของภาสินีตักตวงมาเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียว ราวกับว่าจะไม่เหลือไว้ให้ใครได้มีโอกาสลองลิ้มชิมรสความหวานนี้อีก

รสจูบที่ร้อนแรงแผดเผาให้ร่างเล็กสั่นสะท้านไปหมดทุกส่วน มือไม้ที่ลูบไล้ผิวกายปลุกเร้าไฟปริศนาให้ลุกโชนขึ้น คุณหนูจอมจุ้นไม่รู้ว่าสัมผัสนี้คืออะไร รู้เพียงแค่ว่าแตะไปตรงไหนก็เหมือนไฟร้อนที่เผาให้ลุกไหม้จนระทวยไปทุกสัดส่วน

เรียวปากงามมีโอกาสได้พักจากจูบที่ถาโถม แต่คมกริชไม่หยุดแค่นั้นเพราะต้องการจะสั่งสอนคนที่กล้าให้ชายอื่นมาเช็ดน้ำตาให้ ริมฝีปากร้อนระดมพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า แม้ภาสินีจะหันหนีแต่ก็ไม่อาจหลุดพ้น

"อย่านะ" เธอร้องเสียงสั่นห้ามพยายามดิ้นรนหนี แต่ยิ่งดิ้นคมกริชก็ยิ่งกอดรัดนานมากขึ้นไปอีก

ไร้ประโยชน์เมื่อคมกริชหน้ามืดตามัวเสียแล้ว หัวใจสุภาพบุรุษแปรเปลี่ยนเป็นอสูรใจร้าย ปลายจมูกคมเคลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอและใบหู แระเล็มอย่างย่ามใจมีความสุข ภาสินีสะท้านซาบซ่านอยากจะผลักไสแต่ไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้

เธอต้องระทวยอีกครั้งเมื่อเขาเคลื่อนริมฝีปากมาที่เนินอกอิ่ม เสื้อเชิ้ตตัวสวยติดกระดุมไว้หลุดออกจากกันอย่างง่ายดาย ภาสินีทั้งเกร็งทั้งกลัวเพราะประตูห้องทำงานเปิดค้างไว้เพื่อไล่คนบ้าให้ออกไป

"อย่า" เธอร้องเสียงสั่นเมื่อยอดอกสวยถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากร้อน

แม้บราเซียร์ตัวสวยจะกั้นความงามเนื้อแท้ไว้ แต่คมกริชก็ใช้ริมฝีปากรั้งมันให้เผยความงามที่แท้จริงให้เห็น ก่อนจะครอบครองดูดกลืนอย่างกระหาย แค่นี้ภาสินีก็แทบไม่มีสติจะครองตัวเองให้รอดพ้นจากเงื้อมมือคนบ้าคลั่งได้อีกต่อไป

คมกริชตั้งใจแค่ว่าจะจูบสั่งสอนคนปากดีที่กล้าพูดให้โมโห แต่เมื่อจูบได้สมใจหมายก็ไม่อาจหยุดปรารถนาส่วนลึกในจิตใจได้ เขาต้องการทำให้ภาสินีรู้ว่าอย่าได้คิดใช้วาจาหรือการกระทำใดๆ ที่ทำให้ไม่พอใจเป็นอันขาด เพราะมิฉะนั้นจะต้องถูกจัดการด้วยวิธีเฉพาะเช่นนี้

ทรวงอิ่มแดงช้ำเล็กน้อยเพราะไรฟันที่ขบเม้ม คมกริชชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นร่ำไห้ ร่างกายที่เขากำลังมีความสุขสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะแรงเสน่หา แต่เป็นเพราะความเสียใจที่กำลังเกิดขึ้นในเวลานี้ต่างหาก

"แพท" เขาเงยหน้าขึ้นจากอกงาม เพียงแค่เห็นคราบน้ำตาบนแก้มสวยก็แทบจะหมดความปรารถนาที่ลุกโชนในใจทันที

"อย่าร้อง" คมกริชใช้จูบเช็ดน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มเนียนอย่างถนอม

ยิ่งจูบคนร้องก็ยิ่งร่ำไห้ ยิ่งกอดคนร่ำไห้ก็ยิ่งสะอื้น ยิ่งแต่งตัวติดกระดุมให้ใหม่ เสียงสะอื้นก็ยิ่งดังขึ้น จนในที่สุดคมกริชก็กอดรัดร่างที่กำลังสะอื้นไว้แนบอก หยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างไว้แค่นั้น

ภาสินีร่ำไห้อย่างสุดกลั้น อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ดิ้นรนหนีออกจากการกอด คมกริชผวาจะตามแต่ถูกสั่งห้ามด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"ออกไปนะ" คนขี้แยตะโกนไล่ลั่นห้อง

"คนนิสัยไม่ดี คนฉวยโอกาส คนเอาเปรียบ พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าพอใจแล้วก็ไปซะ" เธอไล่ทั้งน้ำตา

"แพท ไม่ใช่นะ" ชายหนุ่มพยายามจะอธิบาย

"อย่ามายุ่งกับฉัน ไม่ต้องมาพูดเลย ไปให้พ้นหน้าเดี๋ยวนี้" หญิงสาวไล่อีกครั้ง

"แพท พี่กริชไม่ได้ตั้งใจ พี่กริชแค่..."

คมกริชอยากจะเข้าไปกอดแล้วเช็ดน้ำตาที่แก้มนวลเหลือเกิน ยิ่งเห็นท่าทีเสียใจร่ำไห้ของเธอแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดเหลือเกินที่เมื่อครู่สติอารมณ์มืดมัวตามใจตนเอง จนทำให้ภาสินีต้องร้องไห้อีกครั้ง

"ฉันมันแย่ ไร้สาระ ไม่เป็นโล้เป็นพาย กรีดกรายไปวันๆ แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ ฉันจะไม่ไปบ้านนายอีก แล้วนายก็ไม่ต้องมาที่นี่"

"แพท มันไปกันใหญ่แล้วนะ"

"ไม่ต้องมาพูดดี นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย คนฉวยโอกาส ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายจะมาทำแบบนี้ ออกไปนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้คนบ้า ไอ้คนปากเสีย"

ภาสินีโกรธจริงๆ ข้าวของทุกอย่างบนโต๊ะเป็นอาวุธขับไล่คนเอาแต่ใจที่รุกรานให้พ้นหน้า คมกริชไม่ได้กลัวเจ็บจากของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เขวี้ยงมา แต่ไม่อยากให้เธอร้องไห้มากไปกว่านี้ จึงตัดสินใจเดินออกจากห้อง ไว้อารมณ์ดีๆ แล้วค่อยมาขอโทษกันใหม่

คมกริชเดินพ้นห้องไป ภาสินีรีบวิ่งไปปิดประตูแล้วปล่อยโฮใหญ่ลั่นห้องด้วยความเสียใจ ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ เห็นเธอเป็นผู้หญิงไม่มีค่าที่คิดจะทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้ โดนไม่สนความรู้สึกกันแม้แต่น้อย