10 | เป็นของเฮียนะครับNc25+++

​

“คุณใจร้ายที่สุด อ๊ะ...”นิ้วร้ายกาจชำแรกเข้ามาในร่างกายของเธออย่างอุกอาจ ร่างเล็กสะดุ้งตัวโหยงเมื่อเจอสัมผัสแปลกใหม่ที่ชายหนุ่มมอบให้ ใบหน้างามบิดเบ้ด้วยความทรมานจนแทบขาดใจเมื่อเขาขยับเข้าออกช้าๆ ในจังหวะเนิบนาบ

“อ่า!! ทำไมมันแน่นแบบนี้ หืม...ถ้าฉันยัดเจ้าน้องชายเข้าไปล่ะ”รามสูรจ้องมองจุดที่ตนกำลังลุกลานพลางสูดปากซี๊ดซาดราวกับต้องของเผ็ด ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ กว่าเขาถึงสองเท่าจะมีดีได้ขนาดนี้

“อย่าทำคนดีเลยนะคะ อืม...คุณกำลังฆ่าหนูนะคะ”หญิงสาวกัดนิ้วชี้ตัวเองอย่างข่มความรู้สึกบางอย่าง ลมหายใจติดขัดเหมือนกับเธอกำลังขาดอากาศหายใจจึงพลั้งปากขอร้องอ้อนวอนเขาอีกครั้งเพื่อให้ชายหนุ่มปราณีไว้ชีวิตเธอ

“ดื้อจังเลยนะ พ่อจะฆ่าให้ตายคาเตียงเลย”เธอไม่ได้ดื้อแค่เพียงร่างกายที่ซุกซนเท่านั้น คำพูดคำจายังไม่น่าฟังเอาเสียเลย ทั้งที่เจ้าหล่อนกำลังเคลิบเคลิ้มกับสิ่งที่เขามอบให้แท้ๆ

รามสูรจ้องมองดวงหน้างามอย่างพอใจในภาพที่ตนเห็น ร่างอรชรกำลังบิดเร่าด้วยความซ่านเสียว ส่ายสะบัดสะโพกงามงอนหลบหลีกการถูกบุกรุกในครั้งนี้ แต่สำหรับในหัวของเขายังคิดว่าเธอกำลังยั่วยวนเขาให้ลุ่มหลงมัวเมา

“อื้อ!! คะ...คุณรามขา~ คะ...คนดีปวดฉี่ อ่า!! ปล่อยค่ะ”มือน้อยปัดป่ายให้นิ้วของเขาหลุดออกจากช่องทางรักของตน ขาเรียวเสลาหุบเข้าหากันด้วยความเขินอายอย่างกลั้นเอาไม่อยู่

“ปล่อยมันออกมา โอ้ว~ เธอกำลังมีความสุขเชื่อฉัน”

“ไม่นะ อื้อ...ปล่อยนะ อร๊ายย!!”ผู้มากประสบการณ์ในเชิงรักรู้ดีแก่ใจว่า สิ่งที่ชนารดีปลดปล่อยออกมาคือหยาดน้ำทิพย์หวานล้ำที่เขาดื่มกินมันมาแล้วครั้งหนึ่ง และครั้งนี้เขาก็จะทำมันอีกครั้ง

“ทำไมมันไหลออกมาเยอะขนาดนี้จ๊ะ มามะอ้าขากว้างๆ ขอฉันกินหน่อยเถอะ”สิ้นเสียงเข้มแหบพร่าใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มลงต่ำ ตวัดปลายลิ้นปาดป่ายตามรอยแยกของกลีบกุหลาบบอบบาง หญิงสาวขัดขืนอย่างหวั่นใจแต่ทว่าต่อมาขาเล็กก็พาดไหล่กว้างของเขาเอาไว้

“ซี๊ด!! อย่าฆ่าหนู อ่า...คุณรามพะ...พอแล้ว”ปากกับใจของเธอมันชั่งไม่ตรงกันเสียเหลือเกิน ถึงแม้จะห้ามปรามการกระทำของเขา แต่ทว่าสะโพกน้อยกลับส่ายร่อนท้าทายเรียวลิ้นร้อน

“หวานมันหวานมากเลยหนูคนดีจ๋า~”รามสูรผละออกจากความหอมหวานตรงหน้าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยชมเปราะๆ และก้มลงดูดกลืนน้ำรักที่ไหลย้อนอย่างทะลักทลาย

“คุณราม! เฮียรามขา~”เสียงหวานครางกระเส่าเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนมด้วยความหลงลืมตัว มันอาจเป็นความเคยชินที่เธอชอบเรียกพี่ชายแท้ของตัวเองจนพลั้งเผลอเรียกเขาว่าเฮีย

“...”ชายหนุ่มคำรามลั่นในลำคอเขากำลังหลงใหลร่างกาย ไม่ใช่เพียงเท่านั้นที่สะกดเขาราวกับต้องคำสาป แม้กระทั่งความงดงามของดวงหน้ารูปไข่ และคำพูดหวานหยดย้อยที่ทำให้เขาไม่อยากปล่อยเธอออกจากห้องนี้เลย

“อึกๆ หนูจะตายแล้ว อ๊าชะ...ช่วยด้วย”

“...”

“ช่วยด้วยค่ะ! อื้อ...”ร่างเล็กกระตุกเกร็งถี่รัวเมื่อนิ้วแกร่งควงแกว่งภายในอ่อนนุ่มถี่รัว บวกกับเพลงลิ้นอันพลิ้วไหวส่งเธอแตะขอบสรรค์ถึงสองครั้งสองครา

“โอ้ว~ เธอร้อนแรงเป็นบ้าเลย”พลันเมื่อเห็นร่างบางหอบหายใจราวกับวิ่งสี่คูณร้อยเมตร ก็ทำให้รามสูรยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง

“ปะ...ปล่อยหนูกลับบ้านได้ยังคะ”ทันทีที่ลมหายใจกลับมาเป็นปกติ ชนารดีก็ปรือตามองเขาเพียงแวบเดียวก่อนจะหลบสายตาอันหวานเยิ้มที่จ้องมองมายังเธอ

“หึ! คิดว่าจะออกไปจากที่นี่ง่ายๆ เหรอ”

“...”

“ตราบใดที่เส้นพรหมจารีของเธอยังไม่ขาด กินเข้าไปจะได้รู้ว่ามันหวานมากแค่ไหน!!”รามสูรโน้มตัวไปหาเธอก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้ท้ายทอยเล็ก ยัดนิ้วที่ยังเปรอะเปื้อนน้ำรักเข้าไปในอุ้งปากน้อยด้วยความกักขฬะ

“อื้อ...อึก!!”หญิงสาวยอมจำนนทั้งน้ำตามือน้อยพยายามจับข้อมือของเขาเอาไว้ เมื่อนิ้วแกร่งสอดแทรกเข้ามาในปากของตน สายธารที่หน่วยตาพรั่งพรูไหลอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย เธออับอายที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ อับอายที่ต้องนอนเปลือยเปล่าล่อนจ้อยให้เขาเห็นทุกสัดส่วนอันหวงแหน

“เป็นของฉันนะคนดี”

“...”

“เป็นเมียเฮียรามนะครับ”

------------------------------

งึ่มๆๆๆ เฮียมันร้ายนะ

1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจ

แฟนเพจ>>>เอ็มแอล