บทที่ 3

TANTAI

ความจริงแล้วผมชอบเธอ ข้าวฟ่างคือเด็กสาวที่ผมหลงรักตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเรียนที่มหาลัยช่วงแรกๆ แต่ทำไมผมไปจีบน้องเขานะเหรอทั้งที่น้องมันก็แสดงออกว่าชอบผม

ผมแค่กลัว~ ผมเคยมีแฟนคนหนึ่ง เธอชื่อ เคส ผมกับเคสเรารักมาก แต่ทำไมถึงเลิกกันล่ะ เคสบอกเลิกผมเพราะเธอทนนิสัยผมไม่ได้ ผมเป็นคนขี้หึง ขี้หวง ผมไม่ชอบให้เธอไปไหนมาไหนโดยที่ไม่มีผม ผมไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน แล้วก็ออกคำสั่งห้ามเธอทำทุกอย่างในสิ่งที่ผมไม่ชอบ จนวันหนึ่งเธอทนไม่ไว้ แล้วก็ทิ้งผมไป!!

หลังจากนั้นผมก็ไม่สนใจใคร จนพบข้าวฟ่างเธอทำให้ผมใจเต้นแรงอีกครั้ง ตอนที่เธอบอกชอบผม ผมดีใจมากเลยนะแต่ผมกลัวเธอรับนิสัยของผมไม่ได้ สุดท้ายก็ทิ้งผมไป มันคงเจ็บปวดและทรมาน ว่าไหม ผมยังไม่พร้อมจะเสียเธอไป ผมขอเวลาหน่อยแล้วกัน ผมจะพยายามปรับตัว

มหาวิทยาลัย

ผมนั่งมองไปยังที่ข้าวฟ่างนั่งอยู่กับเพื่อนของเธออย่างสนุกสนาน เธอเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง พูดเก่ง เป็นตัวของตัวเอง และผมก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ มันดูจริงใจไม่เสแสร้ง

"ไอ้แทน มึงจะนั่งจ้องน้องเขาอีกนานไหมครับ" ไอ้ทิวเดินเข้ามานั่งข้างผม มันถามผมเพราะผมเอาแต่มองไปที่โต๊ะของกลุ่มนั้น

"เรื่องของกู" ผมตอบมันทั้งที่ยังตายังจ้องไปทางข้าวฟ่าง

"โรคจิตปะเนี่ย! มึงอะ" ไอ้น๊อตที่เดินเข้ามาที่หลังพูดขึ้น อย่างติดตลกนิดๆ

"โรคจิต พ่องงง! มึงสิครับ" ผมก็ด่ามันกลับไป แต่มันหาได้สนใจที่ผมด่ามัน

"ชอบก็จีบสิวะ!" ไอ้ทิวแนะ

"ใช่" ไอ้น๊อตพูดเสริมอย่างเห็นด้วย

"กู"

"น้องเขาก็ชอบมึงนิวะ" ไอ้น๊อตพูดต่อแล้วเดินมายืนตรงหน้าผมและหันไปยังโต๊ะกลุ่มของข้าวฟ่าง ก่อนที่มันจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

"กูรู้…กูแค่" แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ้น๊อตก็พูดแทรกมาเสียก่อน

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูจัดการให้มึงเองไอ้เพื่อนรัก หึหึ!"

มันพูดขึ้นแล้วเดินมาตบไหล่ผม ก่อนจะดึงไอ้ทิวให้ลุกขึ้นแล้วเดินลากกันไปยังโต๊ะกลุ่มข้าวฟ่าง

TANTAI END