รุ่นพี่

มหาวิทยาลัยที่ใครใครก็มีความไผ่ฝันที่จะเข้ามาเรียน หนึ่งในนั้นก็คือ ชนัญชิดา จิรภิญญา หรือ ข้าวฟ่าง นักศึกษาปี1 คณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ตัวเล็กน่ารักใครเห็นก็ต้องชอบและตกหลุมรักเพราะชนัญชิดานั้นเป็นคนยิ้มเก่งและเฟรนลี่สุดๆ แต่นั้นก็เป็นเพียงด้านเดียวที่คนอื่นได้เห็นแต่สำหรับเพื่อนสนิทที่รู้จักเธอดีจะไม่คิดแบบนั้น ฉายา นางมารร้ายหน้าหวาน ไม่ได้มาเล่นๆนะ สำหรับข้าวฟ่างแล้วใครดีมาเธอก็ดีตอบใครร้ายมาเธอก็จะให้กลับคืนสิบเท่า

KHAWFANG

ตึกตัก!! ตึกตัก!! ได้ยินอะไรไหม นั้นเสียงหัวใจของฉันเองที่ตอนนี้มันเต้นแรงมากแรงจนคนที่นั่งใกล้ๆฉันสามารถได้ยินเสียง และสาเหตุที่ทำให้ฉันนั้นหัวใจเต้นแรงก็คือรุ่นพี่คนนั้น คนอะไรหล่อโดนใจน้องขนาดนี้

"งื้ออออ คนอะไรหล่อจังเลย โดนใจ" ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าฟิน

"ยัยชะนี มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ กูเป็นตุ๊ดยังไม่แรดเท่ามึงเลยนะเนี่ย" เสียงของนิกกี้เพื่อนเทยของฉันเอง

"ก็พี่เขาหล่อจริงๆนี่นา หรือมึงจะเถียงกูล่ะ" นิกกี้ถึงกับพูดไม่ออก ก็เห็นๆกันอยู่ว่ารุ่นพี่คนที่เดินผ่านไปเมื่อกี้เขาหล่อจริง

"จ๊ะๆ พี่เขาหล่ออันนี้กูยอมรับ แต่มึงพึ่งเห็นพี่เขายังไม่ถึง 10 นาที มึงก็คลั่งในความหล่อของเขาแล้วเหรอ ใจง่าย" นั้นด่าอีกแหละ ฉันยอมรับว่าใจง่ายไปกับความหล่อของรุ่นพี่ที่ฉันเองก็ยังไม่ทันได้รู้จักชื่อว่าพี่เขานั้นชื่ออะไร ถามว่าแล้วรู้ได้ไงว่าเขาเป็นรุ่นพี่ก็เพราะพี่เขาใส่เสื้อช็อปไงแถมปักชื่อรุ่นไว้ที่บริเวณถุงเสื้ออีก แต่ก็มองไม่ค่อยชัดว่ารุ่นไหน

"แรงงะ" คือกลุ่มเราก็พูดเล่นกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติส่วนมากพวกเราก็ไม่ค่อยเก็บมาใส่ใจเท่าไหร่เพราะว่าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย อีกอย่างกลุ่มเพื่อนของฉันเราก็รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมไม่ใช่พึ่งจะมารู้จัก ว่าแต่มารู้จักเพื่อนๆของฉันดีกว่า กลุ่มฉันมีกันทั้งหมด 4 คน มีนิกกี้ มินต์และผิง

เวลาผ่านไปเหลืออีกประมาณ 15 นาทีก็ต้องขึ้นเรียน

"นิกกี้ๆ"

เงียบ!

"นิกกี้จ้า"

ยังเงียบ!

"โอ้ยยยยยย!!! จะเงียบอีกนานไมมมมห๊ะ!" ที่ฉันเรียกนี้ก็ไม่ใช่อะไรนะ พอดีฉันให้นิกกี้มันหาข้อมูลเกี่ยวกับรุ่นพี่คนนั้นให้ นิกกี้มันเก่งเรื่องนี้ที่สุดในกลุ่มแล้ว แต่นี่เป็นจะเป็นชาติแล้วฉันยังไม่รู้เลยว่ารุ่นพี่ชื่ออะไร

"โอ้ยนิ! มึงจะรีบไปไหน กลัวไม่ได้ผัวหรือไงห๊ะ!" นิกกี้หันมาจิกตาใส่ฉัน ก็คนมันอยากรู้นี่นา

"ก็เพื่อนอยากรู้อ่ะ"

"เงียบแล้วก็ฟังกู พี่เขาชื่อ อติวิชญ์ ภาณุเมศธนัน ชื่อเล่นชื่อ แทนไท อยู่ วิศวกรรมช่างกล ปี 4" ชื่อก็เพราะนามสกุลก็เพราะ แม่หนูอยากเปลี่ยนนามสกุลเป็น ภาณุเมศธนัน

"แล้วไงต่อพี่เขา มีแฟนหรือยัง" นี่คือสิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุด ฉันมองหน้านิกกี้อย่างลุ้นๆ จนเพื่อนฉันอีก2คนหลุดขำ

"พี่ เขา ยัง โสด! พอใจมึงหรือยัง" นั้นแหละคือคำตอบที่ฉันต้องการ แค่พี่เขายังไม่มีใครก็พอแล้ว

"พี่เขาคงโสดอีกไม่นานหรอกมึง เพราะกูจะเอาพี่เขามาเป็น แฟนกูให้ได้" ฉันพูดขึ้นอย่างจริงจังและจริงใจ

"นี่! เลิกเพ้อได้แล้วไปเข้าเรียนกันสายแล้ว" ยัยผิงพูดขึ้น จากนั้นก็ลุกออกจากโต๊ะแล้วรีบเดินตรงเข้าไปในตึกคณะ นิกกี้และมินต์เองก็รีบเก็บของแล้วรีบลุกตามผิงไป

"รอออด้วยยยย!" ส่วนฉันก็รีบเก็บของแล้ววิ่งตามเพื่อนไป

พอมาถึงห้องเรียนอาจารย์ก็กำลังจะเริ่มสอนพอดี พวกฉันก็พากับเดินเข้าไปนั่งเรียนกันอย่างเป็นระเบียบ เรียนไปเรื่อยๆจนถึงคลาสสุดท้าย

หลายชั่วโมงต่อมา

"โอ้ยย เสร็จสักที ไม่รู้จักสั่งอะไรหนักหนา" นิกกี้บ่นในตอนที่พวกเราเดินออกมา

"ช่ายยย" ฉันว่าอย่างเห็นด้วย

"ไปเที่ยวกันปะ" นิกกี้เอ่ยชวน เที่ยวเหรอก็น่าสนเพราะว่าพวกเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว "เอาดิ" พวกฉัน 3 คน ผสานเสียงกันอย่างเห็นด้วย

ผับหรูกลางใจเมือง

"คนเยอะอะมึง โต๊ะเต็มหมดเลย นิกกี้ไหนพี่รหัสมึงที่ว่าจะให้เราไปนั่งด้วย" มินต์พูดขณะมองหาโต๊ะคือพวกเราลืมจองโต๊ะไว้เลยต้องมาหาเอาข้างหน้าและนิกกี้ก็เสนอว่าพี่รหัสชวนไปนั่งโต๊ะด้วยพวกเราก็เลยพากันมองหา แต่…

"พวกมึง! นั้น นั้น พี่แทนนนนน" เสียงมินต์ตะโกนขึ้นทำให้ข้าวฟ่างที่กำลังมองหาโต๊ะของพี่รหัสนิกกี้ก็รีบหันกลับมาหามินต์และมองไปที่โต๊ะนั้นทันทีด้วยความตื่นเต้น ก่อนใบหน้าดีใจเมื่อครู่จะหม่องลงเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนกำลังนั่งเกาะแขนของแทนไทอยู่ด้วยท่าทางสนิทสนม ไนนิกกี้บอกว่าเขายังไม่มีแฟนไงแล้วผู้หญิงปากแดงคนนั้นเป็นใคร แบบนี้ยอมไม่ได้ต้องเข้าไปถามให้รู้เรื่อง

"เฮ้ย!!!ฟ่างนั้นมึงจะไหนอ่ะ" ผิงตะโกนถามตามหลังข้าวฟ่างที่กำลังเดินเข้าไปที่โต๊ะของแทนไทและมีเพื่อนเขาอีก 2 คนนั่งอยู่ด้วย

"ขอโทษนะคะ ขอนั่งด้วยได้ไหมคะพอดีโต๊ะเต็มนะคะ" ข้าวฟ่างใช้น้ำเสียงหวานที่เธอนั้นมักจะใช้เป็นประจำพูดกับแทนไท

"เธอเป็นใคร ทำไมฉันต้องให้นั่งด้วย" แทนไทเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเย็นชาแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มพร้อมเหลือบมองข้าวฟ่างเล็กน้อยจนเธอนั้นพูดอะไรไม่ออก เมื่อโดนคนที่ชอบปฏิเสธ

หน้าชาอยู่นะบอกเลย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครนิ่งและเย็นชาแบบพี่คนนี้มาก่อนเลย

พอโดนแทนไทปฏิเสธข้าวฟ่างก็หันหน้าเศร้าๆไปหาตัวช่วยนั้นก็คือเพื่อนของแทนไทอีก 2 คนที่นั่งมองมาที่เธออยู่