ตอนที่ 5 ผมขอโทษ (3)

สายตามองเหยียดฉัน จนตัวฉันสั่นไม่ไหวและคุมมือตัวเองไม่อยู่ ด้วยความโมโหกับคำพูดดูถูกที่ออกมาจากปากเขา ฉันดีดตัวจากที่นอนด้วยความเร็วสูง

และ

เพี๊ยะ

ฝ่ามือประทับไปที่หน้าขาวๆ จนแว่นตากระเด็นหลุดออกไป

หึ

หมอนี่ยังหันมาแค่นหัวเราะ

“มือหนักดีนี่ ใช้ได้ วันนี้จะเอาให้ไม่มีแรงเดินเลย ไอ้รุ่นพี่บ้าพลัง”

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวกรามมองฉันเหมือนอยากกินเลือดกินเนื้อ

สติโดนเป่ากระเจิงรอบสามเมื่อหมอนี่มุดหัวลงไปที่หว่างขาฉัน นิ้วหนาเริ่มกรีดไปที่รอยแยกระหว่างปากถ้ำช้า

ใบหน้าคมคายช้อนสายตาขึ้นมามองขณะที่กำลังเล่นสนุกกับกลีบสาวของฉัน

“อื้มม อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา ตรงนั้นไม่ได้นะ” ฉันพยายามร้องห้ามเจ้าของร่างใหญ่ที่กำลังทำการใช้ลิ้นกับน้องสาวของฉัน

“ทำเหมือนไม่เคยโดนนะครับรุ่นพี่ ตัวเองกร้านมาขนาดนี้แล้ว ขอดูปากถ้ำหน่อยซิว่าจะกรวงโบ๋อย่างที่คนอื่นลือกันมั้ย”

เขาพูดแล้วก้มหน้าลงไปทำต่อ

“อื้อ อย่านะ อย่าพึ่ง”

ฉันพยายามร้องบอกแต่เขาลุกคลานขึ้นมาปิดปากฉันด้วยจูบร้อนแรง เป็นแค่ไอ้สี่ตาแท้ๆ ทำไมจูบเก่งขนาดนี้

“อย่าอะไรรุ่นพี่ น้ำแฉะขนาดนี้ ยัยร่าน”

เขาพูดจบก็ลงจูบมาแล้วใช้นิ้วบดขยี้ติ่งของฉันไม่หยุด

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก

เขาจูบฉันจนฉันหายใจไม่ทัน สวมเครื่องป้องกันอย่างชำนาญ

เรียวขาถูกแยกออกจากกันบนเตียงใหญ่ ฉันพยายามจะถอยหนีแต่มือใหญ่รั้งสะโพกไว้ไม่ยอมปล่อย

“เอาละนะรุ่นพี่ ผมโตพอที่จะเป็นผัวพี่ได้แล้วนะ”

หลังจากที่ฉันดูถูกเขาไว้มากมายและ

พรวด เข้ามาแค่ครึ่งลำ

“เชี่ยทำไมแน่นวะ”

เขาสบถและพยายามขยับ สอดเข้ามาเรื่อยๆ

“จะ เจ็บ เจ็บบบบบบ โอ๊ยยยยย”

ฉันร้องออกมาดังมากเพราะมันเจ็บมาจริงๆ

เขาเริ่มถอนดุ้นออกมา อาจจะเพื่อดันเข้าไปใหม่หรืออะไรไม่รู้ตอนนี้สติฉันเลือนรางมาก

“เชี่ยเลือด เชี่ยรุ่นพี่ ไอ้พี่เอย มึงยังซิงอยู่หรอ”

เขาตกใจมากๆ ที่รู้ว่าร่างบางที่กำลังสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเป็นสาวบริสุทธิ์

“เออ ไอ้เด็กเวร ไอ้ชั่ว ฮึก ฮึก”

ฉันขยับร่างกายหนีเมื่อเขาเหวอจนปล่อยเอวฉันออก

น้ำตาเริ่มรินไหลออกมาจากหางตา ความเจ็บผสมกับความเจ็บใจไม่หยุด ทำไมต้องเป็นไอ้เด็กเวรนี่ด้วยว่ะ เด็กหนุ่มเหวอหนักมาก และใช่ฉันเป็นผู้หญิงกร้านโลกที่ยังซิง และโดนเปิดซิงโดยไอ้เด็กน้อยที่ไม่ชอบขี้หน้าฉัน

ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับฉันจริงๆ เพราะท่าทีที่แสดงออกมาตลอดคือเขารังเกียจผู้หญิงอย่างฉันมาก และมันก็ไม่มีเหตุผลเลยทำไมกันนะ ทำไมหมอนี่ต้องมาทำกับฉันแบบนี้ด้วยนะ

“พี่เอย”

เสียงเขาเริ่มแผ่วลงและแววตารู้สึกผิดท่วมท้นกำลังก่อตัว ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมร่างสั่นเทาแล้วมองตาเขาด้วยความเจ็บแค้น

“ทำไม คิดว่าคนที่ใช้ชีวิตกลางคืนทุกคนเป็นคนร่านหรอ แค่มองด้วยตาก็ตัดสินคนอื่นได้งั้นหรอ มีตั้งสี่ตาแต่ไม่มีสมอง”

น้ำตาฉันไหลออกมาจากดวงตา กลั้นไม่อยู่แล้ว ทำไมกันว่ะ แม่ง

“พี่เอย เหม…”

เขาพยายามเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ฉันแต่ฉันยังถอยกรูดหนี

“บางคนมันเลือกเกิดไม่ได้ ฉันก็แค่เลือกที่จะใช้ชีวิตแล้วก็ไม่เคยไปทำอะไรให้นายเดือดร้อนนี่” 

“พี่เอย...”

เสียงแหบพร่าแล้วเจือไปด้วยความรู้สึกผิด เขาเคลื่อนตัวอาใกล้แล้วดึงฉันเข้าไปกอด

“ผมขอโทษ”

เขาพูดคำ คำหนึ่งขึ้นมา

แล้วไอ้คำบ้านี่มันก็ทำให้ฉันยอมใจอ่อนจนกลายเป็นคนโง่

***