ตอนที่ 11 ขี้อ้อน （1）

"อัญชรวีร์ งานของอาจารย์ที่ให้ส่งวันนี้หวังว่าคงทันนะครับ เพราะถ้าไม่ส่งวันนี้ผมจะต้องหักคะแนนคุณ ถ้าเหลดจากวันนี้ผมไม่รับแล้วนะครับ ไม่ทราบจะส่งได้มั้ย"

เจ้าหมอนี่มากวนโมโหฉันตั้งแต่เช้า ท่าทางยโสวางอำนาจนั่นอีก สายตาที่มองมาเหมือนจะฟาดฟันฉันเป็นสองท่อนให้ได้ แต่มีหรือคนแบบเอิงเอยจะยอมสยบกะอีแค่สายตา

“ค่ะอาจารย์ ฉันจะส่งให้ทันภายในวันนี้แน่นอนค่ะ”

ฉันปรายตามองเขาแบบไม่สนใจใฝ่รู้ ท่าทีเฉยเมยของฉันทำเขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย เขายกยิ้มขึ้นมานิดหน่อย อารมณ์และความมั่นใจในตัวเองมีมาเต็ม เหอะๆ

“อ้อ แล้วถ้าไม่เข้าใจหรือติดตรงไหน ช่วงพักสามารถไปหาอาจารย์เป็นการส่วนตัวได้ที่ห้องภาคนะครับ”

เขายักคิ้วและยกยิ้มร้ายกาจกวนบาทาฉันไม่หยุด

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ”

ฉันพูดแล้วสะบัดตูดเดินหนีมาเลย หมอนี่จะไม่เลิกตอแยฉันจริงๆ ใช่มั้ย เหมือนสนุกกับการมองปฏิกิริยาของฉันมาก

ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้น

“เฮ้ยมึง กูนึกว่ามึงจะดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง”

น้ำเสียงสำนึกผิดของเพื่อนรักฉันชมพู่ สีหน้าก็สำนึกผิดจนฉันอดเอ็นดูไม่ได้

“นั่นสิ พวกกูขอโทษที่คะยั้นคะยอมึงโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของมึงสักนิด”

เสียงมีนเพื่อนอีกคนพูดด้วยความรู้สึกผิดเช่นกัน

“ไม่เป็นไรพวกมึงกูรู้ว่าพวกมึงหวังดี แต่กูโอเคขึ้นมากแล้ว เรื่องมันนานมากแล้วกูไม่อยากรื้อฟื้น”

ฉันยิ้มเจื่อนบางๆ ให้เพื่อนรักหายกังวล จริงๆก็ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องพี่ซันนั่นหรอก แถมตอนนี้ยังมี...

“ไม่ใช่เพราะมึงไอ้เด็กแว่นนั่นหรอ”

ชมพู่เริ่มถามจี้ใจดำฉันหลังจากเห็นเจ้าเด็กน้อยนั่นมาป้วนเปี้ยนใกล้ตัวฉันบ่อยๆ บ่อยเสียจนเพื่อนรักของฉันเริ่มจับทางได้

“ก็อาจจะมีส่วน รู้สึกเริ่มหวั่นไหว”

“โอ้โห มาทำให้ไอ้เอยแสบหวั่นไหวได้ก็เก่งพอตัวเหมือนกันนะไอ้เด็กนั่น ไม่คิดจริงๆ เมื่อก่อนพวกมึงมองหน้ากันยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ”

“ฮ่าๆ กูก็ว่าอยู่ ก็ไม่คิดเหมือนกันว่า…”

ฉันยังพูดไม่จบ แต่อีกเสียงของยัยมีนก็แทรกขึ้นมาด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น

“แล้วสรุปตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วหรอ”

ไอ้มีนถามขึ้นมาแบบไม่ประสีประสา

“ก็ยังอ่ะ กูไม่อยากให้เด็กนั่นถูกเอาไปนินทาเป็นขี้ปากพวกมึงก็รู้ข่าวลือกูมันไม่ได้ดี แล้วพวกมึงดูสภาพกู”

“อย่าด้อยค่าตัวเองอีเอย มึงอ่ะดีกว่าพวกกูสองคนเป็นร้อยเป็นพันเท่า เรียนก็เก่ง หาเงินก็เก่ง สวยก็สวย ถ้าไอ้เด็กแว่นนั่นมันรับไม่ได้ที่มึงเป็นแบบนี้แล้วมันแคร์สายตาคนอื่นมากกว่ามึง กูว่ามึงเลิกคบไปเลย”

ชมพูพูดไม่หยุด ใส่อารมณ์แทนฉันเกินเบอร์ไปมาก

“แต่กูว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก มึงดูนั่น”

มีนชี้ให้ดูคนตัวสูงที่กำลังเดินถือแก้วกาแฟตรงเข้ามาหาพวกเราด้วยท่าทีกระตือรือร้นและยิ้มแฉ่ง กร้าวใจชะมัด

“พี่เอย เหมซื้อกาแฟมาฝากครับ บ่ายๆ พี่อาจจะง่วง”

พระเจ้า!! หมอนี่รู้ด้วยสินะว่าฉันกินกาแฟช่วงบ่ายตลอด

“ขะ ขอบใจมากเหม”

ฉันรับมาแบบเขินอายใบหน้าสวยแดงระเรื่อไปจนถึงใบหู ฉันอายจริงๆ นะไม่เคยมีใครมาทำอะไรแบบนี้ให้สักครั้ง เขินจนเพื่อนแซว

“เหอะก็แพ้ลูกอ้อนเด็กน้อยแบบนี้สินะ อีเอย”

ชมพูเบะปากกลอกตามองบนฉันที่เขินตัวบิดอยู่แบบนั้น หลังจากเลิกกับพี่ซันฉันก็ไม่เคยมีโมเมนต์แบบนี้เลย นานเท่าไหร่แล้วนะ

“เด็กจริงยอมรับครับ แต่ไม่น้อยนะครับรับประกัน ไม่เชื่อถามพี่เอยดูได้”