บทที่ 3

“พี่ให้เราอ่านข่าวที่เขาพาดหัว ไม่ได้ให้มาชื่นชมหนังสือพวกนี้”

“อ้าวเหรอคะ นึกว่าให้ดูความคลาสสิคของหนังสือพิมพ์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในยุคดิจิตอล”

“อ่าน” น้ำเสียงตึงๆ ที่ได้ยินพร้อมสายตาดุดันที่ส่งมา ทำเอาปลายฝนหยุดเล่นชั่วคราว

“ค่ะๆ อ่านก็อ่าน” ปลายฝนส่ายหน้าให้พี่ชายที่วันนี้ดุเป็นพิเศษ สงสัยร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยจะปิด ถึงได้อารมณ์ไม่ดีขนาดนี้

แต่ทันทีที่ปลายฝนหยิบหนังสือพิมพ์และนิตยสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่าน เธอก็รู้สาเหตุที่ทำให้พี่ชายอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ได้ในทันที อันนี้ที่จริงก็พอจะเดาได้ว่าต้องมีเรื่องเกี่ยวกับเธอแน่ๆ เท่านั้นยังไม่พอต้นหนาวยังหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดให้น้องสาวได้ดูข่าวที่กำลังเป็นกระแสร้อนแรงอยู่ในโลกออนไลน์เวลานี้ เรียกได้ว่าข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารที่เขาซื้อมาเพื่อโยนระบายอารมณ์ยังสู้ไม่ได้

“เห็นไหม ว่าข่าวมันเป็นยังไง” เสียงห้วนๆ เอ่ยถาม ภายในอกของต้นหนาวเวลานี่เดือดปุดๆ ราวกับลาวาจากปากปล่องภูเขาไฟ

“เห็นค่ะ” ปลายฝันเอ่ยตอบเสียงเรียบ ไม่ได้อารมณ์ขึ้นเหมือนคนเป็นพี่ชายเลยแม้แต่น้อย

“เห็นแล้วทำไมเราถึงยังดูสบายอกสบายใจอยู่แบบนี้ หืม”

“หมอกก็ไม่ได้สบายอกสบายใจ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าการปลง” ปลายฝนแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น แม้ชื่อจะฟังดูแมนไปหน่อย แต่ชื่อเล่นนี้แม่เป็นคนตั้งให้เช่นกัน ส่วนชื่อจริงพ่อเป็นคนตั้งให้เธอว่าปลายฝน เพราะเธอเกิดปลายฤดูฝน ชื่อเธอกับพี่ชายนั้นถ้าหากอ่านพร้อมกันก็จะได้คำว่า ปลายฝนต้นหนาว

“ปลง!” คนฟังอุทานคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของน้องสาวออกมา

“ค่ะ…ปลง”

“ปลงได้ยังไง มันเต้าข่าวเขียนว่าเราไปเป็นเมียน้อยนักการเมืองเชียวนะ พี่จะฟ้องมันให้เข็ดหลาบ ลงข่าวเสียๆ หายๆ ไม่รู้จักเช็กก่อนว่าข่าวไหนจริงข่าวไหนมั่ว เอาให้ล่มจมกันไปข้าง”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิพี่เหนือ” ปลายฝนเอ่ยปรามพี่ชาย ที่คราวนี้คงถึงจุดเดือดแล้วจริงๆ

“พี่เย็นมาหลายครั้งหลายคราแล้วนะ เราก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นข่าวคาวทำนองนี้ แต่ครั้งนี้มันเกินไปตรงที่ให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้ปลอมตัวเป็นเราแล้วทำเรื่องบัดสีแบบนั้น น่าเกลียด”

“ก็เพราะไม่ใช่ครั้งแรกไง เราถึงรับมือมันได้”

“รับมือยังไง นิ่งๆ เงียบๆ ยิ้มๆ ตอนสื่อรุมกันมาสัมภาษณ์นะเหรอ” ต้นหนาวยิ้มมุมปาก นั่นเพราะนักข่าวพวกนั้นทำตัวราวกับอีแร้งที่พร้อมจะดึงทึ้งเหยื่ออย่างน้องสาวเขาตลอดเวลา ใช่ว่านักข่าวสายบันเทิงจะเป็นแบบนี้เสียหมดทุกคน บางคนก็ดีน่ารักทำงานด้วยแล้วสบายใจ แต่บางคนนี่แทบจะคว่ำขันกรวดน้ำมนต์ส่งไปให้

“ใช่ค่ะ ทำเหมือนเดิมที่เราทำกันมา ข่าวไหนไม่จริงอีกไม่นานมันก็ผ่านไปเองนั่นแหละพี่เหนือ ซีเรียสอะไรมากมาย” ปลายฝนยิ้มให้พี่ชาย นั่นเพราะข่าวแค่นี้มันทำอะไรเธอไม่ได้อยู่แล้ว แม้การเดินบนเส้นทางนี้จะมีอุปสรรคมากไปหน่อยก็ตามที

นั่นเพราะเธอเจอมรสุมข่าวฉาวมาตั้งแต่นับหนึ่งกันเลย สงสัยเธอไม่ถูกชะตาใครเข้ามั้งถึงได้กุข่าวใส่ร้ายเธอมาตลอดแบบนี้ แต่ผ่านมาเป็นปีๆ คนพวกนั้นก็ยังเขียนข่าวใส่ร้ายเธอไม่เลิกรานี่สิ

“โอ้ย! พี่อยากจะบ้า นี่พี่มีน้องสาวเป็นนางเอกผู้แสนดีไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ในจอหมอกเป็นได้แค่นางร้ายนี่ค่ะ นอกจอก็ขอเป็นนางเองหน่อยไม่ได้หรือไง” เอ่ยจบก็ยิ้มจนตาหยีมายังพี่ชายที่ยืนเท้าสะเอวอย่างอารมณ์ไม่ดีอยู่ข้างๆ

“ไม่ได้!”

“พี่เหนือ”

“พี่ไม่ยอมให้คนพวกนั้นทำร้ายน้องสาวพี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกนะ” แม้จะไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่ต้นหนาวก็สัญญาว่าจะต้องสืบให้รู้ถึงตัวการให้จงได้

“เขาไม่ได้ทำร้ายอะไรหมอกเลยนะพี่เหนือ ข่าวมันก็แค่ข่าว มาแล้วก็ไป พี่อย่าไปวิ่งตามมันสิ” ปลายฝนพยายามปรามพี่ชาย นั่นเพราะไม่อยากเอาตัวเองไปพัวพันเรื่องที่มันไม่จริง

“ไม่วิ่งตามแต่มันก็วิ่งเข้าใส่โครมๆ ใส่มาเป็นชุดรัวๆ มาตั้งแต่ต้นปีแบบไม่ยั้งอยู่นี่ไง”

“แต่ข่าวก็ทำอะไรเราไม่ได้นี่ค่ะ ใจเย็นๆ ว่าแต่ร้านก๋วยเตี๋ยวหนุ่มกล้ามโตปิดใช่ไหมวันนี้ อารมณ์เลยตึงไม่สดใสไปหมด” ปลายฝนจงใจเปลี่ยนเรื่องมีหรือที่ต้นหนาวจะไม่รู้ แต่พอเห็นปลายฝนยิ้มได้แบบนี้ต้นหนาวก็เริ่มปลงตามไปอีกคน แม้จะมีแย้งบ้างก็ตาม

“ใช่ที่ไหนกันเล่า พี่สั่งแล้ว อีกเดี๋ยวเขาคงมาส่ง”

“อุ๊ย! มีเดลิเวอร์รี่ด้วย”

“แค่พี่คนเดียวหรอก นี่…” จู่ๆ คนกล้ามโตก็หยุดพูดแล้วมองหน้าปลายฝนนิ่ง นั่นเพราะรู้ว่าน้องสาวตัวดีจงใจเปลี่ยนประเด็น

“อะไรคะ”

“มีพี่ชายไม่แมนแบบพี่ หมอกยังภูมิใจอยู่ไหม”

“มากกว่าภูมิใจอีกค่ะ พี่เหนือเป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อนและทั้งพ่อของหมอกนะคะ” ปลายฝนสวมกอดพี่ชายคนเดียวของเธอจนแน่น นั่นเพราะต่อให้ต้นหนาวจะเป็นอะไรเธอก็ยังรักและนับถือในฐานะพี่ชายที่แสนดีของเธอตลอดไป

“แต่พี่เกิดมาผิดเพศ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่เหนืออย่าคิดมากเรื่องทำนองนี้อีกนะคะ พี่ชายคนนี้ของหมอกจะเป็นยังไงหมอกก็รัก” รอยยิ้มสดใสของปลายฝนช่วยทำให้ความรู้สึกผิดในใจของต้นหนาวนั้นเบาบางลงไปได้บ้าง

ปี้นๆ

เสียงแตรรถจักรยานยนต์สีแดงดำที่ดังขึ้นจากหน้าบ้าน ทำให้สองพี่น้องหยุดการสนทนาไว้ชั่วคราว ต้นหนาวชะเง้อออกไปมอง และทันทีที่รู้ว่าใคร เขาก็คลายอ้อมกอดของปลายฝนออกแล้วเดินไปหาทันที

เมื่ออยู่ตามลำพัง ปลายฝนก็เข้าสู่โหมดจริงจัง สีหน้าของเธอไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ นักแสดงสาวนั่งมองบรรดาหนังสือพิมพ์ นิตยสารและโทรศัพท์นิ่งๆ ข่าวเสียๆ หายๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอตลอดหนึ่งปีมานี้ใครบอกว่ามันเล็กน้อย มันไม่กระทบกับจิตใจเธอสักนิด เปล่าเลยเพราะทุกข่าวเท็จมันมีผลกับเธอทั้งนั้น แต่เธอเลือกที่จะไม่เก็บเอามาใส่ใจ ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอย่างในข่าว ซึ่งก็มีทั้งคนเชื่อและไม่เชื่อ