บทที่ 3 พิสูจน์ด้วยจูบ

โรงแรม อาเมทริส

ทุกคนช่วยกันเคลียร์งานให้เสร็จก่อน เพื่อจะไปเลี้ยงฉลองกัน สำหรับวันนี้ที่ผ่านไปอย่างสวยงาม และเจ้าชายโปรดปรานมากคนที่ทำให้วันนี้สำเร็จก็คือ น้องเม เป็นคนที่มีพรสวรรค์ทุกเรื่องจริงๆ ทำอาหารก็อร่อย เขียนนิยายก็ขายดี สอนหนังสือก็เข้าใจง่าย ยิ่งเรื่องพระเจ้าเธอทำให้พวกเราเข้าใจพระเจ้า สมเป็นลูกของพระเจ้าจริงๆ

" เสร็จยังเม พวกเราใกล้เสร็จแล้วนะ จะได้รีบไปกินข้าวกันนะ"

"ใกล้แล้ว แต่เมต้องรอคนบางคนก่อน เขาให้รอถ้าไม่เจอคงตกงานแน่ พวกพี่ๆไปก่อนก็ได้คะ ร้านไหนก็ได้ เมตามไปที่หลังเองคะ ได้ร้านแล้วพี่ค่อยโทรบอกเมว่าร้านไหน "

"ใคร คนที่สามารถทำให้เมตกงาน ก็มีแต่เจ้าชายคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้พวกเราตกงานได้ นี้อย่าบอกนะว่าเจ้าชายนัดเราไว้ พวกเราเห็นคุยอะไรกันอยู่นาน คือเรื่องนี้ใช่ไหม"

"คะ เมบอกว่าไม่รับรางวัลจากท่าน เพราะเมรักงานนี้มันเป็นสิ่งที่ควรทำเพื่อโรงแรมอยู่แล้ว แต่เขาไม่ยอมจะให้รับให้ได้ เลยต้องรอไปทำงานไปแบบนี้ไง จะได้ไม่เสียเวลาคะ"

"เจ้าชายคงอยากตอบแทนเรานะ แต่เจ้าชายนัดเองด้วยไม่เคยมีใครเลยด้วยที่ทรงนัดเองแบบนี้ เมคนแรกที่ท่านขอนัดแบบมัดมือชกด้วย แล้วเขาจะให้อะไรทำไมต้องให้รอ ส่งมาให้เลยก็ได้นี้ ปกติเขาก็ทำแบบนั่นตลอดไม่ใช่หรือไง"

"ไม่รู้คะ บอกแค่ว่าค่อยคุยกัน เป็นของที่เจ้าชายจะมอบให้เองจะเป็นอะไร ก็ไม่รู้เหมือนกันคะตอนนี้นะ รู้แค่ว่าต้องรอเท่านั้นเอง"

"งั้นพวกเราไปก่อน หาที่ได้จะโทรบอกนะ"

"อย่าลืมเอารางวัลไปโชว์พวกเราด้วยนะ อยากรู้จังว่า เจ้าชายจะให้อะไร ทำไมต้องให้รอ "

"คะ จะเอาไปให้ดูนะ"

"จ้า ขอพระเจ้าอวยพรนะ"

"ขอพระเจ้าอวยพรทุกคนเช่นกัน ขอบคุณที่ช่วยทำให้งานวันนี้ออกมาดีราบรื่นนะคะ"

พอทุกคนไปกันหมดแล้ว ฉันก็ทำงานที่เหลืออยู่เพื่อฆ่าเวลา ไม่ให้อยู่เฉยๆ ทำโน้นจัดนี้ จนไม่รู้ว่าเจ้าชายเข้ามาแล้ว เขากำลังมองเธอทำงานอย่างสนุกสนาน เธอสดใส น่าอยู่ใกล้ๆจริงๆ เขาคิดว่าเขาพบคนที่หัวใจตามหา ตั้งแต่สบตาใกล้ๆยิ่งมั่นใจ พรุ่งนี้ก็กลับอียิปต์แล้ว เขาต้องเอาเธอไปด้วย เขาไม่อยากให้เธอห่างเขาหรือมีใครนอกจากเขา ต่อให้ต้องบังคับก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอไปด้วย รางวัลที่จะให้เธอคงจะทำให้ตกใจมากแน่นอน อยากเห็นหน้าตอนตกใจจัง ตอนที่เขาทำกับเธอแบบนั่นจัง

"รอเรานานขนานนั้นเลยหรือ ครัวถึงสะอาดขนาดนี้ได้นะ"

"ทรงมาตั้งแต่ตอนไหนเพคะ ทำไมไม่เรียกเมเลยเพคะ"

"เห็นกำลังสนุกกับงาน เลยไม่อยากขัดรอให้เสร็จ แล้วค่อยถามก็ได้เราไม่รีบอะไรด้วย"

"ทรงมาคนเดียว แล้วองครักษ์ไม่มาด้วยหรือเพคะ"

"มา เฝ้าอยูหน้าประตูห้อง ไม่ให้เข้ามารบกวนพวกเราเวลาคุยกันหรอก"

"ก็แค่เจ้าชายจะให้รางวัล แล้วก็กลับห้องใครห้องมันก็เท่านั้นเอง ไม่ต้องเฝ้าขนาดนี้ เหมือนมีเรื่องขอคาดบาดตาย ที่ไม่ต้องการให้ใครเข้ามารับรู้เลยนะเพคะ"

"ก็ไม่ขนาดนั่น เราต้องการความเป็นส่วนตัวนะ "

"แล้วรางวัล ก็ไม่เห็นเจ้าชายถือมาเลยนี่เพคะ "

"ก็ตัวเราไง คือรางวัลที่จะมอบให้ เมลดา สุวรรณคริสต์"

"ทรงว่าอะไรเพคะ เจ้าชายพูดผิดพูดใหม่ได้เพคะ รางวัลอันนี้คงไม่ดีมังเพคะ เจ้าชาย "

"ดีสิ เราคิดดีแล้วและมั่นใจว่าเรามอบให้ถูกคนด้วย แค่สบตาครั้งแรกก็รับรู้ได้ทันที่ รู้ไหมเขาเรียกว่ารักแรกพบไงหละ"

"เจ้าชายอย่าล้อเล่นกับเมเลยเพคะ ทรงตรัสอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถึงเมจะชอบเพ้อฝัน แต่นี้มันฝันเกินจริง อย่าทำให้ตกใจอีกเลยเพเมไม่รับมุกนี้นะเพคะ"

"ทำอย่างไรถึงจะเชื่อในสิ่งที่เราพูดไป ได้งั้เราจะทำให้เชื่อเองว่า เราพูดจริงทำจริง"

"เมไม่อาจเชื่อได้ เจ้าชายไม่ต้องทำอะไร ทรงพูดเสร็จแล้วใช่ไหมเพคะ รางวัลนี้คงไม่อาจรับไว้ได้ เมขออนุญาตกลับก่อนทุกคนรอทานข้าวอยู่เพคะ"

"งั้นมีสิ่งที่จะทำให้เจ้ารู้ว่าเราพูดจริงทำจริง แล้วเราจะออกไปหาทุกคนด้วยกัน เราจะไปด้วยกันตกลงนะ"

"เจ้าชายเมว่ามันจะไม่ดี เจ้าชายจะเสียหายเมไปเองได้เพคะ"

"เจ้าอย่าให้เราต้องโหดหรือบังคับเจ้า เรื่องที่เราพูดไปแล้วเจ้ามีหน้าทีแค่ทำตาม อย่าทำให้เราต้องอุ้มเจ้าไปด้วยกัน"

"ทรงทำเช่นนั้นไม่ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันไม่สมควร พระเจ้าสอนเรื่องชายหญิงห้ามอยู่กันตามลำพัง และห้ามเกินเลยกันก่อนแต่งงานเราต้องเชื่อฟังเพคะ"

"แล้วยังไงถึงจะสมควร เราว่าเราทำถูกแล้ว สมควรที่สุดแล้ว"

"เจ้าชายไม่ฟังเลย เมขอตัวก่อนเพคะ ไม่อยากทะเลาะกับเจ้าชายที่เอาแต่ใจ "

"เราขอเอาแต่ใจ แต่กับเจ้าคนเดียวเม "

"ทรงดื้อมากเพคะ งั้นก็บอกมาว่าทรงต้องการอะไร จะให้เมทำอะไร"

"เราบอกไปหมดแล้ว เมไม่ยอมรับฟังเอง เราไม่พูดซำ้อีกแล้ว"

"เจ้าชาย เมรับตัวเจ้าชายเป็นรางวัลไม่ได้หรอก มันไม่ใช่ของที่จะเอาไปบอกใครได้ ว่ารางวัลคือเจ้าชาย คนอื่นคงว่าเมแน่นอนเพคะ"

"จะไม่มีใครว่า แน่นอนหากเจ้าเชื่อเรา"

"เฮ้อ เหนื่อยจะพูดอธิบายขอกลับก่อนเพคะ คุยกันคงไม่รู้เรื่องทั้งคืนแน่นอนเพคะ "

"เราไปด้วยแต่ก่อนไป เราขอมอบรางวัล ที่เราอยากมอบให้เจ้าตั้งแต่พบหน้าก่อนได้ไหม"

"เมไม่รับเจ้าชายเก็บไว้เถอะเพคะ "

"เราจะให้ เจ้าห้ามเราไม่ได้ และเราให้เจ้าคนเดียว จำไว้"

"เจ้าชายจะต้องทำยังไง พระองค์ถึงจะเข้าใจว่า เมไม่รับเพคะ"

"งั้นเราจะไม่กวนเจ้าอีก ขอให้เราได้ให้ของขวัญ แล้วเราจะเลิกดื้อมาใกล้ๆเราหน่อยสิ ของสิ่งนี้จะมอบให้ได้ เจ้าจะต้องมาอยู่ใกล้ๆเรารู้ไหมแล้วก็หลับตา ลืมตาขึ้นมาเจ้าจะเห็นรางวัลที่เรามอบให้เอง"

"ทรงไม่ทำอะไรแปลกๆใช่ไหมเพคะ ถ้าเมทำตามที่บอกเจ้าชายจะเลิกเถียงใช่ไหมเพคะ"

"ใช่เลิกเถียง แน่นอน"

"ก็ได้เพคะ ใกล้พอหรือยังเพคะ "

"ยัง เข้าใกล้อีกนิด เอามือมาให้เราจะได้มอบรางวัลให้ แล้วหลับตาด้วย ลืมตาตอนที่รางวัลอยู่ในตัวเจ้า แล้วเจ้าจะรู้เองว่ารางวัลคืออะไรนะ"

"ใกล้พอหรือยังเพคะ นี้มืองั้นหลับตาได้เลยใช้ไหมเพคะ"

"หลับตาได้ มือเจ้านี้เล็กนุ่มดี อย่าเพิ่งลืมตานะ และห้ามโวยวายเสียงดังรู้ไหม"

"เจ้าชายทรงเอามือเมไปไว้ที่หน้าอกเจ้าชายทำไม แล้วทรงกอดเมทำไมทรงคิดจะทำอะไร คนเจ้าเล่ห์ ไม่เชื่อเจ้าชายแล้วปล่อยเมนะ อย่าทำแบบนี้เมกลัวเพคะ เมยอมเชื่อแล้วปล่อยนะเพคะ"

"ไม่ปล่อยจะทำไม แล้วเมก็ผิดสัญญา ลืมตาก่อนที่จะบอกให้ลืมตา รู้ไหมยิ่งดิ้นเรายิ่งกอดแน่น หรืออยากให้เรากอดแน่นๆใช่ไหม"

"ไม่ใช่เพคะ ทรงอย่าทำอะไรแบบนี้เลย เดียวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีต่อเจ้าชายเพคะ"

"แค่กอดไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย มาคิดอีกทีให้รางวัลตอนลืมตาน่าจะดีกว่า อีกอย่างเราชอบดวงตาคู่นี้มาก อยากเก็บไว้มองคนเดียวไม่ให้ใครมองหรือแตะต้องเจ้าได้นอกจากเราฮิๆ"

"ทรงคิดจะทำอะไรเพคะ หยุดนะเพคะเมเชื่อเจ้าชายแล้วก็ได้"

"สายไปแล้ว ไม่มีชายคนไหนปล่อยให้เหยื่อที่ติดกับแล้ว หลุดมือไปจนกว่าเขาจะพอใจถึงจะปล่อยไปได้นะ "

"ก็เจ้าชายหลอกเมให้ทำนี้คะ"

"ฮิ ไม่ได้หลอกตั้งใจมากกว่า"

"เจ้าชายทรงเจ้า อุ๊บ"

ทรงไม่ปล่อยให้ฉันพูดต่อว่าอะไรได้เลย ทรงขโมยจูบแรกของฉันไปแบบร้ายกาจจริงๆ เป็นความรู้สึกเหมือนถูกเอาเรี้ยวแรงไปหมด มันเป็นจูบที่อ่อนหวาน เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนในใจ จะต่อต้านจูบนี้ก็ไม่อาจต่อต้านได้ ทำอะไรไม่ได้ มีแต่รอให้เจ้าชายหยุดจูบ และหยุดทำให้หัวใจหวั่นไหวสักที ยิ่งรับรู้หัวใจเจ้าชายใจเต้นแรงไม่ต่างกันกับหัวใจเรา ว่าจะเอามือออกจากหน้าอกเจ้าชายที่เริ่มจะไม่จับแน่น พอเอาออกได้ก็ทรงคว้ามือไว้ไปกุ้มที่เดิม และไม่ยอมถอนจูบสักทีจนเราหายใจไม่ทั้น เลยเผลอทุบหน้าอกไปหลายที และทรงรับรู้ว่าเราหายใจไม่ทัน เลยค่อยๆบรรจงถอนจูบ แบบไม่อยากถอนออก แต่กลัวคนในอ้อมกอดจะหมดลมหายใจก่อน ทำให้เรามีเวลาหายใจและ ต่อว่าที่ทำกับเราแบบนี้

"เจ้าชายจะฆ่าเมให้ตายเลยใช่ไหม เมไปทำอะไรให้ทำไมต้องทำกับเมแบบนี้ จูบแรกของเมคิดเอาไว้ให้คนที่รักเมในวันแต่งงาน เจ้าชายใจร้าย มากเพคะ"

"มีแรงแล้วใช่ไหม คนที่รักเมก็คนที่เมจูบด้วยไง รู้ไหมว่าจูบนี้มันสำคัญกับเราเช่นกัน เพราะมันทำให้เราไม่อาจหยุดจูบได้มันหวานมาก เมื่อกี้เป็นการบอกความรู้สึกเมื่อแรกเจอ แต่ต่อไปนี้เป็นการให้รางวัลสำหรับวันนี้ "

"ไม่เอาคะครั้งเดียวพอ เมขอตัวเพคะ"

"ไม่ให้ไปจนกว่าจะให้รางวัลเสร็จ เราพูดว่าจะให้ก็ต้องให้ช่วยรับรางวัลเราด้วย จะได้ไปทานอาหารสักทีทุกคนรอนานแล้วหากไม่ยอมรับก็ไม่ปล่อย ถือว่าเมเป็นของเราทั้งตัวและหัวใจแล้ว ใครก็ไม่มีสิทธิ์นอกจากเรารู้ไหม"

"ทรงหยุดกอดเมนะเพคะ รางวัลก็ทรงให้พอแล้วเมเหนือยแล้ว ไม่มีแรงเถียงเจ้าชายแล้วเพคะ"

"น่ารักจังชอบเวลา อ้อนจังอย่างนี้ต้องให้รางวัลเพื่อไม่ให้เสียเวลา"

"พอนะเพ อุ๊บ!

นี้เขาคิดจะทำให้เราหมดแรงเลยหรือไง แต่ทำไมร่างกายถึงยอมต่อดวงตาคู่นี้ ที่มองมาจนไม่อาจต้านทานได้ เขาเป็นคนร้ายขโมยทุกสิ่งไปจากเม แต่เมสิน่าจะเป็นคนร้ายเช่นกันที่สมยอมเขาทุกอย่าง อย่างว่าง่ายจนมันเป็นจูบที่หวานจนชวนหลงไหล พอเริ่มจับทางเขาได้ก็เผลอจูบเขาตอบแบบไม่ได้เรื่อง เหมือนต้องการให้เขาจูบยังไงยังงั้นเราแพ้ราบคาบเลย เขาจูบจนรู้สึกพอใจเลย กว่าจะตัดใจจากจูบที่เขาชอบ ที่ทำให้เขาห่างมันไม่ได้ ยิ่งจูบติดใจมันมากกว่าเดิม ตั้งแต่จูบแรกแล้วไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาต้องเอาเธอกลับไปด้วยให้ได้ต่อให้ต้องมัดมือมัดเท้าบังคับให้ไปกับเขาก็ทำ เพราะเขาขาดเธอไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ให้เธอพักก่อน ค่อยพาไปข้างนอก ก่อนทีเขาจะจูบอีกซึ่งคราวนี้ คงได้พาขึ้นห้องแทน ซึ่งมันจะทำให้เธอเกลียดเขา จนเขาต้องจำยอมตัดใจ ทั้งๆที่รู้ว่าเราสองคนต่างต้องการกันและกัน

"หายเหนื่อยหรือยังคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ได้เวลาออกไปหาทุกคนป่านี้คงรอเมแน่ พี่ขอโทษที่ทำให้เหนื่อย ก็มันหยุดไม่ได้นี้ใครใช่ให้น่าจูบหละ เท่าที่เคยจูบมาเมคนเดียวที่พี่อยากจูบ ไม่เหมือนคนอื่นที่ทำไปเพราะเจอยั่ว แต่เมไม่ต้องยัวพี่ยินดีเต็มใจจูบและให้ทุกอย่างในตัวพี่เป็นของเมเลยรู้ไหม"

"เจ้าชายเหตุใดถึงแทนตัวเองแบบนั้น เมไม่ใช่น้องของเจ้าชายนะเพคะ อย่าทำให้เมชะตาขาด เพราะสนิทสนมกับเจ้าแบบนี้เพคะ"

"มีแรงย้อนพี่แสดงว่าหายเหนื่อยแล้ว หรืออยากให้ยื่นยันอีกครั้งว่าเราเป็นอะไรกันแล้ว ตามกฎถ้าพี่จูบและเรียกแทนตัวเองแบบสนิทสนม นั้นคือเมเป็นว่าที่ราชินีของพี่แล้วรู้ไหม"

"ไม่ตลกเพคะ ทรงไม่คิดว่าเร็วไปหรือ เพิ่งเจอกันก็มาขโมยจูบไป แล้วยังจะบังคับให้เป็นว่าที่ราชินีอีก "