ตอนที่3. ก็ปล่อยให้คิดไปสิ

“แต่หนูลิลลี่คิด”

“ก็ปล่อยให้คิดไปสิครับ” เขายักไหล่ไม่ได้ใส่ใจ เขารู้ว่าแม่อยากให้เขาแต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้ แต่เขาเจอหน้า ‘หนูลิลลี่’ ของคุณแม่หลายครั้งก็ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้คนนั้นเลย

“แม่เลือกให้ก็ไม่เอาแล้วเมื่อไหร่ก็แต่งงานมีหลานให้แม่อุ้มเสียที”

“ก็ผมไม่รีบนี่”

“แต่แม่รีบ แม่อยากเลี้ยงหลาน แม่ก็แก่ลงไปทุกวัน อีกหน่อยก็ไม่มีแรงเลี้ยงหลานกันพอดี”

“ผมรับไว้พิจารณาเป็นกรณีเร่งด่วนก็แล้วกันครับ” กวิวัชร์หัวเราะในลำคอ “ผมออกไปก่อนนะครับแม่ แม่กินข้าวแล้วกินยาตามหมอสั่งด้วยนะครับ”

“รู้แล้วๆ”

เมื่อรู้ว่าห้ามลูกชายที่บ้างานไม่ได้ ก็ได้แต่ยิ้มส่งให้ลูกชายอย่างนี้ กวิวัชร์เข้ามารับตำแหน่งแทนบิดาได้ครึ่งปีแล้ว เขาอายุยังน้อย มีหลายคนไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยังดีที่สามีของนางแม้จะเจ้าชู้มีเมียเยอะ แต่เรื่องงานที่บริษัทไม่มีผิดพลาด แม้ตัวเองจะถอยออกมาแต่ก็ยังไม่วางมือไปทั้งหมด คอยดูแลและนั่งในตำแหน่งที่ปรึกษา หลังจากกาแฟร้อนหมดแก้ว กวิวัชร์ก็ไปทำงานด้วยรถยนตร์สีไวน์แดงคันโปรด เป็นสิ่งเดียวที่บ่งบอกบุคลิกของเขาได้ชัดเจนที่สุด แม้ว่าพ่อยกบริษัทให้เขาบริหารต่อแต่ไม่ใช่ว่าจะทิ้งไปเสียทีเดียว ยังคงให้คุณอา“อวัช”มือขวาของพ่อไว้ช่วยสอนงาน เพียงแค่พ่อไม่ค่อยได้กลับบ้านก็เท่านั้น ซึ่งเขาก็เข้าใจพ่อและแม่ พ่อของเขาเจ้าชู้ยังไง แม่ก็ยังเป็นเมียหลวงยืนหนึ่งไม่มีวันหย่ากับแม่แน่นอน นั้นเป็นเรื่องที่พ่อยืนยัน

กวิวัชร์มาถึงบริษัทเก้าโมงเศษ เพราะไปดูโรงงานที่ไต้หวันครึ่งเดือนและกลับมากักตัวเจ็ดวัน ก็เท่ากับเขาไม่ได้เข้าบริษัทมาเกือบเดือน พนักงานหลายคนทำหน้าตาตื่นที่เห็นเขาเข้ามา ปกติเขาหน้าดุอยู่แล้วทำให้พนักงานไม่กล้าสบตาตรงๆ เขาเดินไปที่ห้องทำงานของอวัชด้วยความเคยชิน

“อ้าว วันนี้เข้าบริษัทด้วยเหรอ” อวัชถามพลางกินแซนวิชในมือ “กินด้วยกันไหม”

“ผมยังไม่หิว” เขานั่งลงที่เก้าอี้ว่างตรงข้ามกับผู้เป็นอา “ทำไมพนักงานมองผมแปลกๆ”

อวัชโบกมือไปมา เมื่อกลืนแซนวิชแล้วก็พูดขึ้น “แค่ไม่ค่อยเห็นหน้าประธานเลยตกใจ”

“คิดว่าผมดูแลบริษัทไม่รอดเหรอ” กวิวัชร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากจบปริญญาโท เขาก็ไปทำงานในตำแหน่งอื่น ไม่ใช่ว่าจะใช้ความเป็นลูกเจ้าของบริษัทขึ้นมานั่งเก้าอี้ผู้บริหารทันที

“คิดมากน่า” อวัชยัดแซนวิชคำสุดท้ายเข้าปาก “มาแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม ยังไงให้เลขาสั่งมื้อเช้าให้ดีกว่า”

“ครับ”

“วันนี้ไม่มีอะไรมากหรอก ไปอ่านเอกสารสรุปการประชุมที่กองอยู่บนโต๊ะเถอะ”

“อาไล่ผม?”

“เปล่า” อวัชหัวเราะ “ไปๆ รำคาญตา อาก็มีงานที่ต้องสะสางเหมือนกัน”

“โอเค.ครับ”

ประธานหนุ่มเดินออกจากห้องทำงานของอาอวัชกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง เขากินข้าวเช้าเอาตอนสาย ถ้าเป็นเลขาคนเก่าจะเตรียมสั่งอาหารเช้าไว้เขาโดยไม่ต้องกำชับอะไรเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้เขามีเลขาคนใหม่ที่ท่าทางเปรี้ยวเข็ดฟัน ถ้าไม่ใช่เพราะประวัติการเรียนของเธอน่าสนใจ รวมทั้งทำกิจกรรมระหว่างเรียน เขาคงไม่เลือกมาเป็นเลขาแน่ๆ เขาไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ ฟาดพนักงานเป็นว่าเล่นนะสิ

ชายหนุ่มแปลกใจที่โต๊ะทำงานหน้าห้องไม่มีร่างของเลขาสาว หรือจะยังมาไม่ถึงที่ทำงาน กวิวัชร์โคลงศีรษะแล้วผลักประตูเข้าห้องทำงานของตัวเอง สายตาของเขาปะทะกับร่างอรชรในชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา

“คุณพราวมุก?”

“คะ!” หญิงสาวสะดุ้งเงยตัวขึ้นทันที เธอจ้องเขาตาโต “ท่านประธาน!”

‘ท่านประธาน?’ กวิวัชร์เลิกคิ้ว ถึงเขาจะหยุดงานไปนานและเลขาคนนี้เพิ่งมาใหม่ แต่จำได้ว่า เธอมักเรียกเขาว่า ‘บอส’

“ทำไมต้องตกใจ”

“เอ่อ...ไม่นึกว่าท่านประธานจะเข้าบริษัท” หญิงสาวตอบไปตามตรง เผลอยกมือขึ้นหมายจะดันแว่นตาแต่ลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้ใส่แว่น