ตอนที่2. กวิวัชร์

แม้ว่าพลอยดาวกับพราวมุกจะไม่ได้ใช้ชีวิตพี่น้องร่วมกัน แต่ตลอดเวลาที่ผ่าน ทั้งสองไม่เคยขาดการติดต่อ ทุกครั้งที่พราวมุกกับแม่กลับมาเยี่ยมคุณยายที่เมืองไทย เธอก็ได้ไปพบแม่ด้วยทุกครั้ง เธอรู้ว่าพ่อกับแม่จบไม่สวยนัก แต่ก็ไม่เคยเอาเรื่องที่ผู้ใหญ่ผิดใจกันไปลงที่เด็ก ไม่เคยห้ามปรามถ้าเธอจะมาเจอแม่ รวมทั้งแม่ก็อนุญาตให้พราวมุกมาเยี่ยมพ่อ แต่นิสัยของพราวมุกตรงข้ามกับพลอยดาวทุกอย่าง หลายครั้งที่พลอยดาวคิดว่าพราวมุกได้ความกล้าหาญ มั่นใจในตัวเองไปหมดสิ้น ตัวเธอขี้อายไม่กลายตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง

“วันศุกร์นี้พลอยไปค้างกับมุกนะคะพ่อ” พลอยดาวขออนุญาตพ่อไว้ก่อน เกรงว่าพ่อมีงานให้เธอช่วยแล้วจะปลีกตัวมาไม่ได้

“ทำไมไม่ชวนน้องมาค้างที่บ้านนี้ บ้านนี้ก็เป็นของมุกเหมือนกัน” คุณวิทยาถอนหายใจเบาๆ “พ่อน่าจะรับลูกทั้งสองคนมาเลี้ยงเอง”

“โธ่ พ่อค่ะแม่ก็เหงาเหมือนกันแหละค่ะ”

พลอยดาวหัวเราะเสียงใส เรื่องพ่อแม่แยกทางมันไม่ใช่ปัญหาของเด็ก ยิ่งเติบโตขึ้น เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไมแม่เลิกกับพ่อ พ่อเป็นพ่อที่ดีแต่อาจไม่ใช่สามีที่เอาใจภรรยา พ่อทำงานเก่งแต่ไม่ใช่คนที่จะดูแลใคร เป็นเธอเสียอีกที่ดูแลงานบ้านทุกอย่างแทน แรกๆ พ่อจ้างแม่บ้านมาทำงานเป็นรายวัน แต่พอเธอโตขึ้นหน่อยก็รับผิดชอบเรื่องในบ้านได้เอง ทั้งซักเสื้อผ้า รีดเสื้อ แต่ถ้าเป็นชุดสูทก็ส่งร้านซักรีด อาหารก็หัดทำง่ายๆ จนทำเองได้คล่อง ค่อยดูแลพ่อที่ทำงานจนลืมเวลากินข้าวเสมอ

“พ่อคงลืมไปแล้วนะคะ ว่าลูกสาวพ่ออายุยี่สิบสองแล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้ว”

คราวนี้พ่อถอนหายใจอีกระลอก “แป๊บเดียวเอง ลูกก็โตเป็นสาวแล้ว”

“พ่อก็เลิกเป็นห่วงพลอยกับมุกได้แล้วค่ะ พ่อน่าจะ...”

“ไม่เอาล่ะ พ่ออยู่แบบนี้ดีแล้ว” พ่อตัดบททันทีเพราะรู้ว่าลูกสาวจะพูดเรื่องอะไร เขารู้ว่าลูกเป็นห่วงไม่อยากให้เขาใช้ชีวิตคนเดียวไปจนแก่ แต่เคยแต่งงานแล้วและทำชีวิตครอบครัวพังมาแล้ว เขาอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ได้มองดูลูกสาวเติบโตขึ้นทุกวัน เขาก็มีความสุขมากแล้ว

“มุกยังอยู่ที่ไทยอีกนานค่ะพ่อ เอาไว้คราวหน้าเราไปกินข้าวนอกบ้านกันดีไหมคะ ช่วงนี้ทางการก็ให้ร้านอาหารเปิดขายปกติแล้ว หรือจะไปหาอาหารทะเลอร่อยๆ แถวบางปูกันดีไหมคะ ไปครั้งล่าสุดนี่น่าจะห้าปีที่แล้ว”

ห้าปี...คราวนี้พ่อนิ่งไปครู่หนึ่ง นี่เขาไม่ค่อยได้พาลูกเที่ยวเลยสินะ

เพราะรู้ว่าพ่อคิดเรื่องอะไรอยู่ พลอยดาวขยับไปนั่งข้างๆ เอนศีรษะพิงไหล่

“พ่ออย่าคิดมากสิ พลอยก็ไม่ได้อยากไปไหนอยู่แล้ว อ้อ! ที่พ่อให้ลองแปลบทความเป็นภาษาอังกฤษ พลอยทำเสร็จแล้ว พ่อลองตรวจดูไหม”

“อืม”

พลอยดาวเห็นพ่อกลับมาเป็นปกติก็ลอบถอนหายใจเบาๆ เธอลุกขึ้นเดินกลับไปหยิบโน้ตบุ๊ตเพื่อ กลับมาเปิดงานให้พ่อตรวจดู

แวบหนึ่งในใจพลันปรากฏใบหน้ามึนตึงของผู้ชายที่เธอไม่อยากคิดถึง ได้เจอแค่ครั้งเดียวแต่เขาทำหน้าดุจนเธอไม่กล้าสบตา หวังว่าไปทำงานแทนพราวมุกครั้งนี้จะไม่ต้องเจอผู้ชายคนนั้นอีกนะ.

....

“จะไปไหนเหรอเจ้ากั้ง”

“เข้าบริษัทครับแม่”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเดินลงมาจากชั้นบนของคฤหาสน์หลังงาม มารดาของเขากำลังกินอาหารเช้า นางกวักมือเรียกลูกชายคนเดียวก่อนที่เขาจะเดินเลยออกไป

“กินข้าวเช้ากับแม่ก่อนสิ” นางจันทนาถามแล้วพยักหน้าให้เด็กรับใช้วางแก้วน้ำส้มคั้น

“ขอแค่กาแฟร้อนก็พอครับ”

‘กั้ง’หรือ ‘กวิวัชร์’ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณจันทนาและ สามีคือคุณองอาจ แต่เพราะสามีมีบ้านเล็กบ้านน้อย นางจึงทุ่มเทความรักทั้งหมดทั้งมวลที่ลูกชายคนเดียว แม้ว่าปีนี้เขาอายุยี่สิบแปดแล้ว แต่สำหรับมารดาแล้วลูกยังเป็นเด็กเสมอ

“วันเสาร์ก็ต้องไปทำงานเหรอ” นางจันทนาถามพลางมองดูลูกที่นั่งลงเก้าอี้ว่างข้างกาย

“บริษัทเราวันเสาร์ทำงานครึ่งวันนะครับแม่” กวิวัชร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม ปกติสีหน้าเขานิ่งขรึมอยู่เสมอ แต่เมื่ออยู่กับมารดา เขายิ้มแย้มและพยายามไม่ขัดใจเพราะรู้ว่ามารดามีปัญหาเรื่องสุขภาพร่วมทั้งจิตใจที่หดหู่เรื่องบิดาของเขาด้วย

“เรื่องนั้นแม่รู้แต่ลูกเพิ่งกลับมาจากไต้หวันไม่ใช่เหรอ”

“ผมกักตัวครบแล้วนะครับ” กวิวัชร์รับกาแฟร้อนจากเด็กรับใช้มาดื่ม

“แม่หมายถึง ลูกเป็นผู้บริหาร วันเสาร์ไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้นี่” คนเป็นแม่ส่ายหน้าระอาใจ “เมื่อไหร่จะว่างไปหาหนูลิลลี่”

“ผมไม่คิดอะไรกับน้อง” กวิวัชร์พูดตรงประเด็นเพราะเข้าใจความหมายของมารดาดี