ตอนที่ 2

วิคเตอร์ตอบสั้น ๆ บุรุษร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนเข้มและใบหน้าหล่อเหลาจนเกือบจะเป็นนายแบบระดับท๊อปใต้กรอบเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลบรูเน็ต นัยน์ตาสีสนิมเหล็กลุ่มลึกจ้องมองหญิงสาวเรือนร่างบอบบางและตัวเล็กกว่าเขามากแต่ใบหน้าของหล่อนหวานจัดเรียกได้ว่าดึงดูดสายตาจนเขาเผลอจ้องนานเกินกว่าที่ตั้งใจไว้ ว่าอิงธารซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายอิงอรอาจไม่มีอะไรน่าใส่ใจ

ตอนแรกเขายังคิดว่าหล่อนเป็นครูสาวแต่งตัวเชยและสวมแว่นหนาเพราะต้องตรวจการบ้านเด็กด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างตรงข้าม หล่อนเป็นหญิงสาวสวยหมดจด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวกับไม่ได้ฉาบด้วยเครื่องสำอางทั้งที่แก้มนวลเป็นสีระเรื่อนุ่มนวลชวนฝัน ชายหนุ่มระงับความรู้สึกพลุ่งพล่านลงเมื่อเตือนตัวเองว่าเขาไม่ได้มาที่นี่ในรูปแบบสันติวิธี เพราะหลังจากนี้มันอาจไม่มีอะไรอย่างที่หล่อนนึกไว้แม้แต่น้อย ขณะนั้นอิงธารก็จ้องหน้าเขาอย่างลังเล หล่อนหันหลังกลับไปมองกองหนังสือการบ้านเด็กพลางชั่งใจ

“ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากให้ผมต้องมาเสียเที่ยวถ้ามันจะเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับพี่สาวของคุณมากกว่าที่คุณคิดไว้”

“โอเคค่ะ...ฉันมีเวลาอย่างน้อยก็สองชั่วโมงที่จะคุยกับคุณถ้าเรื่องนั้นมันจะยาวสักหน่อยเกี่ยวกับพี่สาวของฉัน”

“ขอบคุณ...ที่ไม่ปฏิเสธผม เราไปกันเถอะ”

เขาเชิญเสียงห้วน ๆ โดยอิงธารก็ไม่ได้นึกเอะใจ หล่อนพะว้าพะวงแต่ก็เดินตามเขาออกไปจากห้องพัก ด้านนอกมีเด็กนักเรียนหลายคนวิ่งเข้ามาสวัสดีเมื่อเดินสวนกัน มันเป็นเวลาพักเที่ยงและอาหารกลางวันของเด็ก ๆ ในโรงเรียนเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกเหมือนกำลังมีเรื่องโกลาหล

อิงธารเดินตามร่างสูงไปถึงรถเก๋งคันใหญ่ คนขับรถซึ่งรออยู่แล้วเปิดประตูให้หล่อนก้าวขึ้นไปนั่งชิดติดกันกับวิคเตอร์ซึ่งหล่อนเห็นเขาอยู่ในท่าทีสบายๆ และพอรถเริ่มแล่นออกจากรั้วโรงเรียนชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเสียงเครียดไปจากเดิม

“ตอนนี้พี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน?”

“คะ?...เอ้อ...ฉันไม่ทราบค่ะ”

“ผมถามว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหน!”

เสียงตะคอกที่ลั่นขึ้นในฉับพลันทำให้อิงธารตระหนกและไม่เพียงแต่เสียงของวิคเตอร์ดังขึ้นเท่านั้นแต่เขายังดึงข้อมือของหล่อนไปกุมไว้พร้อมทั้งบีบแรง ๆ จนหล่อนร้องออกมาว่า

“โอ๊ย! อะไรกัน นี่คุณจะทำอะไร”

“ก็ผมถามคุณดี ๆ ว่าพี่สาวของคุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมตอบผม”

“ถามดีๆ แบบไหนกันทำไมต้องตะเบ็งเสียงใส่ฉัน หรือว่า...หรือว่าคุณไม่ใช่เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แต่เป็นพวกหลอกผู้หญิงไปขายกันล่ะนี่...นี่ฉันไม่น่าหลวมตัวมากับคนแปลกหน้าอย่างคุณเลยจริง ๆ นะ ปล่อยฉัน!”

“ผมไม่ได้โกหกคุณ!”

เขายังไม่ยอมลดเสียงลงทำให้อิงธารเกิดความกลัวจนตัวสั่น วิคเตอร์เบียดตัวเข้าไปชิดและจับไหล่บางไว้พร้อมทั้งตะคอก

“ผมไม่เคยโกหกใครแต่พวกคุณต่างหากที่กำลังหาทางรวมหัวกันหลอกผม”

“บ้าแล้ว! คุณต้องเป็นบ้าแน่ ๆ นี่ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ คุณทำอย่างนี้ฉันจะตะโกนออกไปข้างนอกให้คนมาช่วย...คุณคนขับรถ...หยุดรถที...หยุดรถทีค่ะ!”