ราคีรักคืนเดียว - 2

“อะ...อื้อ” ทรัพย์ไม่ยอมปล่อยให้ปากน้อยแสนหวานเบี่ยงหลบปากตนเขาจึงกอดรัดเธอแน่นด้วยมืออีกข้าง อีกมือก็เคลื่อนมาบีบบังคับคางเล็กไม่ให้เบี่ยงหลบหนีจูบตัวเอง และเอวหนาก็เคลื่อนไหวโยกคลึงจังหวะเอาแต่ใจ แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้สาวเจ้ากำลังเจ็บปวดทรมานเมื่อถูกพรากผลาญพรหมจรรย์ไป

“อะ...อื้อ” เสียงบดจูบและเสียงร้องครางต่อต้านดังลอดออกมาจากปากอวบอิ่มของหญิงสาว สองมือน้อยพยายามหลักไส เอวเล็กคอดพยายามดิ้นถอยหนี แต่เหมือนยิ่งต่อต้านก็ยิ่งเจ็บปวดจนต้องหยุดดิ้นแล้วปล่อยให้คนต่ำทรามเหนือร่างกระทำเอาแต่ใจ

“อะ...อื้อ” พอสาวเจ้าไม่ต่อต้าน ทรัพย์ก็ยิ่งเร่งสาวเอวหนากดคลึงหนักหน่วงจังหวะเสียวเร่าร้อนของตนเอง ดุดันและอ่อนโยนสลับกัน ในตอนแรกเจ้าหล่อนนอนนิ่งเกร็ง แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังแอ่นเด้งตอบสนอง แม้จะเงอะงะไร้เดียงสา แต่เขาก็ชอบมันเหลือเกินและรู้ดีว่าเพราะอะไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ก็เขาคือ ‘ผู้ชายคนแรก’ ของเธอ อยากรู้นักว่าเธอจักสวยแค่ไหน ในความสว่างจะสวยงามเหมือนภายในที่กำลังตอดรัดคลึงตนเองหนักหน่วงตอนนี้รึไม่

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างผ่านผ้าม่านบางๆ สีขาวทำให้คนที่หลับสนิทกอดกันกลมต้องตื่นขึ้นมา ทั้งสองขยับตัวไล่ความเมื่อยขบแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับไล่ระดับการมองเห็นให้คุ้นชินกับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่สาดส่องผ่านม่านหน้าต่างสีขาวผืนบางเข้ามาในห้อง

กรี๊ด!

กอบัวร้องกรี๊ดเมื่อตื่นเต็มตาและมองเห็นคนที่มองจ้องตัวเองในตอนตื่นนอนตอนเช้า แล้วภาพเมื่อคืนก็ไหลย้อนเข้ามาในหัว มันไม่ใช่ฝัน แต่มันคือความจริง ผู้ชายที่นอนข้างๆ และกอดเธอตอนนี้ก็คือพี่ชายของเพื่อนรัก

“กอบัว!” ไม่ใช่แค่เธอตกใจ เขาเองก็ตกใจไม่ต่างกันว่าทำไมถึงเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวตนเองไปได้ ทรัพย์รีบผละตัวออกห่างลงจากเตียง ส่วนกอบัวก็รีบดึงเลิกผ้าห่มขึ้นคลุมหัวตัวเองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไร้เสื้อผ้าปกปิดกาย

ทรัพย์ลงมายืนข้างเตียงมองไปรอบๆ ห้องหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ตกเกลื่อนห้องแล้วเดินเก็บมันมาสวมใส่ให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วแล้วมองรอบๆ ห้องก็เป็นห้องของตัวเอง แล้วกอบัวมาอยู่ในห้องของตัวเองได้ยังไง

“คุณทรัพย์ทำแบบนั้นกับกอบัวได้ยังไงคะ” เธอถามเขาเสียงสั่นใต้ผ้าห่ม ไม่กล้าดึงผ้าห่มออกมองอีกฝ่าย

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเข้ามาอยู่ในห้องนอนฉันได้ยังไง” ทรัพย์ก้มโน้มตัวลงไปใกล้คนตัวเล็กใต้ผ้าห่มแล้วกระตุกดึงผ้าห่มที่คลุมหัวเธอออก

“บอกฉันมากอบัว” เขาถามเธอเสียงเข้มแล้วใช้สองแขนเท้ายันหมอนที่เธอหนุนนอนอยู่ กักเธอไว้ไม่ให้หลบหนีตนเองไป

“กะ...กอบัวไม่รู้ค่ะว่าทำไมถึงมาอยู่ในห้องของคุณทรัพย์” เธอตอบเขาเสียงสั่นแล้วก็เบือนหน้าหลบหนีสายตาดุดันของพี่ชายเพื่อน

“เธอเข้ามาเองจะโทษฉันไม่ได้หรอกนะกอบัว เพราะเนี่ยคือห้องนอนฉัน เธอเดินมาให้ฉัน ‘เอา’ ถึงที่เอง” เขาตอบกลับเสียงเรียบเย็นแล้วผละออกห่างมานั่งหันหลังให้เธอ

“งั้นก็ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันค่ะ และกอบัวจะทำเป็นลืมๆ มันไป” แม้จะเจ็บปวด แต่เมื่อถูกอีกฝ่ายพูดทำนองนี้ออกมาก็รู้ทันทีว่าเขานั้นไม่คิดจะ ‘รับผิดชอบ’ ตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นกัน และเธอเองก็ไม่ปรารถนาจะให้พี่ชายคนโตสำส่อนของเพื่อนมารับผิดชอบตนเองเพราะ ‘พรหมจรรย์’ เช่นกัน หากเป็นพี่ชายคนรองอย่างนับเงินแล้วนั้นเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขารับผิดชอบ แต่กับผู้ชายที่ชื่อทรัพย์คนนี้ไม่มีทาง เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาและเขาเองก็ไม่ได้ชอบเธอเช่นกัน เธอรู้ เธอมองออก เพราะทุกครั้งเขาแสดงท่าทางรังเกียจเธอชัดเจนยามมาที่บ้านโชคเจริญทอง

“ดี...และฉันหวังว่าเธอจะปิดปากเงียบเรื่องของเราเมื่อคืน และไม่ต้องห่วง ฉันมีค่าตัวให้แน่นอน” เมื่อเธอไม่เรียกร้อง เขาก็ไม่คิดจะสนใจแล้วก็ลุกเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองที่ตกทิ้งอยู่กับพื้นมาเปิดแล้วหยิบแบงก์สีเทาที่มีติดกระเป๋าอยู่สามใบออกมาส่งให้เธอ

“ค่าตัว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าทำบุญทำทานกับผู้ชายต่ำทรามอย่างคุณทรัพย์” เธอปัดแบงก์สีเทาสามใบที่ยื่นมาตรงหน้าทิ้งแล้วฝืนความเจ็บปวดกลางร่างลุกขึ้นห่มผ้าห่มลงจากเตียงแล้วมองหาเสื้อผ้าตัวเองเพื่อจะหยิบมันมาใส่ให้เรียบร้อยเพื่อจะพาตัวเองหนีไปจากสถานการณ์บ้าๆ นี้