บทที่ 7 สติกลับมา

เสียงทุ้มสบถออกมาสะท้อนดังทั่วลานจอดรถจากที่สายตาอ่อนโยนกลายเป็นแข็งกระด้างขึ้นมาทันใดอีกทั้งยังจับจ้องไปที่ล้อรถของตัวเองแทบไม่กระพริบ ล้อรถที่แบนราบเรียบไปกับพื้นมันไม่ใช่แค่ล้อเดียวนะ

มันแบนทั้งสองล้อ!

ไอ้สัสเร็น ไอ้สัสคินมันเล่นลูกรักผมแล้ว!

เท้าใหญ่ก้าวเข้าไปใกล้กับรถฮาร์เล่ย์สีดำที่บอกได้เลยว่าเป็นลูกรักของผมมากกว่ารถสปอร์ตที่ถูกจอดทิ้งไว้ข้างกันส่วนมากการใช้ฮาร์เลย์จะเป็นที่ชื่นชอบสำหรับผมมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า มันไม่ยุ่งยากอีกทั้งยังสะดวกรวดเร็วในความคิดของผม

~ค่าพนันนะเพื่อนรัก อิอิคิคิ~

“อิอิคิคิพ่องมึงสิ!”

โน้ตสีเหลืองเด่นถูกติดไว้ที่รถประจักษ์แก่สายตาของผมจนฝ่ามือต้องรีบจัดการขย้ำทิ้งทันทีราวกับมันเป็นของร้อน ผมค่อยๆ นั่งลงยองๆ ข้างกับลูกรักของตัวเอง

“โถ่ลูกพ่อ...”

เรียกว่าเป็นการไว้อาลัยมากกว่า ขึ้นชื่อว่าของรักอะไรๆ ที่ขึ้นชื่อนี้ความหวง ความห่วงและความรู้สึกต่างๆ มันก็แสดงออกมาได้ทั้งนั้น

“องุ่นลูกรัก...”

ปึก!

มือใหญ่ที่กำลังจะเข้าไปสัมผัสลูกของตัวเองอีกสักครั้งนั้นต้องค้างกลางอากาศชะงักค้างอยู่แบบนั้น

“เฮ้ย! เหี้ยอะไรอีกวะ!”

เสียงทุ้มดังขึ้นกว่าเก่าแต่มันก็แค่ลมปากต่างจากการกระทำมากในเมื่อมือใหญ่แกร่งรีบตวัดไขว่ไปทางด้านหลังเพื่อจับรับร่างเล็กที่ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนหลังเขาเต็มๆ เรียกได้ว่าไม่ออมแรงมากกว่ามีเท่าไหร่ใส่ลงมาเลยแบบนี้ ใบหน้าของผมแทบชนกับองุ่นถ้าตั้งตัวไม่ทันมีหวังได้ทำหน้าใหม่แน่

แม่ง! อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้วะ

“ไปเลยคะพี่คืนนี้หนูพร้อมแล้ว....อึก”

แขนเล็กเริ่มขยับกอดลูบคลำลำคอของผมยิ่งกว่าหนวดของปลาหมึกเสียอีก กลิ่นของเหล้าฉุนออกมาจากคนบนหลังของผมนั้นก็เริ่มส่งมาเรื่อยๆ ตลอดเวลา มันโคตรเหม็นที่สุดแล้วทำไมสาวๆ ที่ผมควงออกไปจากคลับเพื่อไปต่อนั้นทำไมถึงไม่บ่นสักคำ

หรือเพราะเงิน?

เหลือเชื่อเลยจริงๆ ว่าจะทนได้

ความซวยที่เกิดขึ้นยังมีความซวยอันซ้ำซ้อนก่อขึ้นอีกจากระดับหนึ่งมาถึงระดับหนึ่งแล้วเหมือนการเล่นเกมเลยวะที่ต้องการเคลื่อนเวลขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ความชวนคลื่นไส้อาเจียนเริ่มก่อตัวขึ้นกับร่างกายของตัวเองแล้วแม่คุณที่อยู่บนหลังก็ดิ้นไปมาโดยไม่กลัวตก

มันจะอะไรกันนักหนาวะวันนี้!

“อือ...พี่หนูบอกพร้อมแล้วงาย....”

การมีผู้หญิงมาถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้แล้วความจริงมันโคตรดีที่สุดเลยก็ว่าได้ถ้าไม่มาในสถานการณ์ที่ผมกำลังหัวเสียอยู่แบบนี้ ผมลุกขึ้นก่อนออกแรงตวัดผู้หญิงคนดังกล่าวเข้ามาในอ้อมกอด

“นี่เธอ!”

การเผชิญหน้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่าจะเป็นคนเดียวกับยัยขี้เมาคนนั้น! สิ่งที่แตกต่างกันก็มีเพียงใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางแดงขึ้นกว่าเดิมโดยเฉพาะแก้มทั้งสองข้าง การทรงตัวแทบยืนไม่ได้เลยแต่ยังขี้อ่อยมากขึ้นเป็นเท่าตัว

“เธอหนาย....” เสียงหวานลากยาวจากนั้นก็ชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเอง “นี่ๆ นี่วิตตาต่างหาก”

“…”

“พี่หนูพร้อมแล้ว...”

“เออดี! กูจะพร้อมแล้วอารมณ์จะดีกว่านี้ถ้าไม่โดนไอ้พวกนั้นปล่อยยางแบนขนาดนี้” แต่รอยยิ้มหลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมามันกลับตรงกันข้าม “แน่ใจว่าให้สนอง?”

โอ้ย...

แรงปวดหนึบเข้ามาโจมตีทั้งสองขมับซ้ายขวาของฉันทั้งที่ยังไม่ลืมตาก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนเอียงเซไปหมด อาการที่เกิดขึ้นจะเรียกว่าอะไรถ้าไม่ใช่แฮ้งฉันดื่มเยอะไปหน่อยเมื่อคืนนี้พอตื่นขึ้นถึงมีสภาพที่โคตรทรมาน

ปวดมากเลย...

จนกระทั่งความอดทนมันหมดลงฉันจึงพยายามลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบถี่ๆ เพื่อโฟกัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันไม่มีอะไรหรอกนอกจากผ้าห่มสีขาวคลุมทั้งร่างของฉันเอาไว้เป็นก้อนๆฉันชอบนอนโดยใช้ผ้าห่มคลุมทั้งร่างกายเอาไว้มันอุ่นดี

เดี๋ยวก่อนนะ...

ผ้าห่มสีขาวงั้นเหรอ?

ไม่ใช่มั้ง...