ตอนที่ 1 หน้าฝน 2

อดจะกังวลไม่ได้ แต่นึกไปนึกมาก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา การมีน้ำใจในเมืองหลวงบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี ตุลย์จึงเลือกที่จะปล่อยผ่านทั้งที่จริงเขาแค่เอื้อมจนสุดมือไปลากราวผ้าสูงแค่อกเข้าไปใต้ชายคาก็ได้

จนในที่สุดฝนหนาเม็ดก็หยุดลงในเวลาเกือบจะห้าโมงเย็น แอบไปยืนมองที่กระจกระเบียงหลังห้องเห็นเสื้อผ้าของหญิงสาวข้างห้องเปียกจนหมด เขาก็ได้แต่ยักไหล่

ฝนหยุดตกแล้วก็ควรที่เขาจะต้องเข้าไปดูร้านเหล้าที่เพิ่งเปิดใหม่เมื่อปีกลาย บาร์หรูใจกลางเมืองที่เปิดไว้แก้เหงา เมื่ออายุมากขึ้นผับเธคก็ออกจะไม่ใช่ทางเลือก การมีสถานที่นั่งกินเหล้าฟังเพลงสบายๆ ไว้ต้อนรับเพื่อนฝูงก็ดีไปอย่าง แต่นานวันเพื่อนฝูงก็เริ่มหายไปมีครอบครัวกันทีละคนสองคน จะรวมตัวกันได้ครบก็เห็นจะต้องเป็นโอกาสสำคัญนานๆ ที

ร้านกาแฟเปิดใหม่ระหว่างทางไปบาร์ สถานที่จอดรถกว้างขวางสะดวกสบาย การตกแต่งก็ออกจะแปลกตากว่าคาเฟ่อื่นๆ หรือมันคงเป็นสไตล์เรียบง่ายแบบที่เขาชอบ และดูเหมือนอาทิตย์ที่ผ่านเขาจะกลายเป็นลูกค้าประจำไปเสียแล้ว

เสียงกระดิ่งลมที่ดังขึ้นตอนเปิดประตูฟังสบายหูราวกับอยู่ในสวนต้นไม้ของคุณจิตรา

พนักงานในร้านหันมามองลูกค้าที่มาเยือนด้วยรอยยิ้ม แม้จะเป็นช่วงเย็นแต่ในร้านก็ยังพอมีลูกค้านั่งอยู่ประปราย

"สวัสดีค่ะ วันนี้รับอเมริกาโนไม่หวานเหมือนเดิมไหมคะ"

"อ่อ...ครับผม" อดจะแปลกใจที่บาริสต้าสาวสวยจำออร์เดอร์ที่เขาสั่งประจำมาตลอดทั้งสัปดาห์ได้ด้วย

ลูกค้าหนุ่มที่หล่อเหลาราวพระเอกซีรีส์รุ่นใหญ่วัยใกล้สี่สิบออกจากร้านไปแล้ว บาริสต้าสาวดีกรีเจ้าของร้านก็ยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว จนน้องพนักงานที่เสร็จจากการคิดเงินให้ลูกค้าคนสุดท้ายเมื่อครู่ขยับเข้ามาใกล้

"พี่ปลาย เมื่อกี้เขียนข้างแก้วลูกค้าว่าอะไรน่ะ"

น้ำผึ้งพนักงานพาร์ตไทม์ของร้าน ขยับเข้ามาชิดแซะหัวไหล่ใส่เธอเบาๆ เป็นเชิงล้อเลียน

"ช่วงนี้ฝนตกระวังสุขภาพนะคะ"

"หวังว่าอเมริกาโนของพี่คนเมื่อกี้จะไม่หวานนะคะ"

"ถ้าหวานก็ดีน่ะซิ"

"แต่พี่ปลายเตรียมเผื่อใจไว้บ้างเหอะ เผื่อวันไหนคุณพี่ควงเมียเข้ามาด้วย จะขมไม่คายเอานะ"

"ยายน้ำผึ้ง" เจ้าของร้านเสียงเขียวใส่ลูกน้องอย่างไม่จริงจังนัก

"ก็แหมพี่ คุณพี่เขาก็ดูอายุไม่น้อยแล้วนะ คนหล่อๆ แบบนี้คงไม่เหลือรอดมาถึงตอนนี้หรอก"

"ก็จริง หรือไม่อาจเลิกกับเมียแล้วก็ได้"

น้ำผึ้งได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็เดินหนีเจ้านายสาวไปล้างอุปกรณ์ที่ยังหลงเหลือก่อนที่ร้านจะปิดในตอนทุ่มตรง

น้ำกาแฟสีดำเข้มที่พร่องลงเกือบครึ่งแก้ว ทำให้ตุลย์เห็นข้อความจากหมึกสีเดียวกับกาแฟชัดก็ตอนนี้

'ช่วงนี้ฝนตกระวังสุขภาพนะคะ'

ตุลย์ยิ้มออกมาได้น้อยๆ นอกจากคุณจิตราผู้เป็นแม่ก็คงมีร้านกาแฟนี่แหละนะ ที่ยังเป็นห่วงสุขภาพเขา ทั้งที่กูแดกกาแฟตอนหกโมงเย็น บางวันไปถึงร้านแล้วเจอเพื่อนก็ต้องแดกเหล้ากับพวกมันเสียอีกด้วย

แก้วกาแฟที่ถูกวางลงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ทำให้ปราณก้มหน้าลงมองตัวหนังสือข้างแก้วชัดๆ อีกครั้ง

"โว๊ะ แดกกาแฟตอนเย็นเนี่ยนะ"

"ทีมึงยังแดกเหล้าตอนเช้า" ตุลย์ตอบกลับเจ้าของคอนโดร้อนแรงไม่แพ้กัน

"หรือไปหลงรักสาวบาริสต้าวะ"

"มึงก็พูดไปเรื่อย ว่าแต่มึงมาทำไม"

"กูมาร้านเหล้าก็ต้องกินเหล้าน่ะซิ"

"เมียมึงไม่ด่าหรือไง"

"ก็เพราะด่านั่นแหละ"

ตุลย์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ไอ้พวกมีครอบครัวเป็นแบบนี้กันหมดไหมวะ

"มึงไม่ต้องหัวเราะกูหรอก ไว้รอมึงมีเมียก็จะรู้เองนั่นแหละ"

ตุลย์ยักไหล่ พลางตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วต่อจากนั้นก็ต้องนั่งฟังไอ้ปราณปรับทุกข์เรื่องเมียมันอยู่กว่าครึ่งชั่วโมง

"กูกลับแล้วนะ เดี๋ยวเมียกูโทรตาม"

สุดท้ายไอ้ที่เขานั่งฟังมันมา ก็กลายเป็นสายลมหายไปอย่างไร้ความหมาย ตุลย์ได้แต่ส่ายหน้าให้เพื่อนสุดท้ายไอ้คนปรับทุกข์เสร็จก็ชิ่งออกจากร้านไปหน้าตาเฉย