ตอนที่ 1 หน้าฝน 1

เขาว่าหน้าฝนทำให้คนเหงา…

ตุลย์ทอดสายตามองสายฝนที่โปรยปรายกระทบผิวกระจกใสหยาดน้ำที่เกาะเป็นไอฝ้าปกคลุมยิ่งทำให้บรรยากาศภายในเพนต์เฮ้าส์สุดหรูดูอึมครึมในยามค่ำคืนเช่นนี้

แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องดูเป็นทุกข์เป็นร้อนสักนิด มือใหญ่ยังเทเหล้าใส่แก้วเหลี่ยมทรงเพชรด้วยท่าทางสบายๆ

สายตาที่เหลือบมองสายฝนเมื่อครู่กลับมามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กน้อยสองคนดังออกมา เมื่อต่างคนต่างแย่งกันพูด

"อาตุลย์ขา วันมะรืนมางานวันเกิดคุณพ่อด้วยนะคะ"

"ค่ะน้องจูน อาตุลย์รู้แล้วครับ"

"ลุงตุลย์ครับ พ่อธันย์บอกว่าให้พาแฟนมาฝากคุณย่าด้วยครับ"

"รู้จักฟงรู้จักแฟนกับเขาด้วยหรือเจ้าหมอก" ตุลย์ถามหลานชายตัวน้อยในวัยอนุบาลกลับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

"รู้สิครับ ผมยังมีแฟนเลย ชื่อน้องมิ้ม"

ตุลย์หัวเราะลั่น และเหมือนจะได้ยินเสียงแม่ของเจ้าหมอกแหวเสียงลั่นๆ อยู่ด้านหลังถึงความแก่นเซียวของลูกชาย

"แล้วนี่พี่มาร์ชไปไหนซะล่ะ"

"พี่มาร์ชทำการบ้านครับ"

เด็กชายเป็นคนตอบ ตุลย์จึงได้พยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้ คิดจะกระดกแก้วเหล้าเข้าปากในตอนนี้แต่เมื่อเห็นสายตาแป๋วแหววของหลานสาวกับหลานชายก็ทำให้เจ้าตัวถึงกลับต้องชะงักมือไว้

"ให้อาตุลย์พักผ่อนได้แล้วลูก วางสายกันได้แล้วครับ" เมษาแม่น้องจูนเดินมาด้านหลังพลางก้มหน้าทักทายน้องชายสามีในโทรศัพท์ที่ครั้งหนึ่งเขาก็เคยถือศักดิ์เป็นอาของเธอด้วย

"อาตุลย์สบายดีนะคะ ไม่เห็นกลับบ้านตั้งหลายอาทิตย์ งานยุ่งหรือคะ" แต่เธอก็ยังเรียกเขาเป็นอาอย่างเดิม เพราะแม้แต่สามีตัวเองเมษาก็ยังเรียกอากันย์จนทุกวันนี้

"อืม ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย"

"วันเสาร์นี้เจอกันนะคะ เมย์ไม่รบกวนแล้วค่ะ"

วางสายจากเด็กๆ ไปแล้ว ตุลย์ก็ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ เห็นแค่นี้ก็พอจะนึกถึงความวุ่นวายได้เลย

แก้วเหล้ากระดกเข้าปาก พลางทอดสายตามองกลับไปที่สายฝนนอกหน้าต่างอีกครั้ง เมื่อเสียงเจี๊ยวจ๊าวเงียบลง บรรยากาศภายในห้องก็เหมือนจะยิ่งเงียบไปด้วยอย่างไรอย่างนั้น

ยิ่งมองภายในห้องบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยอยู่มาเกือบสิบปียิ่งชวนให้ดูหดหู่ขึ้นมาดื้อๆ เสียอย่างนั้น ตุลย์หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของคอนโดหรูแห่งนี้ทันที

"ไอ้ปราณ กูจะแต่งห้องใหม่ คอนโดมึงมีห้องเหลือให้กูอยู่ก่อนชั่วคราวไหมวะ"

(มี แต่มึงอยู่ได้หรือเปล่าห้องธรรมดานะ หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก)

"เป็นไรกูจะอยู่ไม่ได้วะ"

(เออ ไว้เดี๋ยวกูให้ลูกน้องจัดการให้)

"เคเพื่อน แต้งกิ้ว"

(แล้วนี่มึงอยู่ไหน ไม่ได้เข้าไปที่ร้านหรือ)

"ฝนตกขี้เกียจ"

(เออๆ งั้นพักผ่อน)

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันคนที่เคยอยู่แต่เพนต์เฮ้าส์ชั้นสูงสุดของคอนโดก็ต้องลงมาอยู่ที่ชั้นยี่สิบ ภายในห้องถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่ายคล้ายห้องตัวอย่าง ตุลย์เดินสำรวจรอบห้องทุกอย่างก็ดูไม่ได้แย่นักจะติดนิดเดียวก็ตรงระเบียงห้อง

'คอนโดแฝดหรือไงวะ'

ระเบียงห้องขนาดกว้างพอที่จะวางเก้าอี้สนามเล็กๆ ได้ชุดหนึ่งพอดี หรือจะตกแต่งเป็นสวนหย่อมย่อยๆ ก็ดูจะเก๋ไม่น้อย หรือจะทำเป็นที่ซักล้างตากผ้าก็ได้อาณาบริเวณกว้างขวาง แต่ไอ้ผนังสูงแค่เอวที่เขาเห็นมันออกจะแนบชิดกับห้องข้างๆ เสียเหลือเกิน ยังดีที่มันไม่ติดไปถึงห้องถัดไปอีกด้วย

ตุลย์มองเลยไปถึงระเบียงห้องข้างๆ ด้วยสายตาสำรวจ ราวสเตนเลสสองราวดูแน่นหนาตากผ้าไว้จนเต็ม เท่าที่สายตาเขาสังเกตมีแต่ชุดของผู้หญิง

สายลมที่เริ่มพัดแรงขึ้น ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มมาอีกคราเสื้อผ้าที่แขวนบนราวกวัดแกว่งไปมาจนน่ากลัวว่ามันจะหล่น หรือไม่มันก็คงจะเปียกฝนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า