รัญจวนหลง

“เซ็นสิ” น้ำเสียงนิ่งๆ เอ่ยบอก เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังคงนั่งนิ่ง ไม่ยอมเซ็นรับทราบข้อตกลงในกระดาษนั่นเสียที

“ค่ะ” ร่างเล็กๆ เอ่ยรับ แต่มือข้างที่กำลังจับปากกาอยู่นั้นกลับสั่นเทาอย่างไม่อาจห้ามได้ เพราะเนื้อหาในเอกสารตรงหน้ามันช่างบีบหัวใจของเธอเสียเหลือเกิน

เธอรู้ว่าครอบครัวเป็นหนี้ผู้หญิงตรงหน้า แต่ไม่คิดว่าจำนวนจะมากมายถึงสิบล้านเช่นนี้ หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อแต่ต้องร่วมชดใช้ เพราะคนที่ก่อหนี้คือบิดาที่เวลานี้หนีไปอยู่ที่ไหนเธอก็ไม่อาจรู้ หากตัวคนเดียวเธอก็คงหนีไปเช่นกัน แต่นี่เธอยังมีน้องสาวอีกคนให้ดูแล ส่วนแม่นั้นได้จากไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว

รินลดาสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะยอมจรดปลายปากกาเพื่อเซ็นรับทราบวิธีการปลดหนี้ด้วยหัวใจที่ถูกบีบอัด แม้ข้อตกลงในเอกสารตรงหน้าจะเกินรับได้ แต่มันก็ยังดีกว่าเธอกับน้องไม่มีที่ให้ซุกหัวนอน อีกอย่างหลังเซ็นชื่อลงไปเธอก็จะได้เงินก้อนแรกมาทันที และหากเธอทำสำเร็จลุล่วงนอกจากจะปลดหนี้ได้แล้ว ยังได้เงินอีกก้อนเพื่อไปตั้งตัว แต่ถ้าไม่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า แถมเธอยังจะมีหนี้เพิ่มมาอีกต่างหาก

เมื่อเซ็นชื่อเสร็จ รินลดาก็ยื่นเอกสารในมือคืนให้คนตรงหน้า ที่พอเห็นว่าเธอเซ็นชื่อกำกับไว้แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“พรุ่งนี้ออกเดินทางได้เลย”

“พรุ่งนี้เลยเหรอคะคุณหญิง” สีหน้าของรินลดาบ่งบอกว่าเธอตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“ใช่...ฉันไม่อยากเสียเวลารอ” แม้จะสงสัยในความเร่งรีบนี้ แต่รินลดาก็ไม่อาจเอ่ยถามออกไปได้ นั่นเพราะไม่ใช่เรื่องที่เธอควรต้องรู้ ขนาดรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายเธอยังไม่เอ่ยถามว่าเป็นยังไง ทำราวกับปลงตกในชีวิตก็ว่าได้

คุณหญิงฤทัยพอใจในรูปร่างหน้าตาของรินลดาไม่น้อย แต่ก็เผื่อใจเพราะหากรินลดาหนีกลับมาก่อนจะเสร็จงานเหมือนคนก่อนๆ เธอจะได้มองหาคนใหม่ไปแทนที่ ต้องมีผู้หญิงสักคนที่ถูกใจลูกชายตัวดีของเธอสิ ไม่ใช่ส่งใครไปก็ทำเสียเรื่องจนเขาเสียขวัญหรือไม่ก็เกือบตายแบบนั้นทุกครั้ง

อีกอย่างคือเธอมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนี้ เพราะไม่อยากได้สะใภ้ที่ไม่อยากได้ อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรกัน ลูกชายของเธอถึงได้รักถึงได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ นิสัยต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง แถมยังเคยเป็นเมียน้อยเมียเก็บมาอีก พื้นหลังแบบนั้นเหรอจะริมาเป็นสะใภ้เธอ...ไม่มีทาง

“หรือเธอติดขัดอะไร” คุณหญิงฤทัยเอ่ยถามขึ้น พร้อมสบตาของรินลดามาตรงๆ ท่าทางที่เห็นทำเอาเธอถึงกับใจสั่นอยู่ไม่น้อย

“ปะ...เปล่าค่ะ”

“เปล่าก็ดี ฉันจะส่งคนไปรับตัวเธอทันทีที่รู้ว่าเธอท้อง”

“ค่ะ” รินลดาเอ่ยรับได้แค่นี้ ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องไปที่ไหนและต้องเจอกับใคร แค่คิดใจมันก็สั่นเพราะความกลัวเสียแล้ว แต่ก็บอกตัวเองให้สู้ เพราะนี่คือทางที่เธอเลือกจะเดินเอง

“ห้ามบอกลูกชายฉันเรื่องเอกสารนี่อย่างเด็ดขาด เขาจะรู้แค่ว่าเธอไปในฐานะเมียที่ฉันส่งไปให้เท่านั้น อ้อ...อย่าลืมว่าถ้าเธอเปลี่ยนใจกลางครันก็จะไม่ได้อะไรเลย และต้องจ่ายหนี้คืนให้ฉันภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย”

“ค่ะ”

“ส่วนสัญญาก็อ่านถี่ถ้วนดีแล้วใช่ไหม จะมาแย้งทีหลังไม่ได้แล้วนะ” แม้จะเคี่ยวเรื่องผลประโยชน์ แต่เพราะเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าเหมือนลูกเหมือนหลาน ทำให้คุณหญิงฤทัยใจร้ายไม่ได้เต็มหัวใจนัก เพราะหากจะทำตามที่พูดจริงป่านนี้คงไล่ครอบครัวของรินลดาให้ออกไปจากบ้านที่เอาโฉนดมาเพื่อค้ำประกันเงินกู้นานแล้ว

แต่ที่ปล่อยให้ยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้ นั่นก็เพราะมีแผนบางอย่างในใจ และก็เพื่อต้องการให้หญิงสาวตรงหน้าโตเป็นสาวเต็มที่เสียก่อน โตทั้งรูปร่างหน้าตาและโตเรื่องความรู้ด้วย อย่างน้อยๆ ตอนนี้รินลดาก็คว้าปริญญาใบแรกมาครองได้ รูปร่างหน้าตาก็สวยคมอย่างที่คิด แถมยังไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยใดๆ

“ดีแล้วค่ะ”

“ก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเรียกร้องกันทีหลัง”

“ค่ะ”

“ไปเตรียมตัวซะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้คนไปรับเธอที่บ้าน”

“ค่ะ”

“แล้วนี่เงินก้อนแรก เอาไปสิ” เอ่ยจบคุณหญิงฤทัยก็ยื่นซองสีน้ำตาล ที่ภายในมีเงินสดปึกใหญ่มาให้รินลดา

“ขอบคุณมากค่ะ” รินลดายกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ จากนั้นก็รับซองสีน้ำตาลมาถือไว้ในมือ จู่ๆ หัวใจก็รู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อหมดธุระ รินลดาก็กลับออกไปจากบ้านหลังโออ่าของครอบครัวพิทักษ์ธรรมรักษ์ โดยมุ่งตรงไปยังมหาวิทยาลัยเพื่อชำระค่าเทอมของน้องสาวที่ผลัดจ่ายมาจนเลยกำหนด จากนั้นก็นำเงินส่วนที่เหลือไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟที่ติดค้างมาจนเกือบถูกตัดเช่นกัน และก่อนเข้าบ้านก็ซื้ออาหารแห้งและสดตุนไว้เป็นเสบียง

จนลดาน้องสาวที่เพิ่งกลับมาจากเรียนต้องเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นนะพี่ทราย ทำไมของกินถึงได้มากมายขนาดนี้”

“พอดีพี่ขายที่ได้ เจ้านายเลยให้เงินเปอร์เซ็นต์มานิดหน่อย”รินลดาเอ่ยถึงงานพิเศษที่เธอรับทำมาตั้งแต่เรียนยังไม่จบ แม้เงินเดือนจะน้อยแต่ก็อยู่ได้ด้วยเปอร์เซ็นต์ที่ว่านี่แหละ

“ว้าว! มีแซลมอนด้วย รู้ได้ยังไงว่าฟ้าอยากกิน”

“รู้สิ...เพราะฟ้าเป็นน้องพี่ไง” จะว่าไปแซลมอนชิ้นสุดท้ายที่เธอเห็นลดากินคงเมื่อปีก่อนกระมัง ทำไงได้ในเมื่อเธอกับลดาต้องประหยัด แต่ถึงอย่างนั้นรินลดาก็ห้ามไม่ให้น้องสาวหางานพิเศษทำ โดยเธอรับอาสาหาเงินเข้าบ้านเพียงคนเดียว ขอแค่ลดาตั้งใจเรียนให้จบเธอก็พอใจมากแล้ว ซึ่งลดาเองก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้พี่สาวต้องกังวลเช่นกัน

“ขอบคุณนะคะ”

“พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด ฟ้าอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม”

“ได้ค่ะ ว่าแต่ครั้งนี้พี่ทรายจะไปนานไหม” ลดาเอ่ยรับ นั่นเพราะรู้อยู่แล้วว่างานของรินลดานั้นต้องมีออกไปต่างจังหวัดบ้าง

“ไม่นาน เสร็จงานแล้วพี่จะรีบกลับ อ้อ...ค่าเทอมพี่ก็จ่ายให้แล้วนะ” รินลดาเลี่ยงที่จะบอกกำหนดเวลา นั่นเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องนี้จะจบเมื่อไหร่ ได้แต่ภาวนาขอให้มันจบเร็วที่สุด

“ขอบคุณนะคะ ไว้เทอมนี้ฟ้าจะเอาเอทุกวิชามาฝากพี่ทรายอีก”

“จ้ะ”

“ตั้งแต่ไม่มีแม่กับพ่อ พี่ทรายคือทุกอย่างของฟ้านะ เป็นทั้งพี่ ทั้งแม่แล้วก็เป็นทั้งพ่อให้ฟ้า ขอบคุณนะคะ” ลดาโอบกอดพี่สาวไว้ แม้จะเสียใจที่จู่ๆ พ่อก็มาหายหน้าไป ติดต่อทางไหนก็ไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็ยังมีพี่สาวที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอไปไหน

“ฟ้าก็เป็นทุกอย่างของพี่จ้ะ” รินลดาลูบศีรษะของน้องสาวด้วยความรัก เธอแบกรับภาระทุกอย่างไว้นั่นก็เพราะเธอคือพี่ สิ่งไหนที่ทำได้เองก็จะทำ จะดูแลลดาให้สมกับคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ก่อนตาย ต่อให้เธอต้องตกนรกทั้งเป็นเธอก็จะทำ