ตอนที่ 2

ลีโอลุกขึ้นยืนทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะตรงเข้ามากระชากคอเสื้อรุ่นพี่คนนั้นแล้วส่งหมัดตะบันหน้าเข้าไปอย่างแรง หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนกันขึ้นเล็กน้อย

ก่อนที่เพื่อนและรุ่นพี่คนอื่น ๆ จะมาจับแยกทั้งสองคน มีมี่เดินเข้ามากระชากแขนลีโอและก้มหัวยกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่คนดังกล่าวและลากลีโอออกไปนอกร้านกับเพื่อนสนิทคนใหม่อีกคนของลีโอวิ่งตามหลังมา

"แกกลับกันก่อนนะ" เสียงติ๊ดหรือติ๊ดชึ่ง เพื่อนคนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อตอนเดินเข้าคณะวันแรกบอกทั้งสองคน

"เดี๋ยวเราจะจัดการทางนี้ให้เอง" พูดจบติ๊ดก็รีบเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว มีมี่ใช้สองมือกระชากแขนลีโอให้เดินตาม ก่อนจะโบกรถตุ๊ก ๆ ที่กำลังวิ่งผ่านมาพอดี

"ลีโอไปกับมี่ที่คอนโดก่อนนะ" เสียงเธอบอกเขาและรีบดึงมือเขาให้ขึ้นตามมานั่งบนรถตุ๊ก ๆ แล้วบอกจุดหมายปลายทางแก่คนขับ กว่าจะถึงหอพักของมีมี่ที่ไกลพอสมควรเธอลงหน้าหอพัก โดยไม่ลืมดึงมือผู้ชายที่นั่งหน้างอบนรถลงมาด้วย

"ลงมาคุยกันก่อน...เร็ว" เธอส่งเสียงเร่งเขาก่อนจะส่งเงินตามจำนวนที่ตกลงให้แก่คนขับ

"เฮ้...อย่าทำหน้าเหม็นได้ไหม โอ๊ย...เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" เธอส่งเสียงต่อว่าเขาดังลั่นก่อนจะเดินหน้าเข้าไปยังคอนโดที่เธอพัก

"ถ้าอารมณ์ไม่ดีก็ไม่ต้องคุยกันนะ"

เธอบอกเขา ก่อนจะสะบัดตัวเดินเข้าลิฟต์ไป ลีโอยื่นมือมากั้นตรงกลางประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง ประตูจึงเปิดออก เขาก้าวเข้ามาในลิฟต์ยืนหน้าบึ้งอยู่ใกล้ ๆ มีมี่ยื่นมือไปกดตัวเลขเพื่อขึ้นไปยังชั้นที่เธออยู่ เมื่อขึ้นไปถึงก็เดินนำเขาไปยังห้องพัก เขายังหน้าบึ้งแต่ก็ยังเดินตามไม่พูดไม่จา

"เข้ามาก่อนสิเดี๋ยวสักพักค่อยกลับ"

เสียงเธอเชิญชวนเขาให้เข้ามายังห้องพักของเธอ เพราะหันเป็นเห็นเขาทำหน้าหงิกงอไม่เลิกและไม่อยากง้อเขาในตอนนี้ แต่ถ้าเกิดลีโองอนขึ้นมาจริง ๆ เหมือนที่คราวเกิดเรื่องกับพีค ก็จะทำห่าม ๆ ออกมาให้เห็น

จริง ๆ ทั้งสองสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เล่นหัวกันมาเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่อนุบาลและเพิ่งเปลี่ยนเป็นสถานะแฟนเมื่อตอนอยู่ ม. ห้าแบบเป็นจริงเป็นจังและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซึ่งกันและกัน

"ไม่เห็นโทรหาเขาเลย รอตั้งนานคนอุตส่าห์เป็นห่วงเลยตามไป" เธอต่อว่าเขาพอได้ยินกันแค่สองคนสำหรับห้องพักคอนโดเล็ก ๆ และแคบ ๆ

"โอ๊ย...มี่ใครได้ใช้ได้จับโทรศัพท์มั่งวะ รุ่นพี่แม่งโหดโคตร ๆ” เขาพูดจบก่อนจะทิ้งร่างลงบนโซฟา ที่ตั้งอยู่ริมฝาผนังห้องอย่างโมโห อารมณ์โกรธยังคงค้างและจ้องหน้ามีมี่อย่างงอน ๆ

มีมี่เดินไปหยิบขวดน้ำดื่มจากตู้เย็นส่งให้เขาและมีของตัวเองอีกหนึ่งขวด รู้สึกร้อนรุ่มผิดปกติ รีบเปิดขวดและกระดกขึ้นดื่มแบบทีเดียวหมด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน

"เออ...ก็คนมันเป็นห่วง ก็คนไปถึงแล้วจะเอายังไง"

"แล้วเป็นไง ก็รู้ว่ามีแต่ผู้ชาย ยังจะทำก๋ากั่นไปอีก" เขาต่อว่าเธอกลับเช่นกัน

"สรุปมี่ผิดใช่ไหม" มีมี่ชี้นิ้วไปที่กลางหน้าอกของตัวเองทำแบบซ้ำ ๆ ทั้ง ๆ ที่หยุดพูดไปแล้ว

"เออ...ไหน ๆ ก็กลับมาแล้ว เป็นความผิดของเขาเองแหละพอใจยัง" ลีโอเห็นกิริยาของแฟนสาวแล้วรีบบอกว่าเขาผิดเอง แต่น้ำเสียงก็ห้วนพอกัน

"แต่ต่อไปห้ามเลยนะงานรับน้องหรืออะไรที่รุ่นพี่ในคณะจัดในตอนกลางคืนมีมี่ไม่ต้องไป" เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เข้มฟังแล้วขัดหูมีมี่เป็นอันมาก

"อ้าว...แล้วทำไมมี่ไปไม่ได้ล่ะ" เธอยังเอ่ยส่งสายตาจ้องหน้าเถียงเขาแบบไม่พอใจ

"มี่ไม่ต้องรู้เหตุผลหรอกนะ มันเป็นเรื่องของผู้ชายที่เขาทำกัน วิถีลูกผู้ชายพูดไปมี่ก็ไม่เข้าใจหรอก" เขาบอกเธอแบบเลี่ยง ๆ ไม่อยากให้มีมี่รู้มาก เพราะจะทำให้เสียบรรยากาศการรับน้องหมด

"อ๋อ เดี๋ยวนี้มีความลับนะ ยังไม่ทันไรเลย"

เธอสะบัดเสียงแล้วลุกขึ้นแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ลีโอพยายามจะส่งมือยื่นคว้าตัวเธอไว้ แต่ไม่ทัน เพราะวันนี้ตั้งแต่แยกแถวเขาก็โดนรุ่นพี่อัดแอลกอฮอล์เข้าไปให้หลายขนาน จริง ๆ ก็เมามากอยู่เหมือนกัน

ลีโอไม่ใช่นักดื่มแค่ทดลองดื่มกับเพื่อนบ้างเท่านั้น รู้สึกว่าไม่ใช่แนวทางที่เขาชอบ เขาเลยเลือกที่จะไม่ดื่ม มีมี่เดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปเพราะรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี คอแห้งผากและเหมือนอยากจะอ้วกร้อนรุ่มไปทั้งกาย

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำได้ เธอพยายามเอาน้ำเย็นสาดเข้าไปที่หน้าอย่างจัง ก่อนจะเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ภาพที่หน้าตาของตัวเองเริ่มพร่ามัว แต่ก็ขยี้ตาเพื่อให้ดูภาพตัวเองชัดเจนขึ้น

"เป็นอะไรวะ เมารึ ดื่มไม่ถึงแก้ว" เธอถามตัวเอง นึกถึงที่รุ่นพี่คนนั้นคะยั้นคะยอให้เธอดื่ม แต่มันก็หกเสียเป็นส่วนใหญ่ มีมี่กลืนลงคอได้ไม่ถึงอึก

มีมี่รีบถอดเสื้อผ้าออก เพราะเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมามากกว่าเดิมและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ทำให้ระคายเคืองผิวกายเธอไปหมด

มีมี่เคลื่อนร่างเปลือยเปล่าไปใต้ฝักบัวและเปิดน้ำเย็นแบบสุด ๆ ให้แรงราดไปทั้งศีรษะและทั่วตัว ความเย็นของน้ำทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาถูตัวให้แห้งและใช้ผ้าผืนเล็กที่พับอยู่ใกล้กัน ขึ้นมาเช็ดหัวตัวเองให้แห้งก่อนจะหาเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนอยู่ขึ้นมาสวมใส่

เมื่อเธอออกจากห้องน้ำ เห็นลีโอนอนหลับคอพับคออ่อนไปกับโซฟาทั้งที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่

"แม่ง สงสัยเมามาก ถ้าไม่ตามก็ไม่กลับและไม่รู้จะไปต่อกันถึงไหน" เธอให้เหตุผลกับตัวเองและเดินเข้าไปจัดท่าทางให้เขานอนสะดวกขึ้น ขยับหมอนให้สอดเข้าไปใต้ศีรษะของเขาแล้วเดินกลับมายังตู้เสื้อผ้าเปิดหาชุดนอนเสื้อกับกางเกงขึ้นมาสวมใส่

มีมี่เดินกลับไปที่โซฟาเขย่าตัวและเรียกลีโออีกครั้งหนึ่ง แต่ดูแล้วท่าจะยาก เพราะไม่เห็นเขารู้สึกขยับตัวหรือปรือตาขึ้นมาดูเธอ

"เออ ให้นอนตรงนั้นแหละ สมน้ำหน้าซ่านัก" เธอต่อว่าเขาในใจเดินกลับไปทิ้งตัวลงบนที่นอนและพยายามข่มตาให้หลับ