9 Can't Help Falling in Love อดไม่ได้ที่จะตกหลุมรัก

ธาวินยื่นมือไปกอบกุมมือเรียวบางของเธอไว้เบาๆ สัมผัสอบอุ่นของเขาทำให้ความกังวลในใจของพิมพ์มาดาคลายลงเล็กน้อย

“พิมพ์ครับ...ผมก็ไม่ได้เชื่อมั่นในโลกออนไลน์หรอก แต่ผมเชื่อมั่นในความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณ ตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกัน...ผมมีความรู้สึกบางอย่างที่มันพิเศษ...และผมก็ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน” เขาหยุดเล็กน้อย และแอบชำเลืองใบหน้าด้านข้างของเธอระหว่างที่หญิงสาวกำลังจดจ่ออยู่กับการขับรถ และฟังเสียงของเขาไปพร้อม ๆ กัน

“และการได้เจอคุณในวันนี้...มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกนั้นให้ชัดเจนขึ้น ผมเชื่อในสายตาของคุณ...เชื่อในรอยยิ้มของคุณ...และผมเชื่อมั่นในหัวใจของตัวเอง...ว่าคุณคือคนที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิต” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นแต่ก็แฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยน ราวกับบทเพลงรักที่บรรเลงออกจากหัวใจ

พิมพ์มาดาหันมาสบตาของเขาวูบหนึ่งอย่างลึกซึ้ง แต่แค่นั้นก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวจนแทบจะหลุดมานอกอก ความสงสัยที่มีค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงความรู้สึกอบอุ่นและหวังเล็กๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครสักคนเชื่อมั่นในตัวเธอได้มากขนาดนี้...โดยที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่นาน

“คุณพิมพ์ครับ...” พิมพ์มาดาเอ่ยเสียงแผ่ว ราวกับกำลังทบทวนคำพูดของเขาอยู่ในใจ

“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไป” ธาวินพูดต่ออย่างเข้าใจ

“แต่ความรู้สึกของผมมันชัดเจนมากจนผมไม่อยากจะเก็บมันไว้อีกต่อไป ผมอยากให้คุณรู้...ว่าผมจริงจังกับคุณมากแค่ไหน” เขาบีบมือเธอเบาๆ อีกครั้ง

“ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณนะครับ..”

พิมพ์มาดาไม่เคยได้รับความรู้สึกที่จริงจังและหนักแน่นเช่นนี้มาก่อน ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากน้ำเสียงของธาวิน ทำให้ความหวังในใจของเธอเริ่มเบ่งบานอย่างช้าๆ ราวกับดอกไม้ที่ได้รับแสงอาทิตย์หลังพายุฝนกระหน่ำ

พิมพ์มาดาไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดใดๆ ออกมาเพื่อตอบรับความรู้สึกที่ตรงไปตรงมานั้นได้ หญิงสาวได้แต่ส่งยิ้มหวานกลับไปให้เขาด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นจนพูดไม่ออก หัวใจของเธอเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความเขินอายและปีติยินดีผสมปนเปกันจนเธอแยกไม่ออก ก่อนจะพยายามตั้งสติและดึงตัวเองกลับมาจดจ่ออยู่กับการขับรถ แม้ว่าในห้วงความคิดยังคงวนเวียนอยู่กับคำพูดที่ทำให้หัวใจสั่นไหวอยู่ก็ตาม

หลังจากเปิดอกบอกความในใจทั้งหมดที่มีแล้ว ธาวินก็เล่าถึงชีวิตในต่างแดน และมุมมองที่เปลี่ยนไปเมื่อได้กลับมาเยือนบ้านเกิดอีกครั้ง ส่วนพิมพ์มาดาก็เล่าถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันที่แสดงถึงความเปิ่น ๆ ของเธอ ก่อนที่ทั้งสองจะหยอกล้อกันด้วยความคุ้นเคยที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างแน่นแฟ้น เสียงหัวเราะคิกคักดังเป็นระยะ เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเล่าเรื่องตลก

ทิวทัศน์สองข้างทางค่อยๆ เปลี่ยนไปอีกครั้ง เมื่อรถของพิมพ์มาดาแล่นเข้าสู่เขตจังหวัดชลบุรี ต้นไม้สูงใหญ่ริมถนนเริ่มหนาแน่นขึ้น พิมพ์มาดาเปิดเพลงคลอเบาๆ ในรถ เป็นเพลงรักฟังสบายที่เข้ากับบรรยากาศการเดินทาง ไม่นานนัก GPS ก็นำทางเลี้ยวเข้าสู่ถนนเลียบชายฝั่งทะเล

แสงแดดที่สาดส่องลงมากระทบผิวน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ ธาวินลดกระจกลง สูดกลิ่นไอทะเลเข้าปอดอย่างชื่นใจ เขาชี้ชวนให้พิมพ์มาดามองเรือประมงลำเล็กๆ ที่กำลังแล่นอยู่กลางทะเล และบรรดาบ้านเรือนสีสันสดใสที่ตั้งเรียงรายอยู่ริมชายฝั่ง

ในที่สุดรถยนต์ก็เคลื่อนตัวเข้าสู่ตัวอำเภอศรีราชา ธาวินชะโงกหน้ามองป้ายบอกทางสีน้ำเงินที่ชี้ไปยัง ‘วัดเกาะลอย’ ด้วยความสนใจ ก่อนจะรีบบอกพิมพ์มาดาให้เลี้ยวรถไปตามป้ายนั้น ไม่นานนักเสียงเตือนจาก GPS ในรถของพิมพ์มาดาก็ดังขึ้นต่อจากนั้น หญิงสาวพยักหน้าและหมุนพวงมาลัยเลี้ยวไปตามทาง

ทันทีที่รถเลี้ยวเข้าสู่ถนนเล็ก ถนนเริ่มแคบลงและคดเคี้ยวเล็กลง สองข้างทางยังคงเต็มไปด้วยร้านค้าเล็กๆ น้อยๆ และบ้านเรือนสีสันสดใสที่บ่งบอกถึงความเป็นเมืองชายทะเลอย่างชัดเจน กลิ่นไอทะเลเริ่มโชยมาแตะจมูกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าพวกเขาใกล้ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว

จากนั้นไม่นานภาพของวัดสีขาวสะอาดตาที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ กลางทะเลก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบตัวโบสถ์และเจดีย์สีทองอร่าม งดงามราวกับภาพวาด ธาวินบอกให้พิมพ์มาดาจอดรถในลานจอดใกล้กับท่าเรือเล็กๆ ที่มีเรือโดยสารข้ามไปยังวัดเกาะลอยจอดรออยู่

ธาวินมองวัดสีขาวสะอาดตาที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ กลางทะเลด้วยความทึ่ง ก่อนจะบอกเล่าเรื่องราวเมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยมาเยือนที่นี่

“สวยงามมากเลยครับ ผมมาครั้งล่าสุดก็ตอน ม.5 โน่น...นี่ก็หลายปีแล้ว ที่นี่ยังสวยแล้วก็บรรยากาศดีเหมือนเดิมเลย” ธาวินเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความภูมิใจเล็กน้อย

พิมพ์มาดามองตามสายตาของเขาไปยังวัดที่ดูเหมือนลอยอยู่บนผืนน้ำทะเลสีครามด้วยความสนใจ

“นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะ ที่พิมพ์มาเที่ยวทะเลฝั่งนี้...ดูแปลกตาดีจังเลยนะคะ วัดอยู่กลางทะเลแบบนี้”

“วัดที่นี่เป็นที่เคารพศรัทธาของคนแถวนี้ครับ” ธาวินอธิบายพลางหันมายิ้มให้เธอ

“เดี๋ยวเราข้ามเรือไปไหว้พระกันนะครับ” เขารีบบอกเธออย่างกระตือรือร้น จากนั้นทั้งคู่ก็ลงจากรถ เดินไปยังท่าเรือเล็กๆ ที่มีเรือโดยสารจอดรออยู่ พร้อมกับความรู้สึกสงบและอิ่มเอมกับการเดินทางที่แสนสุขใจ

เรือโดยสารลำเล็กค่อยๆ เคลื่อนตัวไปบนผืนน้ำทะเลสีเขียวมรกต แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับราวกับอัญมณี ลมทะเลพัดโชยมาเบาๆ หอบเอาไอเค็มและความสดชื่นมาสัมผัสใบหน้าของทั้งคู่ เส้นผมยาวสลวยของพิมพ์มาดาถูกลมพัดให้ปลิวไสว ธาวินเอื้อมมือมาอย่างนุ่มนวลเพื่อปัดปอยผมที่ลงมาปรกใบหน้าของหญิงสาวด้วยความรักใคร่ แววตาของเขาอ่อนโยนลึกซึ้ง

“คุณพิมพ์ชอบมาวัดที่อยู่ในสถานที่ท่องเที่ยวแบบนี้มั้ยครับ” ธาวินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สายตาของเขาจับจ้องไปยังเกาะเล็กๆ ที่มีวัดสีขาวสะอาดตาตั้งตระหง่านอยู่กลางน้ำ แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบหลังคาโบสถ์และเจดีย์สีทองอร่าม งดงามราวกับภาพวาด

“ก็ชอบอยู่นะคะ วัดแถวบ้านพิมพ์ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเหมือนกัน” พิมพ์มาดาตอบอย่างตรงไปตรงมา พลางทอดสายตาไปยังวัดกลางน้ำ

“แต่วัดในกรุงเทพฯ..พิมพ์ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปบ่อยนักหรอกค่ะ พอวันหยุดพิมพ์ก็มักจะตื่นสายเสียมากกว่า” เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดเสริม

“ยกเว้นตอนกลับบ้านที่ต่างจังหวัดช่วงเทศกาล แล้วคุณแม่ชวนไปทำบุญน่ะค่ะ ถึงจะได้ไป” เธอตอบอย่างเปิดเผย ราวกับต้องการให้ธาวินได้รู้จักตัวตนของเธอในทุกแง่มุม

“บ้านที่ต่างจังหวัดของคุณพิมพ์อยู่ที่ไหนครับ?” ธาวินถามด้วยความสนใจเล็กน้อย

“พิษณุโลกค่ะ” พิมพ์มาดาตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เจือไปด้วยความคิดถึงบ้านเกิด

“คุณมาทำงานไกลเหมือนกันนะครับ” ธาวินพยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางมองพิมพ์มาดาด้วยแววตาที่แสดงถึงความเห็นอกเห็นใจ

“ว่างๆ คุณพิมพ์พาผมไปไหว้พระพุทธชินราชบ้างสิครับ” ธาวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความคาดหวังเล็กน้อย ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อพูดถึงพระพุทธรูปสำคัญของเมืองพิษณุโลก พิมพ์มาดายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ได้สิคะ ถ้าคุณอยากไปจริงๆ พิมพ์ยินดีเลยค่ะ พระพุทธชินราชสวยงามและศักดิ์สิทธิ์มาก พิมพ์กลับบ้านก็ไปไหว้ขอพรทุกครั้งเลย” เธอพูดด้วยความภาคภูมิใจในบ้านเกิดของตนเอง

“ผมเคยได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ อยากไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง” ธาวินเสริมด้วยความใคร่รู้

“แล้วคุณพิมพ์เคยขอพรจากท่านเรื่องอะไรเป็นพิเศษไหมครับ?” เขาถามด้วยความอยากรู้ในตัวตนของหญิงสาว

พิมพ์มาดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคู่สวยมองไปยังผืนน้ำทะเลที่ส่องประกาย ก่อนจะหันกลับมายิ้มบางๆ ให้ธาวิน

“ก็หลายเรื่องเลยค่ะ...ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน...ยกเว้นเรื่องความรัก” เธอพูดเสียงเบาลงเล็กน้อยในตอนท้าย ราวกับเป็นความลับเล็กๆ ที่เพิ่งเปิดเผย ธาวินมองเธอด้วยความสนใจใคร่รู้

“ทำไมไม่ลองขอเรื่องความรักดูละครับ?” เขาถามด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัยบางอย่าง พิมพ์มาดายิ้มขำเล็กน้อย

“ไม่รู้สิคะ...พิมพ์คิดว่าเรื่องพวกนี้ พระท่านคงให้พรเราไม่ได้หรอกมั้งคะ มันเป็นเรื่องของคนสองคนมากกว่า” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ผมอยากไปพิษณุโลกกับคุณจังเลยครับ” ธาวินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่น ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เธออย่างมีความหมาย

“อยากไปไหว้พระพุทธชินราชด้วยกัน...อยากไปเห็นบ้านเกิดของคุณด้วย”

พิมพ์มาดารู้สึกอบอุ่นในหัวใจกับคำพูดที่แสนจริงใจนั้น ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจเธออย่างช้าๆ และมั่นคง

“ถ้าอย่างนั้น…วันหยุดยาวครั้งหน้า พิมพ์จะบอกนะคะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ