12 My Only One เพราะเธอคือคนพิเศษ

บรรยากาศรอบตัวของทั้งสองเงียบสงบลง เสียงดนตรีที่บรรเลงเลือนหายไป มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเบาๆ เท่านั้น แสงจันทร์นวลส่องสว่างลงมาบนใบหน้าของทั้งคู่ ราวกับเป็นพยานเงียบๆ ในช่วงเวลาที่ความรู้สึกพิเศษบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของพวกเขา

“ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง...แล้วมีคุณอยู่ข้างๆ แบบนี้” ธาวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ดวงตาคมของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยหวานของเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องมนต์สะกด แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลงใหลอย่างยากจะถอนตัว และเจือไปด้วยความปรารถนาที่ร้อนแรงจนแทบจะแผดเผาคนตรงหน้า

พิมพ์มาดาสบตากับธาวิน ดวงตาคู่สวยของเธอมีประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงภายใต้แสงจันทร์อ่อนๆ ริมฝีปากบางของเธอคลี่ยิ้มหวานละมุนก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงสดใส

“บางที...พรหมลิขิตก็อาจจะมาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึงก็ได้นะคะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง

ธาวินเลื่อนมือที่โอบไหล่เธออยู่ลงมาจับมือเธอไว้แน่น สัมผัสอบอุ่นนั้นส่งผ่านความรู้สึกที่ทั้งสองคนต่างก็รับรู้ได้

“แล้วคุณพิมพ์คิดว่า...พรหมลิขิตของเราในคืนนี้...มันจะเป็นยังไงต่อครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงกระซิบแผ่วเบา ดวงตาของเขาจ้องมองริมฝีปากอิ่มของเธออย่างเปิดเผย

พิมพ์มาดาก้มหน้าลงเล็กน้อย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นอีกครั้ง ฤทธิ์แอลกอฮอล์ผสมกับความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจ ทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว

“พิมพ์...ไม่รู้หรอกค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วเบา แต่สายตาของเธอกลับเงยขึ้นสบตากับเขาอย่างท้าทาย ธาวินยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มเนียนของเธออย่างอ่อนโยน

“ปล่อยความรู้สึกของคุณออกมาสิครับ แล้วผมนำทางคุณเอง...” เขาโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“คุณพิมพ์!!!...คุณไว้ใจผมหรือเปล่าครับ” ลมหายใจอุ่นๆ ของธาวินรดต้นคอของพิมพ์มาดา ทำให้เธอรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก เธอเงยหน้าสบตาเขาอีกครั้ง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ยากจะห้ามใจ

“พิมพ์!!!...” เธอพยายามจะพูดบางอย่าง แต่เสียงของเธอก็ขาดหายไป

ธาวินไม่รอให้เธอพูดจบ เขาก้มลงมาใกล้ ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากอิ่มของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับกลีบดอกไม้ต้องน้ำค้าง ก่อนที่จูบนั้นจะค่อยๆ ทวีความลึกซึ้งและดูดดื่มขึ้นตามความรู้สึกที่ทั้งสองคนต่างก็ปรารถนามาเนิ่นนาน...ภายใต้แสงจันทร์นวลที่ส่องสว่างและเสียงคลื่นที่โอบล้อม ค่ำคืนแห่งความรักและความปรารถนากำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างของพิมพ์มาดา ราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่ทำให้เธออ่อนระทวย

แต่แล้ว...ราวกับมีสติสัมปชัญญะบางอย่างดึงรั้งเธอไว้ พิมพ์มาดาค่อยๆ ประคองศีรษะของธาวินออกช้าๆ จากริมฝีปากของเธอ ดวงตาคู่สวยยังคงจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่น ความเขินอาย และความรู้สึกผิดชอบบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้น

“คุณพิมพ์ครับ...” ธาวินเอ่ยเสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าเสียงของเขาจะทำลายความโรแมนติกของเสียงกีตาร์ที่เริ่มบรรเลงอีกครั้ง แสงจันทร์นวลที่ส่องกระทบใบหน้าสวยหวานของเธอ ทำให้เขารู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

“อะไรเหรอคะ” พิมพ์มาดาตอบรับเสียงหวาน ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบตาเขาอย่างรอคอย หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความเขินอาย ความปรารถนา และความสุขที่เอ่อล้นจนแทบจะเก็บไว้ไม่มิด

ธาวินยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนของเธออีกครั้งอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้ผิวละเอียดของเธออย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลายไปหากสัมผัสแรงเกินไป ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ริมฝีปากบางของพิมพ์มาดา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่และรอคอยการอนุญาตจากเธอ

“คุณวินคะ!!!...” พิมพ์มาดาเอ่ยเสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับเสียงลมที่พัดผ่าน ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะสัมผัสริมฝีปากของเธออีกครั้ง

“อย่าค่ะ...” เธอพูดเสียงเบาลงอีก ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำลงเล็กน้อย

“พิมพ์เขิน...แล้วก็อายผู้คนด้วย...เรารีบกลับกันเถอะคะ?” ใบหน้าหวานของเธอแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ราวกับดอกกุหลาบแรกแย้มที่ต้องแสงจันทร์

ธาวินผละริมฝีปากออกอย่างช้าๆ มองใบหน้าแดงก่ำของพิมพ์มาดาด้วยความเข้าใจและเอ็นดู เขายกมือขึ้นลูบแก้มเนียนของเธอเบาๆ อีกครั้ง นิ้วโป้งของเขาลูบไล้เบาๆ อย่างปลอบโยน

“ก็ได้ครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น

“ผมตามใจคุณทุกอย่าง”

เขาลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้พิมพ์มาดา หญิงสาวจับมือเขาไว้แน่น ทั้งสองเดินเคียงข้างกันออกจากบาร์เล็กๆ ริมหาด แสงจันทร์ส่องนำทางพวกเขาไปยังโรงแรมที่พัก ธาวินเปิดประตูให้พิมพ์มาดาเข้าไปก่อน จากนั้นเขาก็ตามเข้าไปข้างใน แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นส่วนตัว พิมพ์มาดายืนอยู่กลางห้องด้วยความประหม่าเล็กน้อย

ธาวินหันมาเผชิญหน้ากับเธอ รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงแต้มอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา

“ทีนี้...ก็ไม่มีใครเห็นเราแล้ว” เขาเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความขี้เล่นเล็กน้อย

พิมพ์มาดาเงยหน้าสบตาเขา ดวงตาคู่สวยของเธอมีประกายแห่งความปรารถนาเจือด้วยความเขินอาย เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ธาวินอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

ธาวินโน้มตัวลงมาหาเธออย่างช้าๆ ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มของพิมพ์มาดาอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบกันอีกครั้งในจูบที่หวานล้ำและดูดดื่มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ในห้องที่เงียบสงบแห่งนี้ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของทั้งคู่และเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเบาๆ เป็นพยานถึงค่ำคืนแห่งความรักและความปรารถนาที่กำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง

จูบนั้นเริ่มต้นอย่างแผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความโหยหาและเสน่หาที่ทั้งสองคนเก็บซ่อนไว้ในใจมาตลอด สัมผัสจากริมฝีปากของธาวินอ่อนโยนแต่หนักแน่น ราวกับต้องการสื่อถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขา พิมพ์มาดาตอบรับจูบนั้นด้วยความเต็มใจ ริมฝีปากบางของเธอเปิดรับรสจูบหวานล้ำอย่างไม่ประสา แต่กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ร้อนแรง

ธาวินค่อยๆ สอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากหวานของเธออย่างนุ่มนวล ลิ้มรสความหอมหวานที่ทำให้เขารู้สึกราวกับต้องมนต์ พิมพ์มาดาสั่นสะท้านไปทั้งตัวกับสัมผัสที่แปลกใหม่และเร้าอารมณ์นี้ เธอเผลอคล้องแขนรอบคอของธาวินอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยให้ความรู้สึกนำพาเธอไป

จูบนั้นยาวนานและลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับทั้งสองคนต้องการที่จะเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของกันและกัน ธาวินค่อยๆ เลื่อนมือลงมาโอบเอวบางของพิมพ์มาดา กระชับร่างเล็กของเธอให้แนบชิดกับร่างกายของเขามากขึ้น สัมผัสใกล้ชิดนั้นทำให้ทั้งคู่รู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

พิมพ์มาดารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน มีเพียงเธอและธาวินที่อยู่ท่ามกลางความรู้สึกที่แสนพิเศษนี้ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความเขินอายและความประหม่าในตอนแรกได้แปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่ร้อนแรงและยากจะควบคุม

ธาวินค่อยๆ ผละริมฝีปากออกเล็กน้อย ดวงตาคมของเขาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาคู่สวยของพิมพ์มาดาอย่างลึกซึ้ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่และปรารถนาที่ยากจะเก็บซ่อนไว้ ลมหายใจของทั้งคู่หอบถี่ด้วยความตื่นเต้น

“พิมพ์จ๋า...” ธาวินกระซิบเสียงแหบพร่า ราวกับคนละเมอ

“คะ...” พิมพ์มาดาตอบรับเสียงแผ่วเบา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย้ายวนที่แม้แต่เธอเองก็อาจจะไม่รู้ตัว

ธาวินค่อยๆ โน้มตัวลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเธออีกครั้งอย่างนุ่มนวล ก่อนที่จูบนั้นจะนำพาพวกเขาสู่ค่ำคืนแห่งความรักและความปรารถนาที่แสนหวาน...

“พิมพ์...” ธาวินเอ่ยเรียกชื่อเธออีกครั้ง เสียงของเขาอ่อนโยนและสั่นเครือเล็กน้อย

“ผม...ผมขอรักคุณหน่อยนะ...คนดี” คำพูดนั้นราวกับเป็นคำสารภาพถึงความต้องการ เสียงครางต่ำในลำคอแกร่งของธาวินดังกระหึ่มอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อได้รับการตอบสนองที่เร่าร้อนและเกินความคาดหมายจากหญิงสาว ริมฝีปากบางของพิมพ์มาดาบดเบียดกับริมฝีปากของเขาอย่างไม่ประสา แต่กลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว มือเรียวเล็กของเธอเลื่อนขึ้นลูบไล้แผงอกกว้างของธาวินอย่างกล้าหาญ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่หนักแน่นนั้นทำให้ร่างกายของชายหนุ่มสั่นสะท้าน

“อืม...” ธาวินครางออกมาเบาๆ ขณะที่ริมฝีปากของเขายังคงเคล้าคลึงอยู่กับริมฝีปากของพิมพ์มาดา มือของเขาก็กระชับเอวบางของเธอแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดลอยไป

ความรู้สึกในใจของพิมพ์มาดาราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ เธอไม่แน่ใจว่านี่คือความจริงหรือเพียงแค่ความฝันอันแสนหวานที่เธอไม่อยากตื่นขึ้นมา ความรู้สึกอบอุ่นและเร่าร้อนที่ธาวินมอบให้มันช่างแตกต่างจากความเหงาและอ้างว้างที่เธอเคยรู้สึกมาตลอด และในความฝัน...เธอสามารถทำทุกอย่างให้เป็นจริงได้

“คุณวินขา...” พิมพ์มาดากระซิบเสียงแหบพร่า ริมฝีปากของเธอยังคงคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มของธาวิน มือของเธอลูบไล้แผงอกของเขาอย่างย่ามใจ

“ว่าไงครับ...คนดี” ธาวินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าไม่แพ้กัน ดวงตาคมของเขาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาคู่สวยของเธออย่างลึกซึ้ง แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ร้อนแรง