บทที่ 6 อย่าโกรธกันเลย

ชายหนุ่มจูบซับลงบนเปลือกตา แขนล่ำชาตรีกอดร่างบางอย่างหวงแหน ความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวรักใคร่อย่างเปี่ยมล้น เขามองร่างบางในอ้อมกอดตนเองนอนซุกกับอกแกร่ง

“ผมจะไม่มีทางยอมปล่อยคุณไปอีก” เขาพูดเสร็จก็ข่มตานอนหลับลงด้วยความเหนื่อยล้า

เช้าวันใหม่แสงแดดจากข้างนอกสาดส่องเข้ามากระทบร่างคนทั้งสองบนเตียงนอน

ปลายฟ้าลืมตาขึ้นมารู้สึกถึงความหนักบริเวณเอวคอด ก่อนยกมือขึ้นมาปิดเสียงร้อง เพราะตอนนี้เธอและเขาต่างก็อยู่ในสภาพเปลือยกายทั้งคู่ ไร้อาภรณ์ใด ๆ ปกปิด

‘เกิดเรื่องจนได้’ หญิงสาวพูดเพียงในใจ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นอย่างแผ่วเบา ทว่าขณะกำลังจะขยับกาย

“จะทิ้งผมอีกแล้วเหรอ” เขาดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด โอบกระชับอย่างแน่น

“ปล่อยดิฉันค่ะ คุณนรภัทร” เธอพยายามขัดขืน ดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมคนตัวโต

“แทนตัวเองว่าฟ้าสิครับ ผมชอบ แล้วเรียกผมว่าภีม” เขากระซิบข้างหูหญิงสาว

“ปล่อยนะคะ” เธอพยายามขัดขืน

“อย่าทิ้งผมอีกเลยนะครับ ฟ้าจะทิ้งผมไว้แบบนี้ทุกครั้งที่เรามีอะไรกันไม่ได้นะ!!” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูคนตัวเล็กอย่างออดอ้อน

“หมายความว่าไง!!” เธอสบตาชายหนุ่ม เค้นคำตอบจากคนตัวโต

“ผมก็หมายความว่า... เอ่อ คือ...”

“คุณอย่าบอกนะว่าจำดิฉันได้” เธอจ้องเขม็งเขา

“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

“ไอ้เด็กบ้า ไอ้คนหลอกลวง” เธอทุบลงยังอกแกร่งอย่างถี่รัว

“โอ๊ย ผมเจ็บนะครับ” ชายหนุ่มรวบแขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นเหนือศีรษะ

“ปล่อยค่ะคุณนรภัทร” เธอพยายามขัดขืนทว่าไม่เป็นผล

“เรียกผมว่าภีมก่อน แล้วผมจะปล่อยฟ้า”

“ค่ะคุณภีม พอใจยัง” เธอทำเสียงแง่งอนใส่เขา

“ภีมเฉย ๆ ครับ ไม่ต้องมีคุณ”

“เรื่องมากจริง ๆ ”

“จะเรียกดี ๆ หรือจะให้ผมใช้กำลัง” แววตาเจ้าเล่ห์ไล่มองจากเนินอกไปยังจุดกึ่งกลาง

“ปล่อยฟ้าเถอะภีม ฟ้าเจ็บ” ทำเสียงออดอ้อนแกมประชด

“ดีมากครับ” ชายหนุ่มยอมปล่อยแขนเรียวเป็นอิสระ ดึงตัวหญิงสาวมากอดแทน

“ไหนว่าจะปล่อยคะ” เธอร้องโวยวาย

“ปล่อยแล้วครับ แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้ลุกไปจากเตียงเสียหน่อย นอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ ยังเช้าอยู่เลย” เขาส่งสายตาออดอ้อนหวังให้คนตัวเล็กยอมใจอ่อน

“ไอ้คนเจ้าเล่ห์ อุบ” เธอด่าไม่ทันเสร็จก็ถูกเขาคว้าต้นคอมาประกบปากจูบก่อนจะปล่อยเป็นอิสระ

“ถ้าด่าผมอีกคำ ผมจูบอีกแน่” เขาพูดดักคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าปลายฟ้ากำลังจะอ้าปากก่นด่าตนเอง

“ไอ้เด็กบ้า ไอ้โรคจิต” เธอบ่นพึมพำ

“บ่นอะไรครับหรืออยากให้ผมจูบอีก” ชายหนุ่มทำท่าจะโน้มใบหน้าประกบปากอวบอิ่ม มือบางจึงยกขึ้นมากั้นไว้เสียก่อน

“เปล่าค่ะ อย่าทำอะไรเลยนะคะ ฟ้าเหนื่อย” เธอข่มตาหลับลง

“อย่าโกรธกันเลยนะครับ ผมขอโทษสำหรับทุกเรื่อง” พูดจบชายหนุ่มก็ดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอด พร้อมนอนหลับไปด้วยกัน

ผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากนอนหลับเต็มอิ่ม ชายหนุ่มลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย และกลับมาหาหญิงสาวบนเตียงนอนอีกครั้ง

“ฟ้า ตื่นได้แล้วครับ ไปหาอะไรกินกัน”

“อื้อ ขออีกห้านาที” เสียงหวานตอบอย่างงัวเงีย

“ไม่ได้ครับ จะเย็นแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”

“ฟ้าไม่หิวค่ะ” เธอพูดขณะที่ยังคงหลับตาสนิท

“แต่ผมหิวและหิวมากด้วย ลุกขึ้นมาเถอะ” ชายหนุ่มยังคงรบเร้าหญิงสาวไม่เลิกพยายามจะปลุกคนตัวเล็ก

“ตื่นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งแต่ดวงตายังคงปิดสนิท

“ฟ้าเป็นอะไรครับ ทำไมหน้าซีดจัง” ทันทีที่เห็นใบหน้างามซีดเผือด เขาจึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

“ไม่ต้องสนใจฟ้าหรอก หลีกค่ะ ฟ้าจะไปอาบน้ำตามคำสั่งของคุณ” หญิงสาวลืมตาขึ้นปัดแขนกำยำออกให้พ้น

“โธ่ ฟ้า”

“โอ๊ย” เธอก้าวลงจากเตียงไม่ทันเท้าจะแตะถึงพื้น เข่าถึงกับอ่อนแรงร่างบางทรุดลงบนพื้น

“ฟ้า!!” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง รีบเข้าไปประคองร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด

“ปล่อย ฟ้าเดินเองได้”

“ฟ้าตัวร้อนมากเลย ทำไมไม่บอกว่าไม่สบาย” เขาเอ็ดคนตัวในอ้อมกอดอย่างไม่จริง

“...” หญิงสาวไม่ตอบคำถามคนตัวโต เบือนหน้าไปทางอื่น เพราะใครล่ะ เธอจึงมีสภาพเป็นเช่นนี้แล้วยังมีหน้ามาถามอีก

“เดี๋ยวผมไปหาข้าวกับยามาให้นะครับ” ชายหนุ่มวางร่างบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“หึ! ทำเราเจ็บแท้ ๆ ยังมีหน้ามาพูดอีก” หญิงสาวพูดหลังจากเขาเดินจากไป ข่มตานอนหลับลงอีกครั้งด้วยพิษไข้

หลังจากชายหนุ่มหายไปนานถึงสิบนาที เขาก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยโจ๊กและยา

“ตื่นขึ้นมากินข้าว กินยาก่อนนะครับ” มือหนาแตะสัมผัสเพียงเบา ๆ ยังไหล่มน

“อืม” เธอยอมทำตามอย่างว่าง่าย ลุกขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง โดยมีชายหนุ่มช่วยประคอง

“ผมป้อนนะครับ”

“ค่ะ” เธอพยักหน้าตอบรับเนื่องจากตอนนี้ปวดหัวแทบจะระเบิด จึงไม่อยากขัดขืนมาก

ชายหนุ่มค่อย ๆ ตักโจ๊กใส่ช้อนข้าวพอดีคำพร้อมยื่นแก่คนตรงหน้าให้รับประทาน

“เป็นอย่างไรบ้างครับ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง

“ขมมากเลยค่ะ” เธอทำหน้าอ้อน

“อีกคำนะครับ หมดคำนี้แล้วจะได้กินยาต่อ” เขายื่นคำสุดท้ายแก่หญิงสาวอย่างที่บอก

“อืม”

“ยาครับ”

ปลายฟ้ารับยาจากมือหนา หยิบขึ้นมากินทันทีอย่างไม่รอช้าพร้อมล้มตัวลงนอนพลิกกายหันหลังให้แก่ชายหนุ่ม

“ผมจะนั่งอ่านเอกสารข้าง ๆ ฟ้านะครับ ถ้าอยากได้อะไรก็บอก” ชายหนุ่มว่าพลางหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาอ่าน

หญิงสาวพลิกกายหันหน้ามองชายหนุ่มแล้วเอ่ยพูด

“ขอโทษนะคะ ที่ฟ้าเป็นตัวถ่วงของคุณ” เธอพูดอย่างคนสำนึกผิดมาทำงานแท้ ๆ แต่กลับป่วยต้องให้เขาดูแล

“พูดอะไรของฟ้า ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย” ชายหนุ่มวางแฟ้มเอกสารลง กุมมือบางไว้ส่งสายตาอ่อนโยน

“ถ้าฟ้าไม่ป่วย ภีมคงไม่ต้องมาดูแลฟ้าอยู่อย่างนี้ ฮึก” อาการป่วยทำให้หญิงสาวอ่อนไหวง่าย ตีโพยตีพายอย่างไม่มีเหตุผล

“ไม่เอาสิฟ้า นอนเถอะ” ชายหนุ่มนั่งกุมมือหญิงสาวไม่ห่าง กระทั่งเธอเผลอหลับไปในที่สุด

นรภัทรปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้างามด้วยความหวงแหน โน้มใบหน้าก้มจูบหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

“ฝันดีนะครับคนสวยของผม” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนมองหญิงสาว แววตาเต็มไปด้วยความรักเปี่ยมล้มยากจะหาสิ่งใดมาบรรยาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ปลุกร่างนรภัทรกำลังโอบกอดหญิงสาวลืมตาขึ้นก่อนจะเดินไปยังต้นเสียง

แอ๊ด

“มีอะไรลีโอ ดึกดื่นไม่รู้จักนอน” น้ำเสียงหงุดหงิดตำหนิลูกน้องคนสนิท

“ขอโทษครับ ผมมีเรื่องด่วน”

“มีอะไร”

“เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ” ลีโอกำลังเดินผ่านหน้าเจ้านายหนุ่มเข้าไปในห้อง ทว่าถูกนรภัทรสกัดไว้

“เฮ้ย ไม่ได้เว้ย!!”

“ทำไมครับ” คนไม่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มตนเองกับเลขาสาวสวยนอนอยู่ห้องเดียวกัน เอ่ยถามด้วยความงุนงง

“อย่าถามมาก บอกว่าไม่ได้ไง!!” ชายหนุ่มทำเสียงดุกลบเกลื่อนสิ่งที่ตนเองกำลังปิดบัง

“อย่าบอกนะว่าคุณภีม...” ลีโอทำท่าครุ่นคิด

“อะไรของมึงวะ”

“ก็คุณภีมกับคุณปลายฟ้าเลขาสาวสวยอยู่ด้วยกัน”

“เอ่อ มึงจะทำไม” ชายหนุ่มยอมรับหน้าตาเฉย

“แล้วคุณอิงดาวล่ะครับ” ต่อมเผือกของลีโอทำงานไม่หยุด ซักไซ้เจ้านายหนุ่มไม่เลิก

“หยุดพูดมากได้แล้วลีโอ ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด”

“ขอโทษครับ” แม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่เขากลับรู้สึกพึงพอใจที่เจ้านายหนุ่มยอมเผยความในใจ

“รีบพูดธุระมา”

“ลงไปคุยข้างล่างโรงแรมกันเถอะที่สวนหย่อม”

“อืม” ชายหนุ่มเอื้อมมือปิดประตูก่อนจะเดินตามลีโอไป

นรภัทรไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเองได้พูดถึงอิงดาวกับลีโอเมื่อสักครู่ ชื่อของหญิงสาวกระทบเข้าโสตประสาทปลายฟ้า

“อิงดาว” เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา พลางนึกถึงความสัมพันธ์คนทั้งสอง หากพวกเขาคือคนรักกัน เธอจะขอเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง เพราะไม่อาจถูกใครตราหน้าว่าแย่งของคนอื่น