บทที่ 10 เอาใจลงมาเล่น

10

เอาใจลงมาเล่น

The Luxe

บทสวาทแสนเร่าร้อนจบลงในตอนกลางดึกของค่ำคืน ร่างบางนอนอยู่ในอ้อมแขนของร่างหนา ทั้งสองยังคงเปลือยเปล่านอนเล่นฝ่ามือของกันและกัน เป็นภาพที่ชวนให้คิดว่าหากไม่มีการหลอกลวง ไม่มีคำว่าคู่แข่งทางธุรกิจ ทั้งสองก็เป็นเพียงคู่หนุ่มสาวที่เหมาะจะรักกันมาก

“จะมีวันที่คุณเบื่อฉันไหม?” ซากูระเอ่ยถาม คิดอยู่ในใจว่าขอให้เขาอย่าเพิ่งเบื่อ ขอให้เขารักเธอ ติดใจเธอก่อนที่เธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วจากไป

“ผมไม่ใช่พวกขี้เบื่อ”

“แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะติดใจอะไรง่ายๆใช่ไหม?”

“ผมติดใจคุณนะ”

“เชื่อได้ไหม? เอาจริงๆเราแทบไม่รู้จักกันเลย รู้ไหมว่าฉันกลัว…ถ้าเราสองคนต่างติดใจกันและกันแล้วฉันเกิดรักคุณขึ้นมา…ฉันอาจจะเป็นฝ่ายที่ต้องเสียใจ” เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะไม่รักเขา เพราะแบบนั้น…เรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นกับเธอแน่

“แล้วคุณติดใจผมหรือยัง?”

“ถามเหมือนไม่รู้เลยนะ ถ้าไม่ติดใจ…ฉันคงไม่ไปหาคุณที่คลับหรอก”

“คุณมาหาผมเพราะมีความต้องการ”

“คะ?” ซากูระเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา ใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น

“ตกใจอะไร? ผมหมายถึงเซ็กส์…”

“อะ อ๋อ…มันแน่อยู่แล้ว ก็คุณเล่นเก่งซะขนาดนี้ ไม่ติดใจจนต้องการก็แย่แล้วล่ะ” ค่อยโล่งอกหน่อย เธอนึกว่าเขาจะจับได้แล้วซะอีก

“ไม่ต้องห่วงหรอก วันไหนที่ผมเบื่อคุณแล้ว ผมจะบอก”

“ชิ! นี่ฉันต้องรอให้คุณเบื่อเหรอ?”

“หรืออาจจะเป็นวันที่คุณเบื่อผมก่อน”

“ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะเบื่ออะไรง่ายๆหรอก นี่…ทำไมเราไม่มาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ล่ะ อย่างเช่นคุณวางแผนอนาคตไว้ยังไง…”

“ตอนนี้ผมคิดแค่ว่าอยากทำคลับให้ประสบความสำเร็จ แล้วก็คงหาธุรกิจอย่างอื่นทำ ที่สนใจอยู่ในตอนนี้ก็นำเข้าเบียร์ต่างประเทศเข้ามา” นี่คือแผนการในอนาคตที่อาเธอร์ไม่ได้โกหก ที่จริงเขาก็ไม่ได้โกหกอะไรมาตั้งแต่แรก

“คลับคุณก็ดูไปได้ดีนะ ทั้งๆที่มาเปิดในย่านเดียวกับคลับดังอย่าง H.O.T”

“เป้าหมายของผมคือเป็นที่หนึ่งในย่างนี้”

“แปลว่าคุณจะต้องโค่น H.O.T น่ะสิ”

“ผมคิดว่าโค่นได้แล้วนะ”

“…” ให้ตายเถอะ! ได้ยินแบบนี้แล้วซากูระอยากจะกรี๊ดใส่หน้าอาเธอร์แล้วบอกว่าเขาไม่มีทางทำสำเร็จ

“H.O.T เหมาะเป็นคลับรุ่นพ่อแม่เรามากกว่าเป็นคลับของวัยรุ่น” เขารู้ว่าตัวเองกำลังยั่วโมโหเธออยู่ และเขาอยากจะเห็นปฏิกิริยาของเธอจริงๆ

“งะ…งั้นเหรอ?”

“บางครั้งเราก็ต้องปรับเปลี่ยนไปตามเวลา ถ้าผมเป็นผู้บริหาร H.O.T ผมจะปิดคลับแล้วหันไปทำอย่างอื่น”

“แต่คุณรู้ใช่ไหมว่า H.O.T เจ้าของเขาเป็นมาเฟีย?”

“รู้ครับ”

“คิดจะโค่นคลับของมาเฟีย ไม่กลัวเลยเหรอ?”

“ถ้ากลัวก็คงไม่คิดทำคลับในย่านที่มีมาเฟียคุมหรอก ธุรกิจมันมาคู่กับการแข่งขัน ผมเชื่อว่าทุกคนรู้เรื่องนี้”

“นี่…ไม่สนใจอยากมีหุ้นส่วนเพิ่มเหรอ?” ซากูระลุกขึ้นไปนั่ง ส่งรอยยิ้มให้อาเธอร์ เธอกำลังจะเข้าใกล้จุดเชื่อมโยงอีกนิดแล้ว

“สนใจจะมาเป็นหุ้นส่วนผมเหรอ?”

“ค่ะ ที่จริงฉันกำลังหาแหล่งลงทุนอยู่น่ะ พอได้ยินคุณพูดแล้วก็สนใจขึ้นมา ได้ฉันไปลงทุนเพิ่มอีกคน คุณจะได้ขยายคลับไง น่าสนใจไหม?”

“ผมจะเก็บไปคิดครับ แต่ยังไงก็ต้องคุยกับคิรินเพื่อนผมก่อน”

“ฉันจะรอฟังคำตอบนะ”

“แล้วคุณล่ะ…วางแผนอนาคตไว้ยังไงครับ?”

“ฉันเหรอ? ก็คงหาอะไรที่มันมั่นคง…แล้วเกาะมันไว้ให้แน่น”

“แล้วอะไรที่มันมั่นคง?” อาเธอร์รู้ดีว่าบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่มั่นคง ยั่งยืน ไม่มีคำว่าตลอดไป เพราะเขาเคยได้ประสบกับมาแล้ว

“คุณอาจคิดไม่ถึง แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากจะมีครอบครัวกับผู้ชายที่รักฉันและฉันก็รักเขา” นี่อาจเป็นความจริงเรื่องที่สองนับจากชื่อที่ซากูระพูดความจริงกับอาเธอร์

“เล่าอีกครับ ผมอยากฟังเรื่องของคุณ”

ซากูระมองอาเธอร์ คิดในใจว่าเขาอยากจะฟังเรื่องของเธอจริงๆหรือแค่พูดไปอย่างนั้น เพราะตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ เธอเจอแต่คนที่อยากจะพูดเรื่องตัวเอง ไม่เคยมีใครที่บอกว่าอยากจะฟังเรื่องของเธอ

“ฉันเป็นลูกคนดียว…พี่ชายที่ไปตามหาฉัน ไม่ใช่พี่แท้ๆหรอก ถ้าคุณมีพี่น้อง…คุณคงไม่เข้าใจว่าการเป็นลูกคนเดียวมันเหงาแค่ไหน จริงอยู่ที่การเป็นลูกคนเดียวไม่ต้องแบ่งอะไรกับใคร อยากได้อะไรก็ได้ และได้รับความรักจากพ่อแม่มาเต็มๆ แต่ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย พ่อฉันสนใจแต่งานกับเงิน ส่วนแม่ก็ป่วย ฉันเล่นคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ มันเหงาแต่ก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร…จนวันที่แม่จากไป วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้เข้าใจ…”

ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าหมอง ไม่รู้ว่าอะไรมาสะกดจิตให้เธอพูดเรื่องนี้ออกมาทั้งๆที่ไม่เคยพูดให้ใครฟัง และพอได้พูด…เธอก็รู้สึกเศร้า เศร้ามากจนอยากจะร้องไห้

“ฉันเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกนั้นคือความรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนว่าอยู่คนเดียวบนโลกนี้”

“จูบของผมช่วยปลอบคุณได้ไหม?” อาเธอร์ไม่พูดเปล่า เขาดึงร่างบางเปลือยเปล่าเข้ามาประกบปากจูบอย่างแนบแน่น

“ฉันเหงาจังเลย…”

“ความเหงาเป็นสิ่งที่เราสมมติขึ้นมาเองครับ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้หรอก อย่างน้อย…ตอนนี้คุณก็มีผม”

“แต่เราเจอกันได้แค่สองวัน แล้วก็แค่…แลกเซ็กส์กัน”

“แลกอย่างอื่นด้วยก็ได้ถ้าคุณต้องการ”

“ถ้าแลกใจล่ะ? ถ้าคุณอบอุ่นแบบนี้…ต่อไปฉันอาจจะหลงรักคุณขึ้นมา แต่อาเธอร์…ฉันไม่อยากเสียใจ”

“เอาไว้คุณอยากให้ใจผมจริงๆ แล้วเราค่อยมาคุยกันครับ”

“อย่าใจร้ายกับฉันนะคะ”

“ผมไม่ใช่คนใจร้าย…ยิ่งกับคนขี้อ้อนอย่างคุณ”

“ชอบผู้หญิงขี้อ้อนเหรอ?”

“ชอบผู้หญิงเซ็กซี่ครับ เซ็กซี่แต่น่ารัก ขี้อ้อน ช่างเอาใจ และดูเหมือนว่าคุณก็เป็นแบบนั้น”

“งื้อ! งั้นฉันจะอ้อนคุณให้หนักเลย”

“ไหนครับ?”

“อาเธอร์…อย่าเพิ่งเบื่อซากูระนะคะ อยู่แลกเปลี่ยนกันไปนานๆนะ” ซากูระอาจยังไม่รู้ว่าคนที่แข็งแกร่งคือคนที่จะเป็นผู้ชนะของเกมนี้ และผู้ที่ชนะก็คือคนที่ไม่เอาใจลงมาเล่นเกม…