เด็กร่าน(4)

ฉันเดินกลับมายังที่ร้านหลังจากที่ล้างหน้าล้างตา และทำตัวปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เพื่อนทั้งสองของฉันสงสัย

"เขาว่าไงบ้าง"โบว์เป็นคนถาม ฉันได้แต่ส่ายหน้า

"ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเธอหรอก เลิกไปตอแยกับเขาเถอะ" อันนี้ไมเคิลพูด

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ไม่ทักเขา แค่นั้น"

"ทำไมต้องหนีด้วยวะ"ไมเคิลพึมพำ

"..."

"กินข้าวเถอะ เย็นหมดแล้ว" โบว์พูดก่อนที่จะตักกุ้งตัวโตใส่จานให้ฉัน เธอรู้ว่าฉันชอบกินกุ้งมาก แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่ากินอะไรไม่ลงเลย นึกถึงคำพูดของพี่ซันก็เสียใจอ่ะ

พอกินข้าวเสร็จ ไมเคิลก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน พอฉันเข้าไปในบ้านก็พบกับพ่อแม่ที่มีสีหน้าเคร่งเครียด และพอฉันเดินเข้าไป แม่ก็ลุกมาจากโซฟาเดินมาที่ฉัน

"ยัยแพน แกไม่ทำอะไรมา" คำถามของแม่ทำให้หัวใจแทบหล่นไปที่ตาตุ่ม ในหัวคิดอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องเมื่อคืน

"แกไปนอนโรงแรมกับผู้ชายมาใช่ไหม"พ่อตวาดขึ้น พร้อมกับรูปภาพหลายรูปใส่หน้าฉัน ซึ่งฉันก้มลงเก็บดูมันเป็นรูปภาพที่ฉันนั่งรถพี่ซัน และลงจากรถที่โรงแรม พี่ซันโอบกอดที่เอวฉันเข้าไปในโรงแรม และมีอีกภาพที่ฉันออกมาจากโรงแรมช่วงเช้า

"แพน ขอโทษ" ฉันพูดทั้งน้ำตา

"ขอโทษงั้นเหรอ" พ่อยังคงตวาดใส่

"มันเป็นใคร?" แม่เป็นคนถาม ฉันได้แต่ส่ายหน้า ไม่อยากจะกล่าวถึงพี่ซันเลย

"ถ้าแกไม่บอก เดี๋ยวฉันจะสืบเอง มันจะต้องติดคุก" พ่อพูดพลางกัดกรามกรอดๆ ด้วยความโกรธ

"อย่านะพ่อ เป็นเพราะแพนเอง แพน...รักพี่เขา"

"ยัยแพน แกยังไม่ถึง สิบแปด ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันกำลังจะเจอคดีพรากผู้เยาว์นะ และอีกอย่าง ฉันกับพ่อแกเสียหาย รู้ถึงไหนอายถึงนั้น แกเคยไว้หน้าพวกฉันบ้างไหม" แม่พูดด้วยอาการไม่สบอารมณ์

"แต่แพนยอมเขาเองนะคะ เขาไม่ผิด"

"แต่ฉันไม่ยอม เพราะตอนนี้ เพื่อนพ่อแกก็รู้ไปทั่วแล้ว โรงแรมนั่นเป็นของเพื่อนพ่อแก"แม่พูด

"ถ้ายิ่งแจ้งความ แพนก็...."

"มันจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม"พ่อหันมาตวาดกับฉัน

"พ่อ...อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ"ฉันพูดอ้อนวอนผู้เป็นพ่อ

"มันต้องรับผิดชอบแก ถ้าไม่งั้นฉันจะแจ้งจับมัน!" พ่อพูดจบแล้วเดินขึ้นบ้านไป

"ไปคุยกับไอ้ผู้ชายคนนั้นให้รู้เรื่อง แล้วให้มันมารับผิดชอบต่อหน้าพ่อกับแม่ "แม่พูดก่อนที่จะเดินตามพ่อขึ้นไป ฉันได้แต่ฟุบตัวลงที่โซฟาน้ำตาไหล เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่พี่ซันจะมารับผิดชอบฉัน เขาพูดขนาดนั้นแล้ว

ติ่นเช้าฉัน รีบอาบน้ำแต่งตัว พ่อให้คนขับรถพาไปส่งที่โรงเรียน พอสอบเสร็จฉันก็ขอแยกตัวจากเพื่อน เพื่อไปยังบริษัทพี่ซันเพื่อไปคุยเรื่องนั้น

"ฉันมาขอพบพี่อาทิตย์ค่ะ" ฉันบอกกับพนักงานหน้าเคาร์เตอร์ในชุดนักเรียนมอปลาย เธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า และซุบซิบกัน ก่อนที่จะบอกชั้นที่พี่ซันทำงาน ฉันกดลิฟต์ไป พอไปถึงหน้าแผนกของเขา ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่ก้าวขาเข้าไป ก็พบกับพี่หยกที่นั่งอยู่ตรงหน้าห้อง

"น้อง ..น้องเองมาหาพี่ซันเหรอ"

"ค่ะพี่ซันอยู่ไหม"ฉันพูด

"อยู่ๆ " พี่หยกบอกพร้อมชี้ไปที่โต๊ะพี่ซันที่กำลังทำงานอยู่

"ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวแล้วเดินไปที่โต๊ะของพี่ซัน เขาเงยหน้ามามองฉันด้วยความตกใจ

"มาทำไม" พี่ซันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"แพนมีธุระจะคุยกับพี่"

"จะเอาเงินเพิ่ม นี้เธอเป็นปลิงเหรอ เกาะแน่นเลยนะ" พี่ซันพูด

"ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ"

"แล้วมีอะไร" พี่ซันสวน

"คือว่า....พ่อแม่ของแพนรู้เรื่องของเราแล้ว"

"ห๊ะ ว่าไงนะ" พี่ซันอุทานเสียงดัง ทุกคนในห้องต่างพากันมองมาที่เขาเป็นตาเดียว

"ไปคุยข้างนอก" เขาพูดขึ้นก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้นแล้วคว้าที่ข้อมือฉันดึงฉันออกไปข้างนอก ท่ามกลางสายตาคนในห้อง

พี่ซันดึงแขนฉันออกมาด้านนอก เขาปล่อยมือฉัน แล้วหันหน้ามาถามด้วยสีหน้าจริงจัง ลิ้นกระพุ้งแก้ม พลางหยิบบุหรี่ที่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ

"พูดมา มีอะไร"เขาพูดก่อนที่สูบบุหรี่เข้าปอด

"พ่อแพน อยากให้พี่รับผิดชอบแพน"

"อ๊อกๆๆ" เสียงสำลักออกมาจากพี่ซัน

"มึงว่าอะไรนะ" พี่ซันเอ่ยคำหยาบกับฉัน

"ท่านจะให้พี่รับผัดชอบแพน ถ้าพี่ไม่รับผิดชอบ ท่านจะแจ้งความ "

"รับผิดชอบเหี้ยอะไร ในเมื่อมึงสมยอมเอง อยากได้เงินก็บอกมา"พี่ซันกล่าวหยาบคายต่อหน้าฉัน ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก

"พ่อ ไม่ต้องการเงิน แต่แค่ขอให้พี่รับผิดชอบ"

"ไม่มีทาง บอกพ่อแม่มึงต้องการเท่าไหร่ กูจะจ่ายให้ แต่ถ้าเรื่องมากกูจะแฉว่ามึงมันสมยอมเอง กูไม่ได้บังคับ และมึงยินยอมไปกับกูเอง ถ้าอยากอายก็แจ้งมา กูไม่เอาคนอย่างมึงมาทำเมียหรอก อีเด็กร่าน!" พี่ซันพูดจบก็ใช้นิ้วผลักที่หน้าผากฉัน ก่อนที่จะเดินเข้าไป ฉันน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว มันรู้สึกอึดอัดตันใจมาก