ตอนที่ 5 - เชื้อเชิญ วาบหวาม

ชายหนุ่มเชิญแอมขึ้นรถยี่ห้อโวลโว่ สีทอง แอมรู้สึกเกร็งมาก แอร์ภายในรถก็เย็นมากเสียด้วย ท่าทางของฟุคุโอะ ดูผ่อนคลายมากกว่าเครียดขรึมตอนอยู่ในโรงเรียนดนตรี

ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลา อิ่มเอิบ แววตาเรียวเล็กเป็นประกาย แอมแอบลอบมองเขาเงียบๆ แม้ว่าชายหนุ่มจะยิงคำถามระหว่างขับรถ เพื่อทำลายความเงียบ

******

“เริ่มเขียนโน้ตตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” สายตาเขาไม่ได้ละจากถนนเลย แอมเหลือบหันไปตอบเขาอย่างจริงจัง

“อายุ 12 ค่ะ ตอนนั้นฟังเพลงแล้วเล่นตาม เลยให้พี่ๆ ที่สอนทฤษฎีดนตรีสอนการเขียนโน้ตให้ จากนั้นก็ลองฟังแล้วเขียนตามค่ะ เลยเป็นโน้ตที่ให้/ปทั้งหมดค่ะ” แอมตอบน้ำเสียงเต็มจริงจัง ถึงกับทำให้ฟุคุโอะ จ้องชะลอรถ เพราะทางข้างหน้าเป็นทางขึ้นทางด่วนตรงพระรามเก้า แอมรู้สึกว่าเขาจะพาเธอไปไหนไกลๆ รึเปล่า

“อายุ 12 เขียนโน้ตได้แล้วรึ ขยันขนาดนั้นเลยหรอครับ” เขารู้สึกว่ามาเจอคนพิเศษกว่าที่คิดซะแล้ว

“ความเป็นเด็กขี้สงสัยค่ะ และตอนนี้ก็สงสัยเช่นกันว่าคุณฟุคุโอะพูดไทยได้เก่งมาก” แอมถามกลับ แต่เขามิได้ตอบใดๆ คำพูดเขาคุยกับเธอตอนนี้ มันก็ชัดเจนแล้วว่า เขาก็ไม่ได้ธรรมดาเช่นกัน

“ซ้อมดนตรีบ่อยๆ ฟังเพลงบ่อย มันรู้สึกเห็นโน้ต เห็นคอร์ด มันคันมืออยากเขียนขึ้นมา” แอมบอกต่อไป มันเป็นโลกของแอมที่ไม่มีใครอื่นจะเข้าใจได้

“ผมถือว่าคุณสามารถเข้าสู่สภาวะของโน้ตดนตรีอย่างแท้จริง มีไม่กี่คนที่จะทำเรื่องพิเศษๆ แบบนี้ได้นะครับ มีตัวอย่างจาก -อมาดิอุส โมสาร์ท- หรือ ชาวเยอรมัน -ลูควิค บีโธเฟน- นักประพันธ์เพลงคลาสสิคที่โด่งดัง เคยประพันธ์เพลงเองรึยังครับ?” ฟุกุโอะยังคงเร่งความเร็วของรถ พร้อมๆ กับคุยกับเธอ รู้สึกดีมากๆ ที่ได้เพื่อนนักดนตรี มิใช่แค่เจอหน้าแล้วเป็นคู่นอนชั่วคราว แบบนั้นมันน่าเบื่อสำหรับเขา

แอมรึสึกปลื้มใจ ว่าเขาชื่นชอบ ชมฝีมือของเธอ หัวใจของหญิงสาวเริ่มเต้นแรง เพราะตื่นเต้นเมื่ออยู่กับชายข้างๆ ขับรถก็เร็ว แถมอัธยาศัยดีด้วย ทำแอมเขินได้ เพราะเธอก็เพิ่งจะเห็นเขาเล่นกีต้าร์ครั้งแรก แถมฝันว่ามีอะไรกับเขาอีก มาถึงจุดนี้ เธอได้เฝ้าบอกตัวเองว่า อย่าหลวมตัวเหมือนตอนอยู่กับวาคินอีกก็พอ

******

เพียงแอมหันไปมองรอบวิวนอกรถ รู้สึกว่าคุณฟุคุโอะจะขับรถออกจากเมือง มาจนถึงชานเมืองจนเริ่มมองเห็นธรรมชาติของต่างจังหวัด แอมรู้สึกกังวลเล็กๆว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหนกัน

“ผมรู้จักร้านอาหารดีๆ แล้วผมก็ชอบที่ที่เป็นส่วนตัว คงไม่ตกใจนะครับ ผมเห็นว่าคุณเป็นคนพิเศษ เลยอยากชวนไปทานร้านอาหารพิเศษๆด้วยกัน” ฟุคุโอะบอกให้เธอสบายใจแบบมีมิตรภาพ เขารู้สึกว่าเธอเป็นคนสุภาพมาก และเมื่อมองดูหน้าของแอม เธอคงจะตกใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่เขาไม่ได้บอกเธอไว้ก่อน

“ค้างต่างจังหวัดไม่ได้นะคะ ต้องกลับบ้านไปอยู่กับแม่ค่ะ” แอมบอกว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้นกับเธอ หวังเพียงว่าวันนี้จะเดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพแบบไม่มีอะไรล่วงล้ำเข้ามาในกาย

“ครับผม ชอบทะเลมั้ย?” ชายหนุ่มยืนยันและเร่งความเร็วของรถให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับเธอนานขึ้น

“ทะเลหรอคะ?” แอมรู้สึกได้ว่า นี่เขาพาเธอมาเที่ยวทะเลหลังเลิกงาน เขาจะพาเธอไปทานอาหารที่ไหนกันนะ

******

มาถึงตัวเมืองอื่นในแดนต่างจังหวัด เริ่มได้กลิ่นเกลือลอยบนอากาศ ความเย็นชื้นของละอองน้ำทะเล ลอยตัวปะทะกับกลิ่นต้นไม้คายน้ำค้างผสมกัน แอมรู้สึกถึงอากาศที่ดีกว่าในเมืองกรุง

มันเป็นบรรยากาศที่ดีมาก และร้านอาหารที่เขาพามาก็ไม่ได้ใหญ่โต แต่ร้านจัดอย่างเรียบง่ายสวยงาม แถมเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นอีกด้วย

“ทานได้ใช่มั้ยครับ ผมทานอาหารไทยเผ็ดๆ ไม่ได้” ฟุกุโอะบอกไปตามจริงว่าเขาแพ้อาหารไทยจึงะาแอมมาถึงที่นี่

“ต้องขับรถไกลระหว่างร้านอาหารกับที่โรงเรียนแบบนี้บ่อยมั้ยคะ” แอมถามกลับ เพราะความจริงแล้ว แอมชอบข้าวหน้าแกงกะหรี่ใส่มันต้ม ยิ่งเป็นสูตรญี่ปุ่น ก็ไม่ได้หากินง่ายๆ แถวบ้านแอม

“เฉพาะมาดูงานเท่านั้น ปกติจะทานอาหารญี่ปุ่นห้างใกล้ๆ ก็ได้ แต่มันแพงเกินไปสำหรับผม” ฟุคุโอะปิดล็อครถโวลโว่แล้ว จึงผายมือเชิญแอมเข้าไปด้วยกัน หญิงสาวมิได้เดินคล้องแขนชายหนุ่ม แต่กุมกระเป๋าตัวเองไว้ บ่งบอกว่า เธอกับเขาทำงานร่วมกันเท่านั้น

******

ฟุคุโอะสั่งชุดข้าวปั้น ปลาดิบมาเป็นเรือใหญ่ ชุดอาหารพิเศษจริงๆ อย่างที่เขาว่า ในขณะแอมสั่งชุดข้างหน้าแกงกะหรี่จริงๆ มาเป็นชามและชุดเซ็ทอย่างที่อยากกิน มันเป็นมื้อพิเศษสำหรับแอมแท้

หญิงสาวใช้ตะเกียบทานอาหาร แทนที่จะใช้ช้อน มารยาทบนโต๊ะอาหารญี่ปุ่น แอมพอจะรู้บ้าง ไม่อยากให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกแย่

การทานอาหารมื้อนี้ร่วมกัน แอมมิได้สนทนา เนื่องการคุยในเวลาอาหารมันเสียมารยาท จะเป็นการดีหากทานให้เรียบร้อยแล้วค่อยคุย หรือ ให้เจ้าภาพเป็นคนถามและเธอตอบอย่างเดียวน่าจะดีกว่า

การทานอาหารเป็นเรื่องที่เรียบง่ายและใช้เวลาไม่นานนัก ฟุคุโอะออกค่าใช้จ่ายเพียงคนเดียวโดยไม่ให้แอมช่วยเลย เขาคงพยายามทำให้แอมรู้สึกประทับใจในตัวเขา แอมยังคิดเรื่อยเปื่อยว่า เขาทำดีกับเธอเพราะแค่อยากจะให้เธอเขียนโน๊ตให้เขา ไม่ว่าจะเป็นผลประโยชน์ใดก็ตาม เธอคิดว่ามันควรจะได้รับค่าตอบแทนที่คุณค่า และไม่ควรมาหลอกเธอให้ทำงานให้ฟรี

“อาหารถูกปากไหมครับ” เขาถามเพราะว่ามันไม่ใช่อาหารไทย

“อาหารที่นี่อร่อยค่ะ เปลี่ยนไปทานอาหารนานาชาติก็ไม่เลวนะคะ” แอนต่อสุภาพเพราะเธอเลือกที่จะทานอาหารที่ทานได้ ไม่ใช่อาหารพิสดารที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี

“ก่อนกลับเดี๋ยวผมขอแวะไปเก็บของนิดหน่อยนะครับ ไปด้วยกันไหมครับ” ฟุคุโอะคงมีธุระด้วย เขาจึงมาแบบไม่เสียเที่ยว แอ๋มรู้สึกว่าเขาเป็นคนรอบคอบด้วย ทำให้หญิงสาวเริ่มสนใจความรอบคอบของชาติญี่ปุ่นคนนี้

“ได้ค่ะถ้าไม่เสียเวลามาก” แอมกลัวว่ามันจะดึกมากเกินไป แม่ของเธอยิ่งคิดกับเธอไม่ดีอยู่ ถ้ารู้ว่ามากินข้าวกับผู้ชาย 2 ต่อ 2 นี่มีหวังแน่เธอต้องหาทางมาเอาเงินแน่ๆ ถึงเธอจะเสียหายหรือไม่ก็ตามแม่ของเธอเป็นคนงบเงินโคตรๆ

******

ฟุคุโอะขับรถ volvo พาแอมมาถึงที่พักส่วนตัวของเขา ใจหนุ่มซื้อทิ้งเอาไว้นานแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมพาใครมาที่นี่ และแอมก็เป็นคนพิเศษที่ได้มาถึงที่นี่ มันเป็นห้องพักสูทส่วนตัวของเขา เวลาเขามาพักผ่อนในเมืองไทยเขาจะมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

ถึงแม้ว่าจะมีผู้หญิงมาให้เขาหิ้ว เขาจะไม่พาใครมาที่นี่นอกจากคนในครอบครัวหรือคนที่สำคัญจริงๆ ยังรู้สึกว่าเธอเป็นคนพิเศษ แต่ก็ไม่อยากให้เกินเลยกว่าที่ควรจะเป็น หญิงสาวตั้งใจที่จะยืนรอเขาอยู่นอกห้อง

“ระหว่างที่ผมกำลังเก็บของ จะลองเข้ามาดูชมวิวที่ระเบียงหน่อยไหมครับ” เขาเชิญให้เธอเข้าไปเพราะการที่ปล่อยให้หญิงสาวยืนรออยู่นอกห้อง มันก็เป็นการเสียมารยาทอยู่เหมือนกัน แอมยีนเงอะงะ รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เพราะภายในห้องมีทั้งโซฟาและเตียงนอน พื้นผ้านุ่มๆนั่นน่าจะนิ่มด้วย จิตใจหญิงสาวคิดไปต่างๆนานา แม้จะไม่เคยมีแฟนแต่เธอก็เคยมีประสบการณ์กับวาคิน และที่นี่ก็เพียบพร้อมมากเสียด้วย

“ผมไม่ได้กลับมาที่นี่หลายปี ว่าจะมาเอาของที่นี่แล้วก็เดินทางกลับไปญี่ปุ่น ผมชอบวิวที่นี่นะ ทะเลตอนกลางคืนกับแสงไฟ เหมือนมีดาวอยู่บนทะเล” แอมทึ่งเขามาก ที่พูดภาษาไทยได้เชี่ยวชาญ ท่าทางเขาจะชอบเมืองไทย แล้วก็เป็นคนที่ละเอียดอ่อนมีระเบียบด้วย

“รบกวนหน่อยนะคะ” แอมแค่อยากจะดูห้องของคนญี่ปุ่น พวกเขาอยู่นะอาศัยอย่างไร มันช่างสะอาดและเป็นระเบียบ ดูเรียบง่ายมีความหมาย ประตูระเบียงกระจกเปิดออก สายลมลอยเอื่อยๆจากทะเลสู่บก กลิ่นเกลือจางๆลอยมากระทบกับร่างหญิงสาวที่มายืนอยู่ที่ระเบียง

แอมเพิ่งจะเคยเห็นทะเลในยามค่ำคืน ท้องฟ้ายามราตรีเงียบสงบมีดาวระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า สวยงามราวกับเธอมาอยู่บนทะเลดาว มันช่างประทับใจจริงๆ มารู้สึกตัวอีกทีถึงไออุ่นที่อยู่เบื้องหลัง หญิงสาวรู้สึกว่าเขายืนอยู่ข้างหลัง สองแขนของเขาคร่อมกายเธอเอาไว้อยู่ตรงกลาง มีได้กอดแต่กันมิให้เธอหนี กายหนุ่มแนบใกล้อยู่เบื้องหลังและเริ่มแนบชิดกับเรือนหลังของเธอ

“คุณฟูคุโอะ!!!” แอมอุทานชื่อเขา เพราะว่าตอนนี้เขากอดเธอจากด้านหลังและสองแขนของเขาจับราวระเบียงแน่นเอาไว้ เธอไม่กล้าหันกลับไปกลัวว่าจะโดนเขาจูบ ถ้าถึงขั้นนี้เธอคงไม่พ้นมือเขาแน่

“ผมแค่อยากจะถามว่า…” เขาเลื่อนเรือนหน้าให้ริมฝีปากหนุ่ม มากระซิบอยู่แนบหูของเธอ แอมรู้สึกตื่นตระหนกว่าเขาอยากจะถามอะไร

“จากการทดสอบโน๊ตครั้งนี้ผ่าน โน้ตทั้งหมดของคุณจะต้องเดินทางไปสู่ประเทศญี่ปุ่น รวมทั้งตัวคุณด้วย ทางต้นสังกัดจะรับคุณเข้าทำงานที่ญี่ปุ่นทันที ผมอยากรู้ว่าคุณจะตอบตกลงเรื่องนี้ไหม”

การที่ฟุคุโอะพาเธอมาที่นี่ให้ไกลจากผู้คนในโรงเรียนดนตรีทั้งหมด เขาอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเขากับเธอเพียงสองคน เพราะนั่นคือหน้าที่ของเขาหากโน๊ตของเธอผ่านขึ้นมาจริงๆ เขาจะต้องเป็นหลักประกันชีวิตของเธอให้ปลอดภัย จากผู้คนที่อิจฉา และโลภในผลงานของเธอ ชายหนุ่มไม่ได้ตาบอด เขารู้ทุกอย่างที่อยู่ในโรงเรียนดนตรีทั้งหมด

“ฉันทำงานที่นี่ไม่ได้หรอ ฉันเป็นห่วงแม่ และฉันก็รักงานอยู่ที่นี่ แต่การไปทำงานที่ประเทศญี่ปุ่น ฉันไม่สามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้เหมือนเล่นโน้ตดนตรีหรอกนะ” แอมพูดภาษาไทยอย่างชัดเจน รู้สึกถึงสองแขนของเขาร้อนผ่าว และแขนที่ 3 ของเขาก็ดันก้นของเธอแนบชิดอีกด้วย

“เรื่องคุณจะขอทำงานอยู่ที่นี่ คงต้องทำรายงานกับทางโน้นก่อน แต่เรื่องนี้คืออนาคตของคุณเชียวนะ” เขาอยากจะโน้มน้าวให้เธอรับงานนี้ สีหน้าหญิงสาวค่อนข้างกลัดกลุ้ม เธอรู้สึกกลัวขึ้นมากับการเดินทางไปประเทศญี่ปุ่นมาเสียดื้อ ทั้งๆที่มันคือความฝันและอนาคตของใครอีกหลายๆคนที่ครูสอนดนตรีทุกคนอยากได้ แต่สำหรับแอมอยากพบวาคินมากที่สุดในชีวิต ถ้าเธอไปคงจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกตลอดชีวิต

“ฉันทิ้งแม่ไว้ที่นี่ไม่ได้หรอก ฉันพาแม่ไปด้วยได้ไหมล่ะ” ถึงจะไม่ถูกกับแม่เรื่องเงิน ขอยืมแม่มาอ้างก่อนเถอะ นี้เขาบุกถึงตัวเธอได้ใกล้ตัวมากและเร็วเกินไป

“เรื่องนี้ได้แค่เฉพาะคุณคนเดียวครับ แต่สามารถส่งรายได้ของคุณให้กับแม่ของคุณมาถึงที่นี่ได้” เขาพยายามทำให้เธอสบายใจเกี่ยวกับการเลี้ยงดูบุพการี แอมรู้สึกว่ามันดูเป็นการค้า ธุรกิจที่มัดมือชกคนทำงานอย่างเธอ โน๊ตของเธออาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับนักเรียนทุกคน และมันก็เป็นธุรกิจที่สามารถทำเงินให้กับโรงเรียนดนตรีได้มากมหาศาลเลยทีเดียว

“ฉันยังอยากเรียนหนังสือต่อนะ และก็ยังพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้” แอมเริ่มรู้สึกตัวเกร็งเพิ่มขึ้น เมื่อมือที่สามแนบก้นมันเริ่มแข็งและใหญ่ขึ้นด้วย หญิงสาวกัดฟันอดทนเธออยากจะหลุดจากการมายืนอยู่ที่ระเบียงตรงนี้ ไม่ใช่ไปจบที่เตียง เธออยากหนีไปจากเขา

“ถ้าคุณรับงานนี้ เดินทางไปประเทศญี่ปุ่น คุณจะมีรายได้มากมาย มากพอที่จะเรียนต่อหรือเรียนภาษาญี่ปุ่นได้เต็มที่ ทุกคนที่นั่นยินดีที่จะจ้างคุณ ขอเพียงแค่คุณตอบรับหากการทดสอบโน้ตนี้ผ่าน”

“และถ้ามันไม่ผ่านล่ะ?” แอมลองย้อนถามเขาดูว่าหากมันไม่เป็นไปตามที่เขาคิด

“ผมมั่นใจว่าจะไม่มีวันเกิดขึ้น เพราะผมเป็นคนเช็คมันด้วยตัวของผมเอง โน๊ตของคุณยอดเยี่ยมมาก ผมไม่เคยเจอโน๊ตอะไรที่ดีที่สุดแบบนี้มาก่อน” คำพูดของเขา เหมือนกับยืนยันความสามารถของเธอ แอมรู้สึกมีความหวัง และมีความกลัวเช่นกันที่จะต้องเจอกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ และมากกว่านั้นคือไม่มีวันได้พบกับคนที่เธออยากเจออีกเลยตลอดชีวิต

“เอ่อ….คือ… ขอฉันเดินออกจากตรงนี้ได้ไหมฉันเริ่มหนาวแล้ว” แอมขออนุญาตเข้าหลังจากที่เขายืนคล่อมหลังเธอนานพอสมควร อีกทั้งแก่นไกลช่วงล่างของเขาก็ดันแง่คิดกับก้นของเธอด้วย แอมอยากจะขยับหนีเขา

“ผมกอดคุณแล้วมันไม่อุ่นเหรอ” ความจริงแล้วเขาอยากอุ้มเธอไปจบที่เตียง อยากให้เธอตอบรับเขาให้เต็มที่ และดูท่าทางหญิงสาวจะกลัวเขาจนตัวสั่น

“ฉันไม่คุ้นกับการให้คนอื่นกอด ขอตัวได้ไหม” ถ้าเลือกที่จะเลี่ยงการใกล้ชิดกับเขา กลัวเสียใจ กลัวผิดหวัง กลัวที่จะทำอะไรพลาดลงไปแล้วแก้ไขไม่ได้ แต่รู้สึกไม่มั่นใจเลย ไม่เหมือนกับการเขียนโน้ตดนตรีของเธอ

“ผมหาของครบแล้ว พรุ่งนี้ผมจะเดินทางกลับญี่ปุ่นทันที คืนนี้ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน เป็นการขอบคุณที่เราได้ใช้เวลาร่วมกันเล็กน้อย” เขายืนยันที่จะปล่อยเธอ ให้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ เห็นชัดได้ว่าเธอไม่ได้ง่ายเหมือนกับคนอื่นๆที่เขาเคยได้ เขาเริ่มรู้สึกอยากเป็นมิตร ดูมีเกียรติแบบครูสอนดนตรีที่เขาเป็นกัน แอมรู้สึกโล่งใจ ที่เขาเข้าใจความต้องการของเธอ แม้ว่าจะกลัวจนหัวใจเต้นรัวๆก็ตาม มือเธอเย็นเฉียบไปหมดแล้ว แถมเปียกเหงื่อมากอีกด้วย

******