ตอนที่ 4 - กายเบา ใจลอย

ความเอร็ดอร่อยจากเสียงริมฝีปากของหญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้ เธอกำลังดูดดื่มกับท่อนเนื้อแข็งอุ่นๆ ของนักดนตรีกีต้าร์โซโล่คนนึง เธอเป็นนักเรียนคลาสชั้นสูง สายไวโอลิน อายุประมาณ 20 กว่าๆ พอจะมีความรู้ภาษาญี่ปุ่นบ้าง

นักเรียนคนนี้ก็ปลื้มคุณฟุคุโอะเหมือนกัน เพราะเธอก็ขอเข้าร่วมเล่นเพลงโน้ตเปียโนของครูแอม แต่เธอขอคุยกับคุณฟุคุโอะเป็นการส่วนตัว อย่างถึงเนื้อถึงตัว

มือนิ่มนุ่มนวลกำลังปลดเปลื้องกลัดกระดุมกางเกงชายออก หลังจากรูดซิปและคว้านท่อนเนื้อร้อนนั้นขึ้นมาดูอย่างชื่นชม เรียวริมมฝีปากนิ่มนวลของนักเรียนวิชาไวโอลิน ดื่มด่ำอย่างหิวกระหาย ไม่คิดเลยว่าตัวแทนจากญี่ปุ่นเขาจะเร่าร้อนได้ขนาดนี้

ชายหนุ่มนอนพักผ่อนอยู่บนโซฟา มันเป็นห้องส่วนตัวชั่วคราวของเขาในโรงแรมที่พัก การเดินทางมากรุงเทพฯครั้งนี้ เขาชอบมากและผู้หญิงไทยก็ใจดีกับเขาทุกๆครั้งที่เจอกัน และครั้งนี้นักเรียนไวโอลินก็เป็นคนมีฝีมือเช่นกัน ฝีปากก็ไม่เลวด้วย

หญิงสาวเริ่มเพิ่มความเร็วในการดื่มด่ำท่อนเนื้อร้อน มันกำลังตื่นตัวเต็มที่และแข็งเกร็ง เรือนหน้าของหญิงสาวเริ่มแดงก่ำ เธอชื่นชอบมากกับการใช้ปากแบบนี้ ฟุคุโอะนอนตัวเกร็งแข็งทื่อ เขาเกือบจะหลั่งน้ำขุ่นแตกใส่ปากเธอแล้ว

แต่ทว่าหญิงสาวหยุดเพราะว่าเธอเริ่มจะร่นกางเกงในออก โดยที่กระโปรงยังไม่ได้ถอดออกเลย หญิงสาวมองหน้าชายเบื้องล่าง ราวกับส่งสัญญาณว่าขอขึ้นไปอยู่บนตัวของคุณได้ไหม ฟุคุโอะพยักหน้ายิ้ม ผ่ายมือให้เธอได้ทำตามใจชอบ

หญิงสาวนักเรียนไวโอลินไม่รีรอ ที่จะเริ่มคลานขึ้นไปอยู่บนตัวเขา ถ่างขาแล้วยกตัวขึ้นเกลือก้อนเนื้อแข็ง ค่อยนั่งลงเสียบบนตัก ปล่อยให้ของแข็งแทง เสียบเข้าแก่นกายของเธอ อย่างลึกๆและช้าๆ ร่างหญิงสาวโยกขึ้นโยกลงอย่างเมามัน สะโพกกลมกลืนพริ้วไหว เคลื่อนไหวอย่างช่ำชองเรากลับเคยผ่านงานเช่นนี้มาแล้ว

ชายหนุ่มนอนกัดฟันนิ่ง รับรู้ได้ว่าเธอชำนาญจริง และรู้ว่าเครื่องของเธอก็คงผ่านมาหลายคน และเขาก็แค่เป็นส่วนหนึ่ง ในกิจกรรมชั่วคราวนี้ แต่ของฟรีมาไม่บ่อย เขาก็ยินดีสนองเมื่อมีหญิงสาวมาเสนอ

แต่ในขณะเดียวกันที่นักเรียนไวโอลินคนนี้กำลังเมามันระหว่างขย่มอยู่บนตัวเขา ภาพใจหนึ่งของหญิงสาวอีกคนนึงผุดขึ้นมาในใจเขา

โน๊ตเปียโนของเธอว่ายอดเยี่ยมแล้ว ภาพใบหน้าของเธอก็ผุดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่น ที่จะมอบเสียงเพลงและดนตรีให้กับเด็กๆในโรงเรียนดนตรี ในกิจกรรมนั้นเองที่ ฟุคุโอะเริ่มเสร็จกิจเร็วกว่าที่คิด เมื่อนึกถึงแอม เขาแตกน้ำอุ่นอัดฉีดพวยพุ่ง เข้าร่างนักเรียนไวโอลินคนนั้น ภายในมากมาย เด็กสาวยังคงขย่มต่อไปอย่างลื่นไหล เธอเสียวอย่างพร่ำเพ้อเมื่อรู้สึกถึงน้ำอุ่นมากมายหลั่งไหลอยู่ในร่างกายเธอ

เด็กสาวหยุดเคลื่อนไหว ค่อยๆยกตัวลอยฟูขึ้นอย่างช้าๆ น้ำขุ่นขาวค่อยหลั่งไหลทัลักออกจากร่องแคบของเธอ เรือนหน้าของเด็กสาว แดงก่ำน้ำตาไหลริมฝีปากแห้งผาก หอบหายใจเสียอกใหญ่ดระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

ฟุคุโอะดึงมือของตนเพื่อเก็บอาวุธของตัวเอง เขารู้สึกว่าเอามันมาใช้ผิดคน แล้วเขาคิดว่าอยากจะใช้กับครูแอมหากเมื่อมีโอกาส เธอดูน่าสนใจ และเก็บเนื้อเก็บตัวมากกว่าหญิงสาวบางคนที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากเกินไป ในชีวิตเขาก็เจอผู้หญิงมาตั้งเยอะ ไม่ว่าจะประเทศไหนก็เหมือนกันหมด

เขาแค่อยากรู้ว่ากับครูแอมจะเป็นเหมือนกันไหม หญิงสาวที่เขียนโน๊ตได้วิเศษที่สุดเพื่อเด็กๆ

******

แอมเดินทางมาโรงเรียนดนตรีตามปกติ เธอกำลังรอลุ้นผลการทดสอบโน๊ตเปียโนที่เธอเขียน แต่ว่าช่วงนี้ยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบอยู่ ทำให้เด็กนักเรียนในโรงเรียนดีเริ่มรู้จักเธอเพิ่มขึ้น เพราะอยากได้โน้ตที่เธอเขียนกันทุกคน

แอมหวังว่ามันจะผ่าน และโน๊ตที่เธอเขียนจะทำให้นักเรียนในโรงเรียนดนตรีทั่วประเทศมีความสุขเพิ่มขึ้นจากการเรียนดนตรี

ในเวลานั้นเองที่แอม จะถูกครูสอนดนตรีวิชาอื่นจ้องแกล้ง ว่าโน๊ตของเธอจะไม่มีวันได้อยู่ในโรงเรียนดนตรี หรือไม่มีใครอยากเล่นโน๊ตที่เธอเขียน แต่สำหรับแอมเมื่อมองพวกเขาตรงๆ

ใบหน้าของครูวิชาดนตรีอื่นๆ ต่างอยากได้โน๊ตของเธอเช่นกัน อาจจะอยากแอบอ้างเอาไปสอนลูกศิษย์ของตัวเอง คงจะกลัวเรตติ้งตัวเองตก หรือไม่ก็เอาโน๊ตที่เธอเขียนไปขาย การทำเช่นนั้นจะทำให้ลิขสิทธิ์ต้นฉบับเล่นงานโดยการปรับด้วยราคาแสนแพง แอมรู้เรื่องดี

เธอจึงไม่ยอมขายมัน แต่เธอยินดีให้โน้ตเหล่านี้แก่นักเรียนในโรงเรียนดนตรี หากว่าจะช่วยให้เธอมีงานสอนดนตรีเพิ่มขึ้น หรือคิดเป็นรายชั่วโมงในแต่ละเดือนมันคือรายได้ที่เธอคิดว่ามั่นคงมากกว่า

แอมกำลังเซ็นชื่อเข้าสอน และเธอก็ตั้งใจว่าเลิกงานวันนี้จะเข้าไปร่วมแจมเล่นโน๊ตกับคนอื่นๆด้วยหากเขาจะอนุญาต เพียงแค่หันตัวกลับมา เธอพบกับคุณฟุคุโอะยืนใกล้ตัวเธอมาก แอมตกใจจนทำตัวไม่ถูก นึกคำพูดกับเขาไม่ออกนอกจากอุทานออกมาเป็นภาษาไทย

“ขอโทษค่ะคุณฟุคุโอะ” ทำให้ครูสอนดนตรีคนอื่นๆหัวเราะเมื่อแอมทำตัวเปิ่น

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ว่างทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ” ฟุคุโอะตอบกลับมาเป็นภาษาไทยอย่างชัดราวกับเป็นคนไทยมิปาน ทำให้ทุกๆคนในโรงเรียนดนตรีต้องตกตะลึง เมื่อพบว่าเขาแกล้งพูดภาษาไทยไม่ได้และต้องใช้ล่าม อะไรที่พูดเป็นภาษาไทยเขาคงจะได้ยินมาทั้งหมดเลย

แอมถึงกับทำตัวไม่ถูกว่าเห็นเขาเข้าใจภาษาไทยทั้งหมดแล้วทำใหม่ยังต้องใช้ล่าม

“เอ่อ…” แอมกำลังคิดอยู่จนไม่ได้ตอบคำถามเขา

“ตอบเขาไปสิ !!! ไปกินข้าวกับเขาเลย!!! ” เสียงของหญิงสาวธุรการหน้าโรงเรียนดันให้แอมตอบรับ เธอเชียร์เรากลับว่าเธออยากจะตอบรับซะเอง แต่คุณฟุคุโอะไม่ได้เชิญธุรการคนนี้ไปกินข้าวด้วยซะหน่อย

“ผมอยากคุยด้วยเรื่องโน๊ตเปียโนที่ครูแอมเขียน ทานข้าวกลางวันด้วยไหมครับหรือว่าจะเปลี่ยนเป็นข้าวเย็นดี” เขาเชื้อเชิญเธออย่างสุภาพ

เวลานั้นที่หญิงสาวนักเรียนไวโอลิน เพิ่งจะเดินทางมาถึง คนเดิมที่เคยมี something กับคุณฟุคุโอะ สายตาของเธอเย็นชาเมื่อมองมายังครูแอม พร้อมเมินใส่ทันทีแล้วเดินจากไป เธอมั่นใจว่าได้ใกล้ชิดกับคุณฟุคุโอะมากกว่าครูแอม

“ข้าวเย็นดีกว่าค่ะ ขอตัวไปสอนก่อนนะคะ” ครูแอมยังไม่ได้เตรียมตัวเรื่องการเขียนโน้ตเพื่อคุยกับเขา อยู่ดีๆคนญี่ปุ่นก็ดันพูดภาษาไทยได้ ทำให้แอมรู้สึกมึนไปหลายตลบ

“น่าอิจฉาครูแอมจังเลย คุณฟุคุโอะเชิญไปกินข้าวกันตามลำพัง” หญิงสาวธุรการหน้าโรงเรียนคนที่ 1 เปลยอย่างอิจฉา ทำให้หญิงสาวธุรการคนที่ 2 ต้องพูดปลอบใจ

“ครูแอมเป็นครูสอนเปียโนที่เก่งที่สุดในโรงเรียน และยังไม่มีใครเขียนโน้ตได้เก่งกว่าครูแอมอีกแล้ว ก็ไม่แปลกใจหรอกถ้าคุณฟุคุโอะจะเชื้อเชิญเป็นการส่วนตัว”

ครูสอนดนตรีคนอื่นๆที่เข้ามาอยู่บริเวณนั้น กำลังจะเตรียมตัวไปสอนดนตรีเห็นเหตุการณ์นี้ทั้งหมด พวกเขารู้สึกว่า ครูแอมที่เพิ่งจะมาเป็นครูใหม่ เก่งกว่าพวกเขาทั้งหมด และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะเอาความสามารถที่ไหนไปสู้กับความเก่งของครูแอมได้

พวกเขายังอยากได้โน๊ตของครูแอมเลย และครูแอมก็พร้อมที่จะ copy note ทั้งหมดเพื่อสอนนักเรียนทั้งโรงเรียนให้เล่นโน๊ตของเธอยังได้เลยโดยไม่ต้องคิดเงินค่าโน๊ต

******

หมดเวลาสอนนักเรียนดนตรีในวันนี้ ครูแอมรู้สึกตื่นเต้นมาก จนมือไม้สั่นเย็นเฉียบไปหมดแล้ว หญิงสาวกำลังเก็บโน๊ตใส่กระเป๋า จัดแจงเสื้อผ้าและหยิบแปรงขึ้นมาหวีผมเปียหน่อย หันไปมองในกระจกตัวเองไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัวสวยงามเหมือนคนอื่นๆ สอนลูกศิษย์จนหน้ามันจมูกมัน

มือเธอหันไปคว้านของในกระเป๋าหวังว่าจะเจอกระปุกแป้งฝุ่น มาผัดหน้าให้หายมันก็ยังดี ตื่นเต้นจังเลยว่าผู้ชายที่แอบปลื้ม เชิญเธอไปกินข้าวเย็นด้วยกัน เขาคงอยากรู้เรื่องโน้ตมากกว่าเรื่องเธอละมั้ง แอมปลอบใจตัวเองเล็กน้อย

เมื่อเธอเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนพบว่าคุณฟุคุโอะกำลังรอเธออยู่ เขายิ้มแย้มพร้อมผ่ายมือเชื้อเชิญให้เธอไปกับเขา แอมพยักหน้าและเดินไปกับเขาเพื่อรักษาระยะเช่นกัน เวลานั้นเองที่นักเรียนไวโอลินเพิ่งเดินออกจากห้องมาเห็นแอมเดินไปกับคุณฟุคุโอะ เธอตาเหลือกเบิกกว้างโตอย่างไม่พอใจว่าผู้ชายของเธอถูกผู้หญิงคนเก่งคาบไปแล้ว

******

คุณฟุคุโอะไม่ได้พาเธอกินข้าวใกล้ๆบริเวณโรงเรียนดนตรี เขากลับพาเธอมาที่รถส่วนตัวของเขา และเชิญให้เธอเดินทางไปกับเขาด้วย

“จะไปไหนหรอคะ?” แอมรู้สึกกังวลและตื่นเต้นมันทำให้เธอนึกถึงวันที่เธอเคยหลวมตัวได้เสียกับวาคินเพราะเดินทางไปกับเขานี่แหละ

“ผมมีร้านอาหารดีๆที่อยากจะแนะนำให้คุณไปทานด้วยกัน เราจะได้นั่งคุยกันนานๆ” คุณฟุคุโอะอธิบายให้เธอได้เข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขามีเจตนาดี

“หวังว่าเป็นการคุยกันเรื่องโน๊ตนะคะ ร้านอาหารที่ไปจะต้องอร่อยมากๆแน่ๆ” แอมพยายามปลอบใจตัวเองว่าเขาพาเธอไปกินข้าว ไม่ใช่ไปโดนเขากินหรอกนะ

******