ตอนที่ 2 - ต้องตาต้องใจ

หลังจากผ่านการทดสอบในวันนั้น เมื่อถึงเวลาไปสอนดนตรี แอมก็ไปสอนเปียโนเหมือนเดิม แต่สายตาของครูสอนดนตรีวิชาอื่นๆกลับมองเธอด้วยความอิจฉา ที่แอมเหมือนได้ตั๋วเบิกทางพิเศษจะได้งานสอนดนตรีไปเมืองนอก ทั้งๆที่พวกเขาสอนมาเป็นแรม 10 ปีไม่เคยมีโอกาสแบบแอม

มีทั้งสายตาแห่งความอิจฉา กับริมฝีปากที่บอกกับเธออย่างยินดี หญิงสาวต้องข่มอารมณ์ของตัวเองมิให้สะท้านกับสิ่งรอบด้านเหล่านั้น เธอเองก็ไม่ได้อยากเด่นดังแบบนี้ แต่เพราะว่าความสามารถของเธอมันพิเศษกว่าใครมาตั้งแต่เด็ก

จึงมักจะมีครูสอนดนตรีขี้อิจฉาคนอื่นๆคอยกลั่นแกล้งเธออยู่บ้าง และแอมก็คงจะไม่เสียเวลาทะเลาะกับพวกผู้ใหญ่นิสัยเด็กแบบนั้น เธอรักลูกศิษย์ของเธอ และอยากเห็นสีหน้ามีความสุขของลูกศิษย์ทุกๆคน ความหวังของแอมมิใช่การเดินทางไปเมืองนอกเพื่อได้งานต่างประเทศ เธอแค่ต้องการผลตอบแทนสำหรับการเรียนหนังสือในระดับชั้นอุดมศึกษามากกว่า

จนกระทั่งอาจารย์ฝ่ายระดับวิชาการ มองเธอแบบต้องการโน๊ตเปียโนของเธอ ในสายตาคู่นั้นเขาไม่ได้ต้องการเธอมาเป็นคู่แข่ง เกรงว่าตัวแทนจากญี่ปุ่นจะโปรดเธอมากกว่าเขา เขาจึงเข้าไปบอกกับเธอว่า

“โน๊ตเปียโนที่ส่งมามันยอดเยี่ยมมากเลยนะ แต่ต้องรอผลการตรวจสอบจากคณะกรรมการที่ประเทศญี่ปุ่นก่อนว่าเขาจะตอบรับงานของเธออย่างไร” ครูสอนวิชาการคนนี้เขาชื่อ “กร” แอมยิ้มรับและคิดว่าต้องตอบรับอย่างสุภาพ แม้จะรู้ว่าคุณสอนวิชาการคนนี้เขาไม่ได้ชอบที่เธอเก่งกว่าเขา และระดับการเป็นครูของเธอก็ยังไม่ได้สูงไปกว่าเขาด้วย

“ขอบคุณค่ะครูกร หวังว่าทางต่างประเทศเขาจะยินดีกับโน๊ตที่แอมเขียนนะคะ เพื่อนักเรียนในโรงเรียนดนตรีจะได้มีเอาไว้เล่นกันอย่างมีความสุขร่วมกัน” แอมน้อมรับและขอตัวไปสอนดนตรี ไม่อยากปะทะคารมฝีปากบ่อยนะ เธออยากมีเวลาเล่นดนตรีและฟังเพลงมากกว่าที่จะมาคุยกับคนพวกนี้ เธอไม่สันทัดกับการเข้าสังคม และไม่ชอบการพฆ่ากันด้วยคำพูด

******

หลังจากแอมขอตัวไปสอนดนตรีเปียโนแล้ว ตัวแทนจากญี่ปุ่นคุณฟุคุโอะ ได้เดินทางมาถึงก็ต้องขอเข้าห้องฝ่ายวิชาการของครูสอนดนตรีทันที เนื่องด้วยปัญหาว่าโน้ตเปียโนเหล่านั้นมันมีลิขสิทธิ์จากต้นฉบับ ทำให้ต้องคุยเรื่องของค่าใช้จ่าย และลิขสิทธิ์ดนตรีจากต้นฉบับทั้งหมดที่แอมได้เขียนเอาไว้

มันกลายเป็นเรื่องถกเถียงเป็นเดือนๆ เนื่องจากว่ามันเกี่ยวกับเรื่องของลิขสิทธิ์ต้นฉบับและรายได้ อีกทั้งแอมถูกกล่าวหาว่าละเมิดเพลงลิขสิทธิ์ต้นฉบับ ทำให้เพลงเหล่านั้นถูกอายัดเอาไว้ในโรงเรียนดนตรี แอมพึ่งจะมาทราบเรื่องทีหลัง หลังจากที่ถูกสอบสวนอีกครั้งหนึ่ง ในเวลานี้เธอเริ่มรู้สึกเครียด

หญิงสาวหันไปเลือกมองเสื้อช็อปตัวนั้น ถ้าเป็นวาคินเขาจะคิดยังไงนะ สิ่งที่เธอทำมันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่นักเรียนดนตรีทุกคนต้องการ แต่กลับพ่วงมาด้วยผลประโยชน์ รายได้และการค้าขายโน๊ต

จริงอยู่ว่าเธอเขียน แต่โน๊ตเหล่านั้นจะต้องอยู่ในโรงเรียนดนตรีซึ่งเธอจะมิใช่เจ้าของ ถ้าแอมแต่งเพลงได้เธอคงทำไปแล้วล่ะ แต่เธอแค่เขียนโน้ตเพลงเหล่านั้นขึ้นมาเพราะลูกศิษย์ของเธออยากเล่นเพลงที่เด็กๆชอบศิลปินดังๆ และอยากเล่นเพลงเหล่านั้น

การสอบสวนในครั้งนั้นแอมจึงใส่เสื้อช็อปตัวนั้นเข้าไปด้วย เธอรู้สึกหนาวและก็ใจสั่นเหลือเกิน มันก็เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางนะ เธอทำใจกล้าเข้าไว้ว่าเธอไม่ได้ละเมิดใดๆ เธอเป็นครูสอนเปียโน

“โน๊ตที่คุณแอมเขียนขึ้นมามันมีการละเมิดลิขสิทธิ์ต้นฉบับในค่ายเพลงดังๆนะครับ” ภาษาญี่ปุ่นถูกแปลมาจากล่ามให้กลายเป็นภาษาไทย เพราะแอมพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ แอมจึงตอบเป็นภาษาไทยเพื่อหวังว่าเขาจะตอบกลับไปเป็นภาษาญี่ปุ่นให้ตัวแทนจากต่างประเทศได้เข้าใจว่าเธอมีจุดประสงค์ที่ดี

“เพลงที่ถูกเขียนขึ้นมาไม่ได้ละเมิด แต่เป็นเพราะลูกศิษย์ request เพลงขึ้นมาเพราะอยากเล่น มากกว่าโน้ตเพลงที่ทางโรงเรียนดนตรีให้เล่น ซึ่งเป็นเพลงคลาสสิคส่วนใหญ่ และนักเรียนไม่ค่อยรู้จักกัน เด็กนักเรียนอยากเล่นเพลงที่เขารู้จักและเขาชอบ ไม่ใช่ถูกให้เล่นเพลงที่เขาไม่รู้เลยว่านำมาให้เล่นเพื่ออะไร”

ภาษาไทยถูกแปลขึ้นมากลายเป็นภาษาญี่ปุ่น สีหน้าของเขาเริ่มเบิกตากว้างและหันมาทางแอมอย่างสนใจ เขาไม่เคยถูกตอบกลับแบบนี้มาก่อน น้ำเสียงภาษาญี่ปุ่นจริงจังถูกโทรกลับมาทำให้ล่ามแปลภาษาค่อนข้างวิตก

“ครูแอมเคยนำโน้ตเพลงเหล่านี้ไปขายให้กับนักเรียนไหมครับ” เธอได้ตอบไปอย่างมั่นใจว่า

“ฉันรับเพลงจากเทปของเด็กๆ ฟังแล้วไปเขียนเป็นโน๊ตขึ้นมาเพื่อกลับมาสอนเขาในชั่วโมงดนตรี โน๊ตเพลงเหล่านั้นจะเป็นของเด็กๆ ซึ่งฉันจะไม่เก็บต้นฉบับเอาไว้ แต่ต้นฉบับเหล่านั้นพวกคุณก็ได้จากนักเรียนของคุณในโรงเรียนดนตรีมิใช่หรือ” แอนตอบอย่างมั่นใจเพราะว่าพวกเขาได้โน๊ตจากเด็ก ด้วยการขู่ว่ามันเป็นเพลงที่มีลิขสิทธิ์ ทำให้เด็กๆยอมมอบโน๊ตและอุปกรณ์เสริมเหล่านั้นให้กับทางโรงเรียนดนตรี

“โน๊ตเพลงเหล่านั้นฉันจึงไม่จำเป็นต้องเก็บค่าใช้จ่ายใดๆ ขอเพียงแค่เด็กๆตั้งใจเล่นแล้วซ้อมดนตรีฉันก็พอใจแล้ว ความสุขของพวกเขาคือกำลังใจที่ทำให้ฉันอยากทำงานนี้ต่อ” แอมตอบด้วยความฝันว่าการเป็นครูสอนดนตรีนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด และอยู่กับนักเรียนที่น่ารักที่สุดตลอดไป เพื่อทำให้เธอได้ลืมวาคินไปบ้าง แม้ว่าเสื้อช็อปตัวนี้ จะทำให้เธอคิดถึงเขาอยู่บ่อยครั้งก็ตาม

สีหน้าจากตัวแทนของชาวญี่ปุ่นคนนั้นเขามองเธอไม่วางตา รอยยิ้มของคุณฟุคุโอะกรีดตรงอย่างพอใจ สีหน้าของเขามีความสุขมากเมื่อได้ฟังเธอพูดมาแบบนี้ เขาจะลองนำเรื่องนี้เข้าไปพิจารณาในโรงเรียนดนตรีอีกครั้งหนึ่ง มันอาจจะเป็นมิติใหม่แห่งการสอนดนตรีให้กับเด็กๆ ก่อนที่จะถึงศตวรรษที่ 20 เร็วๆนี้

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันในอนาคตอันใกล้นี้” เขาตอบกลับมาอย่างยิ้มแย้มเบิกบาน รู้สึกพึงพอใจกับครูสอนดนตรีรุ่นใหม่ที่มีความสามารถและมีคุณธรรม เขาคิดว่านี้จะเป็นโอกาสใหม่สำหรับการสอนดนตรีในอนาคต

“ขอบคุณมากค่ะที่ให้โอกาส” แอนตอบกลับโค้งคำนับอย่างสุภาพ เธออยากให้การสอนดนตรีได้มีการปรับเปลี่ยนสักทีหลังจากเธอเองก็เบื่อกับการเล่นเพลงคลาสสิคที่ไม่รู้จักเช่นกัน

******

ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินเท้าแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆ แอมกำลังรวบเอกสารเก็บของแนบเข้ากับอบเอาไว้ เธอตั้งใจเตรียมตัวจะกลับบ้านไปพักผ่อน

เวลานั้นเองที่คุณฟุคุโอะเขาเองก็เดินสวนทางกับเธอเช่นกัน เพื่อที่จะไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่อีกห้องหนึ่ง เวลานั้นเสียงออดดังและทำให้เด็กนักเรียนหลายคนแห่กันเดินเท้าออกจากห้องดนตรีพร้อมกัน ทำให้เส้นทางรอบด้านมันแคบลงและพวกเขาสองคนต้องยืนหันหน้าเข้าหากันชนกำแพง หลบทางให้เด็กๆได้เดินเท้าแยกย้ายกัน

เรือนหลังบางของแอมแนบเข้ากับกำแพง ส่วนคุณฟุคุโอะหันเรือนกายหนุ่มชนเข้ากับร่างบางของแอมโดยมี 2 แขนกอดเอกสารแนบอกเอาไว้กันร่างกายส่วนหน้าของเขา เธอรับรู้ได้ถึงความเป็นชายของเขานั้นร้อนอุ่น พอคิดถึงส่วนนี้แล้วแอมหน้าแดง มันช่วงเวลาสั้นๆประมาณเกือบ 30 วินาที แอมก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมาเลย แต่กับคุณฟุคุโอะก็มองดูเธอพร้อมกับกรีดยิ้มบางๆให้แก่เธอ เพราะเห็นเธอใส่เสื้อช็อปแล้วคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนรักการเรียนมาก

“ขอให้โชคดีครับ” แอม ค่อนข้างตกใจที่คนญี่ปุ่นอย่างเขาพูดภาษาไทยอย่างชัด แต่เมื่อแอมจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอีกครั้ง คุณฟุคุโอะก็เดินละจากเธอไปแล้ว

แอมค่อนข้างจะสับสน เพราะว่าในความคิดของเธอตอนนี้มีแต่โน๊ตดนตรีมากมาย บอกตามตรงว่าเธอจำได้แต่เสื้อช็อปของวาคิน แต่เธอจำหน้าเขาไม่ได้เลย และเมื่อเธอมองคุณฟุคุโอะ เธอก็จำหน้าเขาได้ไม่แม่นนะ ถ้าเธอมัวแต่มองหน้าคุณฟุคุโอะมากเกินไปสิ่งที่อยากพูดเธอก็จะลืม ฉันรู้ตัวว่าเธอมีข้อเสียยังไง แต่ความสามารถของเธอทั้งหมด ทุ่มเทให้กับทางดนตรีมาก แอมไม่ได้สนใจนอกจากขอเพียงแค่หวังว่า โน๊ตเปียโนของเธอจะได้เป็นโน๊ตเพลงในโรงเรียนดนตรีสำหรับทุกๆคนสักที

******