20 ก็ห้องพี่เวย์นี่คะ

เมญาวีรู้ว่าตอนนี้ร่างกายของเธอไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป ทุกอย่างมันเป็นไปตามการชักนำของคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า เรียวขาเนียนพยายามจะบีบเข้าหาตัว แต่ก็ไม่อาจทำอย่างที่ต้องการได้ เพราะร่างกายของเวหาได้แทรกอยู่ตรงกลางขาเรียวไปแล้ว

“พี่เวย์ มันมากเกินไปแล้วนะคะ” เสียงร้องขอฟังดูเหมือนกำลังสับสนและทรมาน

“อย่าฝืนตัวเอง ให้พี่ช่วยนะครับ พี่สัญญาว่าเมยจะมีความสุข”

“แต่ อื้อ พี่เวย์..”

หญิงสาวสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อแฟนหนุ่มใช้นิ้วโป้งกดลงบนจุดอ่อนไหวอย่างกระตุ้นอารมณ์ ลมหายใจของเธอติดขัด พยายามกัดริมฝีปากของตัวเองไว้เพื่อกักเก็บเสียงครางอันน่ารังเกียจ

“อย่านะคะ แบบนั้นมัน อื้ม..พี่เวย์”

เธอพูดแทบไม่เป็นภาษา เมื่อเห็นคนตรงหน้าก้มศีรษะลงไปยังกึ่งกลางลำตัวเบื้องล่าง เธออยากขยับหนี แต่ก็ถูกอีกมือของชายหนุ่มรั้งสะโพกไว้

เวหาจับเรียวขาให้แยกออกจากกันมากขึ้น เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นกุหลาบดอกตูมสีสวย กลีบของมันปิดสนิทเพราะไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำ หยาดน้ำหวานเกาะพราวเพราะเจ้าตัวถูกปรนเปรอจนผลิตออกมาอย่างล้นเหลือ

“เมยสวยมาก ตรงนี้มันสวยที่สุด” เสียงเอ่ยชมแหบพร่า เวหาปวดหนึบไปทั้งแก่นกายซึ่งตอนนี้มันกำลังประท้วงอยากจะออกมาเชยชมกุหลาบงามตรงหน้า

เขาก้มลงสูดกลิ่นกายสาวเข้าเต็มปอด ก่อนที่ลิ้นสากจะลากไล้ไปยังกลีบบางอย่างแผ่วเบา

“อ๊ะ!”

เมญาวีสะดุ้งอีกครั้งเพียงแค่ลิ้นร้อนสัมผัสโดย ก่อนที่เธอจะดิ้นพล่านปิดเกร็งไปทั่วลำตัว เมื่อความเสียวจากเรียวลิ้นจู่โจมเธออย่างไม่ปรานี

เสียงครางหวานออกมาจากริมฝีปากบาง สร้างความพอใจให้กับเวหาเป็นอย่างมาก เขาใช้ลิ้นร้อนลากไล้อย่างชำนาญ สะโพกกลมกลึงของหญิงสาวลอยสูงขึ้น เมื่อความต้องการกำลังถูกปลุกเร้า

ปากและลิ้นของเวหาทำงานอย่างดีเยี่ยม ยิ่งเห็นเธอครางรัญจวนเขาก็รัวลิ้นเป็นจังหวะตรงจุดอ่อนไหวด้านนอก เมญาวีสั่นสะท้าน

“พี่เวย์ ขา เมย อื้อ..ไม่ไหว..”

เธอหอบเหนื่อยรู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองกำลังจะระเบิด เวหารู้ว่าเธอกำลังไปไปถึงฝั่งฝัน เขาเร่งจังหวะลิ้นรัวเร็วพร้อมกับมือหนาที่ฟอนแฟ้นอกอวบอย่างปลุกเร้า เมญาวีทรมานแทบขาดใจ สองมือเหนี่ยวรั้งผ้าปูที่นอนแน่น ก่อนเสียงกรีดร้องจะดังขึ้นอย่างไม่อาจห้ามเมื่อพบพานกับความสุขในแบบที่เคยได้รับมาก่อน

เวหากลืนกินทุกหยาดหยดของรักอย่างกระหาย จากนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นมาสวมกอดอย่างปลอบประโลม

“รู้สึกดีไหม พี่ทำให้”

เมญาวีทั้งเขินทั้งอาย เธอไม่เคยเปิดเผยตัวกับใครมาก่อนเลยสักครั้ง

“นอนพักนะครับดึกแล้ว”

เวหากอดเธอเขากับแผงอกก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่เย้ายวนนั้น เขาอยากทำมากกว่าเมื่อครู่ แต่ก็ต้องห้ามใจตนเองไว้ ไม่ใช่เพราะเป็นคนดีอะไร แต่เพราะเขาอยากร่วมรักกับเธอตอนที่เธอไม่ได้เมาจนขาดสติแบบนี้

เพียงไม่นานเมญาวีก็หลับลงในอ้อมกอดของเขา เวหาห่มผ้าให้เธอแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มต้องระบายออกถ้าอย่างนั้นคงได้นอนไม่หลับจนถึงเช้าแน่ ๆ

เมญาวีรู้สึกตัวตื่นเมื่อตอนสาย มองหาชายหนุ่มที่นอนกอดเธอไว้ทั้งคืนก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เขาคงจะกลับไปแล้ว

ใบหน้าสวยแดงระเรื่อเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แม้จะเมาแต่ก็ไม่ถึงกับขาดสติ เธอรับรู้ทุกอย่างที่แฟนหนุ่มทำกับร่างกาย ถ้าหากตอนนั้นเวหาคิดจะทำกับเธอมากกว่านั้นหญิงสาวก็คงไม่มีแรงขัดขืน

เมญาวียอมรับอย่างไม่อายเลยว่าเมื่อคืนเธอมีความสุขมาก มันเป็นความสุขแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

เธอเปิดประตูออกไปมองข้างนอกห้องเพื่อให้แน่ใจว่าเวหากลับไปแล้วจริง ๆ เมื่อเห็นทั้งห้องว่างเปล่าเมญาวีก็รีบหยิบชุดที่ตกอยู่มาสวมก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

หญิงสาวยืนมองตัวเองหน้ากระจก ตามร่างกายตอนนี้เต็มไปด้วยรอยรักที่อีกคนฝากไว้ ยิ่งมอง หน้าหวานก็ยิ่งแดงซ่านขึ้นทีละนิด มือบางจับจี้รูปหัวใจที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญก่อนจะยิ้มให้กับคนในกระจกด้วยแววตาเปี่ยมสุข

เวหาเป็นผู้ชายที่ทำให้เธอมีความสุขมากทั้งในอดีตและปัจจุบัน แม้ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรแต่ก็มั่นใจแล้วว่าจากนี้เธอจะมีแต่เขาคนเดียวอยู่เต็มหัวใจ

แต่คนที่ทำให้เธอคิดถึงกลับเงียบหายไปตลอดทั้งวัน เมญาวีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นรอบที่เท่าไหร่เธอไม่อยากจะนับ หญิงสาวรอการติดต่อจากเขา ครั้นจะโทรไปเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดคุยอะไรกับเขาก่อน

แม้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นเรื่องธรรมชาติของชายหญิง และเธอก็โตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเวหาถึงได้เงียบไปแบบนี้ หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่อยากสานต่อความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งกับเธอ

คิดแล้วก็แอบน้อยใจเพราะถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงเธอก็คงไม่กล้าไปทำงานกับเขาต่อแน่ ๆ

เมญาวีถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเข้าไปเก็บกวาดห้องนอนใหญ่ ทำความสะอาดห้องเพื่อฆ่าเวลา รอจนกระทั่งเย็นโทรศัพท์ก็ยังเงียบ และตอนนี้เธอก็หิวเกินกว่าจะรอให้แฟนหนุ่มติดต่อมา หญิงสาวลงมาหาอะไรทานที่ร้านอาหารข้างคอนโดตามลำพัง

“วันนี้มาทานคนเดียวเหรอคะ”

“ค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ เข้าใจสิ่งที่เจ้าของร้านถามเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่เธอก็มักจะมาทานอาหารพร้อมกับเวหาจนเป็นภาพที่ชินตาไปเสียแล้ว

เธอทานข้าวผัดกุ้งไปเพียงครึ่งจากนั้นก็ชำระเงินแล้วเดินกลับ

แล้วตาคู่สวยก็เบิกกว้างเมื่อเห็นเวหายืนอยู่หน้าลิฟต์

“พี่เวย์”

“เมย ไปไหนมาครับกินข้าวหรือยัง”

“ค่ะ” เธอยังไม่กล้าสบตาเขา จึงได้แต่ก้มหน้ามองพื้น แล้วก็สะดุดตากับกระเป๋าลากใบใหญ่

“พี่เวย์เอากระเป๋ามาทำไมคะ”

“ขึ้นไปคุยกันข้างบนนะครับ”

เมญาวีเดินตามเจ้าของห้องเข้ามาในลิฟต์ อยากจะถามว่าทั้งวันที่เงียบหายเขาไปทำอะไรมา แต่เห็นสีหน้าและท่าทางของเขาแล้วก็เลิกคิดที่จะถาม เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่ว่าจะในฐานะเจ้านายหรือในฐานะแฟน เวหาก็ไม่เคยมีสีหน้าเคร่งเครียดแบบนี้มาก่อน

พอเข้ามาในห้องเขาก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา เมญาวีรีบหาน้ำมาเขาดื่มเผื่อว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้น

เวหาดื่มน้ำพรวดเดียวหมดแก้วก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ เล่าให้เมยฟังได้ไหม”

เวหามองหน้าเมญาวีก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวของครอบครัวให้กับเธอฟังอย่างไม่ปิดบัง

เขาเล่าตั้งแต่เรื่องราวในอดีตมาจนถึงเรื่องล่าสุดที่ตัวเองเพิ่งเจอมาเมื่อเช้าให้กับเธอฟังด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ดูเครียดจนเธอเห็นใจ

เมื่อเช้าหลังจากออกจากคอนโด เวหาก็กลับไปที่บ้าน เขาเจอบิดากับมารดาทะเลาะกันอย่างหนักซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่เขาเจอมาตั้งแต่เด็ก แต่เรื่องที่ทำให้เขาเครียดก็เพราะบิดาของเขาเอาเรื่องหย่าขึ้นมาพูดอีกครั้งหลังจากที่เลิกไปพูดไปนาน พอมารดาได้ยินก็โกรธมาก จากนั้นก็ขุดเรื่องราวในอดีตที่ครอบครัวของเธอช่วยเหลือจนบริษัทของบิดาที่กำลังแย่กลับฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้งจากการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากยายของเขา

ทั้งสองทะเลาะกันอยู่นาน กว่าจะยอมสงบ แต่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งวันก็เริ่มกลับมาทะเลาะกันอีกครั้งเมื่อมารดาเห็นว่าบิดาของเขาเก็บข้าวของเตรียมจะออกจากบ้าน

และครั้งนี้เวหาก็ไม่อยากจะเป็นคนกลางอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเขาทั้งห้ามทั้งไกล่เกลี่ยแต่ก็ไม่มีใครยอมฟัง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเก็บกระเป๋าและออกจากบ้านมาอีกคน

“พี่เวย์ไม่ห่วงคุณแม่เหรอคะ”

“ท่านไม่เป็นไรหรอกครับ”

“ถ้าท่านทำแบบเดิมอีกล่ะคะ” หญิงสาวหมายถึงครั้งล่าสุดที่มารดาของชายหนุ่มเข้าโรงพยาบาลเมื่อหลายเดือนก่อนตามที่เขาเล่าให้ฟังเมื่อครู่

“ไม่หรอกครับ ผมว่าท่านทำใจมาได้ระยะหนึ่งแล้ว อีกอย่างตอนนี้ผมก็ให้เด็กที่บ้านนอนเป็นเพื่อนท่านทุกคืนอยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็คงเบาใจได้ ว่าแต่พี่เวย์กินอะไรมาหรือยังคะ หิวไหม”

“เมย”

“คะ”

“พี่ขอมานอนค้างที่นี่ได้ไหม”

“ได้สิคะ ก็นี่มันห้องพี่เวย์นี่คะ เมยมีสิทธิ์ห้ามด้วยเหรอ”

“ไม่รังเกียจคนบ้านแตกอย่างพี่ใช่ไหมครับ”

“อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวกับพี่เวย์สักหน่อย เมยว่าพี่เวย์ไปอาบน้ำให้สดชื่นดีกว่าไหม เดี๋ยวเมยสั่งอะไรมาให้กินนะคะ”

“ขอบคุณครับ”