ตอนที่4 อย่าแตะต้อง

กริ๊ง!

เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้น พร้อมกับหนุ่มรูปหล่อใบหน้าเรียบนิ่งที่เดินไปนั่งเก้าอี้ว่าง โดยมีร่างบางในชุดนักศึกษาที่เป็นพนักงานของร้านหลังเลิกเรียนเดินเข้าไปหาลูกค้าชาย

“เมนูของร้านค่ะ เดี๋ยวมารับออเดอร์นะคะ” พาฝันพูดพร้อมกับยื่นสมุดเมนูให้ลูกค้าก่อนจะหมุนตัวกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองและให้อิสระแก่ลูกค้า

แต่...

“พาฝัน บุญสรัน” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้เท้าเล็กชะงักนิ่งและหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง

“คะ? คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ” พาฝันหันกลับไปมองลูกค้าหนุ่มตรงหน้าก่อนจะถามออกไปด้วยความแปลกใจ เพราะเธอไม่เคยรู้จักคนตรงหน้า มั่นใจว่าไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่ทำไมเขาถึงได้รู้จักชื่อและนามสกุลของเธอ

“อย่ายุ่งกับน้องสาวฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง

“น้องสาวคุณ... คริษฐางั้นเหรอ” หลังจากพาฝันคิดเพียงไม่นานก็พอเข้าใจว่าน้องสาวที่ชายตรงหน้าหมายถึงใคร

เพราะคนที่เธอมีเรื่องด้วยก็มีเพียงคริษฐากับเพื่อนของเธอเท่านั้น และล่าสุดคริษฐาก็ได้ขู่เธอแล้วเหมือนกันว่าจะให้พี่ชายตัวเองมาจัดการ

“ถ้ากล้าแตะต้องน้องสาวฉันอีกครั้ง เธออาจจะเจ็บกว่าน้องฉันเท่าตัว” มันไม่ใช่คำขู่ แต่มันเป็นคำเตือนที่เขาสามารถทำมันได้จริงเพื่อปกป้องน้องสาวคนเดียวของเขา

“เด็กน้อยกว่าที่คิดนะคะ ทั้งพี่ทั้งน้อง” พาฝันพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ

เธอคิดว่าคริษฐาไม่ต่างจากเด็กน้อยเอาแต่ใจแล้ว แต่พอมาเจอคนเป็นพี่ที่แต่งตัวก็รู้ว่าอยู่ในวัยทำงาน บุคลิกน่าเชื่อถือคนหนึ่ง แต่พอพูดออกมาทำให้เธอต้องมองเขาใหม่ทันที

“เธอ!” คริชกรถึงกับลุกขึ้นประจันหน้าหญิงสาวตรงหน้าที่สูงเพียงไหล่เขาทันที ความปากดี อวดดี และสายตาไร้ซึ่งความเกรงกลัวของเธอทำให้เขาอยากบีบคอเธอซะเดี๋ยวนี้

“มันไม่ผิดหรอกนะคะที่คุณจะรักน้องของคุณ...”

“แต่ถ้าคุณหวังดีกับน้องของคุณจริงก็ควรสอนเธอให้รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด ไม่ใช่คอยเดินไปขู่คนนั้นคนนี้ที่น้องคุณมาหาเรื่องแต่สู้ไม่ได้” ร่างบางเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะพูดออกไปให้เขาได้เข้าใจ

เพราะเธอไม่เคยยุ่งกับคริษฐาเลยแม้แต่ครั้งเดียว จะมีก็แต่คริษฐาเท่านั้นแหละที่คอยมาหาเรื่องเธอ

“อย่าปากดีให้มากนะ ฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมีเรื่องด้วย!” เสียงเยือกเย็นดังออกจากปากของชายหนุ่มด้วยความโกรธ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้คนในร้านเยอะ หญิงสาวตรงหน้าคงไม่รอดมือเขา

“แล้วฉันเป็นคนที่คุณควรมีเรื่องด้วยเหรอ” ความหมายของเธอก็คือ เขากับเธอต่างกันขนาดนี้ คนอย่างเขาควรจะลดตัวมามีเรื่องกับคนอย่างเธอเหรอ ผู้ชายอย่างเขาควรเข้ามายุ่งเรื่องของผู้หญิงอย่างเธอเหรอ และเขาที่ดูเป็นผู้ใหญ่แล้วถ้าเทียบกับเธอ เขาควรเข้ามายุ่งเรื่องของเด็กแบบนี้เหรอ

กริ๊ง!

เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งพร้อมร่างสูงที่เข้าร้านมาเห็นหญิงสาวรุ่นน้องที่กำลังยืนจ้องมองกับชายหนุ่มที่เขาเองก็รู้จักด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร นั่นทำให้เขารีบก้าวเข้ามาหาทั้งสองทันที

“ฝัน...”

“สวัสดีครับพี่คริช” เดชคุณเข้ามาเรียกพาฝันขึ้นก่อนจะหันไปทักทายคริชกรที่เขารู้จักดี

“.....” คริชกรหันไปมองหน้าเดชคุณโดยไม่ได้ทักทายกลับ เพราะเขารู้ดีว่าคนตรงหน้านี้คือคนที่น้องสาวเขาชอบตั้งแต่เด็ก แต่มันกลับไม่เคยสนใจน้องสาวเขาเลยสักครั้ง

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ผมเห็นพี่คริชมองน้องเขาเหมือนไม่พอใจ” เดชคุณถามขึ้นเหมือนไม่รู้แต่ก็พอจะเข้าใจบางอย่างได้ เพราะเขารู้ดีว่าพาฝันกับคริษฐาไม่ค่อยถูกกัน

“นายเกี่ยวอะไรกับเธอ” คริชกรไม่ตอบแต่ย้อนถามเดชคุณกลับแทน

“ผมเป็นพี่รหัสของฝันครับ” แล้วก็เป็นคนที่เขาชอบด้วย

“งั้นก็ช่วยเตือนน้องรหัสของนายหน่อยนะ ว่าอย่าแตะต้องอะไรที่ไม่ควรแตะต้อง” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นบอกเดชคุณแต่กลับจ้องมองร่างบางอย่างดุดัน

“.....” พาฝันเองก็มองกลับไปไม่ต่างกัน แต่เธอก็แค่มองด้วยสายตาเรียบนิ่งของเธอไม่ได้มีการท้าทายใดๆ เพราะเธอแค่อยากมองคนที่แยกแยะอะไรไม่เป็นไม่ต่างจากน้องสาวอย่างคนตรงหน้า

“ฉันให้” แล้วคริชกรก็ล้วงเงินออกมาหนึ่งพันวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับพูดด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามพาฝันอย่างไม่ปิดบังก่อนจะก้าวเดินออกจากวงสนทนา

เพราะเขารู้จากน้องสาวแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีหัวนอนปลายเท้า ต้องทำงานส่งตัวเองเรียน

แต่...

“ไว้จะเอาไปทำบุญให้หมาจรจัดแล้วกัน”