ตอนที่1 ปัญหาใหญ่

“คิดเงินด้วยครับ” เสียงลูกค้าในร้านดังขึ้นก่อนร่างบางที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่จะต้องวางมือและเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อหยิบบิล

“ทั้งหมดสองร้อยห้าสิบบาทค่ะ” เสียงใสของพนักงานสาวสวยที่เรียกความสนใจของลูกค้าหนุ่มได้ไม่น้อยพูดขึ้นพร้อมกับยื่นบิลให้

“ไม่ต้องทอนครับ” ชายหนุ่มวัยทำงานแต่งตัวดูดียื่นเงินใส่ถาดให้หญิงสาวสามร้อยบาทด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ” ฝัน หรือ พาฝัน ก้มหัวให้ลูกค้าก่อนจะหมุนตัวเพื่อเอาเงินไปให้เจ้าของร้านที่มักจะประจำอยู่ที่เครื่องเก็บเงิน

“เป็นฝันนี่ดีจริงๆ นะ ได้ทิปวันหนึ่งมากกว่าค่าแรงซะอีก” เสียงหยอกล้อเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจัง เพราะตั้งแต่รับสาวน้อยคนนี้เข้ามาทำงานที่ร้านก็เรียกลูกค้าหนุ่มๆ เข้าร้านได้ไม่น้อยเลย

“พี่เค้กอย่าแซวสิคะ” พาฝันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเองเช่นเคย

กริ๊ง!

เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้นพร้อมกับลูกค้าหนุ่มนักศึกษารูปหล่อที่เดินเข้ามา

“นั่งสบายยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงใสของพนักงานเอ่ยทักทายลูกค้าขึ้นอย่างไม่เบาไม่ดัง เพื่อเป็นการต้อนรับแต่ก็ไม่เป็นการขับไล่

“ลูกค้าประจำของพี่มาแล้วฝัน” เสียงเจ้าของร้านเอ่ยแซวลูกน้องสาวขึ้นทำให้พาฝันที่เก็บแก้วและจานขนมหันไปมอง

“รอแป๊บหนึ่งนะคะ” พาฝันพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเอาจานและแก้วไปยื่นให้กับพนักงานอีกคนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์

“เหนื่อยไหม” คุณ หรือ เดชคุณ เอ่ยถามพาฝันออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“ไม่หรอกค่ะ ชินแล้ว” พาฝันตอบกลับออกไปด้วยรอยยิ้ม เพราะคนตรงหน้าคือรุ่นพี่ในคณะและเป็นพี่รหัสที่เธอสนิทพอสมควร

“พี่เอากาแฟเย็นแก้วหนึ่ง”

“กินเหมือนเดิมไม่เบื่อเหรอคะ” พาฝันถามออกไปอย่างไม่จริงจัง

“ไม่เบื่อ เพราะพี่ไม่เคยเบื่ออะไรง่ายๆ” เดชคุณตอบกลับออกมาแทบไม่ต้องคิด แต่สายตาเขาไม่ได้สื่อถึงกาแฟแต่อย่างใด เพราะเขากำลังจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก

“งั้นรอสักครู่นะคะ” พาฝันเองก็ไม่ได้โง่ที่ไม่รู้ว่าเดชคุณคิดยังไงกับเธอ แต่ที่เธอต้องทำเป็นไม่รู้แบบนี้เพราะเธอยังอยากให้มั่นใจกว่า

และที่สำคัญ...

กริ๊ง!

เสียงประตูร้านดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหญิงสาวนักศึกษาที่แต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาพอดีตัวและกระโปรงตัวสั้นรองเท้าส้นสูงกระเป๋าแบรนด์เนมบ่งบอกฐานะของเธอได้อย่างดี

“พี่คุณ บังเอิญจังเลยนะคะ” เสียงใสของ ฐา หรือ คริษฐา ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางรีบก้าวเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างๆ เดชคุณโดยไม่ขออนุญาตเขาเลยสักคำ

และแน่นอนว่ามันไม่มีความบังเอิญอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพราะทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอตามเขามา และเธอก็รู้ดีที่สุดว่าเดชคุณจะต้องมาร้านนี้เกือบทุกวัน

“.....” เดชคุณไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้เล็กน้อยเป็นการทักทายรุ่นน้องในคณะเท่านั้น

“กาแฟค่ะ” พาฝันที่เห็นลูกค้าคนใหม่ก็แทบไม่อยากเข้ามาเสิร์ฟ แต่เพราะหน้าที่ของเธอและความเคยชินกับเรื่องนี้มันเลยทำให้เธอเลือกเดินเข้ามาเสิร์ฟตามปกติ

“ฉันเอาอเมริกาโน่เย็นหวานน้อย!” แล้วคริษฐาก็สั่งพาฝันขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆ อย่างไม่เป็นมิตร

“ได้ค่ะ” แม้จะอายุเท่ากันกับคนสั่ง แต่เพราะตอนนี้เธอเป็นพนักงานและคนตรงหน้าก็เป็นลูกค้าเธอจึงต้องตอบรับออกไปอย่างมีมารยาทก่อนจะหมุนตัวกลับไปสั่งเมนู

พาฝันจัดการเสิร์ฟให้ลูกค้าคนอื่นๆ ที่มาก่อนหน้านี้และกลับไปเอาแก้วล่าสุดที่เธอรับออร์เดอร์มาเอาไปเสิร์ฟทันที

“ชักช้า!” คริษฐาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจ แต่เพราะว่าเธออยู่ต่อหน้าเดชคุณทำให้เธอไม่กล้ามากพอที่จะทำตัวไม่ดีไปกว่านี้

“ขอโทษค่ะ” พาฝันไม่ได้อยากมีเรื่องระหว่างทำงานอยู่แล้วจึงตัดปัญหาขึ้นแล้วกลับไปทำหน้าที่ตัวเอง

และนี่ก็คือปัญหาใหญ่ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพาฝันและเดชคุณที่ยังไม่พัฒนาไปมากกว่าพี่น้อง เพราะคริษฐานั้นชอบเดชคุณมาก มากพอที่เดชคุณไม่เคยรู้เลยว่าลับหลังเดชคุณนั้น คริษฐาหาเรื่องพาฝันแค่ไหน