บทที่ 14 จะได้เห็นธาตุแท้

เวลาผ่านไปสักพัก เมื่อทุกคนเริ่มทานอาหารอิ่มแล้ว ท่านนายพลจึงพูดขึ้น

"เอาล่ะเรามาเข้าเรื่อง พ่อกับลุงมีความเห็นว่าเราทั้งสองคนโตแล้ว น่าจะเข้ากันได้ดี มาร์คก็มีหน้าที่การงานมั่นคง เดี๋ยวพ่อจะให้เราหมั้นหมายกันไว้ก่อน" เขาพูดพลางมองไปที่ลูกสาว

"พ่อคะ...."

"ฟ้าใสฟังให้จบก่อน"

ฟ้าใสนิ่งเงียบเม้มปากฟังพ่อ ทั้งที่ในใจอยากค้านแทบตาย

"แต่พ่อจะให้เราทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้"

ท่านนายพลก็อธิบายให้ฟ้าใสเข้าใจตามข้อตกลงที่เคยคุยกับมาร์คก่อนหน้านี้

ไบร์ทยืนจ้องเขม็งมาที่โต๊ะในใจนึกหึงหวงเมียตัวเองอย่างที่สุด

"งั้นวันนี้ให้ตามาร์คไปส่งแล้วกันนะหนูฟ้าใส เผื่อจะอยากไปเที่ยวไหนกัน"

ลุงพูดพร้อมเตะสะกิดขาลูกชายใต้โต๊ะ

"เดี๋ยวผมไปส่งคุณหนูฟ้าใสเองครับ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง"

มาร์ครีบรับคำตามพ่อพูด

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ไปเถอะลูกอีก2วันเจอกันที่บ้าน ฝากน้องด้วยนะมาร์ค"

"ครับท่าน"

มาร์คตอบรับ

ฟ้าใสรู้อยู่แล้วว่าต่อต้านยังไงก็ไร้ผล เลยจำใจต้องไป

"ไบร์ท เอ็งกลับไปรอที่บ้านได้เลย ขอบใจมาก"

ท่านพูดพร้อมตบไหล่ไบรท์ก่อนจะเดินออกไปพร้อมท่านนายพัน

ไบรท์ยังคงยืนมองคุณหนูอยู่เงียบๆ

"จะไปไหนดีครับ พี่พาไป"

"ไปผับค่ะ"

ฟ้าใสสวนกลับทันควันด้วยสายตาแข็งทือ

‘ดีจะได้รู้เห็นธาตุแท้กันไปเลย’ เธอคิด

"ฟ้าใสชอบเที่ยวหรอครับ"

"ค่ะ ออกทุกวันชอบมาก"

แต่สีหน้าท่าท่างที่ฟ้าใสพูดให้ตัวเองดูไม่ดี เพื่อให้มาร์คล้มเลิกความคิดที่จะหมั้น กลับทำให้คนที่มีประสบการณ์โชกโชนอย่างมาร์คเดาทางออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

มาร์คยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ได้สิ เดี๋ยวพี่พาไป"

เขาลุกขึ้นเดินนำ แต่ก่อนจะเดินผ่านไบร์ทเขาหยุดและหันมามองอย่างคนไม่ถูกชะตา

"นายเองสินะ"

ไบร์ทที่กำลังมองฟ้าใสอยู่ได้เบนสายตากลับมามองผู้ชายที่กำลังพูดกับเขาตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

มาร์คมองไบร์ทตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยามที่เห็นว่าเขาเป็นแค่ทหารเกณฑ์ธรรมดาๆแต่ริอาจเอื้อมลูกสาวของนาย

"ไม่เจียมตัวเอาสะเลย"

เขาแสยะยิ้มที่มุมปากแล้วเดินออกไป

ไบร์ทได้แต่ยืนนิ่งสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเพื่อไม่ให้มีเรื่องมีราว

'ไอ้หมอนั่นมันรู้เรื่องของเราได้ยังไง'

เขาครุ่นคิดได้ก็ถึงบางอ้อ

"คงจ้างนักสืบตามสินะ"

"อะไรนะคะ"

ฟ้าใสเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วเอ่ยถาม

"นี่ไปเดทกันครั้งแรก ริอาจจะพาผู้ชายไปผับเลยหรือไง"

ไบร์ทกอดอกถามขึ้นแบบไม่สบอารมณ์ เพราะตอนนี้มีเพียงเขากับคุณหนูเพียงแค่สองคนในห้อง

"จะได้เห็นธาตุแท้ไงคะ"

"จะโดนมอมสิไม่ว่า"

"ห่วงก็ตามฉันไปสิ"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว มีอะไรรีบโทรมานะ แล้ว....ห้ามให้ใครโดนตัว ไม่งั้นผมอาจระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่"

ฟ้าใสยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนเดินจากมาโดยมีเสียงคนขี้หวงยังดังตามไล่หลัง

ผับxxxx

"ฟ้าใสชอบมั้ยครับ"

มาร์คพาฟ้าใสมาผับหรูที่ลับๆแห่งหนึ่งที่ลูกน้องเขาหามาให้ตามคำสั่งของเขา

"ก็ชอบค่ะ"

เธอกวาดสายตาไปรอบๆก็พบว่า ผับนี้มันไม่เหมือนผับที่เธอเคยไปเที่ยว เพราะเธอเห็นว่ามันมีบันไดทางขึ้นไปชั้นสองและมีการ์ดคอยเฝ้าอยู่ด้วย

"กินเต็มที่เลยนะครับ พี่ไปส่งเราเอง"

มาร์คมีแผนกะรวบหัวรวบหางอยู่แล้ว เขามองคนข้างๆใกล้ๆ ผิวเนียนสวย ขาวมาก ตัวเล็กแต่หน้าอกใหญ่ถึงใจ ตากมจมูกโด่งยังกะตุ๊กตาบาร์บี้ยังไงยังงั้น

"เดี๋ยวพี่รินให้"

"จะมอมกันหรอคะ"

ฟ้าใสโพล่งถามออกไปอย่างรู้ทัน แต่เธอก็ไม่ได้กลัวมาร์คแม้แต่น้อยเพราะรู้ว่ามีไบร์ทตามมาดูแลเธออยู่ห่างๆอยู่แล้ว ยังไงซะเขาก็ไม่ปล่อยให้มาร์คได้ทำอะไรเธอเป็นแน่

"แล้วได้มั้ยล่ะ" มาร์คหรี่ตาลง แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ถามออกไปอย่างทีเล่นทีจริง

"เหอะ"

ฟ้าใสยักไหล่ แล้วรับเครื่องดื่มมากระดกรวดเดียว สายตาก็สอดส่องมองหาไบร์ท ไม่นานก็เห็นไบร์ทนั่งกับเพื่อน3-4คน แล้วมีผู้หญิงมานั่งข้างๆ

เธอเห็นแบบนั้นก็เกิดอารมณ์โมโห รับเครื่องดื่มจากมาร์คมาดื่มอย่างประชดประชัน