3

วิชญ์รอจนมารดาของตนตื่น เขาอยู่ป้อนอาหารให้ท่านแล้วรอจนหลับไปอีกครั้งจึงตรงไปยังร้านอาหารที่คุ้นเคย เขาต้องจัดการอะไรสักอย่างบ้างแล้ว กิจการร้าน บาร์ รีสอร์ทในจังหวัดนี้ กึ่งหนึ่งถูกผูกขาดด้วยชีวิน ชีวินเป็นบุตรชายคนโตของท่านสส.อเนก วิชญ์และชีวินจบจากสถาบันการศึกษาเดียวกันมา หัวหกก้นขวิดและสัญญาสาบานตามประสาผู้ชายว่าจะรักและจริงใจต่อกันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ดีอยู่อย่างที่ทำให้วิชญ์คบกับชีวินมาได้นาน หนึ่งในหลายๆข้อคือรสนิยมของเขาและชีวินสวนทางแทบทุกเรื่อง ไม่อย่างนั้นคงคบไม่ได้มาถึงป่านนี้

“ไงน้องรัก ทำไมวันนี้แวะมานี่ได้” ชีวินทักทายเพื่อนรุ่นน้องอย่างยินดีที่เห็นอีกฝ่ายแวะมาที่ร้านของตน แม้อายุมากกว่า แต่ชีวินกลับเกรงใจวิชญ์ ด้วยเรื่องของความคิด ความสามารถและพรรคพวกที่เพื่อนรุ่นน้องมีอยู่ในมือ

“ไม่เจอพี่นาน เลยว่าจะแวะมาคุยด้วยน่ะครับ”

ชีวินเข้ามาจับแขนอย่างประจบแล้วออกปากย้ำถึงเรื่องที่เขาเคยเชิญวิชญ์ไปแล้ว ไม่วายต้องพูดอีก เพราะอยากให้อีกฝ่ายมางานของตน งานไหนหากวิชญ์ไปร่วมงานก็เป็นอันรู้กันว่างานนั้นหนทางราบรื่นอย่างแน่นอน “เปิดตัวรีสอร์ทต้องมาให้ได้นะวิชญ์”

วิชญ์พยักหน้ารับอย่างเนือยๆก็รีบเข้ามาเอาอกเอาใจตามประสาคนต้องพึ่งพาอาศัยกันอยู่ “ที่พี่เคยคุยเรื่องลงทุนน่ะ...ว่ายังไง”

“ผมลงได้แค่สามสิบเปอร์เซ็นนะพี่ มากกว่านั้นไม่อยากเสี่ยง” วิชญ์บอกไปตรงๆ เพราะใจจริงๆเขาไม่ชอบนักกับธุรกิจพวกนี้ แต่ที่ยอมตกลงด้วยเพราะเห็นแก่ความเป็นพี่เป็นน้องร่วมสถาบันและผลประโยชน์ในอนาคตเพียงเท่านั้น

“ได้ๆ เท่าไรก็ได้น้องรัก ขอแค่วิชญ์ลงด้วยพี่ก็สบายใจแล้วละ”

ชีวินตาวาวหัวสมองปลอดโปร่งทันทีเมื่อวิชญ์ยอมรับปากจะหุ้นด้วย เมื่อผ่อนคลายลงแล้ว ไม่วายสัพยอกเพื่อนรุ่นน้อง “เอ... จำได้ว่าไปไหนต้องมีสาวแว่นคอยติดตามมาด้วยนี่ ทำไมวันนี้ไม่มีมาล่ะ”

วิชญ์ค่อยยิ้มออก เมื่อทุกอย่างเข้าทางโดยที่ไม่ได้ลงแรงอะไรมากนัก “ชอบหรือครับ”

เห็นประกายตาวาวๆแล้วถึงได้ออกปากถามไปแบบนั้น พร้อมผุดรอยยิ้มที่มุมปาก คนสนิทวงในรู้รสนิยมของชีวินดี ชีวินไม่ได้ชอบสาวสวยจัดๆ แต่ชอบผู้หญิงเรียบๆ หรือพวกที่ยังไม่เคยผ่านโลกกามารมณ์มาก่อนนั่นละยิ่งถูกใจนัก

“ถามแบบนี้ ถ้าขอจะให้พี่หรือ”

คราวนี้วิชญ์หัวเราะอย่างนึกสนุก เขาว่า “ … มาขออะไรกับผมเล่า ผมเป็นแค่เจ้านายไม่ใช่พ่อเขานี่ แต่ถ้าพี่ชอบ ผมจะจัดการให้”

“พี่นึกว่านายจะเก็บไว้กินเอง”

ว่าก่อนยิ้มอย่างหมายมาดนี่ถ้าวิชญ์ไม่ออกปากเชิงอนุญาตเขาไม่กล้าแตะอย่างเด็ดขาด วิชญ์ไม่ใช่คนเสียงดังโวยวาย แต่หากน่ากลัวนักถ้าวิชญ์จะเอาเรื่องใครสักคน ขนาดว่าตนที่เป็นลูกผู้มีอิทธิพลพอตัวอยู่แล้วยังไม่กล้าเสี่ยงกับวิชญ์เลย ขออยู่ฝั่งเดียวแบบนี้ดีกว่าจะเป็นศัตรูกับหนุ่มรุ่นน้อง

วิชญ์ยิ้มก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ สายตาของเขาก็ดูอ่านยากเฉกเช่นเดิมรู้แค่ว่ากำลังสนุกกับเรื่องที่คิดในสมองตอนนี้พอควรเชียวล่ะ

ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นคล้อยหลังจากที่เพียงใจออกไปทำงานครู่ใหญ่แล้ว อรสาจึงลุกขึ้นแต่งหน้าแต่งตัวสวยสดในแบบของเธอ แล้วตรงไปจุดหมายที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอชอบมันมาตลอด การเสี่ยงโชคก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เจ้าตัวหลงใหล เวลาได้มันทำให้รู้สึกว่าตัวเองรวย มีอำนาจ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่นับตอนที่เธอเสียหมดตัวนั่นนะ อรสาเบ้ปากเมื่อคิดคำนวณในหัวก็พบว่าอัตราส่วนได้เสียนั้น ได้มีไม่เท่าไรแต่มันน่าจดจำกว่าตอนเสียมากเอาการนัก

คาสิโนในตึกแถวห้าคูหาถูกสร้างอย่างเร้นลับมิดชิดและจำลองแบบกาสิโนชื่อดังของเมืองนอกมาชนิดที่เรียกได้ว่าแทบไม่ผิดเพี้ยนเลยอรสาเดินตัวปลิว ถือกระเป๋าเข้าไปก็มีคนของบ่อนเข้ามารับหล่อนในทันที

“วันนี้เท่าไรดีครับ” หนุ่มรุ่นลูกค้อมตัวถามอย่างเอาใจ

“แสนเดียวก่อน” ว่าจบเดินเชิดไปนั่งยังโต๊ะวีไอพีที่คุ้นหน้ากันดีกับคนในโต๊ะ จากใบหน้าสดใสเมื่อตอนย่างเท้าเข้ามาไม่นานก็หมองลงเรื่อย… เพราะวันนี้อรสาเสียจนหมดตัวอีกแล้ว

วิชญ์บิดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะปิดภาพเคลื่อนไหวในจอมือถือที่ชีวินส่งมาให้ดูลง อรสาติดพนันหนำซ้ำยังจอเครดิตเพิ่มอีก ชายหนุ่มหรี่ตาคมเข้มมองไปยังร่างเล็กของอีกคนที่เขาคิดจะจัดการด้วย

อีกไม่นานหรอก ได้กระเจิงกันไปหมดแน่

เพียงใจส่งสรุปผลการประชุมที่กว่าจะเสร็จสิ้นก็ล่วงบ่ายสองเข้าไปแล้ว มื้อกลางวันยังไม่ทันตกถึงท้อง แต่ต้องรีบจัดชุดให้เขาสำหรับงานเปิดตัวรีสอร์ทชื่อดังที่เป็นของลูกชายสส.ในจังหวัดที่จะไปร่วมในคืนนี้

ปกติงานกลางคืนวิชญ์จะไปกับเคน คนสนิทของเขา แต่คราวนี้เธอกลับได้ยินเขาเรียกหา

“เพียงใจ…เตรียมชุดของคุณด้วย”

“คะ?”

“เคนติดธุระ คุณไปแทนเคน”เขาสั่งไว้เพียงแค่นั้นและหญิงสาวก็ไม่มีสิทธิ์ถามเขา ได้แต่รับคำสั่งแบบทุกที

งานเลี้ยงเปิดตัวรีสอร์ทถูกจัดขึ้นภายในรีสอร์ทที่เปิดตัวนี่เอง บรรยากาศดีทีเดียวเพราะอยู่ติดกับเทือกเขามีน้ำตกสวยงามอยู่ติดกับตัวรีสอร์ท ทั้งยังมีลำธารไหลผ่านผ่ากลางอีกด้วย

ชีวินคือเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้เขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่กับวิชญ์ สมัยเรียนมัธยมในโรงเรียนชายล้วนชื่อดังของประเทศ

“ยินดีด้วยครับพี่กับรีสอร์ตใหม่ ขอให้กิจการไปได้ด้วยดีครับ” วิชญ์มอบม้าสลักจากไม้เนื้อดีที่สั่งทำพิเศษส่งให้พร้อมอวยพรอีกฝ่ายตามธรรมเนียม

ชีวินทิ้งแขกคนอื่นทันทีเพื่อมาต้อนรับเพื่อนรุ่นน้องอย่างวิชญ์

ใบหน้าขาวจัดยิ้มร่าอย่างยินดีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมางานของตน เพราะน้อยนักที่วิชญ์จะปรากฏตัวไปที่ไหน หากไม่สนิทกันจริงจัง “ขอบใจมากวิชญ์” ชีวินตอบรับด้วยสีหน้าดีใจ

วิชญ์ส่งสัญญาณบอกด้วยสายตา ชีวินจึงมองตามแล้วออกปากทักคนที่ตามมาด้วย “สวัสดีครับคุณเพียงใจ ขอบคุณมากนะครับที่ให้เกียรติมางานเปิดตัวรีสอร์ทของผม”

เพียงใจยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อมไม่ให้มากจนเกินไปหรือน้อยจนดูแข็ง ชีวินมองด้วยสายตาแสดงความถูกอกถูกใจเป็นอย่างยิ่ง วิชญ์เองก็ใช่จะไม่รู้ความคิดของชีวิน

เขาแทบจะจับแม่นี่ใส่พานให้ชีวินเสียตอนนี้เลย แต่เพียงใจไม่ได้ ‘ง่าย’ แบบท่าทางที่พยายามแสดงออกมา เธออาจทำงานด้วยง่ายๆ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ ข้อนี้วิชญ์รู้ดี เขาจึงต้องหยิบยืมมือคนอื่นมาทำงานแบบนี้แทน และลงตัวพอดีที่ชีวินอยากเคลมเพียงใจ

“พี่ต้องขอบวิชญ์มากนะที่เป็นเจ้านายใจดีพาคุณเพียงใจออกงานด้วยแบบนี้ ยิ่งใส่ชุดแบบนี้ก็ยิ่งดูว่า...สวย น่าค้นหา”

เพียงใจได้ยินอย่างนั้นก็หน้าตึงขึ้นหน่อยๆ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไร ชั่วขณะที่ความรู้สึกฉุนโกรธแฝงด้วยความเกลียดเล็กๆพุ่งไปที่วิชญ์ แล้วพยายามเก็บงำความคิดความรู้สึกของตนเองเอาไว้ เธอเคยพบกับชีวินมาก่อนหน้าที่จะเจอกันครั้งนี้ราวๆสี่ถึงห้าครั้ง และรู้สึกได้ถึงแววตาของอีกฝ่ายยามที่มองสบมา บอกได้อย่างเดียวด้วยสัญชาตญาณว่าไม่ปลอดภัย มีความหื่นหิวกระหายแฝงมาในสายตาตี่ๆคู่นั้น หากไม่เปิดโอกาส ไม่มีโอกาส จะไม่มีใครเข้าถึงตัวเธอได้แน่นอน เพียงใจบอกตัวเองแบบนี้เสมอ

“วิชญ์ มางานด้วยหรือคะ”

เสียงหวานๆจากหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเดรสเปิดไหล่สีดำอวดเนื้อนวลเนียนขาวสะอาดตาให้บรรดาเหล่าเพศชายได้น้ำลายหก เจ้าของชื่อเองก็มองคนทักตาหวานวาววับเช่นกัน

“กลับมาเมื่อไรครับ”

“เมื่อคืนนี้เองค่ะ” หญิงสาวสวยจัดคนนั้นเข้ามากอดวิชญ์แล้วหอมแก้มซ้ายขวา กระซิบอะไรกันข้างหูแล้วยิ้มหัวเราะร่าราวกับคนรู้ใจ นั่นทำให้เพียงใจรู้สึกเหมือนว่าตนเองอยู่ผิดที่ผิดทางขึ้นมาในทันที

“ผมฝากเพียงใจไว้ด้วยนะครับพี่ ขอแวะไปสวัสดีคุณลุงอเนกสักครู่”

แล้วโอกาสก็ถูกเปิดออกจากวิชญ์ เจ้านายของเธอ เขาบอกชีวินแต่ไม่ได้สนใจความต้องการของเธอเลยว่าอยากยืนอยู่ตรงนี้กับชีวินหรือไม่ ก่อนจะเดินควงไปกับหญิงสาวสวยจัดคนนั้น

“ดื่มอะไรดีครับ ผมจัดการให้” ชีวินพยายามต้อนรับอย่างดีเพียงใจทำเพียงยิ้มรับอย่างรักษามารยาทอย่างที่สุดไว้เท่านั้น

คล้อยหลังมาแล้ว วิชญ์เองต้องอยู่คุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ในงานอยู่นาน ชั่วขณะที่นึกไปถึงสายตาที่เขาทำเมินไม่มองสบด้วย เหมือนเอาสัตว์เลี้ยงไปปล่อยไว้และจะไม่ไปรับกลับมาอีก ใจที่เคยคิดว่าคงสะใจ หากชีวินจัดการเพียงใจได้จริง กลับนึกอยากปลีกตัวออกไปดูเสียหน่อยแต่ก็ยากเหลือเกิน ร่วมชั่วโมงกว่าที่วิชญ์จะร่ำลามาได้ เขาเดินกลับไปยังจุดเดิมสายตาสอดส่ายหาชีวินและร่างเล็กๆของอีกคนปฏิเสธว่าตนเองไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเจอคนทั้งคู่แต่อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้เมื่อไม่พบทั้งสองคนนั้นจริงๆ

“พี่วินไปไหน” เขาถามเอากับการ์ดที่ยืนตั้งรับแถวนั้น

“ไม่ทราบฮะคุณวิชญ์ อ้อ... แต่เห็นพาคุณผู้หญิงที่มาด้วยกันกับคุณวิชญ์เข้าไปดูห้องพักตัวอย่างที่ด้านในแล้วฮะ”