บทที่ 2 ตอนที่ 2

หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดลำลองเสร็จก็คว้ากระเป๋าจัดแจงเอารายงานมานั่งทำ พลางก็มองรูปผู้ให้กำเนิดที่ยืนยิ้มให้กำลังใจอยู่ในกรอบสวยงาม ท่านเป็นนางฟ้าของเธอเสมอตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ แม้กระทั่งในตอนนี้

น่าเสียดายนักที่ความสำเร็จยังไม่ถึงฝั่งฝันท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน สาวน้อยสวมชุดครุยในวันรับปริญญาจึงรู้ชะตากรรมว่าต้องเดียวดายและอ้างว้างขนาดไหนเมื่อถึงเวลานั้น

อย่างน้อย...เธอจะทำให้แม่ภาคภูมิใจให้ได้นั่นคือความหวังอันสูงสุด เวลาเพียงเดือนเศษๆ ไม่อาจลดความคิดถึงที่มีต่อผู้ให้กำเนิดแต่มันก็ช่วยให้เธอเข้มแข็งขึ้นและมีสติมากพอที่จะดำรงตนให้อยู่กับปัจจุบันเพื่อไม่ให้ดวงวิญญาณของมารดาต้องเป็นทุกข์ใจ

หญิงสาวพยายามลากเอาสมาธิมาจดจ่อกับการบ้านที่กองอยู่ตรงหน้าจนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ เธอบิดเอี้ยวตัวเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้า พอเหลือบมองนาฬิกาก็ปรากฏว่าล่วงเลยมาจนเกือบจะสองทุ่มในอีกไม่กี่นาที

คิดคำนวณดูก็สมควรอยู่เพราะไหนกว่าจะออกจากมหาลัยไหนจะแวะทานมื้อเย็นและกว่าคนเมาจะหอบสังขารพากลับมาถึงบ้านอีก ร่างแบบบางหายใจหนักๆ เดินไปปิดหน้าต่างเตรียมตัวจะเข้านอน

แต่แล้ว...

"คุณเฮิรตซ์ ตายจริงนี่มานั่งดื่มเหล้าต่อเหรอเนี่ย"

บัวบงกชรีบดึงหน้าต่างและผ้าม่านปิดสนิทก่อนจะรีบออกจากห้องและเดินไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนด้านนอกตัวบ้าน สภาพชายร่างใหญ่ที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะรอบๆ เต็มไปด้วยขวดเบียร์นั้นไม่ได้ต่างจากที่เห็นตอนยืนอยู่ริมหน้าต่าง

"คุณเฮิรตซ์ คุณเฮิรตซ์คะ เป็นยังไงบ้าง" เธอสะกิดชายหนุ่มเบาๆ และลงแรงมากขึ้นจนกลายเป็นผลัก แต่กลับได้ยินเสียงครางคลุมเครือสนองตอบ

"เมาขนาดนี้ทำไงดี...พี่โฮปก็ไม่อยู่ด้วยสิ เราคนเดียวจะไหวไหมเนี่ยตัวใหญ่ยังกะยักษ์เลย" บัวบงกชพ้อกับตัวเอง ถอนหายใจด้วยความหนักอกกับงาน กับภาระตรงหน้า ครั้นจะนิ่งดูดายไม่แยแสหรือก็ดูจะใจจืดใจดำเกินไป อย่างไรเสียก็อยู่บ้านเดียวกัน แถมเธอยังเป็นแค่คนอาศัยเสียด้วย

"คุณเฮิรตซ์ รู้สึกตัวบ้างไหมคะ" เธอลองเขย่าร่างใหญ่ที่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้งก็ได้ยินเสียงครางอือออตอบรับเช่นเคย

"เข้าบ้านนะคะ นอนตรงนี้ยุงกัดตายแน่ๆ มาค่ะหนูช่วย" เมื่อเห็นว่าองศาคงเมาไม่รู้เรื่องไม่ได้สติอีกแล้วหญิงสาวจึงตัดสินใจจับแขนของเขายกพาดบ่า แทรกตัวเองให้ประชิดตัวก่อนจะพยายามใช้แรงกระตุ้นให้เขายืน เพราะลำพังเธอจะลากหามเขาเข้าบ้านนั้นคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ

"คุณเฮิรตซ์ ช่วยหนูหน่อยนะ คุณตัวหนักมากๆ ไม่อย่างนั้นเราจะแย่ทั้งคู่นะคะ" น้ำเสียงใสแหลมปรี๊ดขึ้นเมื่อคนเมาเทน้ำหนักทั้งตัวมายังเธอ ทำเอาโซซัดโซเซไปตามๆ กัน ดูเหมือนจิตสำนึกที่ยังตกค้างจะพอทำให้องศารู้ตัวอยู่บ้างว่าควรทำยังไง เขาเริ่มพยุงตัวเอง โดยมีบัวบงกชคอยช่วยอีกแรงเพื่อไปพำนักยังที่อันสมควร กว่าจะเข้ามาถึงในห้องได้ก็เล่นเอาคนตัวเล็กเหนื่อยหอบปนเหม็นเหียน กับกลิ่นแอลกอฮอลล์ที่โชยมาจากตัวเขา ไม่รอช้าเมื่อเห็นเตียงนอนอยู่ตรงหน้าเธอจึงดันผลักให้เขาทุ่มตัวลงบนฟูกจนได้ยินเสียงครางประท้วงฮึมฮำ แต่แล้วก็หายเงียบไป

"หลับแล้วเหรอ...เฮ้อ! ทั้งเหนื่อยทั้งเหม็นเลยอาบน้ำแล้วแท้ๆ ต้องอาบใหม่อีก คุณเฮิรตซ์นะคุณเฮิรตซ์ เห็นแก่ตัว...หาทางออกอยู่คนเดียวหนูสิ อยากทำแบบคุณก็ทำไม่ได้" ดวงตากลมใสซื่อมองร่างที่นอนคว่ำตะแคงเพียงสวนใบหน้าเหมือนคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว

นึกอิจฉาที่เขาไม่ต้องอยู่ในขอบเขต นึกอยากหาหนทางไหนมาคลายทุกข์ก็ได้ อยากดื่มอยากกินอยากเที่ยวทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเองซึ่งต่างจากเธอมากมายนัก ที่ได้แต่เก็บทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้หาวิธีระบายให้คลายความกลัดกลุ้มไม่ได้เลย ต้องทนจำยอมต่อชะตากรรมของตัวเองอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง

"เจอกันพรุ่งนี้นะคะคุณเฮิรตซ์" เธอหันหลังกลับเมื่อเห็นว่าหมดหน้าที่ของตัวเองแล้ว แต่เสียงครางฮือพร้อมเพรียกหาชื่อใครบางคนทำให้เท้าเล็กต้องหยุดชะงัก

"บัว...นั่นคุณใช่ไหม"

"..." บัวบงกชหันกลับมามองพ่อบุญธรรมหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้พบว่าเขานอนหงายและเอามือก่ายหน้าผากตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"โมบายค่ะ ไม่ใช่แม่ คุณเฮิรตซ์รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ"

"บัว...ผมคิดถึงคุณ..."

ดูเหมือนสิ่งที่เด็กสาวคิดจะผิดถนัด สติเขาไม่ได้กลับคืนมาแม้แต่น้อย เสียงพร่ำเพ้ออ้อแอ้แทบฟังไม่ได้ศัพท์แต่ก็ยังพอจับใจความสำคัญได้อยู่ ถึงสาเหตุที่ทำให้เขาเห็นน้ำเมาเป็นน้ำเปล่าที่ใช้ประทังชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ร่างใหญ่เริ่มคว้าสะเปะสะปะ และพลิกตัวทำท่าจะลุกนั่งทั้งที่ศีรษะนั้นแทบตั้งตรงไม่ได้ด้วยซ้ำ สาวน้อยในวัยยี่สิบเข้าไปประคองตามสัญชาตญาณเมื่อเห็นดังนั้น แต่เพราะแรงและน้ำหนักที่มากกว่าหลายเท่าตัวทำให้เธอเพลี่ยงพล้ำถูกเขาผลักกลิ้งลงบนที่นอน ซ้ำร้ายไปกว่านั้น...

"คุณเฮิรตซ์! นี่หนูนะคะ โมบายนะไม่ใช่แม่ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!!" ร่างใหญ่ที่ใช้ความเร็วประหนึ่งฤทธิ์สุราไม่ได้บั่นทอนกำลังพลิกทับตัวเธอเอาไว้ทันควัน ทำให้สาวน้อยตกอยู่ในอ้อมแขนอันมิควรนี้ แถมระยะร่างกายยังแนบชิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยที่เธอไม่เคยตั้งตัวกับเรื่องราวเหล่านี้มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำทั้งสับสนและหวาดกลัว

"บัว...กลับมาหาผมแล้วใช่ไหม คุณกลับมาหาผมแล้ว"

"คุณเฮิรตซ์!! อื้อออ อืม..." ร่างแบบบางดิ้นสุดฤทธิ์จนรับรู้ถึงความร้อนรุ่มในตัวเพราะเลือดสูบฉีด อารมณ์ตกใจจนหูอื้อดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ ทันทีเมื่อกลีบปากสั่นระริกถูกกดประทับจับจองด้วยริมฝีปากสากหนา และร้อนรุ่ม

สัมผัสที่ไม่เคยได้ลิ้มลอง หรือแม้แต่คิดก็ยังไม่มีอยู่ในสมอง กลับถูกฉกฉวยจูบแรกไปอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือบุคคลที่ต้องห้ามที่สุดในชีวิต สามี...ของแม่