บทที่ 1 ตอนที่ 2

"มีอะไรกินบ้างฮะพ่อ...ผมหิวมากวันนี้รถติดสุดๆ แทบจะลมจับ" ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาสภาพไม่ค่อยเรียบร้อยนักเดินเฉิดฉายเข้ามาในครัว เปิดตู้เย็นและควานหาเครื่องดื่มมาดับกระหายพร้อมทั้งเหลือบมองบิดาซึ่งกำลังง่วนอยู่หน้าเตา

"โมบายล่ะ..." หนุ่มรุ่นใหญ่เหลือบมันมองหน้านิ่งเอ่ยปากถามขณะกำลังสาละวนทำกับข้าวอยู่ด้วย

"ยังไม่เห็นเลย ผมนึกว่ากลับมาแล้ว"

"ฉันสั่งให้แกดูแลไม่ใช่เหรอ" น้ำเสียงดุดันขึ้นเมื่อคำตอบที่ได้รับไม่เป็นที่น่าพอใจ

"ผมอยู่มหาลัยหนึ่ง ยายนั่นอยู่อีกมหาลัยนึง แถมยังห่างกันคนละซีกโลก โทร.ไปหาก็ไม่เคยรับสายจะให้ผมทำยังไง" ฝั่งลูกชายดูจะขุ่นมัวในอารมณ์ขึ้นมาในทันทีเช่นกัน เขาถอนหายใจหนักเหนื่อยกับปัญหาที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายนี้ มันเกิดขึ้นบ่อยจนน่ารำคาญ

เขาไม่ใช่พี่เลี้ยง ไม่ใช่แม่นมของใครสักหน่อย...

"กับข้าวเสร็จหมดแล้ว หิวก็กินก่อนแล้วกัน ฉันจะไปดูโมบายสักหน่อย ว่าถึงไหนแล้ว" หนุ่มใหญ่กล่าวพร้อมทั้งเทอาหารในกระทะใส่จาน ก่อจะวางภาชนะที่ใช้แล้วลงในซิงค์สำหรับล้าง จากนั้นก็ถอดผ้ากันเปื้อนโยนไว้บนโต๊ะกับข้าวเดินกึ่งรีบออกไป

"โอ๋กันเข้าไปยายคุณหนูตีนแดง ถึงว่าไม่รู้จักโตสักที ฮึ..."

สายตาเหลือบมองบิดาไปพลางแบะปากไปพลางขณะวางแก้วน้ำลงและเดินไปจัดการกับของกินรองท้องก่อนที่จะทรมานเพราะความหิวไปมากกว่านี้ ในใจนั้นยังขุ่นเคืองอยู่ไม่หาย เหมือนบางอย่างมันค้างคา และเขาก็ไม่สามารถหาทางออกได้สักที

มันต้องมีสักวัน...ที่ปัญหากวนใจนี้จะต้องหายไปจากชีวิตเขา แค่ภาวนาว่าให้มันมาถึงเร็วๆ...เท่านั้น

กรี๊ด!! จานข้าวในมือแทบร่วงกับเสียงหวีดแหลมคุ้นหู ทว่ามันฟังดูแล้วน่าตกใจอย่างยิ่ง ชายหนุ่มรีบละจากภารกิจการกินลืมหิวในทันทีและรีบปรี่ไปยังต้นเสียงซึ่งคงอยู่ในบริเวณบ้านนี่แหละ เพราะมันฟังชัดเหลือเกิน

"พ่อ...เกิดอะไรขึ้น"

"..." ไม่มีเสียงตอบจากบุพการี แต่สีหน้าซีดและริมฝีปากอันสั่นเทารวมถึงดวงตาที่มองตรงไปยังห้องนอนห้องหนึ่งคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำนั้นทำให้พอจะนึกเดาความออกได้ไม่ยาก

"คุณบัว..." เขาเอ่ยเรียกชื่อนั้นเบาๆ แต่บิดากลับสาวเท้าเข้าไปในห้องซึ่งเปิดประตูแง้มเอาไว้

"บัว...บัว..." เสียงทุ้มสั่นเครือขานชื่อนั้นบ้าง เขาแทบไม่กล้าย่างเข้าใกล้ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยมีเด็กสาวในชุดนักศึกษาฟุบกอดร้องร่ำคร่ำครวญปานจะขาดใจอยู่แทบอก

"ไม่จริงใช่ไหมบัว คุณอย่าทิ้งผมไปนะ" หัวใจปลาบหวิวลิ่วลอยเมื่อสัมผัสได้ถึงความเวิ้งว้างว่างเปล่า

ร่างใหญ่ทรุดเข่าลงกับพื้นและคลานเข้าหาเตียงแล้วรั้งร่างไร้วิญญาณมากอดเอาไว้ องศากัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ กลั้นหายใจเพราะความจุกตัน และหลับตาลงอย่างจำยอมต่อชะตากรรมของคนในอ้อมแขน

"ผมจะรักษาสัญญาของเราเท่าชีวิต คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะบัว"