รักอันตราย

เสียงถอนหายใจของชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายดังขึ้นเป็นระยะภายในห้องพักหรูหราส่วนตัวของเขา ขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบของเด็กสาวที่ยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา มีเพียงไหล่มนเปลือยเปล่าของเธอที่โผล่พ้นออกมารับไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ

"เวรเอ้ย" สหรัฐสบถคำหยาบคายอย่างหัวเสีย เขานั่งมองเด็กสาวอยู่บนโซฟาในห้องนอนโดยมีแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ในมือข้างซ้ายถือบัตรประชาชนของคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง เขาก้มมองมันจนแทบนับครั้งไม่ถ้วนพลางลูบหน้าเบาๆอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน

(โทรมาทำเหี้ยไรตอนเช้าๆวะ! ขาดความอบอุ่นเหรอไอ้เวร!) น้ำเสียงหงุดหงิดของ 'ต้นน้ำ' ดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือในที่สุดหลังจากที่เขาพยายามโทรหาสายแล้วสายเล่าจนเพื่อนรักยอมตื่นขึ้นมารับสาย

"มึงช่วยตื่นขึ้นมาฟังเรื่องที่กูจะปรึกษาหน่อยดิ๊"

(ปรึกษาเหี้ยอะไรตอนคนจะหลับจะนอนวะ) น้ำเสียงของคนปลายสายบ่งบอกว่าไม่พร้อมจะให้คำปรึกษาเขาในตอนนี้

"เมื่อคืนกูลากผู้หญิงมานอนที่ห้องว่ะ"

(ฮะ!) คนปลายสายอุทานด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีดหลังจากจบประโยคของสหรัฐ (มึงลากผู้หญิงมานอนที่ห้องแล้วโทรมาอวดกูแต่เช้าเนี่ยนะ คือเหี้ยอะไรวะ)

"แต่ผู้หญิงที่กูลากมานอนด้วยคือน้องสาวไอ้คินว่ะ"

(ไอ้คินไหนวะ)

"ไอ้เหี้ยภาคินไง"

(...) ปลายสายเงียบไปเมื่อเขาเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ซึ่งเป็นคู่อริต่างสถาบันที่เคยยกพวกต่อยตีกับเขาหลายครั้ง และเป็นพี่ชายแท้ๆของเด็กสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา

"ไอ้ต้นมึงอย่าเงียบดิวะ"

(กูกำลังคิดอยู่ว่าระหว่างโดนไอ้ภาคินยกพวกมากระทืบ กับโดนจับข้อหาพรากผู้เยาว์ มึงจะโดนอันไหนก่อนกัน)

"ช่วยให้กูสบายใจขึ้นเยอะเลยไอ้เวร!"

(แล้วมึงไม่รู้รึไงว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องไอ้ภาคิน)

"เพราะรู้ไงกูเลยลากกลับมาด้วย กะจะแกล้งไอ้ภาคินให้มันอกแตกตาย แต่เด็กมันยั่ว"

(มึงเลยหลวมตัวว่างั้น)

"เออ แต่น้องไอคินมันก็สิบแปดปีแล้วนะเว้ย"

(ใช่เหรอวะ)

"เพิ่งสิบแปดเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว"

(งั้นมึงก็รอดข้อหาพรากผู้เยาว์ไป แต่กูว่ามึงไม่น่าจะรอดตีนไอ้ภาคินนะ) สหรัฐกุมขมับอย่างคิดไม่ตกเมื่อได้ฟังคำพูดของเพื่อนรัก

(ผู้หญิงมีเป็นร้อยไม่เอา เสือกไปเอาน้องสาวไอ้ภาคิน เล่นเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง)

"เลิกด่ากูก่อนได้ไหมล่ะไอ้เวร มันช่วยอะไรได้ไหม"

(อย่างแรกเลยที่มึงต้องทำคือซื้อยาคุมให้น้องมันกิน อย่างที่สองคือเดินหล่อๆเข้าไปรับตีนจากไอ้ภาคิน กูหาทางออกให้มึงได้แค่นี้จริงๆ)

"ขอบใจ ช่วยได้เยอะเลย"

(ไม่เป็นไร กูเต็มใจให้คำปรึกษา)

"กูประชดไอ้เหี้ย!"

(จะประชดหรืออะไรก็เรื่องของมึง แต่กูจะนอนต่อแล้ว มึงแอดมิดโรงพยาบาลไหนค่อยโทรมาบอกกูก็แล้วกัน เดี๋ยวซื้อกระเช้าผลไม้ไปเยี่ยม)

"เพื่อนเหี้ย!" สหรัฐพ่นคำหยาบคายใส่คนปลายสาย ไม่รอให้ต้นน้ำเป็นฝ่ายวางสายเขาก็กดตัดสายทิ้งก่อนทันที

ลมหายใจอุ่นถูกพ่นออกมาเพื่อระบายความหงุดหงิดอีกครั้ง สหรัฐโยนมือถือเครื่องหรูไว้บนโซฟา แล้วเดินเท้าเอวเข้าไปหาเด็กสาวที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงของเขาที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยได้นอนมาก่อน

ญาณิน คือชื่อของเธอ