ตอนที่ 1

ณ วัดใหญ่ ไข่ต้มหลายร้อยฟองหิ้วใส่ตะกร้าเพื่อนำมาแก้บนยกครอบครัว ญ ลานวัดกว้าง ผู้คนมากมายให้ความเคารพและมาขอพรกันแน่น เบียดจนธูปจี้หลัง สาวน้อยเป่าผมหน้าม้าสีน้ำตาลเข้มพนมมือไหว้พระก้มกราบตามวัฒนธรรมเริ่มการขอพร

“หลงพ่อเจ้าขา ทำไมพี่ไอซ์ใจเข็งนักละคะ หนูรู้ว่าพี่เขาทำใจกับแฟนเก่าไม่ได้ แต่หนูสามารถเป็นแฟนใหม่เขาได้นะคะ ถือว่าขอแล้วกันค่ะ” คำขอกลายเป็นบังคับให้สมหวังมองพระพุทธรูปตาปริบลุกขึ้นตามพ่อแม่ไปโรงเจ ได้ธูปมาหนึ่งกำมือไล่ปักทีละกระถางพร้อมอธิษฐาน

“ขอให้เจอความรักวิ่งเข้ามาจนหน้าหงายเงิบนะคะ” ธูปสามดอกปักลงกระถางสุดท้ายมองอย่างภาคภูมิใจเดินตามพ่อแม่ขึ้นรถกลับบ้าน

วันจันทร์เวลา สิบโมงห้าสิบห้านาที

มายด์นอนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าทีวีกลางบ้านเหล่มองสุนัขสองคนวิ่งเล่นกวนใจไม่มีเหงา

“ตกลงไปไหม (ไปสิ จะไปซื้อกระเป๋า ซื้อของขวัญ กำไล) งั้นพรุ่งนี้ออกแต่เช้า ออกไปพร้อมแม่กับพ่อทำงาน (ได้เจอกันที่ไหน) หน้าโรงเรียนเทคนิคเลย จะไปจ่ายค่าเทอมที่ไหน (ข้างโรงเรียนนั่นแหละ เพราะวันหยุดอาจารย์ไม่ให้เข้า อย่าลืมพาไปซื้อของด้วย) รู้แล้วๆ จะไปซื้อเสื้อแขนยาวเหมือนกัน ใส่ตามพี่ไอซ์ ผู้ชายของฉัน (บอกให้ลืมไปได้แล้ว คนมาชอบตั้งมากจมอยู่คนเดียว เขาไม่เห็นคนสนใจ) พูดมันง่ายแต่ทำมันยาก (ยากตรงไหน เห็นก็ทำทุกที ดูอย่างตอนมัธยมต้นสิ) ตอนนั้นส่วนตอนนั้น ตอนนี้ต้องมีความรักที่จริงจัง ผ่านมาแล้วผ่านไปอย่ายึดติดแต่ตอนนี้ต้องยึดมั่นคง รักเดียวใจเดียวไม่ใส่ไข่เจียว ยิ่งชอบพี่เขายิ่งทำให้สดใส ยิ่งเขาไม่ใส่ใจยิ่งดึงดูด รสนิยมแหละ (เฮ้อ ตามสบายหมดคำจะพูด) เอาน่าเดี๋ยวถึงเวลาเลิกชอบก็เลิกเองแหละ ไม่แน่ใจนะเปิดเทอมคราวนี้อาจได้เป็นแฟนกัน เปลี่ยนผมทรงใหม่ดีไหมจะได้เข้าตา เสียดายทำสีผมไม่ได้ ไม่งั้นฉันอยู่ในใจเขานานแล้ว (จะคอยดู) เออ เดี๋ยวก็เลิกแล้ว อดทนหน่อยนะเพื่อนรัก” มายด์วางสายดูทีวีต่อก่อนกลิ้งหลบสุนัขที่วิ่งโถมใส่ วางสายไม่นานเสียงมือถือดังอีกครั้งทำให้ต้องเอื้อมไปรับ

“ฮัลหลิว (ฮัลโหล) ไงจ๊ะ หนูบี (มีเรื่องเม้าท์ เมื่อวานไปดูอีเมล์มา พี่ธนาเข้ามาตอบข้อความให้ด้วย) ว่า (เป็นไงจ๊ะ สบายดีเปล่า เปิดเทอมคงไม่ได้เจอกันแล้ว พี่คิดถึงน้องบีนะครับ อร๊าย ฉันอยากจะกรี๊ด) อุ๊ย ไหนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันทำไมพิมพ์แบบนี้ หมายความว่าไงเนี้ย (บ้า พี่ธนาเขามีแฟนแล้วคงคิดแค่พี่น้อง อย่าพูดให้เขิน ว่าแต่เปิดเรียนวันไหน สามัญเขาเปิดกันแล้ว) อีกสามวัน พรุ่งนี้จะไปซื้อเสื้อที่ตลาด (ไม่ใช่ของโรงเรียน ใส่ได้เหรอ) พี่ไอซ์ใส่ได้ฉันก็ใส่ได้ ใส่สูททับอยู่แล้ว (หน้าร้อนเนี้ยนะ) มันสวย (โอเค ฉันเชียร์ สรุปยังชอบรุ่นพี่อยู่ใช่ไหม) ว้าย ของเก่าก็โละทิ้งสิ ไม่รู้ว่าเขาไปเรียนต่อที่ไหนแล้ว (ดีแล้ว เดี๋ยวมันก็เข้ามาเองความรัก แต่บางครั้งก็ไล่ล่าดีกว่า ฮ่ะฮ่า) แบบนั้นแหละเลิศสุด (ไว้เม้าท์กันเปิดเทอม) ได้เลยเพื่อนรัก” มายด์ฉีกยิ้มเลื่อนมือถือเปิดดูรูปที่สะสมไว้เป็นรูปภาพผู้ชายที่ชื่อไอซ์ทั้งแอบถ่ายและขอถ่ายทำเอายิ้มแป้นชอบอกชอบใจ

ตกดึกประมาณตีสองกว่า คนที่นอนบนเตียงลายการ์ตูนเจ้าหญิงนอนดิ้นไปดิ้นมา ดวงตาในม่านตากลิ้งกลอกเหงื่อแตกพลั่ก

“กรี๊ดงูบ้า แกใหญ่นักหรือไง ว้ายมาอีกตัวแล้ว” โวยวายหยิบไม้มาฟาดสู้งูสีดำตัวใหญ่สูงท่วมศีรษะก่อนหันไปตีจงอางเผือกสลับปัดไปปัดมา สองหางตวัดรัดกัดเข้าที่หัวไหล่ทั้งสองตัวถึงกับแหกปากร้องลั่นหลุดจากฝัน รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาสำรวจร่างกาย แมวเปอร์เซียสีน้ำตาลกระโดดเข้ามานอนข้างกายทำให้อบอุ่นไม่หวาดวิตก ล้มตัวนอนต่อ

เช้าวันต่อมา มายด์รีบตื่นนอนเข้าห้องน้ำเพื่อให้ทันรถพ่อกับแม่ กระโดดขึ้นรถอิงอาศัยไปด้วย ผ่านไปยี่สิบนาทีถึงตลาดใหญ่ สองสาวเดินเลือกซื้อของตามร้านค้าหลังจากทำธุระ จู่ๆ มัสเกิดปวดท้องปัสสาวะทำให้มายด์ต้องดั้นด้นตามไปเป็นเพื่อน เข้าห้องน้ำกลางตลาดและบังเอิญเกิดปวดท้องจึงตามเข้าไป ห้านาทีมัสเดินออกมาอย่างโล่งใจ

ปึก! โครมมมม

โอ๊ยยย

พ่อค้าแม่ค้าที่อยู่ละแวกนั้นรีบเข้ามามุงดูราวกับนัดหมาย มัสนั่งมองสภาพตนเองถูกรถเข็นน้ำแข็งชนเข้าอย่างจัง ลุกแทบไม่ขึ้นเพราะเป็นคนเจ้าเนื้อ เริ่มทำตัวไม่ถูกด้วยความอายแทบลุกไม่ขึ้นเริ่มรู้สึกบางอย่างที่นั่งทับอยู่เมื่อเหลียวมองถึงกับตาลุกวาว ชายหนุ่มหน้าใสถูกเธอนั่งทับเป็นแผ่นรองก้นไปชั่วขณะ

“เจ็บชิบ ใครแม่งโง่ขนาดนั้นวะ” เสียงสบถของหนุ่มน้อยหน้าสิวแต่คมคาย วัยกำลังห้าวกำลังโต โดนน้ำแข็งทับ “ยัยอ้วนเดินภาษาหอกอะไร เจ็บโว้ย”

พ่อสิวเขรอะตั้งหลักได้โวยวายต่อว่าทำให้มัสเอาแต่ก้มหน้าตัวสั่นเทิม ค่อยๆ เงยหน้ามองชายหน้าใสลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไร คิ้วบางจมูกโด่งหน้าเนียนสะกดตาให้เอาแต่จดจ้อง

“ไม่ตอบ ไม่พูด ใช่ไหม งั้นมานี่” สิ้นเสียงลากมัสให้เดินตามไป หนุ่มหน้าใสกับชายสองคนเดินเอามือล้วงกระเป๋าไปตลอดทาง

แม่ค้า พ่อค้าเริ่มซุบซิบนินทาเป็นเรื่องธรรมดาของตลาด สลายตัวกลับที่เดิม มายด์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการซีดเซียว บ่งบอกอาการหนักหน่วง

“ในห้องน้ำก็ไม่มี หายไปไหน แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันจะหาเจอไหมเพื่อนฉันหายเหลือแต่ความว่างเปล่า ก็บอกให้รอตรงนี้” มายด์เท้าเอวชะเง้อมองหน้ายังไม่เห็นวี่แววจะหันไปถามแม่ค้าใกล้ๆ ก็ไม่กล้า ได้แต่มองเศษน้ำแข็งละลายเต็มพื้น

“หนู หนูมารอเพื่อนใช่ไหม ที่ผมหยิกๆ ร่างใหญ่ๆ”

“อ้อ ใช่ค่ะ” มายด์รีบตอบทันทีมองตาปริบ

“มีคนหิ้วไปแล้ว” สิ้นคำแม่ค้าทำมายด์ตาลุกวาวตกใจ