Ep.2 ประตูสู่มิติ(2)

“ดรีม มองใครอยู่ มานี่สิฉันมีใครบางคนอยากแนะนำให้ดรีมได้รู้จัก”

เสียงของมีนนรีทำให้มัลลิกาหลุดออกจากภวังค์ แล้วเดินตามแรงฉุดของเพื่อนทั้งที่สายตาของเธอยังไม่คลาดจากใบหน้าคมเข้มดุดันนั้นที่ยังมองมาทางเธออยู่เช่นกัน จนสะดุดเท้าตนเองเกือบล้มจึงได้ละสายตาจากเขาคนนั้น แล้วมองไปยังทิศทางที่มีนนรีฉุดเดินไป แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่อายุน่าจะสามสิบต้นๆ

“ดรีมนี่คุณคีธเลอร์เพื่อนรักของสามีมีนเอง”

เจ้าของร่างสูงเกินสองฟุตยิ้มให้ ปากเขายิ้มให้เธอ แต่แววตาของเขาเหมือนจะมองทะลุผ่านไปถึงตับไตไส้พุงของเธอได้ ดูไม่น่าไว้ใจอย่างที่สุดจนอยากจะเดินหนีผู้ชายคนนี้ไปไกลๆ

“สวัสดีครับมีสดรีม ผมได้ฟังเรื่องราวของคุณจากมีสมีนนรีแล้ว ตัวจริงของคุณสวยมาก”

‘จะสวยมากได้ยังไง ฉันมองตนเองในกระจกทุกวัน ฉันมันก็แค่ลูกเป็ดขี้เหร่คนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งมายืนเทียบกับมีนนรีในตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตนเองเป็นเด็กสาวกะโปโลไปเลย’ มัลลิกาคิด

มิสเตอร์คีธเลอร์ยื่นมือมาข้างหน้า แต่ยังไม่ทันที่มัลลิกาจะทักทายตอบเขา เสียงร้องของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น

วินาทีต่อมาก็เกิดความวุ่นวายอลหม่านไปทั่วทั้งงาน ผู้คนเริ่มเดินแกมวิ่งสวนกันไปมา และส่วนใหญ่วิ่งหนีออกไปทางประตู แต่พอมัลลิกาหันมาหามีนนรี เจ้าของงานวันคล้ายวันเกิดก็หายตัวไปเสียแล้ว มีเพียงเธอคนเดียวที่ยืนอยู่ท่ามกลางความโกลาหลนั้น และร่างเล็กก็ถูกชนจนล้มเกือบจะโดนเหยียบซ้ำแล้ว

‘เขาคนนั้น’ ก็มาปรากฏกายขึ้นข้างๆ กันคนอื่นๆไม่ให้มาเหยียบโดนเธอ

แค่เพียงสบตาคมคู่นั้นของเขา มัลลิกาก็อึ้งจนหาเสียงของตนเองไม่เจอแล้วเหมือนถูกสาปให้หยุดนิ่ง ปล่อยให้เขากอดประคองร่างของเธอให้ลุกยืนขึ้น กระทั่งเธอยืนด้วยลำขาของตนเองได้ สติของสาวน้อยจึงได้กลับคืนมา

“ขอบคุณค่ะ”

เขายังวางหน้าเฉย ไมมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากสีสดที่เม้มเข้าหากันจนเกือบเป็นเส้นตรงนั้น คงมีเพียงแววตาของเข้าเท่านั้นที่อ่อนโยนลงเพียงเล็กน้อยเมื่อได้ยินหญิงสาวเอ่ยคำขอบคุณ

‘บางทีเขาอาจเป็นคนดีมีน้ำใจ แม้หน้าตาจะดุก็ตาม’

เขาผละจากไปแล้ว พร้อมกับภาพความวุ่นวายก็สลายไปด้วย

แปลกจริงๆ! ผู้คนหายไปไหนกันหมด มัลลิกาขยี้ตาตนเองแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ ก็พบว่าตนเองมายืนอยู่ในห้องห้องหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยทหารที่ไม่รู้ว่าเป็นชนชาติไหน และหน้าตาของพวกเขาแต่ละคนไม่ใช่คนไทยแน่นอน

แล้วก็เห็นคนที่มาร่วมงานฉลองวันคล้ายวันเกิดของมีนนรี ถูกคุมให้ยืนเรียงแถวรอรับโทษทัณฑ์

พวกเขาทำผิดอะไร?!

‘แล้วเธอล่ะ ทำไมถึงมายืนต่อแถวเขาได้’

‘เธอถูกจับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี่เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?!’ ‘แล้วที่นี่มันที่ไหน? ที่คุมขังนักโทษหรือ แต่มันน่าจะเป็นแดนประหารเสียมากกว่า!!’

เพราะ...!!

มีหลุมขนาดใหญ่อยู่กลางห้องโถง เมื่อมองลงไปจะเห็นบันไดชันมากยื่นลึกลงไปใต้พิภพ ล่างสุดน่าจะเป็นพื้นหิน เพราะผู้หญิงหลายคนที่ถูกผลักลงไป ต้องกลิ้งตกบันไดลงกระแทกพื้นดังสนั่น ไม่รู้ว่าจะเสียชีวิตหรือไม่ เพราะมีอุโมงค์ดึงร่างที่ตกลงไปเข้าสู่ห้วงเหวลึกมืดดำซึ่งไม่รู้ว่าจะไปโผล่ที่ไหน มันดูน่ากลัวจนเธอรู้สึกตัวสั่นไปหมด

แล้วมัลลิกาเพิ่งสังเกตเห็นว่า ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าซึ่งเป็นคิวถัดไปก็คือมีนนรีนั่นเอง เพื่อนของเธอร้องไห้ฟูมฟายเพราะคงกลัวว่าจะถูกผลักลงไปในหลุมลงทัณฑ์นั้นเหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทว่าก่อนที่ทหารจะมาถึงตัวมีนนรี ก็มีผู้หญิงอวบเตี้ยสวมหมวกถักสีเทาผิวพรรณขาวผ่องมาช่วยเธอเอาไว้ ด้วยการผลักให้มีนนรีตกลงไปในตระกล้าที่มีเศษผ้าเศษกระดาษนุ่มๆรองรับ ซึ่งตระกล้าใบนี้โผล่มาตอนไหนก็ไม่ทราบ มีนนรีกระโดดลงไปในตระกล้าใบนั้นแล้วทหารก็ผลักเธอตกลงไปทั้งตระกล้า

มัลลิกาคิดว่ามีนนรีน่าจะรอด

แต่ว่าตัวเธอนี่สิ ที่กำลังจะถูกผลักลงไปในหลุมนรกนั่นในคิวถัดไปใครจะช่วยได้ แล้วทำไมเธอต้องถูกผลักลงไปด้วย

‘เธอทำผิดอะไร’