ไปส่งที..

อากาศบ้านเรามันก็สุดแสนจะร้อนถึงร้อนมาก.. และวันนี้เธอจะต้องไปข้างนอกเธอจะต้องไปคุยธุระกับลูกค้าเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์ของรถยี่ห้องหนึ่ง.. ดูสิรถก็ติด ร้อนก็ร้อนเธอจะไปทันไหมนะ.. เธอเป็นคนที่ตรงต่อเวลาเสมอเธอไม่ชอบเลยถ้าเมื่อมีคนนัดเธอหรือว่าเธอนัดใครแล้วไปถึงเวลานัดช้ากว่ากำหนด.. แต่ทำไมวันนี้มันถึงไม่เป็นไปตามที่เธอหวังนะ ช้าไปหมด…

“ โอ้ย.. ทำไมรถมันติดแบบนี้เนี่ย ทำยังไงดี.. ทำยังไงดีนะ…”

ให้ตายเถอะมันยังตั้งอีกไกลเธอจะไปยังไงเนี่ย.. แท็กซี่เหรอ? ไม่สิ จะเรียกทำไมกันรถเธอก็มีและยังติดแน่ๆ.. วินมอไซต์เหรอ?.. ไม่เอาอ่ะ ไม่กล้า กลัว.. เธอไม่กล้านั่งเธอกลัว.. ขับรถกันหวาดเสียวปาดซ้ายปาดขวาแต่… มันถึงเร็ว.. โอ้ย.. ทำไงดี เอาไงดีเนี่ย…

“ ไม่ได้แล้ว.. จะจอดตรงไหนได้เนี่ย.. ขอล่ะนะ.. เลิกอายเลิกกลัวและต้องโบกพี่วินมอไซต์ได้แล้วโบตั๋น.. ไม่ได้ๆ..” ฮือ.. ต้องทำให้ได้นะตัวเรา.. สู้ๆ นั่งพี่วินก็ไม่น่ากลัวหรอก.. มั้ง..

กว่าเธอจะหาที่จอดรถได้.. มันก็เหนื่อยนะเธอเลือกที่จะไปจอดที่ปั้มน้ำมัน… เอาน๊า.. แป๊บเดียวเองหวังว่าเจ้าของปั้มจะไม่ลากรถเธอหนีนะ..

ตึกตึก…

ฟู่ว…

สู้เว้ยโบตั๋น.. ต้องทำให้ได้ ต้องเรียกพี่วิน…

~~~~~

ร้อนฉิบหาย.. ถ้าเกิดเป็นไอ้โค้กจะลำบากแบบนี้.. ก็ทำอะไรไม่ได้แหละ เนี่ย.. ต้องมาส่งเอกสารสำคัญให้เจ้านายอีกแล้ว.. รถก็ติด ร้อนก็ร้อน.. เฮ้อ.. ทำงานเยอะมากแต่เงินเดือนไม่ยอมขึ้นให้..ฟวยเถอะ เอะ.. นั่นมัน… ที่รักของเขานี่หว่า…

อะไร.. อะไรเนี่ย.. รถใคร..เธอยังไม่ได้เรียกพี่วินหรือแกร๊ปเลยนะ.. อะไรเล่า…

“คุณ.. ที่รักของผม.. ทำไมมายืนตรงนี่เล่า…” ให้ตายสิกระโปรงจะใส่สั้นไปไหนวะนั่น.. โห้.. มันน่านักจับฟาดก้นแรงๆสักสี่ห้าทีให้หลาบจำฮึย.. ขัดหูขัดตาจริงเว้ย…

“อ้าวนาย! มีอะไร?” นึกว่าใครที่แท้ก็ผู้ชายคนนั้นนี่เอง…

“ผมต่างหากต้องถามคุณสุดที่รักของผม.. ทำไมมายืนอยู่ข้างฟุตบาทแบบนี้.. แล้วกระโปรงจะใส่สั้นไปไหนฮ๊ะ..” แม่งเอ้ย.. ขา.. ขา.. มันน่าหยิกให้ขาเขียวจริงๆ..

“ ไม่ใช่เรื่องของนาย… นายจะไปไหนก็ไปสิ ฉันกำลังจะเรียกวิน.. มาจอดเกะกะอยู่ได้..”

“ไม่ต้องเรียก!! มานี่เลย.. จะไปไหนบอกมา..” จะบ้าหรอแต่งตัวแบบนี้จะขึ้นวินมอไซต์เนี่ยนะ…

“ยุ่ง.. ว๊าย!!”

“อย่าดื้อกับผัว.. ขึ้น!!!” ดื้อ.. ดื้อนักนะ..

“ผัวอะไรล่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่ามามั่ว..” ไร้สาระเถอะ.. มาพงมาผัวอะไรเล่า..

“ผัว.. ได้กัน เข้าออกๆ ร้องครางเสียงหลงขนาดนั้นไม่ให้เรียกผัวแล้วเรียกอะไรไม่ทราบโทษทีเถอะ..”

“ครั้งเดียวไม่นับย๊ะเหอะ..”

“ได้ดิ.. คงจะต้องซ้ำรอยสินะ.. ขึ้นรถได้ละ.. แล้วจะไปไหนระวังไปไม่ทันนัดนะ..”

ตายแล้ว.. ลืมไปเลยเพราะไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้คนเดียวทำให้เธอเกือบลืมนัด…

“ฉัน.. งั้น.. ไปส่งหน่อยสิ.. ไปตรงนี้นะxxx ว่าแต่… มันขึ้นยังไงอ่ะ…” เธอก็ไม่ค่อยได้ขึ้น..ไม่สิไม่ขึ้นเลยจะดีกว่ามอไซต์อ่ะ

“อย่างแรก… ผมต้องปิดตรงนี้ก่อนถ้าคุณนั่งไปแบบนี้มีหวังคนอื่นได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของคุณแน่นอน..” หวงเว้ย..

“ต้องด้วยเหรอ? เห้ย…” บ้าเอ้ย… แล้วจะกระชากเธออะไรแรงแบบนี่เล่า…เธอเกือบ.. ไม่เกือบหรอกเอาจริงๆ.. เธอตกไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้วน่ะสิ.. แล้วทำไมต้องย่อตัวลงเอาเสื้อแขนยาวของเขามามัดตรงเอวให้เธอด้วยล่ะ…

“ อย่าดื้อ… แล้วนั่งดีๆนะ” ดื้อมาก.. ดื้อจริงๆเลยแม่คุณเอ้ย..

ฮึบ!! อ๊ะ…

ตัวจะเบาไปไหนเนี่ย… ต้องขุนให้เยอะๆหน่อยจะได้เต็มไม้เต็มมือกว่านี้แต่ว่า… ทำไมกูต้องขุนเขาด้วยวะ? เอาเถอะๆ เรื่องนั้นค่อยว่ากันที่หลังก็แล้วกัน..

“สุดที่รักของผมจะไปไหนบอกมาได้เลยครับ.. แล้วก็กอดเอวเอาไว้ด้วย.. เดี๋ยวจะร่วง ถ้าร่วงผมไม่เก็บนะ..”

“เอ๊ะ!!! ”

เพี๊ยะ / โอ้ย..

“เร้ว.. กอดเร็วๆสิ มันอันตรายคุณต้องมีอะไรเกาะเอาไว้ไม่งั้นล่วงแน่ผมไม่เก็บเงินค่ากอดหรอก..” หึ…

“ต้องด้วยเหรอ?” เชื่อได้ป่ะเนี่ยทำไมดูเหมือนเขาพูดโกโหกกก

ว๊ายยยย

ไอ้บ้าเอ้ย.. ไอ้คนผีทะเล..

หึหึ..

บอกแล้วว่าให้กอดๆเป็นไงล่ะ… ดีนะที่ประสาทสัมผัสดีเพียงแค่เขาออกตัวก็รีบกอดเลยจะเรียกว่ากอดก็ไม่ใช่เรียกว่าจับเสื้อเขาเสียมากกว่าคำนั้นคงจะเหมาะกว่า… แต่ช่างเถอะจะกอดหรือจับเสื้อก็แล้วแต่ขอแค่ว่าเจ้าตัวไม่ร่วงตกลงไปกองกับพื้่นถนนก็พอ

เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ตาคนนี้ทำอยู่น่ะมันตั้งใจหรือว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ.. แต่ช่างเถอะตอนนี้เธอจะต้องไปให้ถึงจุดหมายปลายทางให้ตรงตามนัดไ่ม่งั้นเธอต้องชวดเงินหลายล้านแน่ๆ.. แต่เชื่อเถอะแค้นนี้ต้องชำระ.. เธอบอกเอาไว้เลยตรงนี้…