บทที่ 2 โสดแล้ว

ดวงตาคู่หวานของคริษฐาจดจ้องใบสำคัญการหย่าซึ่งวางโชว์หราอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นของบ้านอย่างไม่ยอมละสายตา

นับจากนี้เธอไม่ใช่ นางคริษฐา มาการิต้า อิชยกุล อีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วโดยที่ตัวเธอเองไม่สามารถควบคุมได้...เธอเซ็นใบหย่าไปโดยไม่ได้คิดพิจารณาอะไรเลย ในสมองมีแต่คำว่าในเมื่อเขาต้องการเธอก็จะจัดให้

ขวามือของหญิงสาวตอนนี้มีคุณนายนรินผู้กลายเป็นอดีตแม่สามีนั่งอยู่ ขณะที่ด้านซ้ายเป็นมาดามมารีน่าคุณแม่ชาวรัสเซียของเธอ ทั้งสองท่านตรงดิ่งมาที่บ้านทันทีที่เธอโทร. ไปบอกว่าเธอและคีรินทร์ได้ตัดสินใจหย่าร้างกันแล้ว ทันทีที่มาถึงจนกระทั่ง ณ เวลานี้คุณนายนรินและมาดามมารีน่าก็ยังคงบ่นโวยวายไม่หยุด

“ทำไมถึงได้ตัดสินใจกันปุบปับ ไม่กลัวพ่อแม่หัวใจจะวายรึไงฮะ เด็กพวกนี้นี่ ทำอะไรไม่ปรึกษาพ่อกับแม่ น่าตีจริงๆ เลย”

แม้ว่าทั้งคู่จะโวยวาย แต่คริษฐาก็หาได้เก็บมาใส่ใจไม่ สติและสมาธิของเธอยังคงอยู่กับใบหย่าบนโต๊ะจนกระทั่งได้ยินเสียงพวงกุญแจกระทบกันดังมาจากบันไดเธอจึงละสายตาไปมอง

เป็นเขานั่นเอง...เขาไม่ได้ลงมาตัวเปล่า มีกระเป๋าเป้ใบโตสะพายมาด้วย

“นั่นแกจะไปไหนตาคีย์”

“ไปทำงานสิครับ จะให้ไปไหนล่ะ” คีรินทร์ตอบกลับราวกับไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ไปนะครับ หวัดดีครับ”

“อ้อ บ้านนี้ผมยกให้เคทนะ แม่ให้ทนายจัดการให้ด้วย” เขาทิ้งท้ายก่อนจะก้าวเดินออกจากบ้านไปโดยไม่หันกลับมา คนที่นั่งมองอยู่ได้แต่พากันงุนงงไปตามๆ กันว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“เคท ได้ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า”

“เปล่าค่ะแม่ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย แต่ช่างเขาเถอะค่ะ เขาจะไปไหน ทำอะไรก็ช่างเขา เคทกับเขาไม่เกี่ยวกันแล้ว หลังจากนี้เคทจะอยู่กับอิสระของเคท แค่เป็นม่ายเคทไม่ตายหรอก!” หญิงสาวตอบกลับก่อนจะหยิบใบหย่าและลุกเดินไปยังบันได ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับการเดินจากไปของคีรินทร์แม้แต่น้อย

คุณนายนรินและมาดามมารีน่าได้แต่ฉงน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทอดถอนใจให้กัน

ร่างบางเดินเข้ามาภายในห้องที่สภาพยังคงเหมือนเดิมก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกระดาษโพสต์-อิตแปะอยู่บนกระจกบานใหญ่บนโต๊ะเครื่องแป้ง หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้ๆ และอ่านข้อความบนนั้นก่อนจะนิ่งไป

‘Every ending has a new beginning. ทุกๆ จุดจบ คือสัญญาณแห่งการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...สักวันเราจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกันด้วยรักและความเต็มใจ’

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่คีรินทร์ต้องการสื่อ แต่สิ่งที่เธอเข้าใจมันจะเป็นความหมายเดียวกับที่เขาสื่อหรือไม่ อันนี้เธอไม่รู้

หญิงสาวเบนสายตาหนีโดยไม่คิดจะเก็บกระดาษโน้ตที่คนจากไปทิ้งไว้ให้ แล้วก้าวไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะจัดแจงเก็บเสื้อผ้าข้าวของของตนใส่กระเป๋าสัมภาระบ้าง

“สักวันอย่างนั้นเหรอ เหอะ…มันไม่ง่ายหรอกไอ้คนบ้า”

คริษฐาไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางที่ถูกบอกเลิกแล้วจะเสียใจร้องไห้ฟูมฟาย

โอเค! ในตอนแรกเธออาจจะตกใจ คิดอะไรไม่ออกอยู่บ้าง แต่โน้ตที่คีรินทร์ทิ้งไว้ก็ทำให้ทุกอย่างจางหายไป

ในความคิดของคริษฐาสิ่งที่คีรินทร์ต้องการจะสื่อทั้งหมดก็คือยกบ้านให้เธอ ให้เธออยู่ที่นี่เพื่อรอเขากลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันในสักวันหนึ่ง...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

แต่ถ้าเธอทำตามนั้น เธอก็ไม่ต่างจากของตายที่เขาหันมาเมื่อไหร่ก็ยังวางอยู่ที่เดิมน่ะสิ...ฝันไปเถอะ

นั่นไม่ใช่สไตล์ของเธอ คีรินทร์จะต้องสำนึกกับการคิดว่าเธอเป็นของตาย และต้องเสียดายจนแทบบ้าที่กล้าบอกเลิกเธอด้วยความคิดบ้าๆ บอๆ

และสิ่งที่หญิงสาวทำสิ่งแรกหลังจากเห็นโน้ตของอดีตสามีก็คือการตัดสินใจเก็บกระเป๋าและออกไปจากอะไรเดิมๆ และที่เดิมๆ ที่เคยอยู่ เขาจะให้เธอรออยู่ที่นี่เธอก็จะไม่รอ...แล้วเขาจะได้รู้ว่าไม่ควรสิ้นคิดขอเลิกเธอ