EP.9 คนเห็นแก่ตัว

เรย์เลนสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปด้านในตัวบ้านพลางเอามือจับเนื้อตัวที่ร้าวระบมด้วยความเจ็บปวด “เจ็บตัวไม่ว่าแต่เจ็บใจยิ่งกว่า” เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียว คนตัวเล็กหอบร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงย่างก้าวเข้าไปด้านใน เรย์เลนทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวนิ่มด้วยความเหนื่อยล้า

"โอ๊ยอีตาคุณอาบ้านี่ ทำฉันเจ็บตัวไปหมด"

เรย์เลนจับข้อมือที่แดงๆ เป็นจ้ำๆ เนินอกมีแต่รอยแดงจากการบีบเคล้น ขบกัดของโนอาร์ เนื้อตัวช้ำเต็มไปหมดเพราะเรี่ยวแรงมหาศาลที่บันดาลโทสะใส่เธอราวปีศาจร้าย

"ดีนะมาตินไม่ใช่ไอ้พวกบ้ากาม เฮ้อ!!!"

เรย์เลนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสูดลมหายใจเข้าปอด ค่อยๆ หลับลง

"ใช่!!!...ดีนะที่มันไม่ใช่พวกบ้ากาม"

"ดูเหมือนจะสนิทสนมกันเร็วดีเนอะ ใช้มารยาท่าไหนถึงสนิทกันไวขนาดนี้"

เธอรีบเปิดเปลือกตาขึ้นมามองผู้ชายวัยกลางคน รูปร่างสูงโปร่งที่ยืนกอดอกจ้องมองมายังเธออยู่อย่างไม่ละสายตา สายตาเกรี้ยวกราดของโนอาร์ทำเอาคนตัวเล็กเสียวสันหลังวาบราวกับถูกสาปให้กลายเป็นก้อนหิน

"ฮะ!!!...คุณ...คุณอามาได้ไง?"

เรย์เลนสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นหน้าของโนอาร์ยื่นเข้ามาหาเธอจนปลายจมูกแทบชนกัน เธอรีบผลักอกเขาออกจากตัวอย่างเร็วพลางถอยกรูดหนีออกห่างจากเขาทันทีเพราะเกรงว่าตัวเองจะถูกทำร้ายเหมือนเมื่อครู่

"ก็ขับรถตามมายังไงล่ะ...จะเก่งกาจเกินไปแล้วนะ"

"ไปกับคนอื่นทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ถ้าโดนข่มขืนขึ้นมาจะทำยังไง!!"

โนอาร์เอ่ยเสียงเคร่งขรึม ทำตาดุดันจ้องมองมายังเรย์เลน ใบหน้าที่หล่อคมเข้ม จมูกที่โด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ยิ่งมองเธอยิ่งวูบวาบอย่างบอกไม่ถูกจนเธอต้องรีบหลบสายตา

"เหมือนคุณอาน่ะเหรอ...ทำหนูเจ็บหมดเลย ดูซิ เจ็บตัวไม่เท่าไร เจ็บใจมากกว่า"

เรย์เลนทำหน้ามุ่ยยื่นแขนให้โนอาร์ดูว่ารอยฟกช้ำที่อยู่ตามร่างกายเธอเต็มไปหมดคือฝีมือเขา เขาทำหน้าเจื่อนทันที ไม่คิดว่าตัวเองจะทำรุนแรงจนเธอต้องเจ็บตัวขนาดนี้ เขามองหน้าเธออย่างรู้สึกผิด และละอายต่อบาปที่ทำมิดีมิร้ายกับลูกสาวของเพื่อน แถมยังทำกับเธอแบบนี้อีก 

"แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย Win Win ค่ะ อาได้ปลดเปลื้องอารมณ์ หนูก็มีความสุข โอเคนะคะ"

"ผู้หญิงร่านๆ แบบหนูไม่ถือหรอกค่ะคุณอา ฮ่าๆ"

คำพูดสวนทางกับจิตใจ เธอรีบก้มหน้าหลุบต่ำไม่กล้าสบสายตาของโนอาร์ หยาดน้ำตาใสๆ เริ่มไหลเอ่อออกมา เมื่อนึกถึงคำพูดจาดูแคลนที่เขาพูดกับเธอ ‘ร่าน’ ใช่สิ เธอมันร่านแบบที่เขาพูดจริงๆ

"เรย์เลน...อาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น อาขอโทษทุกอย่างที่ทำกับหนู"

เขาดึงมือเธอมากุมไว้อย่างรู้สึกผิด แต่เรย์เลนรีบดึงมือกลับทันที พลางทำหน้ามุ่ยใส่เขาอย่างรู้สึกไม่พอใจอีกครั้ง

"บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรไง ไม่ต้องมารู้สึกผิด"

"และไม่ต้องรู้สึกผิดที่มีอะไรกับลูกของเพื่อนด้วย ถือว่า Win Win กันไป อามีความสุข หนูก็มีความสุข เอาเสร็จก็แยกย้าย จบ ก็แค่นั้น"

เรย์เลนพูดจาประชดประชันโนอาร์ คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ มือหนาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วกระชากคนตัวเล็กเข้ามาในแผงอกแกร่งของเขา จมูกที่โด่งคมสันเลื่อนมาที่ใบหูของเธอ ลมหายใจของ    โนอาร์ที่พ่นออกมาทำให้ขนอ่อนของเธอลุกตั้ง ทำเอาใจดวงเล็กสั่นหวั่นไหว

"อย่าพูดแบบนี้ หนูคือเมียอา และต้องมีอาเป็นผัวแค่คนเดียว"

คำพูดเห็นแก่ตัวพ่นออกมาจากปากของโนอาร์ มันทำให้เรย์เลนนึกฉุนขึ้นมา คนอะไรเห็นแก่ตัว ทีเขามีผู้หญิงคนอื่นได้มากมาย แต่เธอกลับมีใครไม่ได้แบบนี้น่ะเหรอ เรย์เลนผลักเขาออกจากตัวทันที เธอรู้สึกผิดหวังไม่น้อยกับคุณอาที่เคยแสนดี แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นแค่เพียงผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งก็เท่านั้น

"อย่ามาพูดเห็นแก่ตัว ทีคุณอายังเอาคนอื่นได้เลย หนูจะเอากับคนอื่นไม่ได้รึไง!!"

"หนูไม่เอาชีวิตหนูมาจมปลักอยู่กับคนที่ไม่ได้รักหนูหรอกนะคะ ไม่อยากเป็นผู้หญิงในสต๊อกของคุณอาด้วย!!!"

"หนูนี่มันดื้อจริงๆ เฮ้อ!!...ความผิดอาเอง"

"กลับไปได้แล้วค่ะคุณอา เรย์เลนจะเข้านอนแล้ว"

พูดจบ เรย์เลนก็หันหลังเตรียมจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปด้านบน มือหนารีบคว้ามือเรียวเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แนบอกแกร่ง พลางใช้มือเชยคางมนของเรย์เลนขึ้น แล้วบดขยี้ริมฝีปาก ปลายลิ้นสากสอดประสานเข้าไปพัลวันอย่างดูดดื่มจนเรย์เลนแทบหายใจไม่ทัน

"อารักหนูนะเรย์เลน รักมากด้วย แต่อารักหนูเหมือนหลานสาวคนหนึ่ง"

คำพูดนี้เหมือนมีดกรีดลงตรงกลางหัวใจ รักเหมือนหลานสาวคนหนึ่ง หยาดน้ำตาใสๆ ไหลนองเอ่อออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เรย์เลนร้องไห้ต่อหน้าโนอาร์ ในหัวของเธอมีคำถามมากมาย รักเหมือนหลานแล้วจะนอนกับเธอทำไม รักเหมือนหลานแล้วเมื่อคืนที่ไนต์คลับจะลากเธอออกมาทำปู้ยี่ปู้ยำทำไม 

"ค่ะ รู้แล้วว่าเป็นแค่หลาน...เรย์เลนไปได้รึยังคะ"

"เรย์เลน......"

เรย์เลนแกะมือที่จับแขนของเธอไว้ออก แล้วรีบเอามือปาดน้ำตาตัวเองอย่างไว เธอรีบสาวเท้าขึ้นด้านบนทันที ปล่อยให้โนอาร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาได้แต่มองแผ่นหลังน้อยๆ วิ่งขึ้นไปชั้นบนจนลับตา

โนอาร์ค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลเข้มตัวนิ่ม เอาหลังเอนระนาบกับพนักพิง มือข้างขวาก่ายหน้าผากตัวเองเอาไว้ ความรู้สึกที่สับสนของตัวเองที่มีต่อหลานสาวตัวเองในตอนนี้ เขาครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาว่ามันคือความรู้สึกอย่างไรกันแน่ ‘รักหวงแบบหลานสาว หรือหวงเพราะเธอเป็นเมีย’ โนอาร์คิดจนหัวแทบระเบิดแต่ก็ยังคงคิดไม่ออกว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่

แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านผ้าม่านกระทบดวงตาที่หลับอยู่ เรย์เลนปรือตาขึ้นมา พลางเอามือมาขยี้ตาแล้วบิดขี้เกียจตัวเป็นเกลียว เธอเปิดหน้าต่างสูดอากาศเข้าปอดอย่างรู้สึกสดชื่น แล้วก้าวเดินเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกาย

“เฮ้อ!!...ไม่น่าเลยกู ชีวิตเดิมๆ ก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าพลาดเอาตัวเองไปยุ่งวุ่นวายกับอีคุณอาบ้าเลย”

เสียงพึมพำอยู่ในลำคอ มือเรียวถือฟองน้ำขัดตัวเองราวกับว่าจะให้ผิวหนังมันหลุดออกมาจากกาย เธอรู้สึกขยะแขยงตัวเองสิ้นดีที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปให้คนที่ไม่ได้รักตัวเอง แถมยังเห็นเธอเป็นของเล่นบำเรอกามยามใคร่อีก

“ทำไม มีอาอยู่ในชีวิตแล้วมันเป็นยังไง”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นจนเรย์เลนรีบหันไปมองทางต้นเสียง โนอาร์ยืนจ้องมองมาที่เธอที่กำลังนั่งแช่ตัวอยู่ในอ่างจากุชชี่สีขาว มือเรียวเล็กรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเองอย่างไว

“อร๊ายยย...คุณอาเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ”

เขาไม่ฟังคำร้องห้ามของเธอแม้แต่นิดเดียว โนอาร์สาวเท้าก้าวลงมาในอ่างอย่างไม่กลัวเปียก พลางเอามือบีบคางมน สอดส่ายปลายลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปากเรย์เลน จูบเธออย่างหนักหน่วง มือหนาเคล้าคลึงหน้าอกอิ่มอย่างเอาแต่ใจ

เรย์เลนผลักกายเขาออกจากเธอ มือเรียวยกขึ้นปะทะลงบนใบหน้าของโนอาร์ หยาดน้ำตาใสๆ ไหลเอ่ออย่างห้ามไม่ได้ นี่เขาเห็นว่าร่างกายของเธอมีไว้เพื่อบำบัดความใคร่หรืออย่างไร นึกจะทำตามใจตัวเองง่ายๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ

“ไอ้คนเห็นแก่ตัว!!”

ครั้งแรกที่เธอใช้คำหยาบโลนกับโนอาร์ คุณอาที่แสนดีคนเก่าหายไปเสียแล้ว เรย์เลนร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนอย่างห้ามไม่ได้

“อยากเอามากนักใช่ไหม? เอาเลย เอาเสร็จแล้วก็รีบกลับไปด้วยนะคะ”

โนอาร์หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดของเรย์เลน มือหนาปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล

“อา...อาขอโทษ อาไม่ได้ตั้งใจ”

“จะเอาตรงไหนคะ ตรงนี้เลยไหม หรือจะเอาบนเตียง” 

ดวงตากลมโตคู่สวยแดงก่ำ ความคิดประเดประดังเข้ามาเต็มหัว ความจริงแล้วเธอก็เป็นได้แค่ผู้หญิงชั่วคราวของเขาแค่นั้นเอง

ติ๊งต่อง!! ติ๊งต่อง!! ติ๊งต่อง!!