EP.7 น้ำแตกแล้วแยกทาง (NC25+)

โนอาร์แบกร่างบางที่อยู่บนบ่าราวกับว่าตัวเธอเบาดั่งปุยนุ่น หญิงสาวดิ้นพล่านขลุกขลักเอามือตีแผ่นหลังกว้างเพื่อประท้วงให้โนอาร์หยุดการกระทำนี้

"หยุดนะคุณอา ปล่อยเรย์เลนเดี๋ยวนี้นะ"

เสียงแว้ดๆ ใส่เขาดังลั่นแต่ก็ไม่เป็นผล โนอาร์ยังคงแบกคนตัวเล็กเดินไปไม่พูดไม่จา ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแทบชนกัน 

รถมัสแตงค์สีดำคาดแดงคันหรู ถูกโนอาร์เปิดประตูฝั่งข้างคนขับออกอย่างแรง แล้วโยนร่างบางเข้าไปในรถอย่างไร้การทะนุถนอมจนเธอก้นกระแทกกับขอบคอนโซล เรย์เลนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของโนอาร์เลย คุณอาที่เคยทะนุถนอมเธอราวกับไข่ในหิน ตอนนี้เป็นอินทรีที่พร้อมจะตะปบเหยื่อไปเสียแล้ว

เขาสาวเท้าจ้ำอ้าวเดินมาฝั่งประตูคนขับ กระชากประตูอย่างไม่กลัวมันหลุดติดมือมา อารมณ์โทสะทำให้เขากลายร่างเป็นซาตานผู้เหี้ยมโหด จ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ ตาขวางจนเรย์เลนต้องก้มหน้าหลุบต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นมาสบตามอง

มัสแตงค์คู่ใจพุ่งทะยานออกจากไนต์คลับทันทีราวกับจรวด บรรยากาศในรถอึมครึมไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ มีแต่เสียงลมหายใจของทั้งสอง โนอาร์ยังคงทำหน้านิ่ง คิ้วขมวดยู่ติดกัน สายตาเกรี้ยวกราดดุดันทำเอาคนตัวเล็กนั่งสั่นงันงก สายตาของเธอหันไปด้านข้างมองผ่านกระจกบานใสด้วยแววตาที่เหม่อลอยไร้จุดหมาย ไม่มีแม้แต่คำพูด หรือคำถามใดๆ

"ทำไมถึงทำตัวแบบนี้"

เสียงเคร่งขรึมของโนอาร์ทำให้เรย์เลนหันขวับอย่างไม่พอใจ เขามีสิทธิ์อะไรมาบงการชีวิตเธอ ทั้งๆ ที่ตัวเองยังทำตัวน่ารังเกียจไม่อายฟ้าดิน ยิ่งคิดยิ่งทำให้เธอใจสั่นไม่น้อย อยากจะร้องไห้ออกมากับภาพที่ฉายวนไปวนมาอยู่ในหัว

"เรย์เลนทำอะไรผิด คุณอาต่างหากผิด ทีตัวเองทำได้คนอื่นจะทำบ้างไม่ได้เหรอ?"

โนอาร์นิ่งอึ้งไปสักพักกับคำพูดของเรย์เลน มันจริงอย่างที่เธอพูดทุกประการ เขาต่างหากที่เป็นคนผิด เป็นฝ่ายที่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ แต่ตอนนี้กลับมาทำท่าทีหึงหวงเธออย่างไร้เหตุผล

"เรย์เลนยังเด็ก ไม่ควรทำแบบนั้น"

เขาตอบด้วยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด ใบหน้าคมสันหันไปมองคนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ตอนนี้กำลังมีหยาดน้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มนวล

"เด็กเหรอ ไม่ควรทำเหรอ แล้วทำไมทำกับคุณอาได้?"

คำถามตอบกลับของเรย์เลนยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสีย โนอาร์ไม่ได้โต้ตอบอะไร เพราะสิ่งที่เธอพูดคือเรื่องจริง นี่เขาหึงหวงหลานตัวเอง? ความคิดในหัวตีกันไปหมด เกิดความสับสนในใจเหมือนกันว่าเขาเห็นแก่ตัวมากเกินไปที่ทำแบบนั้นกับเธอ 

"จอดรถ เรย์เลนจะไปหาพีท เรย์เลนไม่อยากไปกับคุณอา"

"เธอนี่มันร่านจริงๆ เลย!!"

น้ำเสียงฉุนเฉียวเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจของโนอาร์ทำให้เรย์เลนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ นอกจากคำพูดดูถูกเหยียดหยาม ยังมีภาพที่บาดตาที่เห็นในไนต์คลับ มันทำให้หัวใจเธอเจ็บแปลบๆ อยู่ๆ น้ำตาก็ค่อยๆ ไหล เรย์เลนรีบปาดน้ำตาอย่างไว เพื่อไม่ให้เขาเห็นแม้แต่คราบน้ำตา

มัสแตงค์คันหรูจอดเทียบที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่มีโนอาร์เป็น CEO เขาเปิดประตูและลงจากรถแล้วปิดประตูอย่างแรง ไฟโทสะลุกโชน พร้อมที่จะแผดเผาร่างเธอให้เป็นจุณ

"ลงมาได้แล้ว"

เขาตะคอกเรย์เลน ออกคำสั่งให้ลงจากรถด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่เรย์เลนกลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว เธอยังคงนั่งอยู่บนเบาะรถไม่ยอมก้าวขาลงมา หยาดน้ำตายังคงไหลเอ่อ เธอสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอามือปาดน้ำตาที่ใบหน้าสวยอย่างไว

"ได้!!"

โนอาร์กระชากร่างบางลงมาจากรถจนเธอเซถลาแทบล้มลงไปกองอยู่กับพื้น คนตัวเล็กถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าแกร่ง แล้วถูกพาเดินเข้าไปข้างในอย่างฉุนเฉียว หน้าบูดบึ้งจนพนักงานต้อนรับรีบก้มหน้าลงต่ำด้วยความเกรง

"เปิดห้องให้ฉันด่วน!!!"

เขาเอ่ยขึ้นกับลูกน้องตัวเอง ลูกน้องพยักหน้ารีบทำตามคำสั่งของโนอาร์ทันทีอย่างไม่รอช้า เพราะทุกคนต่างเกรงกลัวจนแทบไม่กล้ามองหน้า เวลาดุเขาราวกับราชสีห์ที่ยิ่งใหญ่

"คุณอาจะทำอะไรหนู คุณอาเมาแล้ว ปล่อยหนู หนูจะกลับบ้าน!!"

มือน้อยๆ ทุบเข้าที่แผ่นหลังกว้าง แต่ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว ห้องพักถูกเปิดเตรียมไว้รอโนอาร์ เขาปิดประตูลงอย่างแรง ตอนนี้คุณอาผู้แสนอ่อนโยนหายไปแล้ว เหลือเพียงซาตานไร้ใจที่พร้อมจะทำร้ายเธอได้ทุกเมื่อ ร่างบางของเรย์เลนถูกโยนไปที่เตียงนุ่มอย่างไม่ทะนุถนอม 

"โอ๊ย!!...เรย์เลนเจ็บนะ"

เธอร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด คนตัวใหญ่ร่างกำยำกระโจนขึ้นไปบนเตียงขึงร่างเธอไว้กับเตียงนุ่มที่มีผ้าคลุมสีขาวสะอาดตา สายตาทั้งสองจ้องประสาน อารมณ์โกรธเดือดดาลทำให้โนอาร์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้วในตอนนี้

"ก็จะทำให้เจ็บ...จะได้จำ!!"

เขาเค้นเสียงออกมาจากลำคอ จนเรย์เลนหน้าถอดสี ตอนนี้คุณอาที่แสนดีกลายร่างเป็นซาตานไปแล้ว เกาะอกสีแดงกำมะหยี่ถูกกระชากออกอย่างแรงเผยให้เนินอกอิ่ม ผิวขาวเนียนเป็นรอยแดงจากการเสียดสี ใบหน้าคมสันซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างเร่าร้อนจนขนอ่อนของเธอลุกตั้งทุกอณูรูขุมขน 

เรย์เลนตื่นกลัวจนตัวสั่น เธอไม่เคยคิดว่าเวลาโนอาร์โกรธจะน่ากลัวขนาดนี้ ปลายลิ้นสากตวัดเลียวนบนยอดบัวตูมสีชมพูระเรื่อ แล้วขบกัดมันอย่างแรงจนเรย์เลนถึงกับสะดุ้งเพราะความเจ็บปวด

"โอ๊ย...คุณอา"

เธอเอามือปัดป้องให้พ้นเงื้อมมือซาตานอย่างโนอาร์ ตอนนี้ร่างเธอร้าวระบมไปหมด ราวกับโดนทุบตีจนร่างแทบแหลก ด้วยกำลังมหาศาลของเขา ใจตัวน้อยสั่นไหวตื่นกลัวอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาที่ไหลนองหน้าไม่สามารถหยุดโนอาร์ให้หยุดกระทำเรื่องบ้าๆ นี้ได้

โนอาร์ค่อยๆ ซุกไซ้อยู่กลางหน้าอกอิ่ม มือขวาถกเดรสตัวสั้นขึ้นมาที่เอวคอดกิ่ว ใช้มือค่อยๆ ล่วงล้ำบริเวณเนินเนื้ออูมที่ขาวนวลเนียนดุจแพรไหม เขาค่อยๆ ถูไถไปมาตรงกลางกายสาว จนเรย์เลนถึงกับแอ่นสะโพกขึ้นอย่างลืมตัว

"อืออออ...."

เสียงครางเบาๆ ของเรย์เลนทำให้โนอาร์กระตุกยิ้มที่มุมปาก น้ำสีขาวใสไหลเยิ้มเปียกชุ่มตามสัญชาตญาณมนุษย์ เธอกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่นไม่ให้เผลอร้องครางออกมา หยาดน้ำตายังคงไหลอาบแก้มนวล

"มีอารมณ์แล้วสิ" 

โนอาร์กระซิบเบาๆ ข้างๆ หูของเรย์เลน มือทั้งสองของเธอถูกรวบไว้แค่เพียงมือเดียว ปลายลิ้นสากเลื่อนผ่านลงมาตรงกลางหน้าท้องที่แบนราบ พลางซุกไซ้ลงมาถึงเนินเนื้ออูมที่ขาวนวลเนียน จนโนอาร์ถึงกับต้องกลืนน้ำลาย 

เรย์เลนรีบหนีบขาเข้าหากันอย่างไว ไม่ยอมให้เขารุกล้ำไปยังพื้นที่สงวน ใจเธอตอนนี้อยากจะหนีเขาไปให้ไกลแสนไกล จากซาตานไร้ใจที่ทำร้ายความรู้สึกของเธออย่างเขา

มือหนาจับขาทั้งสองของเรย์เลนแยกออกจากกัน แม้เธอนั้นจะดึงดันปัดป้องก็ตามแต่ก็ยังคงต้านทานอารมณ์ที่กำลังเตลิดไปกับเขาไม่ได้ ร่างกายเจ้ากรรมมันไม่ทำตาม ปล่อยตัวปล่อยใจให้โนอาร์ละเลงลิ้นลงตรงกลางติ่งเกสรที่เปียกชุ่ม

"อือออออ...อย่าค่ะคุณอา...เรย์เลนไม่...อร้าาาา"

เสียงร้องห้ามปนเสียงครางกระเส่าทำเอาเลือดในกายชายพลุ่งพล่าน ไฟราคะในกายคุกรุ่นเมื่อเห็นร่างบางครวญครางไม่เป็นศัพท์ ปลายลิ้นร้อนพลิ้วไหวจนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกราวกับว่าล่องลอยอยู่กลางฟ้า

"เสียวไหมเรย์เลน"

"เจ็บหน่อยนะ เดี๋ยวก็เสียว"

โนอาร์ดึงดันความแข็งขืน จับเอ็นอุ่นค่อยๆ สอดประสานเข้าในกายสาว ช่องทางรับที่คับแน่นมันทำเอาโนอาร์ถึงกับเงยหน้าอ้าปากค้าง ความเสียวซาบซ่านแล่นผ่านกายชาย เขาดึงดันท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปอย่างลืมตัว แม้ตอนนี้คนใต้ร่างจะเจ็บปวดมากแค่ไหนแต่โนอาร์ก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว

"อ๊ะ...หนูเจ็บ"

ความเจ็บปวดแล่นผ่านให้ทำเรย์เลนรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัว หยาดน้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลอาบแก้ม ความน้อยเนื้อต่ำใจเข้ามาถาโถม เธอคงเป็นได้แค่เครื่องบำเรอกามเขายามใคร่จากสิ่งที่เธอเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์บ้าๆ นี้ขึ้นมาเอง 

โนอาร์เร่งขยับสะโพกเข้าออกเบาๆ ดันแก่นกายชายกระแทกเข้าไปในรูรักอย่างหนักหน่วงตามอารมณ์ปรารถนา จ้องมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเป็นประกาย แม้จะเห็นหยาดน้ำตาใสๆ ที่ไหลเอ่อก็ไม่สามารถหยุดกิจกรรมรักในครั้งนี้ได้ ไฟโทสะที่ลุกโชนเปลี่ยนเป็นไฟราคะที่พร้อมจะมอบความเป็นชายให้หญิงสาว

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อาโนอาร์ เรย์ เรย์ เรย์เลนเจ็บ อือออ"

"เจ็บแล้วครางทำไม"

โนอาร์ยังคงขย่มร่างบางอย่างไม่ยั้งทำเอาเรย์เลนเสียวกระสันไปทั่วทั้งกายสาว

"โคตรฟิตเลย เสียวจัง หนูอย่าทำแบบนี้กับใครนะ อือออ"

พูดจบเขาก็ก้มหน้าดูดดุนยอดบัวตูมที่ชูช่ออยู่ตรงหน้าพลางขบกัดมันอย่างไม่เกรงว่าเธอจะเจ็บ คุณอาที่แสนดีตอนนี้กลับกลายเป็นซาตานผู้หิวกระหายในเกมราคะไปเสียแล้ว 

"อ๊ะ อ๊ะ หนู...หนูเจ็บ อืออออ"

"หนูเกลียดคุณอา คุณอามีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น อือออ"

"อร้าาาา...อา...อาจะไม่ทำแบบนั้นอีก"

สายตาทั้งสองจ้องประสาน เรย์เลนกัดริมฝีปากล่าง เสียงครวญครางเล็ดลอดออกมาจากลำคอ สักพักร่างบางกระตุกเกร็ง หายใจหอบถี่ ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ร่างกายทั้งสองยังคงสอดประสานรวมกันเป็นหนึ่ง 

เรย์เลนถึงกับสะดุ้ง มันทั้งเสียว ทั้งเจ็บ และจุกในเวลาเดียวกัน เมื่อเขาดึงดันความแข็งขืนเข้ามาในกายเธออย่างเอาแต่ใจ 

"อ๊ะ หนูเจ็บ อร้าาาาาา"

โนอาร์ไม่ยอมฟังเสียง เพราะตอนนี้เขาใกล้ถึงฝั่งฝันเต็มที แต่พยายามตักตวงความสุขนี้ให้นานที่สุด เขากระแทกท่อนเอ็นอย่างหนักหน่วงอยู่เนิ่นนาน สักพักท่อนเอ็นอันใหญ่กระตุกถี่ๆ น้ำรักพวยพุ่งเข้าไปในรูรักของเรย์เลน ร่างใหญ่ฟุบลงตรงกลางแผ่นหลังขาวนวลเนียน ลมหายใจหอบถี่ไม่เป็นจังหวะ พลางกอดร่างบางไว้แน่น

"อร้าาาา อาเสร็จแล้ว"

เรย์เลนรีบจับท่อนเอ็นที่อยู่ในร่องรักที่คับแน่นของเธอออก แล้วรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สาวเท้าก้าวเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นมาสวมใส่อย่างเร็ว

"เอาเรย์เลนพอใจแล้วใช่ไหมคะคุณอา งั้นเรย์เลนขอตัวนะคะ"

‘เธอมันร่านจริงๆ เลย’ คำคำนี้มันยังคงอยู่ในโสตประสาทของเธอ พูดจบเธอรีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีไม่แม้แต่จะหันมามองโนอาร์