ตอนที่ 3 เด็กใหม่เหรอ ?

การจิบไวน์...ไปพร้อมๆ กับเสียงดนตรี ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวตลอดวันค่อยๆ ทุเลาเบาคลายลง กล้ามเนื้อเครียดในเชิ้ตสีเทาถูกนวดด้วยบรรยากาศภายในบาร์ จนผ่อนคลายลงได้

‘หาข้อมูลจากค่าย NXE ไม่ได้เลยครับ พวกมันปิดข่าวแน่นหนามาก’

ต้นเหตุของความเครียดก็คือประโยคนั้น ที่เขาครุ่นหามาทั้งวัน แต่ดูเหมือนจะยากกว่าเดิม

ลำพังค่ายเพลงธรรมดาอย่าง NXE ไม่น่าจะสามารถทำอะไรที่หลุดรอดจากสายตาคนที่เกิดในตระกูลสีเทาของเขาไปได้

“ต้องมีใครหนุนหลังพวกมันอยู่แน่ๆ” ไวน์ที่เหลือในแก้วทั้งหมด ถูกกระดกราดลงลำคอแกร่งไป

ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังอะไร...มากกว่าครั้งนี้มาก่อนเลย

และทันทีที่แก้วไวน์เปล่าได้วางลง ไวน์สีแดงช้ำก็ถูกรินให้ในทันที หางตาของเขาเหลือบไปเห็นคนถือไวน์ที่ยืนอยู่ข้างๆ คนเทด้วยอาการสะดุดเล็กน้อย

เด็กสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลา รวบผมตึงไปด้านหลัง โครงหน้าเรียวมน มีองค์ประกอบบนใบหน้าที่ไม่ได้โดดเด่นนัก หากแต่...เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

“เด็กใหม่เหรอ” ถามอย่างไม่ใส่ใจ กระดกไวน์แก้วที่สองไปพรวดเดียวให้เห็นเป็นครั้งแรก

“ครับท่าน” ผู้มีหน้าที่รินไวน์ให้เขามามากกว่า 10 ปี รีบตอบรับพร้อมโค้งศีรษะลงอย่างนอบน้อม

โชติไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากทอดสายตาไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย...

ใครกันนะที่อยู่เบื้องหลังค่าย NXE เขาต้องลากหัวมันมาให้ได้

“ฟู่ว...” เจ้าของใจเต้นแรงที่แทบจะกระดอนออกมาจากอก พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนตะกายมือเปิดตู้เย็น ยกเอาน้ำหวานที่แช่เอาไว้ออกมากระดกดื่มพรวดเดียว ดังอึกๆ

“เกือบตาย เกือบตายแล้วไหมไอ้ส้มโอ” สมฤดีเอามือทาบอก ที่มีหัวใจกำลังเต้นตุบๆ แทบจะกระดอนออกมานอกอกได้จริงๆ

ภาพที่ศิลปินในดวงใจ กระดกแก้วไวน์ กร้าวใจสุดเกินจะกลั้น ไหนจะลำแขนแกร่งที่เขาถลกแขนเสื้อขึ้นไปไว้อย่างลวกๆ นั่น...เผยให้เห็นเส้นขนเรียงตัวรำไร

ไหนจะหลังมือใหญ่ ที่มีเส้นเลือดและเส้นเอ็นประปราย

ยิ่งลูกกระเดือกเคลื่อนไหวเวลาเขากระดกดื่มด้วยแล้ว มันทำให้เธอสามารถหยุดหายใจได้ คำว่าเกือบตาย ไม่เกินจริง!

Som-O: มึงเอ๊ย คือภาพมันกร้าวใจมาก อยากกดถ่ายรัวๆ เอามานอนกอด ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่ให้พกโทรศัพท์นะ ฉันแอบถ่ายไปแล้ว!

และเธอก็ทำได้เพียงระบายความรู้สึกด้วยการส่งข้อความไปหาเพื่อนรักผู้ไม่ฝักใฝ่ต่อความคลั่งไคล้ของเธอแต่อย่างใด

Peal: เออ

และก็เป็นเช่นนั้น คนอ่านไวตอบไว ก็ตอบมาเพียงสั้นๆ ที่ได้ให้ความหมายยาวเป็นหน้าสองกระดาษ

‘มึงตั้งใจทำงานเถอะ อย่าบ้าให้มันมาก เดี๋ยวโดนจับได้แล้วไล่ออกไม่รู้ด้วยนะ เอาแค่พอดีพองาม...’ ใช่ เพราะเพิร์ลหรือทักษอร เพื่อนรัก บ่นเรื่องนี้กับเธอไม่รู้กี่พันรอบแล้ว แต่ก็ไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักข้าง!

เช้าวันรุ่งขึ้น โชติเดินหาวลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์หลังโต เมื่อคืนเขานอนแทบไม่หลับ นั่งอ่านรายงานจากนักสืบจากแหล่งต่างๆ เพื่อประติดประต่อข้อมูลร่วมกับมือขวาอย่างโพธิรัน

“อ้าว คุณโช...ทางนี้เลยค่ะ ป้าเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้ว” วันนี้เขานอนตื่นสายกว่าปกติ เพราะตั้งใจจะอยู่บ้านทั้งวัน

“ขอบคุณนะครับ” เขาว่าพร้อมเดินผ่านห้องนั่งเล่นของบ้าน ที่อยู่ก่อนถึงห้องรับประทานอาหาร ก็พบว่า...มีบางอย่างสะดุดเข้าที่หางตาของเขาอีกแล้ว

“คุณหนูเค้กค่ะ ช่วงนี้กำลังเห่อตุ๊กตาเจ้าหญิง...ตื่นมาเล่นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” เมื่อเห็นว่าเจ้านายหยุดมองเข้าไปยังห้องนั้น หัวหน้าแม่บ้านอย่างพิไลก็รีบรายงานด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

เธอรักและเอ็นดูคุณหนูของบ้านทุกคนเพราะเลี้ยงมากับมือ โดยเฉพาะโชติ ทายาทเพียงคนเดียวของบ้านที่เหลืออยู่ ก่อนที่พี่สาวคนโตจะเสียชีวิตไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา

“แล้วเจ้าหญิงก็ได้เจอกับเจ้าชาย...ทั้งสองสบตากัน...” น้ำเสียงใสของพี่เลี้ยงสาว กังวานเข้ามาในโสตประสาทของคนยืนมอง ปกติเขาไม่ค่อยจะให้ความสนใจใครหรืออะไรเท่าไหร่ แต่วันนี้แปลกที่เสียงของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาอยากจะเห็นหน้าคนพูด

และบังเอิญที่เธอหันมาสบตากับเขาพร้อมๆ กับที่พูดประโยคนั้นพอดี สายตาคมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย...

ภาพของเด็กถือไวน์เมื่อคืน ย้อนเข้ามา

‘เด็กใหม่เหรอ’

“พี่เลี้ยงคนใหม่เหรอ” เขาถามแม่บ้าน พร้อมสาวเท้าไปข้างหน้า ราวกับไม่ได้สนใจคำตอบเท่าไหร่นัก

“ใช่ค่ะคุณโช คุณหนูเค้กเธอชอบมากนะคะ เข้ากันได้ดี เล่นกันได้ทั้งวันเลยค่ะคนนี้” พิไลบอกด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาแสดงความปลื้มใจนักหนา แค่นี้เขาก็พอจะได้ข้อมูลว่า พี่เลี้ยงคนใหม่นี้ น่าจะถูกใจคนเก่าแก่ของที่นี่อยู่ไม่น้อย

“ครับ” เขาตอบรับแค่นั้น ก่อนตักข้าวต้มร้อนๆ รับประทานไปแบบเงียบๆ