ตอนที่ 8 ทำไมต้องกลัว NC

ช่วงหัวค่ำ

งานเลี้ยงร้านเครื่องเพชรของคุณหญิงเปรมวิสาก็เริ่มขึ้น ท่ามกลางแขกรับเชิญผู้มั่งคั่งทางการเงิน เดินชมเครื่องเพชรที่จัดแสดงไว้และพบปะพูดคุยทักทายกัน ภูวดลเป็นหนึ่งในแขกรับเชิญของงานนี้เขาเฝ้ารอเอย่างใจจดใจจ่อที่จะได้เห็นนลินนาราบนเวทีแสดงเครื่องเพชร

เมื่อถึงเวลาแฟชั่นโชว์ ไฟทั้งงานดับลงเหลือเพียงแสงไฟบนเวทีที่สาดเข้าหานางแบบเพื่อสร้างความระยิบระยับให้กับเครื่องเพชรมูลค่าหลายร้อยล้านบาท นางแบบสวมชุดราตรีและเครื่องเพชรเดินเฉิดฉายออกมาทีละคน แขกในงานต่างมองและพูดคุยกันว่าจะจองเครื่องเพชรชุดไหน จนถึงเครื่องเพชรชิ้นสุดท้ายแสงไฟสาดส่องไปยังหญิงสาวหน้าหวานสวยสง่าน่าหลงใหล ค่อยๆ เดินออกมาโชว์เครื่องเพชรสร้างความฮือฮาให้กับคนในงานเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะหนุ่มใหญ่ที่จ้องมองตาเป็นมันไม่ได้สนใจในเครื่องเพชรแต่สนใจนางแบบที่ใส่เครื่องเพชรชิ้นนั้น ภูวดลคือหนึ่งในนั้นสายตาคมจ้องมองหญิงสาวสวยสง่าจับใจดั่งโดนมนต์สะกดให้มองเพียงเธอคนเดียวแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

เสียงฮือฮาสร้างความพอใจให้คุณหญิงเปรมวิสาเป็นอย่างมาก เหล่าคุณหญิงคุณนายรีบกดสั่งซื้อสินค้าในมือถือทันที คุณหญิงเปรมวิสาเห็นยอดจองแบบเรียลไทม์แล้วยิ้มกว้างปลื้มกับยอดขายถล่มทลายกำไลมหาศาลอีกครั้ง คุ้มเหลือเกินที่ได้นางแบบคนนี้มาเดินแบบให้ ด้านปิ่นมณีนั่งแสดงสีหน้าเกลียดชังไม่พอใจที่ทุกคนชื่นชมผู้หญิงหน้าด้านคนนี้

เมื่อจบงานแสดงคุณหญิงเปรมวิสาส่งแขกที่มาร่วมงานอยู่ทางหน้างาน ส่วนนางแบบทำงานเสร็จได้รับค่าตอบแทนก็เก็บของแยกย้ายกันกลับบ้าน ร่างบางเดินมายังลานจอดรถแต่แล้วก็มีชายฉกรรจ์สองคนมายืนขวางตรงหน้า เธอชะงักสายตาหลุกหลิกไม่ไว้ใจ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ท่านเรืองยศต้องการคุยกับคุณครับ” หนุ่มบอดี้การ์ดเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

“ฉันไม่รู้จัก”

“คุณควรไปฟังข้อเสนอของท่านก่อน”

“วันนี้ฉันเหนื่อยมาก มีอะไรก็ติดต่อมาวันหลัง ชื่อกับเบอร์โทรฉันคงไม่อยากเกินไปสำหรับพวกคุณ” เธอทำหน้าเบื่อหน่ายเดินเลี่ยงไปที่รถตัวเองอย่างหวาดระแวง ยังไม่ทันจะถึงรถก็มีผู้ชายอีกคนยืนดักหน้าแต่สำหรับเขาคนนี้เธอยิ้มหวานแววตาเป็นประกาย

“กลับยังไง ให้ใครมารับ” ภูวดลเอ่ยถามเพราะอยากไปส่งเอง

“ขับรถมาเองค่ะ”

“ยืมรถใครมา?”

“รถฉันสิใครเขาจะให้ยืมรถ” คิ้วเรียวขมวดอมยิ้มเล็กน้อย

“ก็...” ภูวดลจะถามต่อว่าหญิงสาวไปซื้อรถมาตอนไหนแต่ไม่ทันไรเสียงแตรรถก็ดังขึ้นข้างหลัง เขาหันไปมองเพียงแวบเดียวแล้วรีบคว้าตัวร่างบางออกมาจากถนนแล้วกอดไว้แน่น สายตาคมหันไปมองคนขับรถภายในเบาะหลังรถมีท่านเรืองยศนั่งอยู่ เรืองยศตาขวางไม่พอใจที่ภูวดลมาแย่งผู้หญิงที่เล็งเอาไว้ ด้านภูวดลจ้องกลับไม่กลัวจนรถแล่นออกไป เขาก้มมองดูหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไหม?” ชายหนุ่มจับสำรวจแขนขาของเธอแล้วเงยมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังมองเขาตาหวานเยิ้ม สองสายตาประสานกัน ภูวดลนิ่งงันเหมือนโดนมนต์สะกดอีกครั้งหน้าคมเคลื่อนเข้าหาอยากจูบริมฝีปากบางแต่ได้สติว่าตรงนี้เป็นพื้นที่สาธารณะจึงไม่อยากล่วงเกินเธอให้เป็นขี้ปากคนอื่น เพียงชั่วขณะที่เขาชะงักนิ่งคิดก็ต้องตกใจเมื่อเธอเขย่งเท้าขึ้นประกบริมฝีปากจูบกับเขาทันทีมือเรียวประคองแก้มสากจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น แต่เขากลับผละออกจ้องมองด้วยความสงสัยแม้จะเป็นแม่หม้ายผัวสองแต่นลินนาราหวงตัวอย่างกับอะไรทำไมตอนนี้เธอกลับจู่โจมจนเขาประหม่า

“ฉันชอบคุณ.....” เสียงหวานแผ่วเบาตาหวานเยิ้ม ภูวดลวาบหวามเลือดสูบฉีดเพียงแค่ได้ยินเสียงหวานกับสายตาที่มองมา

“ไม่ใช่ที่นี่....” ริมฝีปากหนาเม้มแน่นเครียดจัดครั้งที่แล้วแค่ติดฝนที่ศาลาก็โดนกีดกันเกือบเดือนหากเกินเลยกันมากกว่านี้เขากลัวว่าจะไม่ได้เจอเธออีก

“พาไปในที่ที่ใช่สิคะ” หน้าสวยเย้ายวนลูบไล้หน้าอกแกร่ง กายหนาสะท้านกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ไม่กลัวคุณยายบ่นเหรอ”

“ทำไมต้องกลัว........” ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ภูวดลใจเต้นรัวไม่อยากเชื่อว่าเธอจะอ่อยเขาก่อนและด้วยความปรารถนาที่เกินต้านปนกับความคิดถึงเกือบหนึ่งเดือนทำให้เขาไม่อาจห้ามใจที่เกินเลยไปกับเธอ

ภูวดลเปิดประตูห้องพักในโรงแรมของตัวเอง ชายหญิงเดินเข้าไปในห้องไม่กี่ก้าวก็กอดจูบกันนัวเนียจูบที่ช่ำชองของแม่หม้ายผัวสองเร่าร้อนจนเขาหื่นกระหาย มือเรียวโน้มคอเขาลงมาใกล้ประกบจูบดูดดื่มและลิ้นกันพัลวัน มือหนาหยิบซองถุงยางอนามัยที่สอดไว้ในกระเป๋าเงินออกมาแล้วลากไล้ลูบคลำเรือนร่างบางปลดเสื้อผ้าเธอและเขาออกเพียงไม่นานสองกายเปลือยเปล่าพากันเดินมายังเตียงนอนกว้างเขาผละมองสัดส่วนเย้ายวนหน้าอกอวบอิ่มผิวขาวเนียนผสานกับเอวเล็กสะโพกผายได้รูปเขายิ้มพอใจกับความสวยที่เขาเฝ้าฝันถึง ร่างหนาขึ้นคร่อมกายสาวจูบซับโลมเลียลำคอเรียวระหงไล่ลงมายังเนินอกอวบอิ่มดูดขยำความนุ่มนิ่มเต็มมืออย่างหื่นกระหาย หญิงสาวกัดฟันครางพอใจเสียวซ่านมือน้อยลูบไล้ไปทั่วกายหนุ่มเคลื่อนไปใจกลางความเป็นชายที่ผงาดขึ้นเขารีบสวมใส่ถุงยางอนามัยอย่างลนลาน เรือนร่างบางบิดกายยั่วยวนถูไถความสาวกับความแข็งแกร่ง ก่อนจะสอดใส่ความแข็งแกร่งเข้าไปในกายสาว

“อื้อ แน่นจัง..............” เสียงหวานกระเส่ากัดริมฝีปากพอใจ

“ไหวไหม” เขาเงยมองหน้าสวยเสียวซ่านอย่างหลงใหล

“ไหวสิ ชอบมาก......” ร่างบางกระสันครางเสียว สะโพกหนาขยับเคลื่อนอย่างเร่าร้อนหนักหน่วงขึ้นตามแรงปรารถนา กายสาวโยกไหวตามแรงรัก หอบหายใจครางสุขสมริมฝีปากหนาดูดเล็มคลอเคลียเนินอกอวบอิ่มกายบางแอ่นเร้าเย้ายวนอย่างรู้งาน สะโพกหนาดันเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

“ผมชอบคุณนะนารา...........” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างหูหญิงสาวซุกไซ้ลำคอเรียวอย่างโหยหา

“อะไรนะ?” คิ้วเรียวขมวดเกี่ยวเรียวขาโอบล้อมเอวหนาที่เคลื่อนสาดใส่

“ผมชอบคุณ หื้ม.........” เขาเน้นย้ำหน้าเหยเก หน้าสวยยกยิ้มพอใจเพียงได้สุขสมกันครั้งแรกเขาก็หลงเธอเสียแล้ว ความแข็งแกร่งยังคงกระหน่ำเคลื่อนในกายสาวอย่างบ้าคลั่ง บทรักเร่าร้อนขึ้นทุกทีผลัดกันรุกผลัดกันรับเจนจัดในทุกท่วงท่าไม่เสียชื่อแม่หม้ายผัวสองที่ทำให้ผัวหัวใจวายตายคาอก เขาเสพสมในตัวเธออย่างพอใจไม่คาดคิดว่าตัวเองจะหลงใหลผู้หญิงมือสองอย่างเธอได้เพียงนี้ เสียงครางแห่งความสุขดังระงมภายในห้องตอบโต้กันหนักหน่วงจนสำเร็จความใคร่นอนหมดเรี่ยวแรงหอบหายใจเหนื่อยไปตามกัน ภูวดลหันมายิ้มมองหน้าหวานที่กำลังหลับใหลมือหนาลูบไล้ใบหน้าเนียนก่อนจะหยิบผ้ามาห่มให้เธอ แล้วมองหน้าเธออยู่อย่างนั้นด้วยความปลื้มปริ่มจนผล็อยหลับไป

“ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้” หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นเปิดโทรศัพท์เห็นเบอร์คนที่พยายามโทรหาเธอเป็นร้อยสาย ร่างบางรีบลุกขึ้นแต่งตัวหลังจากนอนไปเกือบสองชั่วโมง

“จะไปแล้วเหรอ” กายหนารีบลุกขึ้นนั่งเสียดายยังไม่อยากให้เธอกลับ

“ฉันต้องรีบกลับบ้าน ไว้วันหลังเจอกันใหม่นะคะ”

“ไว้ผมจะไปหา”

“ให้ฉันมาหาคุณเองดีกว่า คุณภูวดล” หญิงสาวยิ้มหวานแล้วโน้มลงจูบริมฝีปากหนาแผ่วเบาก่อนจะผละออก

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” เขามองออดอ้อนยังไม่เต็มที่กับความคิดถึง

“อย่างอแงสิคะ เป็นเด็กดีนะ” เธออมยิ้มเอ็นดูก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วหันมาโบกมือก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ภูวดลมองตามตาละห้อยแล้วยกยิ้มกรุ้มกริ่มติดใจลีลารักของหม้ายสาวที่ทำให้เขาหลงใหลจนอยากเสพสุขอีกครั้ง

หน้าประตูห้องพักในโรงแรม หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรปลายสายที่โทรมาหาเธอเป็นร้อยสาย

“อีกสักครึ่งชั่วโมงไปถึงจะจัดให้ชุดใหญ่เลยค่ะ” เสียงหวานออดอ้อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดวางแล้วหันมองห้องพักที่พึ่งเดินออกมา

“ขอไปเคลียกับคนเก่าก่อน แล้วจะกลับมาหานะคะพี่ภู” ทิพย์นลินยืนยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาและการร่วมรักที่แสนวิเศษกับภูวดลชายที่เธอแอบรักมานาน......