ตอนที่ 6 ฉันไม่เคยรักใคร

ย้อนไปเมื่อสองปีที่แล้ว

“นี่ พวกแกมีเรื่องจะเม้า” ป้าวัน ขานินทาประจำหมู่บ้านผู้สอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่น ด้วยอาชีพขายข้าวแกงทำให้พบเจอคนบ่อยจะเอาเรื่องคนอื่นมานินทาเรียกคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นเข้ามาอุดหนุนในร้าน

“อะไรอีกล่ะป้า”

“ก็เรื่อง นาราหลานยายปองไง เมื่อวานนี้นางแต่งงานอีกแล้วนะ”

“ว้าย! ผัวเก่าตายไม่ถึงปี มีผัวใหม่อีกแล้ว มีของดีอะไรนักนะ” พุดซ้อนยกมือทาบอกตกใจ

“มีดีที่สวยไงแก แต่ไม่ไหวฉาวโฉ่ผัวแรกก็เสี่ยแก่ไปแย่งผัวเขา นี่ฉันยังจำวันที่มันโดนเมียเสี่ยตบล้างน้ำที่ตลาดได้อยู่เลย ว่าแต่ป้ารู้ไหมว่าใครมาเป็นเหยื่อคนต่อไป” พิณพูดแล้วยิ้มเหยียด

“ไม่รู้สิ เดี๋ยวไปสืบมาก่อนจะมาแถลงให้ฟัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ป้าวันหัวเราะกลบเกลื่อนที่ตัวเองไปรู้เรื่องมาไม่หมด เหมือนฝันเดินมาได้ยินบทสนทนาก็รีบพุ่งปรี่เข้ามาเล่าให้ทุกคนในร้านฟังอย่างเมามัน

“ไม่ต้องไปสืบหรอกป้า ฉันไปงานมาเมื่อวาน โอ๊ย.........สนุกมากเข้าพิธีแต่งงานเสร็จปุ๊บเมียหลวงเขามาอาละวาดล้มงานปั๊บ

ตีกันระเนระนาด นารามันยืนหน้าเสียแต่มันไม่ร้องไห้เลยนะเข้มแข็งเกิน”

“จะร้องทำไมมันคงสะใจที่แย่งผัวเขามาได้ ยายปองเขาเลี้ยงหลานมายังไงนะถึงชอบไปแย่งผัวชาวบ้าน”

“ยายปองคงสั่งสอนให้หลานไปแย่งผัวคนอื่นเลือกเอาแต่รวย ๆ ได้สินสอดที่มีใช้ไปทั้งชาติ”

“เออๆ น่าคิด” ป้าวันพยักหน้าเห็นด้วย ทุกคนในร้านมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน

เสียงสนทนาดังเข้าหูคนหลายสิบพูดต่อกันเป็นหลักร้อยจนรู้กันทั่วตำบล ไม่ว่านลินนาราจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองด้วยสายตาแปลกๆ แฝงด้วยความรังเกียจ หลังจากนั้นไม่นานชาวบ้านมีเรื่องนินทาอีกคือ สามีของคนโน้นนาราคนที่สองเสียชีวิตหัวใจวายเฉียบพลันเหมือนสามีคนแรก ข่าวลือเรื่องดวงกินผัวดังกระฉ่อนไปทั่ว บ้างก็ว่าเป็นเวรกรรมที่ไปแย่งผัวคนอื่นเลยทำให้ไม่มีความสุข ผู้คนละแวกบ้านพูดกันไปต่าง ๆ นานา นลินนาราไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้ให้ทุกข์ใจเลยขังตัวเองในบ้านเกือบสองปีก่อนที่จะมาเปิดสวนขายผลไม้และร้านขนมหวานอีกครั้ง

ปัจจุบัน ณ โรงแรมหรู

ภูวดลไม่มีจิตใจจะทำงาน นั่งเหม่อล่องลอยคิดถึงนลินนาราอยากเจอแต่ไปหาไม่ได้เขาไม่พบเธอมาเกือบสองอาทิตย์นับตั้งแต่วันนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นยังตราตรึงอยู่ในใจ สองกายกอดรัดกันเนื้อแนบเนื้อเพื่อรับไออุ่นของกัน ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยเม็ดฝนเผยผิวใสไร้เครื่องสำอางผุดผ่องจนเขาอยากคลอเคลียแก้มเนียน ยิ่งคิดยิ่งต้องการยิ่งอยากได้ยิ่งทรมานเขาต้องทนทุกข์โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ใกล้ชิดเธออีกครั้ง

“ภู” ทรงพลเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของภูวดล

“ครับพ่อ”

“หลังจากที่ไปดินเนอร์กับหนูพิ้งค์มาสองครั้งแล้ว มีความคืบหน้าอะไรบ้างทางนั่นเขามีทีท่าว่าจะชอบแกหรือเปล่า”

“ยังเฉย ๆ ไม่แสดงออกอะไร ตามแบบของคุณหนูจอมหยิ่ง” เขาสีหน้าเรียบนิ่งไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงที่ออกเดตด้วย

“ครอบครัวเขารวยระดับพันล้าน คงจะเล่นตัวอยู่ไม่น้อย พยายามให้ดีที่สุดแล้วกันพ่อฝากด้วย” ทรงพลพูดเสร็จก็หันหลังจะเดินออกจากห้อง

“พ่อคาดหวังถึงขึ้นไหนครับ” ภูวดลเอ่ยถามตามหลัง ทรงพลชะงักค่อย ๆ หันมองเชื่องช้า

“แค่เซ็นสัญญาร่วมทุนแล้วก็จบ”

“ได้ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด”

“พ่อเชื่อว่าแกทำได้” ทรงพลยิ้มร้ายเช่นเดียวกับลูกชาย เรื่องของธุรกิจมันต้องใช้เล่ห์กลเป็นธรรมดาทั้งเรื่องของมิตรภาพและความรักมันเชื่อถือไม่ได้ในวงการนี้ เมื่อพ่อออกจากห้องทำงานภูวดลก็โทรหาพิมพิลาทันที

“เย็นนี้ว่างไหมรับพี่จะชวนทานอาหารที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรม”

“ได้สิคะ หกโมงเย็นเจอกัน” พิมพิลานอนยิ้มหวานบนเตียงสปา ภูวดลโทรมานัดเธอทานอาหารหลังจากที่พบกันแล้วเขาก็หายไปเกือบอาทิตย์ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ไม่ตามตื๊อดักหน้าดักหลังให้อึดอัดแต่ก็ไม่ใส่ใจจนเธอคิดถึงเลยให้พ่อตัวเองโทรไปหาทรงพลเพื่อกระตุ้นให้เขาสนใจเธอ

“ถ้าไม่ตามก็คงไม่โทรมา เขาไม่สนใจแบบนี้จะไปยุ่งกับเขาทำไม” เฟย่าสงสัยเบะปากให้กับเพื่อนเพื่อนที่ยิ้มมีความสุขกับแผนหลอกให้ผู้ชายมาหา

“แบบนี้แหละที่ต้องการ พวกที่มาคอยตามเอาใจมันน่าเบื่อไม่สนุก”

“แกแค่อยากเอาชนะ พอหมดสนุกก็ทิ้งขว้างเหมือนคนอื่น”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาทำให้ฉันสนุกแบบนี้ไปอีกนานไหม หรือว่าแค่ชั่วคราว” พิมพิลายิ้มเชิดหน้าเอียงตัวลุกขึ้นจากเตียงสปาจะแต่งตัวไปหาคนที่อยากเจอ

“อย่าเผลอใจไปรักเขาก็แล้วกัน” เฟย่าพูดตามหลังเพื่อนสาว

“ฉันไม่เคยรักใคร แกก็รู้” พิมพิลายักไหล่ยิ้มโชว์เหนือกับเพื่อนแล้วเดินออกไป หญิงสาวร่างสูงโปร่งผิวพรรณผุดผ่อง ใบหน้าสวยคมบุคลิกมั่นใจเย่อหยิ่งในแบบลูกเศรษฐีระดับพันล้าน มีชายหนุ่มเข้ามาพัวพันมากมายควงคนโน้นทีคนนี้ทีแต่เธอยังเลือกและไม่จริงจังกับใคร ถึงจะดูเปรี้ยวมั่นใจแต่พิมพิลาไม่ใช่คนที่จะนอนกับผู้ชายไปเรื่อยด้วยความทระนงในศักดิ์ศรีไม่ให้ใครมาดูถูก หญิงสาวจึงรักษาพรหมจรรย์เอาไว้อย่างดีไม่มีใครรุกล้ำได้ นอกจากคนที่เธอจะแต่งงานงานด้วยเท่านั้น

โรงแรมหรูในเครือตระกูลบูรพจน์

ร้านอาหารสไตล์ยุโรปบนชั้นดาดฟ้าสูง บรรยากาศรอบข้างคือวิวเมืองกรุงแสงไฟสว่างไสวหรูหราเหมาะสำหรับคู่รักมาดินเนอร์กันใต้แสงไฟสลัวสร้างความโรแมนติก ภูวดลเดินมาที่หน้าลิฟต์คุยกับปลายสาย

“ครับพี่อยู่ที่ร้านอาหารแล้ว จะให้ลงไปรับไหม”

“เดี๋ยวพิ้งค์ขึ้นไปหาเองค่ะ”

“พี่ไปรอที่หน้าลิฟต์นะครับ” เขาบอกกับปลายสายแล้วยืนรถอยู่ที่หน้าลิฟต์เพื่อต้อนรับเป้าหมาย เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชายหญิงคู่หนึ่งยืนควงแขนกันภายในลิฟต์ ภูวดลอึ้งมองตาค้างหญิงสาวหน้าหวานที่เขาคิดถึงควงแขนอยู่กับชายหนุ่มหน้าตาดีดูภูมิฐานกำลังเดินก้าวออกมาจากลิฟต์ หญิงสาวส่งสายตาให้เขาแล้วยิ้มมุมปากแต่ไม่เอ่ยทักเขาเลยสักคำ

“นารา....” เขาเอ่ยเรียกเมื่อคนทั้งคู่เดินผ่านหน้าเขา หญิงสาวหยุดเดินค่อย ๆ หันมามองเขาแววตาเป็นประกายแล้วส่งยิ้มหวานให้ก่อนหันไปมองหน้าคู่ควงแล้วพากันเดินต่อ ปล่อยให้ภูวดลนิ่งงันกับการกระทำเฉยชาของเธอ ภูวดลโมโหที่เธอควงผู้ชายคนอื่นและยังแกล้งไม่รู้จักเขารู้สึกหวิวปวดใจกับสิ่งที่เธอทำ

“มารอนานไหมคะ” ลิฟต์อีกตัวเปิดออก พร้อมกับร่างสูงระหงของพิมพิลาเดินเยื้องย่างออกมา ภูวดลสะดุ้งหันไปมอง

“ไม่นานครับ ไปด้านในกันดีกว่า” เขาพยายามนิ่งทั้งที่ใจกระวนกระวาย เมื่อเดินเข้าร้านอาหารภูวดลกวาดสายตามองทั่วร้านเห็นนลินนารานั่งซบชายอีกคน ภาพที่เห็นทำภูวดลหัวเสียกระฟัดกระเฟียดจนพิมพิลาสงสัย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไม่มีครับ”

“ไม่มีแล้วทำไมดูอารมณ์ไม่ดี”

“ก่อนหน้านี้คงเจอเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย”

“อย่าทำอีกนะคะ พิ้งค์ไม่ชอบ” พิมพิลามองเคือง สะบัดหน้าเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาแบบไม่ค่อยพอใจนัก ภูวดลมองตามพยายามสงบจิตใจ เข้าไปนั่งบนโซฟาหรูตรงข้ามกับพิมพิลาแต่สายตาของเขากลับมองโต๊ะนั่งด้านหลังของเธอแล้วจ้องนลินนาราที่นั่งหยอกล้อยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มอีกคน

“อาทิตย์หน้าพิ้งค์จะไปเที่ยวลอนดอน พี่ภูสนใจไปร่วมทริปด้วยกันไหมคะ” พิมพิลาชวน อยากให้เขาไปเที่ยวด้วย

“พี่ติดงาน”

“เคลียร์งานเสร็จตามไปได้นะคะ”

“ไว้จะดูอีกทีนะครับ” ภูวดลตัดบททำให้พิมพิลาหงุดหงิด คนอย่างเธอมีแต่คนคอยตามใจพอเจอภูวดลที่ทำตรงข้ามทุกอย่างมันทำให้เธอโมโหไม่น้อยแต่ก็ไม่วายอยากเอาชนะผู้ชายเย็นชาคนนี้ให้มาหลงรักเธอ ช่วงแวบหนึ่งที่เธอมองเขาแต่สายตาคมกลับมองไปด้านหลังของเธอ พิมพิลาสงสัยทำนิ่งแกล้งบอกจะไปเข้าห้องน้ำเพราะอยากลุกไปดูว่าเขากำลังมองใคร ร่างระหงเดินอ้อมมาทางด้านหลังชายหนุ่มแล้วมองไปยังโต๊ะอาหารที่ภูวดลแอบมองตลอดเวลา ที่โต๊ะนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งทานอาหารซบกันอย่างคนรักทั่วไป พิมพิลาขุ่นเคืองที่เขาสนใจผู้หญิงคนอื่นเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปหญิงชายคู่นั้นส่งให้เพื่อนดูแล้วพิมพ์ข้อวความตอบโต้กับเพื่อน

“หรือว่าจะชอบผู้หญิงคนนั้น ก็สวยนะแต่สู้ฉันไม่ได้”

“เดี๋ยวนะแกไม่ใช่ว่าเขาชอบผู้ชายคนนั้นเหรอ หรือว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนรักเก่าของเขา” เฟย่าพิมพ์ข้อความตอบโต้ ทำเอาพิมพิลาอึ้ง

“จะบ้าเหรอ พี่ภูเขาชอบผู้หญิงย่ะ”

“รู้ได้ไงถ้าชอบผู้หญิงทำไมป่านนี้ยังไม่แต่งงาน แกไม่ได้รู้เรื่องเขาทั้งหมดสักหน่อย” เฟย่าพิมพ์ต่อ พิมพิลาหยุดคิดตามเพื่อนเริ่มโอนเอนเพราะท่าทางเย็นชาของภูวดลทำให้เธอไม่มั่นใจ หญิงสาวยืนมองชายหนุ่มอย่างครุ่นคิดก่อนจะนึกทำอะไรบางอย่าง

ด้านภูวดลนั่งมองนลินนาราอย่างไม่พอใจจนหญิงสาวรู้สึกได้ปรายตามามองยิ้มยั่วส่งสายตาหวานให้เขา คิ้วเข้มขมวดแปลกใจที่เธอเล่นหูเล่นตาเกินงาม......