Chapter 1

แนะนำตัวละคร

วอร์ม

ลูกชายคนโตของตระกูลมโนธรรม โดยใช้นามสกุลของแม่รองมาเป็นนามสกุลของตัวเอง ตั้งแต่เด็กถูกสอนมาว่าต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ว่าจะได้รับหน้าที่ใดก็ตาม รักอิสระชื่นชอบการฟังเพลงชอบความท้าทายในชีวิตทั้งชีวิตคนที่สามารถทำให้เขาหัวหมุนได้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นคือน้องคนที่ 5ของเขาเอง

แฟนต้า

คู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็กของวอร์มถูกบังคับให้แต่งงานกับลูกชายคนโตของเพื่อนแม่ตัวเองแต่เพราะรักแม่จึงยอมทำทุกอย่าเพื่อครอบครัวตัวเอง อ่อนโยน ไม่ค่อยชอบต่อว่าใครแต่ชอบออดอ้อนออเซาะภรรยาตัวเองชอบทำตัวเหมือนแมวน้อยอยู่เสมอ

...วอร์ม...

การมาเที่ยวตลาดเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงานเป็นสิ่งที่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด แต่สิ่งที่มาขัดจังหวะการผ่อนคลายความเครียดของผมก็ดังขึ้นมาทันที

"วอร์ม!"

"เห้ย! มาได้ไง"

"แม่ให้กลับบ้าน"

"อ้วน พี่มาเที่ยวผ่อนคลายอ้วนตามเจอได้ไงเนี่ย"

"ใครอ้วนเขาเรียกมีเนื้อมีหนังเหอะ กลับบ้านเร็ววันนี้มีคนจากบ้านใหญ่มาที่นี้"

"ใคร?"

"ยัยแก่ แม่ของคุณป๋า"

"คุณย่ามาทำไม"

"ไม่รู้เห็นบอกว่าเป็นเรื่องของวอร์ม"

"ทำไมไม่โทรหาวอร์มล่ะ"

"โทรหาแล้ว แต่วอร์มไม่รับสาย"

ผมก้มมองมือถือของผมก่อนจะรู้ว่าผมปิดเสียงเรียกเข้าเอาไว้และไม่ได้ตั้งสั่นเอาไว้ด้วยเช่นกัน

"พี่ปิดเสียงขอโทษ"

"กลับบ้าน วันนี้ต่ายจะไปนอนที่บ้านกับพวกปู ป้อมและตอยกันที่บ้านของพวกเรา"

"เด็ก 14 ใครให้ไปนอนที่อื่น"

"ยุ่ง กลับบ้านได้แล้ว"

"อืมได้"

ผมกลับบ้านมาพร้อมกับน้องสาวของผมที่เอาแต่ทำแก้มพองเอาแต่ใจอยู่ข้าง ๆ เพราะผมบอกจะขับรถเองเพราะถ้าให้น้องสาวผู้ไม่มีใบขับขี่ขับเองอาจจะไม่ถึงบ้านอาจจะถึงโรงพักก่อนก็ได้ ใครอยากให้คนที่ขับรถหน้ากลัวแบบนั้นมาขับรถให้ล่ะ

"กลับมาแล้วครับ"

"ที่บ้านรองไม่สอนหรอว่าควรกลับบ้านให้ตรงเวลา"

"สวัสดีครับคุณย่า"

"ที่บ้านรองไม่สอนให้คุณหนูห้ายกมือไหว้คนที่อาวุธโสกว่าหรอ"ย่ารองเอ่ยขึ้น

"ต่าย..."ผมหันไปหาน้อง แต่ต่ายก็เดินออกมาก่อน

"สอนแต่ไม่ทำมีอะไรหรือเปล่า ถ้าจะวางอำนาจก็กลับไปได้แล้ว"

"คุณต่าย"

"แม่รองตายไปนานแล้วจะขุดขึ้นมาด่าอีกทำไมส่วนแม่สามก็หยุดเอาใจคนบ้าอำนาจแบบนี้สักทีจะได้มั้ย"

"คุณหนูห้า!!"

"ทำไม!"

"พอได้แล้วต่ายนี้คุณย่านะ"

"คุณย่าหรอเหอะ! ยัยแก่บ้าอำนาจล่ะสิไม่ว่าอยากคุยอะไรก็คุยไปฉันไม่อยากมองยัยแก่คนนี้นานๆ!"

"ต่ายขอโทษคุณย่าซะ!"

"ไนท์!!"

"พออย่าทะเลาะกัน ผมขอโทษแทนต่ายด้วยว่าแต่คุณย่าเล็กมีอะไรถึงได้มาที่นี้"

"ฉันมาที่นี้เพราะคุณป๋าของพวกเธอทุกคน"

"เรื่องอะไร"

"เรื่องงานแต่งงานของเธอกับลูกชายของเพื่อนแม่เธอ"

"เรื่องนี้เป็นเรื่องตั้งแต่สมัยแม่ของผมมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้แม่ผมเสียไปแล้วเรื่องนี้ควรจะยกเลิกไป"

"ไม่ได้พวกเซ็นสัญญาเอาไว้แล้วอีก 2 เดือนเตรียมตัวแต่งงาน"

"เร็วขนาดนั้นเลยหรือไง"

"ใช่"

"แล้วถ้าผมบอกไม่แต่งล่ะ"

"เธออยากจะให้พ่อแม่ของเธออับอายต่อหน้าทุกคนหรือไงอยากทำแบบนั้นก็ลองดู"

"คุณย่าเล็กขู่ผมหรือไง"

"ไม่ได้ขู่แต่พูดจริงและอีกอย่างคุณหนูห้าโตแล้ว เธอจะช่วยเขามากไม่ได้ ทำผิดควรของโทษเองไม่ใช่ให้คนอื่นขอโทษแทนแบบนี้"

"คุณย่าเล็กที่นี้อนุญาตให้คุณย่าเล็กเข้าบ้านได้ก็ถือว่าให้เกียรตินะครับ ปกติคนบ้านเล็กไม่ควรมาบ้านใหญ่ของพวกเราแบบนี้"

"ปากเก่งตั้งแต่ย่ามันจนถึงรุ่นหลานเลยหรือไงกัน!!"

"ไม่ส่งนะครับเชิญ"

"คนบ้านนี้ก็ทำตัวนิสัยเหมือนเมียหลวงทุกคนนั่นแหละ รังเกียจคนบ้านน้อยอย่างฉัน จำเอาไว้ถ้าสามีฉันไม่บอกให้ฉันมาที่นี้ฉันก็คงไม่มาหรอก"

คุณย่าเล็ก เป็นภรรยาคนที่ 2 ของคุณปู่ที่อยู่อิตาลี และไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมพวกผมถึงไม่ชอบหน้ากันเพราะอย่างแรกเลยก็คือพวกเรา 8 คนพี่น้องเป็นลูกของลูกชายของภรรยาหลวงซึ่งก็คือคุณย่าใหญ่

พวกเราจึงไม่ค่อยถูกกับคุณย่าเล็กสักเท่าไรโดยเฉพาะ กระต่ายที่เป็นลูกสาวของภรรยาหลวงก็คือแม่ใหญ่ ของพวกผมในบรรดาพี่น้องมีต่ายกับตาต้า ที่เป็นลูกของแม่ใหญ่ขนาดผมที่อายุมากกว่าเขาผมยังเป็นลูกของภรรยารองเลย ความจริงแม่ใหญ่กับแม่รองก็แต่งงานเข้ามาพร้อมกัน

เกือบจะพร้อมกันเลยก็ว่าได้แต่ว่าแม่ใหญ่ตอนนั้นมีลูกยากเขาก็เลยแต่งแม่ลองซึ่งก็เป็นแม่ของผม เข้ามาภายในบ้าน เพื่อที่จะมีลูกให้กับคนตระกูลนี้ พอแม่ลองมีผม มีไนท์มีคิน และแอมแปร์ ซึ่งเป็นลูกคนสุดท้ายของแม่รองทำให้แม่รองเสียชีวิตไปหลังจากมีลูก 4 คน หลังจากที่แม่ลองเสียชีวิตไปแล้วแม่ใหญ่ก็ท้องน้องผู้หญิงฝาแฝดซึ่งก็คือกระต่ายกับตาต้าจากนั้นแม่ใหญ่ก็เสียชีวิตไปคุณพ่อเลยแต่งแม่คนที่สามเข้ามาซึ่งก็คือแม่ของ 2 แฝดหวานแวมนั่นเอง

"ย่าเล็กต้องการอะไร"

"แอม"

"ทำไมแอมพูดผิดตรงไหนอยู่ ๆ คุณย่าเลยก็มาแล้วก็พูดให้พี่วอร์มแต่งงานนี่มันคืออะไรคุณแม่ใหญ่เป็นคนสัญญากันตอนไหนไม่เห็นคุณแม่ยายเคยพูดเอาไว้เลย"

"ตอนนั้นน่ะพี่ 10 ขวบ แม่ใหญ่เห็นว่าพี่อ่ะเป็นลูกของแม่รองที่เสียไปกลัวว่าคนอื่นจะรังแกแม่ใหญ่จึงให้พี่หมั้นกับผู้ชายคนนึงเอาไว้ พี่ยังมีแหวนหมั้นแล้วก็สัญญามากมายเอาไว้แต่พี่ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนั้นเขายังโสดอยู่เพราะตอนนี้พี่ก็ 25 แล้วไม่คิดว่าเขาจะยังไม่แต่งงาน"

"มันคือเรื่องจริงหรอพี่"

"มันคือเรื่องจริงแต่พี่ก็ลืมไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะจำได้และมาทวงสัญญาแห่งเพื่อขอให้พี่แต่งงาน"

ผมเองก็เกือบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองสัญญาหมั้นหมายกับผู้ชายคนนึงเอาไว้ซึ่งผู้ชายคนนั้นเป็นลูกชายของเพื่อนแม่ผม ตั้งแต่สมัยแม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ และผมเองก็อยู่ในเหตุการณ์ที่ผมได้หมั้นหมายกับผู้ชายคนนั้นและเป็นวันเดียวกันกับที่แม่ผมเสียชีวิตไป

หรือว่า.....ผมควรจะหนีดี