รักร้าย มาเฟียสองตระกูล

2 เดือนก่อนหน้า

รถยนย์คันหรูสีดำสนิททั้งคันเคลื่อนตัวอย่างช้าๆเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าคฤหาสษ์สีขาวขนาดใหญ่โตมโหราฬของตระกูลคาเนสัน

ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูอ่อนพริ้วไหวน่าดึงดูด เท้าเรียวยาวก้าวลงมาจากรถ พร้อมกับสาวใช้ร่างผอมที่ค่อยติดตามอารักขา เหล่าบรรดาชายชุดดำหน้าตาเคร่งขรึมน่าเกรงขามยืนตัวตรงก้มโค้งคำนับอย่างนอบน้อมต่อนายหญิงผู้เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลคาเนสัน เธอเดินทางไกลข้ามน้ำข้ามทวีปมาจากประเทศไทย ด้วยใบหน้าที่สวยสง่าเข้ารูป ด้วยตากลมโตขนตางามงอนโดยธรรมชาติ เรียวปากสวยเอิบอิ่มสีแดงระเรื่อแวววาวเล่นแสงระยิบระยับ ช่างดูมีเสน่ห์เหลือล้นจนแทบละสายตาไม่ได้

“สวัสดีครับ คฤหาสน์คาเนสันยินดีตอนรับการกลับมาครับนายหญิงอเล็กซ่า”

เท้าเล็กที่กำลังจะก้าวเข้าสู่คฤหาสน์หยุดชะงักกลางคัน เมื่อพบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเต่งตึงจากการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ตามแบบฉบับเลขาคนสนิทส่วนตัวของอาเนียล ชายหนุ่มยืนก้มหัวให้กับเธอที่หน้าประตูบานใหญ่อย่างคุ้นเคยเหมือนที่ผ่านมา

“สวัสดีค่ะ คุณแอนดริวดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะคะ”

เรียวปากอวบอิ่มเอ่ยทักทายผู้เป็นเลขาของลุงก่อนจะส่งยิ้มหวานอย่างเคยชินให้กับชายชุดดำร่างสูงโปร่งที่ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่หน้าประตูของคฤหาสน์

“นายท่านทั้งสองรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ครับ”

มือหนาผายมือแบนราบชี้นำทางให้นายหญิงของบ้านเดินนำไปด้วยท่าทางสุภาพและอ่อนน้อม ปากหนาเผยรอยยิ้มสวยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ

โอเนีย : “โอ้ว มาถึงแล้วหรอหลานรักของลุง”

อาเนียล : “โอ้วพระเจ้า!! ดีใจมากๆ ยินดีตอนรับกลับบ้านเรานะจ๊ะยาหยีของลุง”

ชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างและใบหน้าอวบอ้วนทั้งสองคนเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาสวมกอดหลานสาวผู้เป็นที่รักของเขาทั้งสอง โอเนีย และ อาเนียล แสดงท่าทางตื่นเต้นและดีใจสุดชีวิตเมื่อหลานสาวที่เหลือเพียงคนเดียวของตระกูลกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

“หนูก็คิดถึงลุงทั้งสองคนมากๆเลย ดีใจที่ได้กลับบ้านเรานะคะ”

เธอสวมกอดผู้เป็นลุงทั้งสองอย่างอบอุ่นด้วยความรักที่โหยหามานานหลายปี ตั้งแต่หญิงสาวย้ายไปเรียนต่อที่เมืองไทยเป็นเวลาเกือบ 10 ปี ความคิดถึงที่สามคนลุงกับหลานยังคงส่งผ่านสายสัมพันธ์ของครอบครัวอย่างเหนียวแน่นเหมือนเดิม

“มาถึงเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยลงมาทานอาหารเย็นพร้อมกัน ลุงมีเรื่องอยากจะเล่าให้ยาหยีฟังเยอะแยะมากๆเลยจ๊ะ”

อาเนียลเอ่ยกับหลานสาวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขเผยให้เห็นยิ้มกว้างตลอดเวลา มือไม้แกว่งไปแกว่งมาตามสไตล์ผู้ชายสายหวาน ก่อนจะส่งยิ้มให้กับหลานสาวอย่างอบอุ่น แววตาอ่อนโยนยังคงเอ็นดูหญิงสาวเหมือนเฉกเช่นเธอยังเด็กๆเลยไม่มีผิด

“ได้ค่ะ หนูก็อยากเล่าเรื่องต่างๆให้ลุงทั้งสองคนฟังเหมือนกันค่ะ”

สิ้นสุดเสียงหวานเท้าเล็กเรียวก้าวพ้นบานประตูเข้ามาในห้องนอนที่คุ้นเคย สายตากลมโตสาดส่องมองแผ่ไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มหึมา ทุกอย่างที่เป็นของเธอยังคงถูกจัดแจงไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม

อเล็กซ่ารู้สึกอบอุ่นและดีใจมากเมื่อได้กลับมาอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง ตากลมโตตั้งใจหันไปจับจ้องที่กรอบรูปภาพเก่าๆของครอบครัวที่ว่างตั้งตระหง่าอยู่บนโต๊ะ ในภาพมีพ่อ แม่ พี่ชายและเธอสวมกอดกันอย่างมีความสุข แต่ทว่าตอนนี้ทุกคนได้ทิ้งเธอลาจากโลกที่โหดร้ายใบนี้ไปเมื่อ 12 ปีก่อนจากอุบัติเหตุรถคว่ำที่สเปน ซึ่งได้สร้างแผลในใจให้หญิงสาวเป็นอย่างมาก

ร่างบางหย่อนก้นงอนนั่งลงที่ขอบเตียงด้วยความเหนื่อยล้าปนความเจ็บปวดและสับสน เธอเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกแต่สุดท้ายก็คิดไม่ออกสักทีเป็นแบบนี้มานานหลายปีตั้งแต่เธอย้ายไปเรียนต่อที่ประเทศไทย

“เฮ้อ!! เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

เสียงหวานบ่นกับตัวเองเล็กน้อย แต่ทว่าความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลมามากกว่า 10 ชั่วโมง เธอไม่สามารถต้านทานมันได้ สุดท้ายเผลอหลับไปบนเตียงนุ่นในที่สุด

2 ชั่วโมงผ่านไป

“พ่อ!! แม่!! พี่ไรอัน!!”

“กรี๊ด!! ไม่!!”

หญิงสาวสะดุ้งตื่นด้วยอาการหอบเหนื่อยจากเรื่องราวในความฝัน ใบหน้าและลำคอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดๆ โพล่ๆออกมาไม่ขาดสาย หัวใจเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ ภาพในความทรงจำที่ถูกจิตใต้สำนึกกดเอาไว้มันผุดออกมาอย่างเลือนลางตอนที่เธอหลับฝัน เหตุการณ์อุบัติเหตุรถคว่ำในวันนั้นมันช่างพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็นใคร แต่เธอสามารถรับรู้ได้ว่านั้นคือพ่อ แม่ และพี่ชายที่เธอรักและคิดถึงยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดบนโลกใบนี้

“หนูคิดถึงทุกคนจังเลยค่ะ”

น้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาโตคู่สวยตอนนี้ตั้งท่าเตรียมจะไหลลงมา เมื่อมองกลับไปยังกรอบรูปภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง แต่ก็ต้องหยุดชะงักก่อนเมื่อมีเสียงเคาะประตูแทรกเข้ามาขัดจังหวะ

ก๊อกๆ!! ก๊อกๆ!!

“นายหญิงค่ะ นายท่านเรียกให้ลงไปทานข้าวค่ะ”

อเล็กซ่าต้องสลัดความคิดในหัวนั้นทิ้งออกไป ดวงตากลมโตกระพริบตาปริบๆ พยายามเงยใบหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตาของห้อง เพื่อไล่น้ำตาที่เตรียมจะไหลให้ระเหยออกจากดวงตาแดงก่ำคู่สวย เมื่อได้ยินเสียงของสาวใช้ภายในบ้านตะโกนเบาๆลอดผ่านซอกประตูห้องเข้ามา

“เดี๋ยวฉันลงไปมาลินดา”