บทที่ 1

ตึก

ตึก

ตึก

ร่างบางในชุดนักเรียนมัธยมทิ้งตัวลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ด้วยความรู้สึกเมื่อยล้ามือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก ยามนี้พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที

เห้อ...เกือบตาย!

เด็กสาวบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะกว่าที่เธอจะสอบวิชาพละของคูรครูสุดโหดแต่โคตรจะหล่อเสร็จนั้นก็กินเวลาหลังเลิกเรียนจนเกือบจะมืดค่ำ

มือเล็กยกขึ้นเกาะกุมตรงท้องบริเวณน้อยเป็นการบอกว่าหิว ในหัวเธอตอนนี้มีเพียงภาพพะโล้ขาหมูของโปรดฝีมือของผู้เป็นแม่

กลับไปถึงบ้านนี่ล่ะ อิขนมจะฟาดให้เกลี้ยงหม้อเลย!? ~

"ปั่งๆๆ!!!?

เอี๊ยดดด!!!?

โครม!! ?

ตู้ม!!?"

เสียงอึกทึกคึกโครมจากรถหรูสองคันที่วิ่งขนาบข้างกันมาด้วยความเร็วสูง กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างสาดกระสุนปืนใส่กันหลายนัดติดๆ ก่อนที่รถคันที่ถูกไล่ล่าจะเสียหลักจากการถูกยิงเข้าขมับด้านซ้ายด้วยความแม่นยำจนรถเกิดพลิกคว่ำในทันที เปลวไฟโหมลุกทั่วทั้งคันเพราะการยิงซ้ำจากใครบางคน ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็ตื่นตระหนกตกใจไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รวมทั้งเธอด้วย

"heeแม่!!!" ขนมปัง ที่กำลังนั่งกุมท้องด้วยความหิวอยู่นั้นตะเบ็งเสียงร้องออกมาด้วยความตกอกตกใจกับภาพเหตุการณ์สุดระทึกที่อยู่เบื้องหน้า

เด็กสาวพยายามมองหาสถานที่เพื่อจะใช้หลบให้ห่างจากกลุ่มคนอันตรายและกองไฟที่กำลังลุกโชน!

เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบทันที...

"พุทธโธ ธรรมโม สังโฆ! สัมพเวสี ผีเรร่อน ผีบรรพบุรุษ โอ๊ย! ผีตัวไหนก็ได้ช่วยอิขนมด้วยเจ้าค่าาา ?

ขนมนั่งตัวสั่นงันงกยกมือไหว้เป็นพัลวัน

นักเลงหัวไม้ที่ไหนมันมาฆ่ากันแถวนี้อ่าา จะฆ่ากันก็ไม่ว่าแต่ไปฆ่าที่อื่นไม่ได้รึไง ?

ขนมปังบ่นพึมพำด้วยความกลัวในขณะที่เธอหลบอยู่ในสำนักงานร้างเก่าๆหลังหนึ่ง ไม่ห่างจากป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนเท่าไหร่นัก

~ อีกด้าน ~

"อย่าปล่อยให้มันรอดแม้แต่คนเดียว!" เสียงผู้ชายคนนึงที่ลงมาจากรถหรูอีกคัน เขายืนสั่งลูกน้องด้วยท่าทางนิ่งๆน้ำเสียงเยือกเย็นแต่แฝงด้วยความน่าเกรงขาม เขาคือรามสูร หนึ่งในแก๊งค์ยมฑูตสีเทา ฉายาอสูรร้ายหน้าหล่อ

"มันตายแล้วครับเสี่ย!" ชายร่างกำยำในชุดสูทสีดำ เดินมารายงานผู้เป็นนายว่าศัตรูได้หมดลมหายใจลงแล้ว

"ตายง่ายจังวะ! กุยังไม่หมดสนุกเลย!"

รามสูรแสยะยิ้มออกมาทันที สายตาทอดมองไปยังคนในรถที่ตอนนี้เนื้อตัวน่าจะไหม้เกรียมไปแล้ว

" เอี๊ยดด!!!" เสียงเบรครถหลายคันของคนอีกพวกที่ขับมาจอดเทียบข้างรถของพวกรามสูร เขาคือเสี่ยจอมพลหัวหน้าแก๊งค์คู่อริ!

รามสูรยืนแสยะยิ้มทันทีที่เห็นศัตรูหมายเลขหนึ่งอยู่ตรงหน้า

หึ...! จอมพล กุรอมึงอยู่พอดี!

เวลานี้แก๊งนักเลงขาใหญ่แห่งฮ่องกงกำลังเผชิญหน้ากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร ปลายกระบองปืนพกแบบในหนังมาเฟียหันเข้าหาอีกฝ่ายทันที เป้ากระสุนเงินคู่ใจของทั้งคู่ก็คือมันสมอง...!

"มึงดูคนของกุซะก่อนไอ้รามสูร!" จอมพลตั้งใจพูดข่มให้อีกฝ่ายนึกกลัวกับบรรดาสมุนที่แห่กันมาหลายสิบคนเมื่อเทียบกับรามสูรที่ตอนนี้เหลือเพียงเขากับลูกน้องแค่เพียงหยิบมือ

"คิดว่ากุกลัวมึงรึไง ไอ้กระจอก!" รามสูรตอบออกไปอย่างท้าทาย ตอนนี้ในใจของเขาความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเพราะเขายอมตายดีกว่าจะให้ศัตรูมาดูแคลนได้

"ปั่ง!!" ทันใดนั้นเอง จอมพล...เหนี่ยวไกปืนด้วยความเร็วและแม่นยำ ร่างใหญ่ล้มลงพื้นถนนพร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลออกมา

"เฉิน...! ไอ้หมาลอบกัด!! " รามสูรตะโกนออกไป เขาขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกโกรธจนมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวบนใบหน้าคมชัดเจน เพราะจอมพลเล่นสกปรกด้วยการเปลี่ยนวิถีกระสุนจากตนไปเป็นลูกน้องคนสนิทแทน ตอนนี้เฉินนอนแน่นิ่งไปเสียแล้ว

"ช่วยไม่ได้! มันอยากไปเป็นมือเป็นตีนให้มึงเองนิ!" จอมพลตอบด้วยท่าทางที่ไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ทั้งที่คนที่เขาพึ่งจบชีวิตลงคืออดีตลูกน้องผู้จงรักภักรดีที่หันไปแปรพรรคให้กับรามสูรในภายหลังด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่สำหรับจอมพลนั้น ขอแค่เขาเป็นฝ่ายชนะ จะได้มาด้วยวิธีไหนเขาไม่สนและคนต่อไปที่ต้องตายอย่างอนาจ ก็คือมึง...ไอ้รามสูร!

จอมพลยิ้มเยาะ

"กุจะเป็นคนลากคอมึงไปลงนรถเอง!

ปั่งๆๆๆ!!? " จบประโยค ทั้งคู่หันปลายกระบองปืนคู่ใจเข้าหากันอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่างก็สาดกระสุนปะทะกัน อย่างไม่ยอมรามือ มือหนึ่งถือปืนอีกมือถือดาบ เสียงปืนก็ดังสนั่นหวั่นไหวจนสร้างความตื่นตระหนกตกใจแก่คนที่อยู่บริเวณนั้นเป็นอย่างมาก พวกเขาต่างพากันวิ่งหนีเพื่อจะรักษาชีวิต

~ อีกด้าน ~

" นี่มันเรื่องบ้าอะไร มะ...ไม่อยู่แล้วโว๊ย!! ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน!?"

ขนมปังพึมพำอย่างวิตกก่อนจะตัดสินใจหนีตายเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ข้างนอกเริ่มรุนแรง แต่แล้วเธอก็ต้องถอยหลังกลับมายังที่เดิมเพราะทางที่เธอออกมันมีทางเดียวแถมกลุ่มชายฉกรรจ์ก็กำลังวิ่งไล่ล่ากันมาพร้อมกับอาวุธครบมือ

"ปั่งๆๆ! ? กุไม่เป็นไร! พวกมึงรีบหนีไป!" รามสูรตะโกนสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดราวกับคนที่ไม่กลัวตาย เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์มันเริ่มรุนแรงมากขึ้น ลูกน้องนับสิบก็รอดตายแค่ไม่กี่คน

ด้านขนมปังตอนนี้เธอกลับผวายิ่งกว่าเดิมและไม่กล้าแม้จะส่งเสียงใดๆ แม้ใจจริงอยากจะพูดออกไปว่า...........

มึงไม่เป็น...! แต่กุสิเป็น...! ?

หนึ่งในกลุ่มคนที่มีเรื่องกันนั้นไม่ได้หนีไปไหนไกลเลย ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้างๆเธอ

ตะ...ตรงนี้ กะ...กุจองไว้แล้วน้าาา ?

ขนมปังคร่ำครวญในใจ

"มึงเป็นใคร!" รามสูรแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่ด้วย

ทำไมเขาต้องมาหลบอยู่กับเด็กอิเด็กขี้กลัวนี่ด้วยวะ!

เขาก็ไม่พอใจเช่นกัน

".........." คนถูกถามไม่กล้าแม้จะอ้าปากพูด

ผู้ชายอะไรน่ากลัวชิบหายเลย

เธอจำได้ดีว่าคนที่พึ่งเป่าขมับคนอื่นอย่างไม่นึกปราณีก็คือไอ้โหดนี่แหละ

แล้วฉันล่ะ? จะรอดออกไปมั้ย อิขนม!?

"กุถามว่ามึงเป็นใคร! หูหนวกหรือเป็นใบ้วะ! ถึงไม่ตอบกุ!" เสียงดุๆบวกกับท่ท่างดิบเถื่อน ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งโหยง

จะคุยกับคนแปลกหน้าก็หัดเก็บปืนกับมีดยาวๆก่อนไม่ได้หรือไง คนบ้า?

ถึงแม้เธออยากจะพูดออกไปใจจะขาดแต่ก็ทำได้แค่ต่อว่าเขาในใจ

"หาตัวไอ้รามสูรให้เจอ! กุจะคิดบัญชีกับมัน!" ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้สนทนากันต่อ เสียงของเสี่ยจอมพลที่ตะโกนสั่งลูกน้องอย่างร้อนรนก็ดังขึ้นใกล้ๆ วันนี้เขามาเพื่อจะเอาชีวิตรามสูร หนึ่งในแก๊งค์มังกรดำศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา เพราะน้องชายสายเลือดเดียวกันพึ่งจะถูกรามสูรปริดชีวิตลงเมื่อไม่กี่วันมานี้

"โธ่เว้ย!!" รามสูรทำได้เพียงขบกรามไว้แน่นด้วยความเจ็บใจที่ครั้งนี้เขาทำลายแก๊งค์ของจอมพลไม่สำเร็จ

ถ้ากุไม่ถูกลูกน้องชาติชั่วมันหักหลัง ป่านนี้กุดับลมหายใจมึงไปแล้ว ไอ้จอมพล!

เขาพึมพำออกมาด้วยความโมโห

"ปั่งๆๆ!! ?มึงมุดหัวอยู่ไหนวะ!ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้สารเลว!" จอมพลยิงกระสุนขึ้นฟ้าพร้อมกับตะโกนอย่างคนบ้าคลั่ง เขาแน่ใจว่ารามสูรคงจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที่

"ปรี๊ดดด!!!" จู่ๆเสียงนกหวีดของเจ้าพนักงานก็ดังขึ้น ตำรวจหน่วยปราบปรามนับสิบนายเข้าล้อมบริเวณดังกล่าวในทันที

ฝ่ายจอมพลที่เห็นว่าตอนนี้มีตำรวจเขามาเกี่ยวข้องเขากับลูกน้องก็รีบสลายตัวเพราะตอนนี้เขาไม่ควรจะมีคดีเพิ่ม

"ขะ...แขนคุณ!" เธอเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าแขนขวาของรามสูรเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลโชกอย่างไม่ขาดสาย เสื้อที่ขาดแหว่งเป็นวงกว้างทำให้เลือดสีแดงคล้ำมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ตุ๊กแก จิ้งจก หนอน คางคก หมาแมวไม่เคยกลัวแต่กับเลือดสีแดงๆนี่ อิขนมยอมจ้า ?

"ละ...เลือด!"

แผลของคนข้างๆที่เธอเห็น มันเป็นรอยยาวและค่อนข้างลึกเอาการ

"เออ!ก็เลือดน่ะสิ มึงคิดว่าเป็นน้ำแดงหรอ!" รามสูรตอบออกไปอย่างนึกรำคาญ

ทำไมกุต้องมาอยู่กับอิเด็กนี่ด้วยวะ!