Chapter 4

ข้าวหอมที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็มองหาลูกสาวและเพื่อนสนิท ดาหวันวิ่งตรงมาหาเธออย่างร้อนรนก่อนจะวางนาราลงตรงหน้าเธอพร้อมกับหายใจหอบ

"เป็นอะไรดาหวัน"

"คุณแม่ขานาราเจอคุณพ่อด้วยค่ะ คุณพ่อมาซื้อของที่ห้าง"

ข้าวหอมมองหน้าลูกสาวด้วยความงง นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมนาราถึงพูดแบบนั้น

"ดาหวัน นาราไปเจอใครมา ทำไมถึงบอกว่าเจอพ่อ"

เธอมองเพื่อนอย่างสงสัย ดาหวันมองบนเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ

"เจอณภัทรไง"

หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจสุดขีด เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบกอดลูกทันที

"เขาไม่ใช่คุณพ่อของหนูค่ะ ลูกน่าจะจำผิดแล้ว"

"ไม่ผิดค่ะ นาราจำได้คุณพ่อหน้าเหมือนในรูปถ่ายที่คุณแม่ให้ดูทุกวันเลยค่ะ"

ข้าวหอมเงยหน้ามองดาหวันด้วยความกังวล แล้วยิ่งนาราไปเจอเขาแบบนั้นกลัวเหลือเกินว่าณภัทรจะสงสัยเอาได้

"ณภัทรได้คุยกับนารามั้ย"

"ไม่ได้คุยธรรมดาด้วยนะ กอดคอกลมเรียกคุณพ่อเลยด้วย แกจะเอายังไงมันสงสัยแน่นอน"

ข้าวหอมเริ่มกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธออุ้มลูกน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาออกไปจากตรงนั้น

"ก็แค่คนหน้าเหมือนค่ะนารา คุณพ่อทำงานไกลมากไม่มีทางที่หนูจะเจอเขาอยู่ตรงนี้"

นาราทำหน้าเศร้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

"อย่างงั้นเหรอคะ นาราคิดว่าได้เจอคุณพ่อแล้วซะอีก"

เด็กน้อยเอ่ยเสียงเศร้าน้ำตาคลอก่อนจะกอดคอผู้เป็นแม่อย่างผิดหวัง ข้าวหอมน้ำตาไหลพรากสงสารลูกจับใจแต่ทำอะไรไม่ได้

"ไม่ร้องนะคะคนดี คุณพ่อรักหนูที่สุดอย่าร้องนะคะ"

"ค่ะคุณแม่"

ดาหวันมองสองแม่ลูกอย่างสงสารสุดๆ ไม่รู้ว่าข้าวหอมจะโกหกลูกแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ไม่วันใดก็วันหนึ่งเด็กน้อยโตขึ้นก็ต้องรู้เรื่องราวอยู่ดี

ทั้งสามคนขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมกัน ข้าวหอมมองลูกสาวที่นั่งอยู่บนตักเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

"นาราคะหนูปิดเทอมมั้ยคะ"

"ปิดค่ะ คุณครูบอกว่าอีกสองวันค่ะ แล้วแบบนี้นาราจะต้องไปโรงเรียนอยู่มั้ยคะ"

ปกติปิดเทอมของโรงเรียนเธอจะฝากพิเศษเพราะนารายังเด็ก แต่ครั้งนี้เธอคงจะฝากไว้ไม่ได้แล้ว เพราะไม่รู้ว่าณภัทรคิดจะทำอะไรเธอต้องเอาลูกออกไปให้ห่างจากเขาก่อน

"หนูไม่ต้องไปโรงเรียนค่ะ แต่ว่าคุณตากับคุณยายบอกว่าคิดถึงนาราม๊ากมากเลย หนูอยากไปเที่ยวเล่นที่สวนของคุณตาซักเดือนมั้ยคะ"

ดาหวันมองหน้าเพื่อนทันที นี่ถึงขนาดจะพาลูกไปซ่อนที่ต่างจังหวัดเลยเหรอ

"นี่แก..."

"อยากค่ะ นาราอยากไปหาคุณตากับคุณยายค่ะ"

"แล้วถ้าแม่ให้หนูไปนอนที่นั้นจะอยู่ได้มั้ยน้า"

"อยู่ได้สิคะ คุณตากับคุณยายใจดีค่ะ"

นารายิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงสองตายาย เจอทีไรชอบมีของอร่อยมาให้ แถมตามใจเธอพาไปกินนั้นนี่ตลอด ของเล่นเยอะแยะเลยด้วย

"ถ้าอย่างนั้นมะรืนแม่ไปส่งนะคะ หนูไปค้างกับคุณตาคุณยาย แม่จะโทรศัพท์ไปหาทุกวันเลย แล้วใกล้เปิดเทอมแม่จะไปรับมาอยู่ด้วยกัน"

"ได้ค่ะ เอาการบ้านไปด้วยนะคะ"

"ค่ะลูก พรุ่งนี้แม่จะขอคุณครูให้เยอะๆเลย"

เธอลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะขับรถเข้ามาจอดในคอนโด เธอไม่อยากจะห่างลูกเลยสักนิด แต่ในความเป็นจริงตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยให้เรื่องมันผ่านไปซักพักแล้วค่อยว่ากันอีกที

"นาราเข้าห้องไปก่อนเลยค่ะคนเก่ง"

เด็กน้อยยกมือไหว้ดาหวันก่อนจะเดินเข้าห้องไปทันทีอย่างว่าง่าย ข้าวหอมหันมามองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

"แกกลัวว่าณภัทรมันจะรู้เหรอ"

"ตอนนี้เขาไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเราแล้วนะ เขามีเงินมีอำนาจที่จะทำอะไรก็ได้ ยิ่งเรื่องของนาราถ้าคิดจะสืบก็ไม่ยาก"

"แต่แกไม่ได้ใส่ชื่อพ่อเด็กลงไปนี่ สืบให้ตายมันก็ไม่รู้หรอก"

"อายุของนาราน่าจะตอบความสงสัยของเขาได้นะ ฉันคิดว่าให้ลูกไปอยู่กับตายายก่อน อีกอย่างฉันไม่ได้ให้ลูกกลับไปบ้านหลายเดือนแล้วท่านก็ถามหาอยู่ตลอด เพราะฉะนั้นถือซะว่าพาหลานไปเยี่ยม"

ดาหวันถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่ว่าอะไร

"แบบนั้นก็ดี ฉันแค่กลัวว่าแกจะทนคิดถึงลูกไม่ไหวก็เท่านั้น แต่ก็เอาเถอะแล้วกับณภัทรมันเจอแกแล้ววุ่นวายอะไรบ้างมั้ย แกยังไม่ได้เล่าอะไรเลยนะ"

ดาหวันถามเพื่อนอย่างใคร่รู้ คนอย่างณภัทรไม่น่าจะยอมญาติดีกับเพื่อนเธอง่ายๆ โดนดูถูกขนาดนั้นไม่มีทางที่จะไม่แค้น

"เขาบอกว่ายังรักฉันและอยากจะขอให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

"อะ..อะไรนะ! คนอย่างไอ้ณภัทรเนี้ยนะ"

ดาหวันมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา มันต้องมีจุดประสงค์แน่นอนที่ทำแบบนั้น แล้วคนอย่างข้าวหอมที่ยังรักและรอมันตลอดเวลาจะใจแข็งกับมันได้ขนาดไหนกัน

"อืม คนอย่างเขานั้นแหละพูดแบบนั้น"

"แกเชื่อมันเหรอ... จะกลับไปคืนดีกับมันหรือไง"

ข้าวหอมส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะตัดสินใจยังไง ใจหนึ่งเธอรักและรอเขากลับมาเป็นครอบครัวเสมอ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดเผื่อไว้ว่าเขาแค่อยากกลับมาแก้แค้นเธอเท่านั้น

"ฉันไม่รู้หรอกตอบไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากจะรู้ว่าเขาทำแบบนั้นทำไม"

"ไม่ได้ใจอ่อนไปกับสิ่งที่เขาทำให้ใช่มั้ยข้าวหอม"

ดาหวันเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ เธอไม่อยากให้เพื่อนเจ็บปวดซ้ำสอง กว่าจะผ่านมาได้ถึงจะยังไม่ดีร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่การที่ต้องกลับไปเจอกันทุกวัน ถูกคำพูดจาหวานหว่านล้อมให้กลับไปคบหากันเหมือนเดิม กลัวใจเพื่อนเหลือเกินว่าจะกลับไปเป็นหมากในเกมของเขาและสุดท้ายเธอจะต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ฉันจะพยายามไม่หลงไหลไปกับคำพูดของเขา ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะกลับมาหาจริงๆ คงมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า"

"คิดได้แบบนั้นก็ดี อย่าลืมนะว่าถ้าแกพลาดท่าไปแล้ว ทุกอย่างมันย้อนกลับคืนมาไม่ได้"

"ขอบใจนะดาหวัน ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงมาก มะรืนไปด้วยกันนะ"

"อืม ฉันจะลาเชฟใหญ่พรุ่งนี้แล้วไปส่งแกกลับบ้าน"

ข้าวหอมเดินไปสวมกอดเพื่อนอย่างหาที่พึ่ง นอกจากพ่อแม่ก็มีแค่ดาหวันเท่านั้นที่รู้ทุกอย่างและคอยอยู่เคียงข้างกันตลอดมาแต่ไหนแต่ไร

"ขอบคุณนะดาหวัน ฉันรักแกที่สุด"

"ฉันก็รักแกนะข้าวหอม"

ทั้งสองคนผละออกจากกันก่อนจะยิ้มให้แก่กัน ภาวนาแค่ให้ข้าวหอมผ่านมันไปได้เท่านั้น ไม่รู้ว่าไปทำเวรกรรมอะไรไว้หนักหนาถึงได้เจอแต่เรื่องแบบนี้

หญิงสาวเดินกลับเข้ามาในห้องมองหาลูกสาว และตอนนี้นารากำลังเปิดดูอัลบั้มรูปของเธอและณภัทรอยู่ตรงโซฟา

"นาราคิดว่าได้เจอคุณพ่อแล้วซะอีก"

เด็กน้อยมองรูปถ่ายก่อนจะเอ่ยเสียงเศร้า ข้าวหอมเห็นภาพนั้นก็ร้องไห้ออกมาอย่างสงสารลูกจับใจ เธอไม่รู้จะทำยังไงให้ครอบครัวของเราทั้งสามคนมาเป็นเหมือนเดิมได้ ยิ่งณภัทรทำแบบนี้เธอยิ่งไม่อยากให้ลูกเข้าใกล้

'ถ้าเขาอยากจะแก้แค้นเธอจากเรื่องในอดีต ขอให้ลงที่เธอคนเดียวและทุกอย่างต้องจบ โดยที่ลูกจะต้องไม่รับรู้เรื่องนี้ด้วย'