Chapter 3

ตลอดการร่วมโต๊ะอาหาร ณภัทรพยายามจะพูดถึงอดีตของเขาและเธอเพื่อให้คนรอบข้างได้รู้ว่า เขากับเธอเคยมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งมาก่อน ข้าวหอมไม่รู้จะบอกเขายังไงเธอพยายามที่จะเลี่ยงการพูดคุยกับชายหนุ่มซึ่งเป็นไปได้ยากเหลือเกิน

"ทานของว่างมั้ยคะ"

หญิงสาวเอ่ยถาม เขามองเมนูตรงหน้าเธอก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"ผมไม่ชอบกินของหวานคุณก็รู้"

"ดิฉันคิดว่าคุณอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว"

ข้าวหอมเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งมันกลับไปตามเดิม เพราะดูลักษณะเขาไม่ชอบเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง

"อะไรที่ผมเคยชอบผมก็ยังชอบเหมือนเดิม ส่วนอะไรที่ไม่เคยชอบก็จะไม่มีทางชอบ"

"ผลไม้มั้ยคะ"

ข้าวหอมไม่สนใจที่เขาพูดทำเป็นหูทวนลมไปซะจะได้ไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืด เธอหยิบสตรอเบอร์รี่ที่เขาชอบกินมาให้ตรงหน้า

"สตรอเบอร์รี่ค่ะ"

"ป้อนหน่อย"

เขาอมยิ้มมองเธออย่างกวนประสาท ตฤณลอบสังเกตทั้งสองคนที่คุยกันอย่างสนิทสนมรู้ใจกันมากเกินไปก็เกิดอาการกังวลใจแปลกๆ

"คนตั้งเยอะทำไมไม่ทานเองคะ"

"ป้อนหน่อย ผมเป็นเจ้านายคุณนะทำไมถึงไม่ฟังเลยอ่ะ"

ข้าวหอมถอนหายใจออกมาก่อนจะใช้ส้อมจิ้มผลไม้ป้อนเขาถึงปาก ณภัทรยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ เขาจะทำให้เธอกลับมาเป็นของเขาให้ได้ทั้งตัวทั้งใจ รับรองว่าหญิงสาวไปไหนไม่รอดแน่นอน

"อร่อยเนาะ"

หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งเอาใจเขาตามสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะมาทำอะไรแบบนี้นะ หวังว่าคนอื่นจะไม่ส่งเธอมาต้อนรับท่านประธานคนใหม่เหมือนอย่างวันนี้อีก

"อิ่มหรือยังคะ"

"ไม่อ่ะ ป้อนอีกสิ"

คนอื่นๆเหลือบสายตามองทั้งสองคนก่อนจะก้มหน้าทานข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เวลาผ่านไปอีกสิบนาทีต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปทำงานโดยณภัทรรั้งตัวข้าวหอมไว้ไม่ยอมให้กลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

"คุณข้าวหอมช่วยมาแนะนำรายละเอียดของSPNหน่อย คุณเป็นฝ่ายการตลาดและประชาสัมพันธ์น่าจะมีข้อมูลละเอียดที่สุด"

"คุณตฤณก็ให้ข้อมูลได้ค่ะ เขาเป็นผู้ช่วยมีข้อมูลในมือเยอะกว่าดิฉันอีก"

ข้าวหอมเอ่ยแย้งชายหนุ่ม คนอย่างเขาจะซื้อธุรกิจจากใครจะคงจะศึกษามาหมดแล้วด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่จะไม่มีข้อมูลอะไรเลย ซึ่งเธอเดาว่าคงหาเรื่องแกล้งเธอมากกว่า

"ผมอยากถามคุณมากกว่า คุณตฤณเขาต้องไปทำสรุปรายงานให้ผมจริงมั้ยครับ"

ตฤณหันไปมองหน้าท่านประธานก่อนจะตอบรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ครับ"

"คุณมานั่งกับผมตรงนี้"

ณภัทรเรียกให้หญิงสาวมานั่งลงข้างเขา ส่วนตฤณที่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นส่วนเกินก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันทีอย่างช้ำใจ ข้าวหอมเดินไปหยิบแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลของบริษัทก่อนจะนั่งลงข้างชายหนุ่ม

"อยากรู้เกี่ยวกับอะไรคะ ดิฉันจะได้ตอบคำถามคุณณภัทรถูก"

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน ชายหนุ่มยิ้มมุมปากก่อนจะดึงเธอขึ้นมานั่งลงบนตักของเขา ข้าวหอมร้องลั่นอย่างตกใจที่อยู่ๆเขาก็ทำแบบนั้น

"ว๊าย! คุณทำอะไรคะ"

ข้าวหอมโอบคอเขาไว้เพราะกลัวจะตกลงไปที่พื้น เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นใบหน้าไปคลอเคลียกับหญิงสาวอย่างเคย

"หยุดนะคะคุณณภัทร คุณไม่ควรทำแบบนี้"

"ทำไม หรือว่าตอนนี้คุณมีแฟนใหม่ไปแล้วผมถึงทำไม่ได้"

เธอเงียบไปไม่กล้าตอบ เพราะตั้งแต่เลิกรากับเขาเธอไม่เคยมีใครอื่นมาแทนที่เขาได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักแค่ไหนเขาคือคนที่อยู่ในใจตลอดมาจนถึงตอนนี้

"ข้าว... ยังรักภัทรอยู่ใช่มั้ย"

เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนมอบสบตาของหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ ข้าวหอมแววตาสั่นไหวเธอตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยกลัวความความรู้สึกของตัวเอง และสิ่งที่เขากำลังถามมันทำให้เธอระแวงว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

"คิดจะทำอะไรคะคุณณภัทร"

"ทำไมล่ะ... ผมยังรักคุณอยู่ถึงกลับมาหาไง"

"ไม่จริง คุณกำลังคิดจะทำอะไร คุณเกลียดข้าวขนาดไหนตอนนั้น มันเป็นไปไม่ได้"

ข้าวหอมไม่มีทางเชื่อคนอย่างเขา ตอนนั้นสภาพของเขาเจ็บปวดมากไม่มีทางที่จะยอมให้อภัยเธอแน่นอน การกลับมาครั้งนี้มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่

"มันผ่านไปนานแล้ว ผมเคยเสียใจแต่มาคิดได้และตอนนี้ผมมีทุกอย่างแล้วผมสามารถดูแลคุณได้ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับมองสบตาหญิงสาวอย่างไม่หลบสายตา แต่ยังไงเธอก็ไม่มีทางเชื่อว่าคนอย่างเขาจะอยากคืนดีกับเธอจริงๆ

"คุณแค่อยากทำให้ฉันเจ็บปวดเหมือนอย่างที่คุณเคยเจอ ฉันพูดถูกใช่มั้ย"

หญิงสาวเอ่ยถามตามตรง ณภัทรยิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือไปลูบไล้แก้มหญิงสาวอย่างเบามือ

"ผมจะพิสูจน์ให้คุณดูว่าผมยังรักและรอคุณอยู่จริงๆ"

พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าไปจูบริมฝีปากหญิงสาวอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ห่างหายไปนานยากที่จะลืมมันกลับมาอีกครั้งทำเอาหญิงสาวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เธอเคลิ้มไปกับสิ่งที่เขาทำให้จนลืมไปว่ามันต้องไม่ใช่ความจริง เขาไม่มีทางอยากจะดีกับเธอเหมือนก่อน พอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ผละเขาออกก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ณภัทรมองตามเธอก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ

"ยังลืมไม่ได้สินะ..."

เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดไปหาผู้ติดตามของเขา วันนี้จะออกไปซื้อของและจะไปหาซื้อเครื่องประดับสวยๆสักชิ้นมาให้ข้าวหอมด้วย

ทางด้านของหญิงสาวเมื่อวิ่งออกมาจากห้องของชายหนุ่มก็กุมหน้าอกตัวเองแน่นก่อนจะหายใจถี่ด้วยความกลัว เธอจะหลีกเลี่ยงจากเขายังไงดี.. ถ้ายังวนเวียนอยู่ด้วยกันแบบนี้เธอแย่แน่นอน

"เฮ้อ! ทำยังไงดี"

ตกเย็น...

วันนี้ข้าวหอมและดาหวันพานารามาทานไอศกรีมที่ห้างใกล้ๆโรงเรียนของเธอ เด็กน้อยชอบมากเวลาที่คุณแม่พามาเดินเล่นที่ห้างแบบนี้

"นาราชอบเดินห้างค่ะคุณแม่"

"ไว้แม่ว่างจะพามาอีกนะคะ แต่ตอนนี้อยู่กับป้าดาหวันก่อนแม่ขอไปห้องน้ำแปบหนึ่งนะ"

"ค่ะคุณแม่"

"ฝากลูกแปบหนึ่งนะ"

ดาหวันพยักหน้าก่อนจะจูงมือนาราไปเดินเล่นระหว่างคนเป็นแม่ไปทำธุระส่วนตัว เด็กน้อยยืนมองตุ๊กตาที่อยู่เต็มไปหมดบนชั้นก็ร้องว้าวออกมาอย่างตื่นเต้น

"ป้าดาหวันคะตุ๊กตาสวยจังเลยค่ะ"

"อยากได้มั้ยป้าซื้อให้ หนูไปเลือกเลยค่ะ"

"จริงเหรอคะ คุณแม่จะไม่ดุใช่มั้ยคะ"

นาราทำหน้ากังวลกลัวว่าคุณแม่จะดุที่ซื้อของฟุ่มเฟือย โดยเฉพาะให้คนอื่นซื้อของให้คุณแม่ไม่ค่อยอยากให้เธอขอใครเท่าไหร่

"ไม่ดุหรอกค่ะป้าจะปกป้องหนูเอง"

นารายิ้มกว้างออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้านแล้วเดินเลือกตุ๊กตาอย่างเพลิดเพลิน เธอวิ่งไปอีกฝั่งจนไปชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง

"โอ๊ย!"

เด็กน้อยร้องลั่นก่อนจะเงยหน้ามองสบตากับชายคนนั้น ณภัทรรีบคุกเข่าลงช่วยประคองเด็กน้อยที่ชนเขาจนล้ม

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะตัวเล็ก"

"คุณพ่อ! คุณพ่อจริงด้วย"

นารารีบลุกขึ้นก่อนจะกระโดดกอดคอชายหนุ่มอย่างคิดถึง คุณแม่ให้เธอดูรูปทุกวันเด็กน้อยจำได้ดีในความทรงจำว่าชายตรงหน้าคือคุณพ่อของเธอ

"อะไรนะ... คือฉันไม่ใช่พ่อหนูนะ"

นาราผละออกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ ในที่สุดคุณพ่อก็กลับมาหาเธอแล้ว

"คุณพ่อกลับมาหานารากับคุณแม่แล้วใช่มั้ยคะ"

"เอ่อ.. คือ"

เขายังอึ้งและงงอยู่กับเด็กน้อยตรงหน้า ดาหวันที่เดินตามหาเด็กน้อยพอเห็นเธอกำลังกอดคอณภัทรก็ตกใจรีบวิ่งไปดึงตัวกลับมาทันที

"นารา! ออกมาเดี๋ยวนี้"

ดาหวันดึงหลานสาวมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะมองหน้าณภัทรด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรซักเท่าไหร่ เขาเจอดาหวันก็จำได้ทันทีเพราะเธอก็คือเพื่อนของเขาเหมือนกัน

"ดาหวันไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ณภัทร.. อ่อไม่ใช่สิต้องเรียกว่าคุณณภัทรใช่มั้ยคะ"

"นาราเจอคุณพ่อแล้วค่ะ"

ดาหวันตาโตอย่างตกใจก่อนจะอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนทันที

"เขาไม่ใช่พ่อของหนูค่ะนารา หนูจำผิดคนแล้ว"

"แต่ว่าในรูป..."

"ขอตัวก่อนนะ"

ดาหวันรีบอุ้มนาราออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้ณภัทรยืนงงอยู่ตรงนั้นอย่างสงสัยว่าทำไมเด็กน้อยคนนั้นถึงเรียกว่าเขาเป็นพ่อ

"แล้วแม่ของเด็กเป็นใคร..."